บททั้งหมดของ เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: บทที่ 71 - บทที่ 80

เลือดสีแดงฉานเริ่มไหลเปรอะพื้นดินปะปนกับฝุ่นผงใต้ฝ่าเท้าเซี่ยจื่อยวนดวงตาเบิกกว้างเพราะความหวาดกลัว เขาร้องขอชีวิต และเขาร้องเรียกชื่อผู้คนที่ไม่อยู่ตรงนั้น ทั้งที่อีกฝ่ายไม่มีทางได้ยินไม่มีใครช่วยเขาได้อีกแล้ว เพราะทุกสิ่งที่เขาได้รับมันคือสิ่งที่เขาเคยกระทำมาก่อน หนึ่งในชายฉกรรจ์คว้ามีดสั้นที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมา เสียงสุดท้ายที่เซี่ยจื่อยวนได้ยินคือเสียงของแม่หม้ายหม่า ที่ยืนมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย“นี่คือบาปของเจ้า...คือสิ่งที่เจ้าควรได้รับ”มีดสั้นแทงลงไป ร่างของเซี่ยจื่อยวนแน่นิ่งกลางทางดิน ไม่มีเสียงร้องเจ็บปวด ไม่มีแม้แต่เสียงร้องขอความเมตตาให้กับตน เขาถูกทิ้งเอาไว้กลางป่า การตายของเซี่ยจื่อยวนไม่ต่างจากแม่เฒ่าหวังผู้เป็นมารดา และจุดที่เขาล้มลงคือจุดที่มารดาของเขาเคยเสียชีวิตสองวันหลังจากนั้น ข่าวการตายของเซี่ยจื่อยวนก็มาถึงหมู่บ้านสือโถว และผู้ที่ลงมือก็ถูกจับส่งทางการทั้งหมด ทว่า...ไร้เสียงร้องไห้ ไม่มีใครตกใจ มีเพียงความเงียบงัน...และลมหายใจแผ่วเบาของคนที่ได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเขาอีกครั้งหลี่หลันฮวาอดีตภรรยาทำเพียงพยักหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปด้าน

หลายวันต่อมาเช้าตรู่ของวันที่ท้องฟ้ายังเป็นสีอ่อน สายหมอกบางเบาลอยคออยู่รอบหุบเขาหมู่บ้านสือโถวเซี่ยชิงหลีปิดหีบไม้ใบสุดท้ายของตนลงอย่างแน่นหนา แม้ในใจของนางยังมีความกังวลซ่อนอยู่ และรู้สึกสังหรณ์ใจว่าการเดินทางไปยังเมืองหลวงเพื่อวางรากฐานครั้งนี้อาจไม่ใช่เรื่องง่าย แต่นางเชื่อมั่นในสิ่งที่ตนเลือก...และพร้อมเผชิญหน้ากับมันหญิงสาวสะพายห่อผ้าที่มีของใช้ส่วนตัว ก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อบอกลาทุกคน ทว่า…เมื่อเปิดประตูเรือนด้านหน้าออก สิ่งที่นางพบกลับทำให้นางยืนนิ่งเหมือนถูกตรึงไว้กับพื้นภายใต้ต้นท้อหน้าลานเรือนหลี่หลันฮวาในชุดเดินทางสีเรียบ ยืนเคียงข้างเซี่ยฉางเยี่ยน พร้อมหีบสัมภาระหลายใบ มู่หรงหนานเฟิงเดินถือห่อผ้าเข้ามาพร้อมกับเซี่ยชิงเป่าที่ยืนหาวอยู่ข้างกายเซี่ยจื่ออี้อาเหิงที่เดินตามเซี่ยชิงหลีจากทางด้านหลัง ถึงกับยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้น“...อะไรกัน”หญิงสาวเอ่ยพึมพำเสียงเบาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ และเป็นมารดาของนางที่ก้าวเข้ามาหา พลางเอ่ยอธิบายด้วยสีหน้าอ่อนโยน“ลูกเดินทางไกลแม่ไม่วางใจ อีกอย่างแม่มีลูกแค่สามคน...จะปล่อยให้พวกลูกลำบากลำพังได้หรือ เช่นนั้นจะยังเรียกแม่ว่าแม่ได้อย

ขณะที่ภายในศาลาว่าการยังอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเคร่งเครียดและผลประโยชน์ทางการค้า โดยไม่รู้เลยว่าอีกฟากหนึ่งขบวนเดินทางไปยังเมืองหลวงที่เรียบง่ายกำลังสนุกสนานสองวันต่อมาท่ามกลางสายลมอุ่นที่พัดโชยบางเบา ขบวนรถม้าของเซี่ยชิงหลีก็กำลังเคลื่อนตัวผ่านแนวป่าไผ่ริมฝั่งแม่น้ำใหญ่ เสียงกีบเท้าม้าสะบัดดังกึกกักอย่างเป็นจังหวะผู้เฒ่าเมิ่งเปิดม่านรถม้าออกเพียงเล็กน้อย ทำให้มองเห็นเงาของเรือพาณิชย์ลำใหญ่จอดเทียบท่าอยู่เบื้องหน้า เสียงคนงานในท่าเรือที่เริ่มวุ่นวายกับการเตรียมลำเลียงข้าวของ ทำให้บรรยากาศที่แสนเงียบเหงามาตลอดทางเริ่มคึกคักขึ้นทีละน้อยเซี่ยชิงเป่าโผล่หน้าออกมาจากรถม้าอีกคันหนึ่ง ดวงตาของนางทอประกายเมื่อเห็นเรือสำเภาลำใหญ่เบื้องหน้า“ว้าว!! ที่นี่หรือคือท่าเรือ”เด็กน้อยตะโกนถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น อาเหิงที่นั่งรถม้าคันเดียวกันรีบเบียดเซี่ยชิงเป่าออก เพื่อดูบรรยากาศภายนอกเช่นเดียวกัน“ภรรยา อาเหิงเห็นเรือลำใหญ่”หญิงสาวได้แต่ยกยิ้มเอ็นดูเด็กน้อยทั้งสอง หลี่เยว่หยางและหลี่หมิงเจ๋อที่เคยออกไปไกลที่สุดก็แค่เพียงอำเภอหลิงหนาน ต่างก็แสดงท่าทีตื่นเต้นไม่ต่างกัน“ถูกต้องอีกไม่นานพวกเราทั้

