All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 71 - Chapter 80

เพราะที่เมืองเสิ่นหนานมีคฤหาสน์อยู่หนึ่งหลัง เขาเคยมาซื้อทิ้งเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว นาน ๆ ครั้งผ่านมาที่นี่จึงจะแวะมาพักสักวันสองวันเพื่อให้หายเหนื่อยก่อนเดินทางต่อ เว่ยเจิ้งหยางจึงพานางไปพักรักษาตัวอยู่ที่นั่น ซ้ำยังถูกบุตรชายออกคำสั่งให้เขาเป็นผู้ดูแลใกล้ชิดชายหนุ่มสำรวจร่างกายเพื่อให้แน่ชัดว่านางเป็นบุตรสาวบ้านไหน โดยปกติพวกคุณหนูผู้ดีมักจะมีป้ายหยกหรือพู่ห้อยประดับตราสัญลักษณ์ประจำตระกูล ค้นหาอยู่ครู่หนึ่งก็พบป้ายหยกที่มีสัญลักษณ์ของจวนฟู่โหว ได้ยินว่าที่ฟู่โหวมีบุตรหลานมากมายที่โดดเด่นโดยเฉพาะบุตรสาวคนโตและคนรอง พวกนางใบหน้างดงามล่มเมืองไม่เป็นรองผู้ใดแต่ชื่อเสียงของคนพี่นั้นไม่ค่อยดีนัก ได้ยินว่าถึงจะงดงามกว่าผู้เป็นน้องสาวก็จริงแต่กลับมีนิสัยร้ายกาจ เป็นที่โจษจันกันไปทั่วทั้งเมือง ส่วนคนน้องถึงจะเป็นลูกของอนุภรรยาและงดงามไม่เท่ากลับมีจิตใจอ่อนโยนและมีน้ำใจ จากที่บุตรชายของเขาเล่างั้นนางก็คงเป็นคุณหนูคนรองของจวน“ลู่เจียง เจ้านำสัญลักษณ์นี่ไปที่จวนฟู่โหว และบอกพวกเขาที ว่าคุณหนูของพวกเขาอยู่ที่นี่ ทางนั้นจะได้คลายกังวล” บุตรสาวหายไปเป็นวันขนาดนี้ทางนั้นคงร้อนใจออกตามหาเป็นแน่ เ

ท่านพ่อ!!ฟู่ลี่อิ๋งคิดว่าตัวเองได้ยินสิ่งที่เด็กชายพูดไม่ผิด ไคไคน้อยเรียกบุรุษหน้าด้านคนนี้ว่าท่านพ่อ“ไคไค เจ้าเรียกคนคนนี้ว่าท่านพ่อเหรอ” นางถามเด็กชายในขณะที่มมือของนางก็ยังลูบหลังปลอบใจเด็กชายตัวน้อย“ขอรับพี่สาว บุรุษที่หล่อ ๆ ตรงหน้าท่านผู้นี้เป็นบิดาข้าเอง” เขาผละออกมาจากอกของพี่สาวและผายมือแนะนำตัวบิดาของตนให้กับนางรู้จักฟู่ลี่อิ๋งมุมปากกระตุก แสดงว่าเมื่อครู่บุรุษกะล่อนผู้นี้หลอกลวงนางงั้นสิ นางส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายให้แก่เขา แต่กลับถูกบุรุษเจ้าเล่ห์ส่งยิ้มยียวนกลับมา ประสบการณ์ชีวิตของนางยังน้อยนัก โดนเขาหลอกนิดหน่อยก็หลงเชื่อเอาเสียง่าย ๆ“ลูกไค ดูเหมือนพี่สาวแสนสวยของเจ้าจะไม่พอใจเท่าไหร่ที่พ่อไปช่วยนางออกมา” เว่ยเจิ้งหยางพูดทำนองน้อยใจเว่ยเจี้ยนไคหันกลับไปมองหน้าของบิดา“แล้วท่านได้แกล้งอะไรนางหรือเปล่า นางจึงไม่พอใจท่าน”สิ่งที่บุตรชายถามกลับเล่นเอาใบหน้าของบุรุษทรงอำนาจเหลือสามนิ้วเจ้าลูกตัวแสบฉลาดเฉลียวเกินไปแล้ว“คิกคิก” ฟู่ลี่อิ๋งกลั้นขำเอาไว้แทบไม่ได้ ที่แท้จุดอ่อนของคนผู้นี้ก็คือไคไคน้อยของนางนี่เอง“ไคไค ข้าโดนบิดาเจ้ากลั่นแกล้ง” นางตีหน้าเศร้าเล่าความจริง“แกล

