All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 81 - Chapter 90

เพราะนางมาจากโลกอื่น ทำให้ฟู่เหยาเหยารู้เรื่องราวเกือบทั้งหมดในโลกนี้ ในอนาคตเว่ยเจิ้งหยางจะได้ขึ้นเป็นผู้ปกครองแคว้น ไม่ใช่ไท่จื่อองค์ปัจจุบัน ส่วนไท่จื่อองค์ปัจจุบันจะสิ้นชีพในเวลาอีกไม่นานหลังจากเสด็จออกล่าสัตว์ เพราะถูกงูพิษชนิดหนึ่งกัด พิษของมันร้ายแรงและทำให้เขาสิ้นชีพในที่สุดฟู่เหยาเหยาจึงตั้งใจจะมัดใจบุรุษผู้นั้นให้ได้ แต่ไม่ว่าทำอย่างไร นางและเขาก็ไม่ได้พบหน้ากันเสียทีแถมนางยังได้ยินข่าวลือที่พูดคุยกันในหมู่บ่าวรับใช้ที่บอกว่า ดูเหมือนท่านอ๋องจะถูกชะตาคุณหนูใหญ่อีกไม่นาน นางคงได้กลายเป็นหวางเฟย‘ไม่ได้ สตรีเช่นฟู่ลี่อิ๋งไม่ควรจะได้รับความโชคดีเช่นนั้น’ฟู่เหยาเหยาออกไปตลาดทุกวี่วันคาดหวังว่านางจะได้บังเอิญพบกับเว่ยเจิ้งหยาง แต่จนแล้วจนรอดนางก็ไม่เคยพบหน้าเขา ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องกับนางในตลาด ลำดับเหตุการณ์ในบทละครก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป คาดเดาสิ่งใดไม่ได้อีกถึงตอนนี้หน้าตาของบุรุษผู้นั้นเป็นอย่างไร นางเองก็ยังไม่รู้จักไม่เคยเห็นหน้าเสียที ถ้าตามหลักแล้วจะต้องเป็นบุรุษที่รูปงามเป็นอันดับหนึ่งในหล้า ไม่เป็นรองผู้ใดและแน่นอนเขาจะต้องคู่กับนางเอกเช่นฟู่เหยาเหยาผู้อ่อนแอ ซึ่งก็คื

คุณหนูรองแห่งจวนโหวหายตัวไป!!เสี่ยวเชี่ยนรีบวิ่งหน้าตาตื่นไปรายงานกับท่านโหว ตั้งแต่ที่บ่าวสองคนที่ติดตามคุณหนูรองไป กลับมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี นางเป็นกังวลและร้อนใจ ทันทีที่มาถึงจวนก็วิ่งป่าวประกาศเสียงดังลั่นทั่วจวนให้ทุกคนได้ยินฟู่ซิ่งนั่งทำงานอยู่ในห้องหนังสือ เสียงของเสี่ยวเชี่ยนดังเข้ามาถึงในห้องทำงานของตน เขาจึงละงานทุกอย่างและออกมาดู“มีอะไร? เหตุใดจึงเสียงดังนัก”“ท่านโหว ช่วยคุณหนูด้วย” นางวิ่งไปคุกเข่าต่อหน้านายท่านผู้เป็นใหญ่ที่สุดในจวน เพื่อเรียกร้องขอความยุติธรรมให้กับคุณหนูของตน“มีอะไร หยุดร้องไห้ก่อน ข้าฟังเจ้าพูดไม่รู้เรื่อง” ฟู่ซิ่งบอกให้นางหยุดร้องไห้ เขาฟังสิ่งที่นางโวยวายไม่เข้าใจเสี่ยวเชี่ยนเช็ดน้ำหูน้ำตาก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวให้กับนายท่านฟัง “คุณหนูเจ้าค่ะ คุณหนูของข้าน้อยหายตัวไป เมื่อตอนที่คุณหนูออกไปแจกจ่ายอาหารที่โรงทาน มีเด็กผู้หญิงท่าทางน่าสงสารผู้หนึ่งวิ่งมาเกาะชายกระโปรงของคุณหนู แล้วก็เล่าเรื่องน่าสงสารให้นางฟัง คุณหนูของบ่าวใจดี จึงช่วยเหลือนาง”พูดจบเสี่ยวเชี่ยนก็ร้องไห้เมื่อได้ยินว่าบุตรสาวคนรองหายตัวไป ฟู่ซิ่งก็ร้อนใจรีบสั่งการให้ บ่าวรับใช้แล

เว่ยเจิ้งหยางได้ยินว่าพี่ชายจะมาที่นี่ แต่กระทั่งฟ้ามืดก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา จึงคิดเอาเองว่าเขาพูดเล่น จึงพาเด็กชายตัวน้อยเข้านอนกล่อมอยู่นาน เด็กชายก็หลับใหลไปอย่างว่าง่ายตอนเขาก้าวขาออกจากห้องนอนของบุตรชาย ลู่เจียงจึงเข้ามารายงานว่าองค์ไท่จื่อมาถึงแล้ว ผู้เป็นน้องชายจึงเดินตามออกไปหา“เหตุใดจึงมาถึงดึกนัก”“มีเรื่องนิดหน่อย” ผู้เป็นพี่บอก ก่อนจะเดินไปนั่งยังที่นั่งประธาน“เรื่องอะไร ไปถูกใจสตรีบ้านไหนกันล่ะ?” เว่ยเจิ้งหยางหยอก“เจ้านี่มันรู้ทันข้าไปเสียทุกเรื่อง” เขาสะบัดพัดในมือพัดให้กับตนเองเพื่อคลายความร้อนอบอ้าวในยามค่ำคืน “บุตรสาวคนรองจวนโหว”“งั้นหรือ” ผู้เป็นน้องชายเหลือกตาไปมา“วันนี้ข้าได้พบนางโดยบังเอิญ งดงามเรียบง่ายราวกับสายน้ำ” ยามที่พูดถึงฟู่เหยาเหยาสายตาของเว่ยจงหมิงเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ“นางเป็นสตรีที่ดีถึงขนาดนั้นเชียวหรือ” เว่ยเจิ้งหยางเอ่ย แววตามีความเหยียดหยามเย้ยหยันเมื่อเอ่ยถึงนาง“ฮ่าฮ่า!! นางเป็นสตรีที่ดีงามทั้งกายและใจ กับคนพี่ ข้าได้ยินว่านางวางอุบายล่อลวงให้น้องสาวออกไปในป่า ตั้งใจจะสังหารแน่ ๆ” เว่ยจงหมิงเก็บพัด สายตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ตอนนี้กำ

