All Chapters of เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Chapter 91 - Chapter 100

ค่ำคืนในค่ายเกราะดำแสงจันทร์นวลเหนือยอดไม้ สะท้อนให้เห็นเงาของชายรูปร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งกำลังอุ้มสตรีเข้าไปยังเรือนหลังเล็ก เรือนซึ่งถูกสร้างขึ้นเพื่อผู้บัญชาการอย่างเซี่ยฉางเยี่ยนเหล่าผู้ใต้บัญชาต่างมองการกระทำของท่านแม่ทัพใหญ่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทว่าเมื่อถูกสายตาคมกริบจ้องกลับมา ทหารยามอย่างพวกเขาต่างก็ต้องรีบก้มหน้าหลบสายตา เพราะเกรงว่าวันรุ่งขึ้นอาจต้องฝึกซ้อมเพิ่มอีกหลายเท่าแม่ทัพใหญ่วัยสี่สิบแสดงท่าทางเอาแต่ใจ โดยไม่สนคำปฏิเสธของฮูหยินที่กำลังเขินอายในอ้อมแขน เพราะบัดนี้ไฟแห่งรักกำลังลุกโชนในดวงตา เขายกมือขึ้นแตะที่แก้มนวลแผ่วเบาหลังจากวางร่างบางลงบนเตียงที่เขาใช้นอนในระหว่างทำงาน“ฮวาเอ๋อ เจ้าดูสิ...ข้าทำงานหนักทุกวันเพื่อให้ได้มีเวลาไปอยู่กับเจ้าที่จวน ข้าไม่เคยให้ใครเข้ามาในห้องนี้นอกจากเจ้าคนเดียว เจ้าเชื่อข้าหรือไม่”เซี่ยฉางเยี่ยนชี้ไปยังกองเอกสารและตำราต่างๆ มากมายที่กองสุมอยู่ภายในห้องนั้น“ฮวาเอ๋อ อย่าให้เรื่องเข้าใจผิดเข้ามาทำร้ายความสัมพันธ์ของเราสองคน อย่าให้คำเล่าลือที่ไร้มูลความจริง มาทำลายความสุขของเราได้หรือไม่”สายตาเว้าวอนของแม่ทัพวัยสี่สิบกำลังสั่นคลอนคว

มู่หรงหนานเฟิงเหลือบสายตาไปเพียงครั้งเดียวก็จดจำได้ทันที มู่หรงฮ่าวหลุน น้องชายต่างมารดาของเขา ชายหนุ่มกำลังยืนชี้หน้าโต้เถียงกับผู้คุมสอบด้วยสีหน้าบึ้งตึง ส่วนปากก็ยังไม่หยุดข่มขู่ข้างกายมู่หรงฮ่าวหลุนมีชายหนุ่มอีกคน รูปหน้าหยิ่งผยอง แต่งกายโอ่อ่ากว่าบัณฑิตทั่วไปเขาก็คือเจียงอวี้ ลูกพี่ลูกน้องของมู่หรงฮ่าวหลุน ผู้ที่เคยมีเรื่องกับกลุ่มของเซี่ยชิงหลี ในครั้งที่กำลังจะขึ้นเรือเดินทางมายังเมืองหลวง“ข้าคือเจียงอวี้ หลานชายของเสนาบดีกรมพระคลัง! มู่หรงซ่างเจี้ยน แค่กระดาษบัญชีรายชื่อแผ่นเดียว จะมากีดกันข้าเข้าสอบได้อย่างไร รีบแก้ไขเสีย!”เจียงอวี้ยืนแผ่บารมีแผดเสียงแหลมเจือด้วยแววดูถูก ผู้คุมยืดแผ่นหลังตรงใบหน้าไร้แววเกรงกลัว เขาเปิดบัญชีรายชื่อต่อหน้าเหล่าบัณฑิตที่กำลังมุงดูอยู่รอบๆ“พระบัญชาจากเบื้องบนมีรับสั่งเอาไว้ชัดเจน ผู้ใดเคยกระทำผิดศีลธรรม จะต้องถูกตัดสิทธิ์เข้าสอบ เจียงอวี้ชื่อของเจ้าถูกถอดแล้ว มิอาจเปลี่ยนแปลงได้”ได้ยินเช่นนั้น บุตรชายของเสนาบดีอย่างมู่หรงฮ่าวหลุนก็มีสีหน้าบิดเบี้ยว“เจ้าเป็นเพียงข้าราชการชั้นผู้น้อย กล้าหักหน้าพวกข้าต่อหน้าผู้คนหรือ!” มู่หรงฮ่าวหลุนชี้หน้าผ

