All Chapters of เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Chapter 81 - Chapter 90

ร่างบางเหลือบมองบนชั้นไม้ที่ทำขึ้นอย่างประณีต ฝั่งหนึ่งมีสบู่ก้อนบรรจุหีบห่ออย่างดี แปรงสีฟันไม้ด้ามแกะสลัก แชมพูสำหรับสระผม และน้ำยาทำความสะอาดเสื้อผ้า หญิงสาวหยิบสบู่ก้อนเล็กยื่นให้พนักงานที่มองมาด้วยสายตาดูแคลนนางนั้น“สบู่ก้อนนี้ราคาเท่าไรเจ้าคะ”“ห้าตำลึง” พนักงานขายตอบเสียงห้วน ท่าทางของนางที่แสดงออกยามนี้คือ ถามราคาแล้วเจ้ามีปัญญาจ่ายเงินซื้อสบู่ก้อนนี้หรือไม่เซี่ยชิงหลีเบิกตากว้าง หญิงสาวไม่ได้สนใจสายตาดูแคลนของนาง แต่ที่นางตกใจคือเหตุใดสบู่ของเมืองหลวงถึงได้ราคาแพงมหาโหดเช่นนี้ร่างบางย่นหัวคิ้วที่กำลังขมวดเป็นปม สบู่เหล่านี้ขายที่อำเภอ หลิงหนานเพียงห้าสิบเหวินเท่านั้น ที่นี่กลับราคาสูงขึ้นถึงหนึ่งร้อยเท่าเชียวหรือนี่พนักงานขายนางนั้นทำท่าจะขับไล่หญิงสาวออกไป เพราะคิดว่านางไม่มีปัญญาซื้อ แต่เซี่ยชิงหลีกลับวางตั๋วเงินยี่สิบตำลึงลงตรงหน้า ก่อนจะหยิบสบู่อีกสามก้อนยื่นให้นางห่อให้ตนทำเอาพนักงานขายนางนั้นถึงกับหน้าเจื่อนไปเลยทีเดียวเมื่อออกมาจากร้านเครื่องประทินโฉมร้านนั้น หญิงสาวเริ่มออกเดินสำรวจตามร้านอื่นๆ พบว่าสินค้าทุกชิ้นราคาสูงต่ำต่างกันไป แต่ทุกชิ้นขายแพงกว่าที่ขายในอำ

เซี่ยชิงหลีเอ่ยขึ้นเสียงเบา หลังจากยืนเงียบอยู่นาน“เช่นนั้น...ข้าจะเป็นคนซื้อเรือนหลังนี้เอง ท่านป้าช่วยนำทางข้าไปพบท่านย่าเหวินได้หรือไม่ สามพันตำลึงข้าจะจ่ายในทันที ขอเพียงจัดการเรื่องโอนกรรมสิทธิ์ให้เรียบร้อย และแจ้งให้คนเหล่านั้นออกจากเรือนภายในสามวัน เรื่องหลังจากนี้...หากพวกเขาไม่ยินยอมจากไป ข้าจะกลับมาจัดการเอง”สตรีผู้นั้นเบิกตากว้าง ทว่าก็ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ“ขอเพียงคุณหนูยอมช่วยท่านย่าเหวิน ข้าก็วางใจแล้ว…”ภายหลังจากได้พบท่านย่าเหวินเซี่ยชิงหลีจึงเอ่ยข้อเสนอของตนอีกครั้ง หญิงชรายินดียกเรือนหลังนั้นให้หญิงสาวด้วยความเต็มใจ หลังจากจ่ายเงินและประทับตราลงในสัญญาซื้อขาย เซี่ยชิงหลียังฝังเข็มรักษาอาการนอนไม่หลับเพราะวิตกกังวลของนางแถมให้อีกด้วยหญิงชราและหลานชายแสดงท่าทางยินดีออกมาอย่างปิดไม่มิด เมื่อความทุกข์ใจตลอดสามปีของพวกตนได้ถูกปลดปล่อยโดยเด็กสาวนางหนึ่งเมื่อจัดการทุกเรื่องสำเร็จแล้ว เซี่ยชิงหลีจึงขอตัวจากมาสองเงาเดินเคียงกัน ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดลงบนทางเดินสายลมพัดแผ่วหอบเอากลิ่นดอกเหมยจากเรือนข้างทางลอยมากระทบจมูก ฝีเท้าของทั้งสองไม่เร่งร้อน ต่างเดินไปเรื่อยๆ ปล