ตั้งแต่วันที่น้องสาวถูกเว่ยอ๋องพาตัวไป ฟู่หมิงจือก็ไม่เห็นว่าบิดาจะทุกข์ร้อนเรื่องของนาง แต่กลายเป็นว่าเขาต่างหากที่กำลังตกอยู่ในอาการร้อนรนเมื่อเขาจะพยายามจะเอ่ยเรื่องนี้ กลับถูกบิดาตัดบทไม่พูดถึง ฟู่ลี่อิ๋งเป็นน้องสาวร่วมมารดาเดียวกันกับเขา ทำให้เขาเป็นห่วงและรักนางมากที่สุด พูดได้เต็มปากว่ารักนางมากกว่าพี่น้องคนอื่น ๆ ในบ้าน ผู้เป็นพี่ชายคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น ร่างเล็กแบบบางของนางนอนจมกองโลหิต หายใจรวยริน แต่ผู้เป็นบิดากลับเมินเฉยไม่ใส่ใจเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจที่สุด เขาไม่เคยเห็นบิดาของตนปฏิบัติกับเยี่ยงนั้นมาก่อน“ท่านพี่” เสียงหวานใสแหบพร่าเอ่ยเรียกเขาฟู่หมิงจือหันกลับไปจึงเห็นว่าเป็นน้องสาวคนรองของตน“เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าหายตกใจแล้วหรือ แล้วเหตุใดจึงออกมานอกห้องเยี่ยงนี้” ร่างสูงเดินไปประคองน้องสาวด้วยความเป็นห่วง“ข้าดีขึ้นแล้ว” นางส่งยิ้มพิมพ์ใจให้กับพี่ชาย นางรู้ว่าเขาใจอ่อนกับบรรดาน้อง ๆ ฟู่เหยาเหยาตั้งใจจะมัดหัวใจพี่ชายคนนี้ให้จงได้ หัวใจเขาจะได้ไม่เหลือเผื่อเอาไว้ให้กับฟู่ลี่อิ๋ง“มาเถอะพี่จะพาเจ้าไปเดินเล่นในสวน” ฟู่หมิงจือประคองน้องสาวนานแล้วที่เขาไม่ได้อยู่กับนา

เมื่อเห็นว่าผู้ใดกำลังเข้ามาที่ห้องของนาง ฟู่ลี่อิ๋งก็ทำหน้าเบื่อหน่าย ส่วนเด็กชายเมื่อหันไปและเห็นว่าเป็นบิดาเขาก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่นั่งตัวแข็งทื่อ เพราะรู้ว่าตนอาจถูกลงโทษที่แอบเข้ามาหาพี่สาวโดยที่บิดาเขาไม่ได้อนุญาต“ท่านพ่อ” เว่ยเจี้ยนไคทำหน้าสลด“พวกเจ้าคุยอะไรกันให้พ่อคุยด้วยได้หรือไม่”ผิดคาดเว่ยเจิ้งหยางไม่ได้ดุหรือว่ากล่าวบุตรชาย“ท่านพ่อ” เด็กชายเห็นเช่นนั้นจึงผลิยิ้มในที่สุด “ข้านำผลไม้อบแห้งมาให้พี่ลี่อิ๋ง” เขาเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกนาง“พ่อกินด้วยได้ไหม” เว่ยเจิ้งหยางเอื้อมมือไปตั้งใจจะแย่งผลไม้อบแห้งจากมือของบุตรชาย“ไม่ได้ขอรับ เป็นของพี่ลี่อิ๋ง ข้าเห็นว่านางต้องดื่มยาทุกวัน กินผลไม้เชื่อมหวาน ๆ จะช่วยให้พี่ลี่อิ๋งไม่รู้สึกขม” ไคไคน้อยรีบดึงห่อผลไม้เชื่อมให้พ้นจากมือของบิดา“อ้าว!! พ่อก็อยากกินนะ เจ้าไม่รักพ่อแล้วหรือ” เว่ยเจิ้งหยางแกล้งทำหน้าเศร้า“ท่านพ่ออย่าได้น้อยใจ เวลานี้พี่ลี่อิ๋งต้องดื่มยา ท่านพ่อไม่ได้ป่วยไม่ต้องดื่มยาไยจะต้องกินผลไม้เชื่อมพวกนี้”แต่ละคำที่ไคไคน้อยกล่าวช่างทิ่มแทงหัวใจของผู้เป็นบิดานัก“คิกคิก เด็กเอ๋ยเด็กน้อย เจ้าดูสีหน้าพ่อเจ้าสิ จะร้องไห้