All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 91 - Chapter 100

เมื่อได้กลับมาบ้านฟู่ลี่อิ๋งก็ต้องอดทนอดกลั้น ไม่สุงสิงหรือวุ่นวายกับใคร บ่าวรับใช้ในเรือนก็เหลืออยู่เพียงไม่กี่คน นางแจ้งกับพี่ชายของตนเอาไว้แล้ว หากไม่มีธุระสำคัญกับนางก็ไม่ต้องมายุ่งรวมถึงฟู่โหวที่เป็นบิดาของนางด้วยฟู่ลี่อิ๋งตั้งใจอย่างเต็มที่ ที่จะลืมเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาให้หมดสิ้น เหตุการณ์เลวร้ายตั้งแต่นางยังเยาว์จนกระทั่งเมื่อวานซืน นางจะลืมเรื่องพวกนั้นไปให้หมด และตั้งใจอ่านพระคัมภีร์เพื่อเตรียมตัวเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์อย่างจริงจังส่วนกับเขาไม่ใช่ว่านางไม่รู้สึกดีกับเว่ยเจิ้งหยาง แต่เพราะรู้สึกดีกับเขามากจนเกินไปทำให้นางรู้สึกผิดหวัง นางไม่ได้โกรธที่เขาไม่ยอมมาสู่ขอแต่เรื่องที่นางโกรธฟู่ลี่อิ๋งคิดว่าเขารู้ ‘เขารู้ดียิ่งกว่าใคร’ แต่เว่ยเจิ้งหยางกลับไม่ปริปากเรื่องนั้น ทำเหมือนกับไม่เคยเกิดขึ้น แถมยังมาข่มเหงรังแกนางอีก ไอ้ร่องรอยที่เขาประทับลงมาที่ต้นคอของนาง ก็ใช้เวลาหลายวันกว่ามันจะลบเลือนไปอีกฟากฝั่งหนึ่งต้าเว่ย เว่ยจงหมิงกลับเมืองหลวงเพื่อไปเอ่ยปากเรื่องการสู่ขอคุณหนูรองจวนโหว เขารู้ดีว่านางเป็นคุณหนูสายรองชาติกำเนิดต่ำต้อย ปูมหลังของฟู่เหยาเหยามีมารดาเป็นเพียงอนุภร

“มันไม่ได้หมายถึงแค่ตระกูลฟู่เท่านั้นนะอิ๋งอิ๋ง มันยังหมายถึงท่านตาท่านยายประชาชนแคว้นเยี่ย” ฟู่ซิ่งกล่าวเตือน เขาใช้แคว้นเยี่ยมากล่าวอ้างโดยหวังว่านางจะรู้สึกเห็นใจผู้อื่นบ้าง“แล้วเกี่ยวอะไรกับข้ากัน” นางหันกลับเผชิญหน้ากับบิดาอีกครั้ง นางเป็นคนเห็นแก่ตัวมาโดยตลอด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนางเลยสักนิดต่อให้บิดาเอาสิ่งใดมาอ้างนางก็ไม่ยินยอมอยู่ดี“เจ้าจะหนีไปบวชแล้วทิ้งให้ผู้คนล้มตายอยู่เบื้องหลังได้หรือ” ฟู่โหวเตือนสติบุตรสาว “แล้วข้ากับพี่ชายเจ้าล่ะ”ฟู่ลี่อิ๋งสะดุดกึกเมื่อฟู่โหวกล่าวถึงพี่ชายของนางเพล้ง!!! แจกันกระเบื้องราคาแพงถูกฟู่ลี่อิ๋งทำลายทิ้งเพื่อระบายโทสะ“ใครจะเป็นจะตายแล้วเกี่ยวอะไรกับข้ากัน ท่านพ่ออย่าเอาชื่อเสียงของท่านตาท่านยายมาข่มขู่ข้า มีใครบ้างไม่รู้ว่าตั้งแต่ท่านแม่แต่งงานมาอยู่ต้าเว่ย ก็ถูกแคว้นเยี่ยตัดขาดไปหมดแล้ว แม้กระทั่งงานศพ พวกเขาก็ยังไม่มา แล้วเหตุใดข้าจะต้องสนใจ” แจกันและของประดับตกแต่งห้องราคาแพงถูกนางโยนทิ้งไม่มีชิ้นดี “ต่อให้ท่านพ่อหรือพี่ใหญ่ตายข้าก็ไม่สน”ความจริงนางสนใจและห่วงใยพวกเขามากกว่าสิ่งใด แต่ทำไมจึงต้องกดดันนางทุกวิถีทางเช่นนี้“ฟู่ลี่อ