นับตั้งแต่วันที่นางได้เข้ามาอยู่ในโลกของนิยาย ฟู่เหยาเหยาก็ตั้งใจจะปฏิวัติเนื้อเรื่องใหม่ นางจะไม่เป็นนางเอกที่ถูกนางร้ายเช่น ฟู่ลี่อิ๋งรังแกทำร้ายเด็ดขาดไม่ว่าอย่างไรก็ตาม อีกไม่นานตัวละครที่สำคัญก็จะทยอยโผล่หน้าออกมาให้นางเห็นน่าเสียดาย!!ตามเส้นเรื่องของนิยายเรื่องนี้ นางจะเป็นผู้ไปพบกับอ๋องน้อยบุตรชายที่เป็นแก้วตาดวงใจของเว่ยอ๋อง แต่กลายเป็นว่าสตรีนิสัยเสียผู้นั้นเป็นผู้ไปพบเขาเข้าเสียก่อน ร้อยวันพันปีนางไม่เคยได้ย่างก้าวออกจากบ้าน แต่ไฉนเลยวันนี้นางถึงได้ออกไป“คุณหนูเจ้าคะ” หญิงรับใช้ของฟู่เหยาเหยาเข้ามารายงานในสิ่งที่ตนเองทราบ“ได้ความว่าอย่างไรบ้าง”“จริงอย่างที่คุณหนูคาดเดาเอาไว้ไม่ผิด คุณหนูใหญ่ได้ไปพบกับเว่ยอ๋องมาจริง ๆ บุรุษที่พูดคุยกับท่านโหวเมื่อตอนก่อนฟ้ามืดก็เป็นองครักษ์ของเขาเจ้าค่ะ” เสี่ยวเชี่ยนเล่า“ถึงว่า ข้าถึงไม่เห็นเว่ยอ๋อง” ฟู่เหยาเหยารู้สึกอารมณ์เสีย นี่เป็นครั้งแรกที่การคาดเดาของนางผิดพลาดอุตส่าห์ตั้งใจจะออกไปพบกับเว่ยเจิ้งหยาง ตั้งใจจะทำให้เขาประทับใจ แต่กลายเป็นว่าบุรุษผู้นั้นได้ไปพบกับสตรีเช่นนาง น่าหงุดหงิดเป็นที่สุด“บ่าวยังได้ยินมาอีกว่า คุณหนูใหญ่เก