“วันหนึ่ง...ในตอนที่ข้าอายุเจ็ดขวบ เจียงอวี้ตามมารดาของเขามาเยี่ยมท่านย่าที่จวน...เขากับมู่หรงฮ่าวหลุนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย จากนั้น...ข้าก็กลายเป็นของเล่นของทั้งสองคน”เซี่ยชิงหลีไม่ได้พูดอะไร นางเพียงค่อยๆ หยิบผักขึ้นจากเขียงวางลงในหม้อ น้ำแกงเริ่มเดือดเบาๆ ราวกับสะท้อนความร้อนในใจของคนที่กำลังเล่าเรื่อง“วันนี้โชคดีที่เจียงอวี้ไม่ทันเห็นข้า” มู่หรงหนานเฟิงถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง“ไม่อย่างนั้น...บางทีเขาอาจพูดจาอะไรเลวร้ายออกมาอีกก็ได้”ชายหนุ่มเว้นวรรคก่อนจะมองไปยังเปลวไฟใต้หม้อต้มแกง“ข้าไม่กลัวเขา...แต่ไม่อยากให้ใครต้องมองข้าด้วยสายตาแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว”เซี่ยชิงหลีหยุดคนหม้อแกง จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองเขาตรงๆ“ต่อให้เขาเห็นเจ้า แล้วพูดจาไม่ดีออกมา...เจ้าก็ไม่ใช่เด็กอย่างเมื่อก่อนแล้ว”หญิงสาวเอ่ยออกมาเรียบๆ มู่หรงหนานเฟิงชะงักงัน ดวงตาเศร้าไหววูบก่อนจะยกยิ้มจางๆ ภายในห้องครัวเล็กมีเพียงเสียงเดือดของน้ำแกงและกลิ่นหอมของอาหารที่เริ่มตลบอบอวล กลบฝังอดีตอันขมขื่นของมู่หรงหนานเฟิงไว้ชั่วขณะภายหลังจากมู่หรงหนานเฟิงเล่าเรื่องในอดีตของตนเองจบ บรรยากาศภายในห้องครัวก็เงียบลงชั่วขณะ มีเพียงเส

เวลาต่อมาขบวนรถม้าเคลื่อนตัวออกจากท่าเรือเข้าสู่เมืองหลวงชั้นใน เบื้องหน้าที่มองเห็นอยู่ไกลๆ เต็มไปด้วยถนนกว้างขวาง ตลาดที่มีผู้คนเดินขวักไขว่ และจวนมากมายที่มีประตูสีชาดบานใหญ่ตั้งตระหง่านเสียงล้อรถม้าทั้งสี่คันดังเป็นจังหวะบนถนนหินเรียบ วิ่งตรงเข้าสู่ใจกลางเมืองหลวงโหยวโจว ขณะที่ม่านบางของหน้าต่างถูกเปิดออกเพื่อให้คนภายในได้มองเห็นทิวทัศน์ภายนอกสองข้างทางค่อยๆ แปรเปลี่ยนจากร้านค้าและบ้านเรือนธรรมดา ไปสู่พื้นที่ของขุนนางตระกูลใหญ่ที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบจวนหลังแล้วหลังจวนเล่าปรากฏต่อสายตาของทุกคน และจวนขุนนางแต่ละหลังล้วนโอฬารราวกับพระราชวังย่อมๆแค่เพียงประตูหน้าก็สูงใหญ่เกือบเท่าประตูเมือง แผ่นหินสลักชื่อจวนสีทองส่องประกายสะท้อนแสงแดด ยอดหลังคาทรงเฟยหยานที่งดงามดั่งพระราชวังที่เซี่ยชิงหลีเคยเห็นในชีวิตก่อนภายในรถม้าคันที่วิ่งอยู่ด้านหน้า เซี่ยจื่ออี้และมู่หรงหนานเฟิงยังคงนั่งสงบนิ่ง ใบหน้าของทั้งสองไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมากับภาพที่เห็นเบื้องหน้าคนหนึ่งเคยไปเมืองใหญ่และได้เห็นอะไรๆ มาบ้างแล้ว ส่วนอีกคนถูกเลี้ยงมาในจวนเสนาบดี พวกเขาย่อมเคยชินกับความยิ่งใหญ่ที่เป็นเพียงเปลือกนอกเ