“ที่ข้าทำเช่นนั้น…ก็เพราะเขากล้าล่วงเกินครอบครัวของข้า และ…ถ้าต้องพบหน้าเขาอีก ข้าก็ไม่คิดจะปล่อยผ่าน ข้าจะทำให้เขาขยาดที่จะเข้าใกล้เจ้าอีกตลอดชีวิต”ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะ แววตาที่มองหญิงสาวค่อยๆ สั่นไหว ความอบอุ่นและซาบซึ้งผสานกับความประทับใจแผ่ซ่านภายในอก เขาเบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่าง เพื่อระบายความสุขที่เอ่อล้นในใจบัดนี้ตนเองได้ค้นพบครอบครัวที่แท้จริงแล้วภายในรถม้า เหลือเพียงเสียงของล้อที่หมุนไปอย่างมั่นคง ราวกับการเดินทางของมิตรภาพและความผูกพันค่อยๆ เติบโตท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองหลวงณ ตรอกซานหลงกลิ่นหอมของเนื้อเป็ดตุ๋นเครื่องยาจีนและปลานึ่งซีอิ๊วลอยคลุ้งไปทั่วตรอก เสียงหั่นผักดังเป็นจังหวะสอดประสานกับเสียงน้ำมันเดือดในกระทะทองเหลืองหลี่หลันฮวาผู้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของชุมชน กำลังจัดการหม้อไฟสมุนไพรด้วยสีหน้าขะมักเขม้น แขนเสื้อผ้าฝ้ายพับขึ้นเหนือข้อศอกเผยให้เห็นร่องรอยของอดีตที่นางถูกคนตระกูลเซี่ยทารุนแต่ถึงกระนั้นแววตาของนางกลับสดใสและเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ รอบๆ ตัวนางมีสตรีและเด็กสาวในตรอกช่วยกันเตรียมอาหาร บ้างปั้นเกี๊ยวไส้หมูหอมฟุ้ง บ้างตัดแต่งผักกาดดองวางเรียงในจาน“เร

ณ เรือนตระกูลหลี่ภายในห้องนอนอันเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของอาเหิงที่นอนนิ่งไม่ไหวติง เซี่ยชิงหลีที่นั่งอยู่ข้างเตียงยื่นมือเรียวจับมือของชายหนุ่มเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าหากนางปล่อยมือจากเขาเพียงชั่วครู่ ชายหนุ่มจะหลุดลอยหายไปจากโลกนี้สองวันแล้ว…ที่หญิงสาวแทบไม่ขยับไปไหน ริมฝีปากบางซีดเซียว ดวงตาแดงก่ำจากการไม่ได้นอนมาหลายวัน ที่เป็นเช่นนั้นเพราะไม่ว่านางจะพยายามหาสาเหตุอย่างไร แต่อาเหิงก็ยังคงนอนนิ่งราวกับหลับลึกผ่านไปวันที่สามความกังวลได้กัดกินจิตใจของนางจนแทบขาด เซี่ยชิงหลีไม่อาจทนมองเขานอนเป็นผักเช่นนี้ได้อีกต่อไป โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่นักหากนางไม่สามารถรักษาอาเหิง ย่อมต้องมีสักคนที่มีความสามารถนั้นนางไปตามหมอในเมืองมาช่วยดูอาการของชายหนุ่มทว่า...ทุกครั้งที่ถามถึงอาการของอาเหิง หมอเหล่านั้นก็มักจะส่ายหัว และบอกเพียงว่า “อาการนี้ช่างประหลาดนัก ราวกับดวงวิญญาณของเขาถูกดึงออกจากร่าง”ได้ฟังเช่นนั้นหัวใจของนางก็ยิ่งหนักอึ้งราวกับถูกก้อนหินกดทับเพราะเซี่ยชิงหลีเกรงว่าอาเหิงจะเป็นเหมือนกับตน ดวงวิญญาณหลุดเข้าไปในโลกอื่น ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงจากนี้นางก็คงจะไม่ได้ยินเสียงหัว

ภายในเรือนอันเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน เซี่ยชิงหลีใช้วิชาการแพทย์ของนางอย่างเต็มความสามารถ ทายา ล้างแผล และทำความสะอาดบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บของทั้งสองอย่างละเอียด“อาการบาดเจ็บของพวกท่านมีเพียงรอยฟกช้ำบาดแผลภายนอก แต่หลังจากนี้สองสามวันจะรู้สึกปวดระบมตามร่างกายอยู่บ้าง เพียงทานยาแก้ปวดนี้ก็จะทำให้รู้สึกดีขึ้น”หญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบ แม้ไทเฮาและองค์หญิงจะรู้สึกว่าสตรีตรงหน้ามีความเย็นชาและเศร้าโศกแผ่ซ่านออกมา แต่ก็สัมผัสได้ถึงความใส่ใจของนางก่อนหน้านี้เซี่ยชิงหลีสังเกตเห็นชุดผ้าไหมที่ประณีตและดูมีราคาที่สตรีทั้งสองสวมใส่ หญิงสาวได้แต่คิดในใจว่าทั้งสองคนต้องมาจากตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงเป็นแน่แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องของตน นางยังคงปฏิบัติต่อสตรีต่างวัยทั้งสองด้วยท่าทีปกติ ดั่งเช่นที่นางปฏิบัติต่อชาวบ้านในตรอกซานหลง เพราะสำหรับนางแล้ว ทุกคนต่างก็เป็นคนเหมือนกัน ไม่แบ่งแยกสูงต่ำร่ำรวยหรือยากจนชาวบ้านที่ได้ยินว่าเซี่ยชิงหลีกลับมาที่เรือนแล้ว หลายคนต่างหอบหิ้วไพ่นกกระจอกและขนมติดไม้ติดมือมาที่เรือนของนางอย่างพร้อมเพรียง“หลีเอ๋อ วันนี้ต้องเล่นกับเราสักสามสี่ตานะ เจ้าเอาแต่ออกไปข้าง