พี่น้องแต่งงานพร้อมกับนับเป็นประเพณีที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในต้าเว่ย แต่ในเมื่อเป็นความประสงค์ของฮ่องเต้ ก็ไม่มีใครกล้าขัดพระราชหฤทัย พิธีการทุกอย่างดำเนินการผ่านไปได้เป็นอย่างดีเมื่อพิธีทุกอย่างเสร็จสิ้น เว่ยจงหมิงก็เร่งรีบกลับไปที่จวนของตนในทันที นับตั้งแต่วันที่จากมาจากเสิ่นหนานเขาก็ไม่ได้พบหน้านางอีก อยากรู้ว่ากำไลหยกที่เขาส่งไปให้นางฟู่เหยาเหยาจะพึงพอใจหรือไม่ อันที่จริงเขาอยากปลีกตัวมาหานางตั้งแต่ตอนบ่าย แต่เพราะพิธีการหลายอย่างทำให้ทั้งเขาและเว่ยเจิ้งหยางต้องรั้งอยู่เสียงของผู้คนที่นางไม่คุ้นเคยทำให้ฟู่ลี่อิ๋งรู้สึกกังวลใจยิ่งนัก หากเจอหน้าเขาในค่ำคืนนี้นางจะปฏิบัติตัวกับเขาเช่นไร เมื่อก่อนหน้านางได้รับการสั่งสอนจากคนในวังเรื่องการปฏิบัติต่อกันแบบสามีภรรยา คนตัวเล็กฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแต่ที่แน่นอนนางจะต้องพูดคุยเจรจากับเขาให้รู้เรื่อง และฟู่ลี่อิ๋งเองก็คาดหวังให้เว่ยเจิ้งหยางเข้าใจในสิ่งที่นางกำลังจะเอ่ยกระทั่งประตูห้องหอถูกเปิดออกเสียงนางได้ยินเสียงของผู้คนกำลังส่งเสียงหัวเราะสนุกสนานอึกทึกครึกโครม ไม่นานประตูห้องก็ดูเหมือนจะถูกปิดลงอีกครั้งและไร้เสียงแห่งความวุ่นวายฟ

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องหอที่ประดับประดาด้วยสิ่งของมงคลสีแดงสด เว่ยเจิ้งหยางลืมตาขึ้นพร้อมกับขยี้ตาเล็กน้อย มือป่ายปัดไปยังที่นอนด้านข้าง ความทรงจำของค่ำคืนที่ผ่านมาเลือนรางเหลือเกิน กลิ่นกายของสตรีที่กำลังนอนซุกอยู่ข้างกายเขา ดูแปลกพิกล“อิ๋งอิ๋ง” ชายหนุ่มเอ่ยชื่อของสตรีที่ต่อไปนี้จะกลายเป็นภรรยาของเขาฟู่เหยาเหยารอโอกาสนี้มานานแล้ว นางแสร้งกระเด้งตัวขยับเข้าไปชิดกับเตียงนอนด้านใน ทันทีที่ได้ยินเสียงของเว่ยเจิ้งหยาง ทำท่าทางใสซื่อประดุจลูกแมวน้อยที่แสนจะน่าสงสาร“ท่านไม่ใช่ไท่จื่อ” ร่างเล็กแบบบางเนื้อตัวสั่นเทา สายตาจ้องมองบุรุษที่เพิ่งตื่นขึ้นด้วยท่าทางหวาดหวั่นเว่ยเจิ้งหยางสะบัดศีรษะเพื่อขับไล่ความพร่าเบลอก่อนจะค่อย ๆ มองสิ่งต่าง ๆ รอบตัวให้ชัดเจน“เจ้า!!! ฟู่เหยาเหยา” ชายหนุ่มมีสีหน้าตื่นตะลึงทำสิ่งใดไม่ถูก “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”“ข้าก็ไม่รู้” นางรู้ทุกเรื่องแต่เสแสร้งทำเป็นไม่รู้ “แล้วเหตุใด ข้ากับท่านจึงอยู่บนเตียงเดียวกัน เมื่อวานเป็นวันแต่งงาน เวลานี้ข้าควรจะอยู่กับไท่จื่อ”คนตัวสูงขยับกายลุกขึ้นยืน สายตาเพ่งมองไปยังร่างเล็กแบบบางที่ตัวสั่นเทาอย่างหวาดกลัว เว่ย

บรรยากาศภายในตำหนักเฉียนชิงน่าเกรงขามเหมาะสมกับเป็นตำหนักอันเป็นที่พำนักอยู่ของประมุขแห่งแคว้น หากไม่ได้รับอนุญาตก็ไม่มีผู้ใดสามารถเข้ามาที่นี่ได้ ยกเว้นโอรสสองพระองค์ที่ถือกำเนิดจากครรภ์ของฮองเฮา พวกเขาดูสบาย ๆ เมื่ออยู่ที่นี่ แตกต่างจากนางและฟู่เหยาเหยาฟู่ลี่อิ๋งเดินขนาบข้างเว่ยจงหมิง ส่วนเว่ยเจิ้งหยางและฟู่เหยาเหยามีสถานะต่ำกว่าจึงรั้งเดินอยู่เบื้องหลังของนางและเว่ยจงหมิงเมื่อได้มาอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ทุกคนต่างก็กระอักกระอ่วนใจ ได้แต่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ร่างเล็กของฟู่ลี่อิ๋งได้แต่ยืนหลบซ่อนอยู่ใต้เงาของเว่ยจงหมิง นางรู้ดีว่าเวลานี้เว่ยเจิ้งหยางกำลังมองมาที่ตน แต่กระนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้หันกลับไปมองเขาเลยแม้เพียงหางตา เรื่องราวเมื่อคืนที่นางเห็นด้วยตาตัวเองก็พอจะบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้แล้วยืนรอกันอยู่ครู่หนึ่งประมุขแห่งแคว้นก็เสด็จออกมา ผู้เป็นพระบิดาจ้องมองบุตรชายทั้งสองที่มีลูกสะใภ้ยืนขนาบข้างด้วยสายตาแห่งความยินดี แต่เมื่อพิจารณาดูให้ดีกลับพบความผิดปกติบางอย่าง สายตาของเว่ยอ๋องหยุดนิ่งอ้อยอิ่งอยู่ตรงสตรีที่ยืนอยู่ข้างกายเว่ยจงหมิงเรื่องนี้มีอะไรบางอย่างผิดแปลกไปใช่หรื