หญิงสาวสบถสาบานด้วยความโกรธแค้น ภายในใจของนางราวกับมีไฟกองใหญ่ถูกสุมเอาไว้ ความจริงนางคาดหวังว่าฟ่งเจียหนิงจะสามารถเข้ามาในจวนแม่ทัพเซี่ยได้ ตนเองจะได้สมหวังเสียทีทว่ารอมานานหลายปีนางก็ยังทำไม่สำเร็จ ส่วนท่านแม่ทัพก็ไม่เคยชายตาแลสตรีใดเลย กระทั่งเขาพาหลี่หลันฮวากลับมา“เพราะตลอดชีวิต เขาไม่เคยรักใครนอกจากมารดาของข้า”คำพูดของเซี่ยชิงหลียังคงดังก้องอยู่ภายในหัว แม้เสียงฝีเท้าของนางจะจางหายไปตามทางเดิน ทว่าคำพูดนั้นกลับยังคงอยู่ ราวกับต้องการให้นางรับรู้ว่าตนนั้นไม่มีสิทธิ์ตั้งแต่ต้นความริษยาของนางที่เอ่อล้นออกมา ทำให้หลิงหวนเอ๋อกระทำการอย่างสิ้นคิด นางรีบก้าวตามร่างบางไปจนทันได้เห็นแผ่นหลังที่ตั้งตรงและเยือกเย็นอยู่ไกลๆสาวใช้นางนั้นพุ่งเข้าหาหญิงสาวทันที เซี่ยชิงหลีแม้ไม่หันหลังกลับก็รู้ได้ว่ามีใครบางคนอยู่ด้านหลัง และคงมิได้มาดีแน่นอน ร่างบางขยับหลบอย่างรวดเร็ว! จากนั้นหมุนตัวใช้กำปั้นทุบลงไปยังแผ่นหลังของคนที่คิดปองร้ายตนเสียงดังพลั่ก!!!เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นไปทั่วลาน หลิงหวนเอ๋อที่พุ่งตัวไปด้านหน้าอย่างแรงทำให้ร่างของนางขนานไปกับพื้น และเมื่อถูกทุบจากด้านบน ทั้งตัวของนางจ

ความเย่อหยิ่งที่แสดงออกเมื่อครู่ได้จางหายไปพร้อมกับดวงตาอำมหิตอันดำมืดที่มองลงมา สตรีอ่อนแออย่างหลิงหวนเอ๋อไหนเลยจะต่อต้านกำลังคนที่ฝึกยุทธทุกเช้าค่ำเช่นเซี่ยชิงหลีได้บัดนี้นางทำได้เพียงร้องขอความเมตตาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แววตาที่เคยจองหองบัดนี้สั่นระริกด้วยความหวาดกลัวเซี่ยชิงหลีหยุดมือของตน ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้นาง แววตาหญิงสาวที่มองมามันเย็นเยียบเหมือนเหล็กคมกล้า“ข้าจะทำให้เจ้าต้องจดจำไปชั่วชีวิต ว่าคนบางคน...ต่อให้ต้องตายก็ไม่สมควรเข้าไปยุ่งด้วย”ปลายนิ้วของนางเลื่อนเข้าหาแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว เข็มเงินเล่มเล็กสะท้อนแสงเพียงวาบเดียว ก่อนจะถูกปักลงบนจุดชีพจรสำคัญบนผิวหนังของหลิงหวนเอ๋อสาวใช้เจ้าเล่ห์สะดุ้งเฮือก ร่างเกร็งสะท้าน ความเจ็บปวดแผ่ซ่านราวกับถูกไฟเผา มันเจ็บปวดเสียจนเสียงของนางขาดหายไปในลำคอดวงตาของหลิงหวนเอ๋อเบิกกว้าง ก่อนจะดิ้นทุรนทุรายต่อหน้าเซี่ยชิงหลีพลันทวารทั้งเจ็ดของนางก็มีเลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมาราวกับสายน้ำไหล ทว่าหญิงสาวผู้ลงมือกลับยืนมองด้วยแววตาเรียบเฉยองครักษ์ลับที่ซ่อนอยู่ในมุมมืดเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ทั่วกายของเขารู้สึกถึงการตั้งชันของเส้นขนเพราะแว

ความจริงแล้วกว่าที่แม่ทัพเซี่ยจะรู้ว่าภรรยาและลูกๆ ย้ายออกจากจวน ก็ผ่านไปแล้วหลายวัน เพราะช่วงนั้นเขามัวแต่สะสางงานที่กองพะเนินอยู่ในกองทัพ กระทั่งไม่ทันสังเกตว่าความเงียบของหลี่หลันฮวาคือสัญญาณเตือนว่าเขากำลังจะสูญเสียนางไปแววตาของเซี่ยชิงหลีสงบนิ่งไม่แสดงท่าทีใด นางเดาเอาไว้อยู่ก่อนแล้วว่า เมื่อใดที่เซี่ยฉางเยี่ยนรู้เรื่องของมารดาเขาจะต้องรีบตามมาอย่างแน่นอนร่างบางวางจอกเหล้าในมือลง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยต้อนรับบิดาเลี้ยงด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ท่านแม่ทัพเซี่ย เมื่อมาถึงแล้วก็เชิญนั่งเถอะเจ้าค่ะ ที่นี่ต้อนรับทุกคนที่มาร่วมยินดี”บรรยากาศภายในงานเลี้ยงกลับมาคึกคักอีกครา ภายหลังจากคำพูดของเซี่ยยชิงหลีผ่านไป ทว่าเป็นหลี่หลันฮวาที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก นางเหลือบมองไปยังสามีของตนเล็กน้อย และทุกคนในงานเลี้ยงต่างก็มองออกว่าสายตาระหว่างคนทั้งสองเต็มไปด้วยเรื่องราวที่ยังไม่ได้พูดออกมาก่อนหน้านี้ภายในค่ายทหารเกราะดำ เอกสารราชการที่กองสูงราวภูเขา ถูกสุมเอาไว้บนโต๊ะทำงานของแม่ทัพใหญ่เซี่ยชายวัยสี่สิบนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะบัญชาการตั้งแต่เช้าจรดเย็นย่ำ เพื่อพยายามเร่งสะสางงานให้ทันกำหนด เมื่อพ่อบ้