หลังจากที่เขาปล่อยนางลง ฟู่ลี่อิ๋งก็มุ่งหน้าไปที่โต๊ะดูดวงในทันที แต่เมื่อมาถึงก็ต้องพบกับความว่างเปล่า“เกิดอะไรขึ้น หมอดูล่ะ” คนตัวเล็กเกาหัวแกรก ๆ นางอุตส่าห์เสี่ยงตายปีนบันไดขึ้นมาหาเขา แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า“เจ้ามาดูดวงกับท่านหมอดูเหรอ” ผู้ดูแลศาลเจ้าเอ่ยทักเมื่อเห็นสตรียืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ตรงจุดที่เคยเป็นร้านหมอดู“เจ้าค่ะ ข้าน้อยมาดูดวง”“แย่จัง ท่านหมอย้ายไปตั้งแผงที่อื่นแล้ว” บุรุษอาวุโสที่น่าจะเป็นผู้ดูแลศาลเจ้าบอกแก่นาง“ตั้งแต่เมื่อไหร่”“ตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน”หลายวันก่อนคงไม่ใช่วันที่นางถูกจับตัวหรอกใช่ไหม“ท่านพอจะรู้หรือไม่ว่าท่านหมอดูไปตั้งร้านที่ไหน” นางถาม“บนเขาหลังศาลเจ้า” ผู้ดูแลชี้นิ้วไปยังทางขึ้นเขาดวงตากลมตามองตามนิ้วมือของผู้ดูแลศาลเจ้าที่ชี้ไปทางเชิงเขา บุรุษวัยกลางคนยิ้มแป้นแล้วค่อย ๆ กวาดมือทำท่าวาดเป็นแนว แล้วไปสุดอยู่ที่ยอดเขา“โหว...แล้วเขาขึ้นไปทำอะไรบนนั้น” นางหันกลับไปจะถามผู้ดูแลศาลเจ้า ว่าเหตุใดหมอดูถึงต้องทำตัวให้นางลำบากเช่นนั้น ดันกลายเป็นว่าเบื้องหลังของนางเวลานี้ว่างเปล่า มีแค่เพียงผู้ที่มาสักการบูชาเทพเจ้าในศาลเจ้าเท่านั้นไร้เงาของผู้ด

v“ยังไม่หายเหนื่อยเลย ข้ายังไม่หายเหนื่อยเลย” เว่ยเจิ้งหยางอ้าง“จะเหนื่อยอะไรกัน ท่านแข็งแรงจะตายไป ตอนที่เดินขึ้นมา ข้าไม่ได้ยินเสียงหอบหายใจของท่านเลยสักนิด” ใครบ้างไม่รู้ว่าเว่ยอ๋องแข็งแรงขนาดไหน ออกรบสู้ศึกไปทั้งแผ่นดิน เชี่ยวชาญการรบทุกรูปแบบ วรยุทธของเขาย่อมเหนือกว่าคนทั่วไป“แต่ข้าเหนื่อยจริง ๆ นี่นา”พูดจบเขาก็ไปนั่งที่ริมผา หันหน้าออกไปชื่นชมทิวทัศน์ของเสิ่นหนาน โดยไม่ได้สนใจว่าเจ้าตัวเล็กจะทำหน้าเช่นไร“ท่านอ๋อง” น้ำเสียงของฟู่ลี่อิ๋งอ่อนลงอย่างชัดเจน สายตาของนางมองตัวเว่ยอ๋องที่ไปนั่งอยู่ริมผากับทางลงเขา ด้วยอาการสองจิตสองใจเส้นทางที่เคยสว่างไสวเมื่อครู่ถูกเงามืดแห่งรัตติกาลค่อย ๆ ปกคลุมจนมองไม่เห็นขั้นบันได ตอนเสียงกิ่งไม้ร่วงหล่นกระทบพื้น ส่งเสียงดังไปทั่วทั้งพื้นที่ นางจำใจวิ่งไปนั่งข้าง ๆ เขา อย่างน้อยตรงนี้ก็ปลอดภัย พวกผีไม่หลอกเชื้อพระวงศ์หรอกมั้งเคยได้ยินว่าเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายมีเชื้อสายมังกร เทพผียำเกรง“มาเถอะคุณหนูใหญ่มานั่งชมเมืองด้วยกันก่อน รอให้ข้าหายเหนื่อยจะพาท่านไปส่งที่บ้าน”“สัญญาแล้วนะเจ้าคะ” นางไม่ค่อยจะเชื่อใจเขาเท่าไหร่“ข้าเป็นถึงอ๋อง เป็นบิดาของไ