33.3

ค่ำนั้นพ่อแม่สิงหราชอยู่รอทานข้าวกับของขวัญ วันนี้สองปู่ย่าตั้งใจจะใช้เวลาทั้งวันเพื่อดูแลและให้ความอบอุ่นแก่หลาน อยากสร้างความสำพันธ์ให้สนิทกันได้มากที่สุดเท่าที่จะทำให้ อยากเติมเต็มสิ่งที่หลานสาวเคยขาดหายไปตลอดระยะเวลาเกือบสามปีมานี้ และอยากช่วยแบ่งเบาให้ลูกศรได้มีเวลาพักหายใจบ้าง

ส่วนลูกศรก็ไม่ได้ว่าอะไร ยิ่งเห็นลูกสาวมีความสุข เห็นท่านทั้งสองให้ความสำคัญกับของขวัญแล้วก็ดีใจ ระหว่างวันที่ท่านทั้งสองอยู่ช่วยดูแลของขวัญ ตอนนั้นเวเนสซ่าบอกให้ลูกศรไปนอนพักผ่อนพลางๆเก็บแรงเอาไว้ เบ้าตาดำคล้ำเพราะในแต่ละวันเธอพักผ่อนน้อยมาก ไหนจะดูแลลูกไหนจะไปทำงาน ท่านเลยอาสาเลี้ยงลูกให้เธอเลยไม่ขัดอะไร

กว่าจะกลับบ้านได้วาคิมและเวเนสซ่ารอส่งของขวัญเข้านอนก่อนถึงจะยอมกลับไป มีกล่าวส่งท้ายว่าจะหาเวลามาเยี่ยมใหม่

“นี่ล่ะ ไม่คิดจะกลับบ้านกลับซ่องรึไง นั่งอยู่ได้!” ลูกศรจิกกัดคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างเตียงนอนลูกสาว

“กลับช่องเถอะแม่คุณ ไม่ใช่ซ่อง” สิงหราชพูดแก้พลางหัวเราะ แล้วพูดต่อในใจว่า ไม่กลับไปไหนทั้งนั้น! ที่ไหนมีลูกศรกับของขวัญที่นั่นแหละคือบ้าน

“ซ่องน่ะเหมาะกับคุณที่สุดแล้ว” ลูกศรตั้งใจ ไม่ได้พูดผิด เธอ