All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 21 - Chapter 30

  นางถูกเขาลากมานอนอยู่ในห้องเดียวกัน เป็นห้องที่เขาและนางมีค่ำคืนแรกด้วยกัน น่าประหลาดใจนัก ที่นางรู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งที่ได้มาที่แห่งนี้กลิ่นหอมแบบเฉพาะที่ทำให้นางสงบใจ ไม่กลิ่นน่าสะอิดสะเอียนจนระคายจมูก“ท่านจะให้ข้านอนที่ไหน” นางกวาดสายตาไปมา เพื่อดูว่าที่ตรงไหนที่นางพอจะใช้หลับนอนได้บ้างหนานกงหว่านเฉียน‍ตบที่นอนตุบ ๆ พร้อมกับกวักมือเรียก “ตรงนี้ ข้าง ๆ ข้า” เตียงนอนเขาออกจะกว้างใหญ่ จะไปนอนที่ไหนกันถ้าไม่ใช่เตียงของเขาร่างเล็กขมวดคิ้วมุ่น “แน่ใจใช่หรือไม่ว่าจะนอนเฉย ๆ” นางถามย้ำอีกครั้ง เข้าเจ้าเล่ห์ราวกับสุนัขจิ้งจอก ชอบฉวยโอกาสกลั่นแกล้งนางอยู่ร่ำไป“ก็สัญญาเอาไว้แล้วว่าจะนอนเฉย ๆ” ร่างสูงเอนตัวนอนหงายหนุนศีรษะด้วย มือทั้งสองข้าง หางตายังคงเหลือบไปมองนางถึงจะบอกว่านอนเฉย ๆ แต่พวกบุรุษไว้ใจได้ที่ไหนกัน อันเนี่ยนฉี‍ไม่เชื่อใจ ถ้าเกิดนอนอยู่ดี ๆ เจ้ามังกรน้อยของเขา เกิดนึกสนุกตื่นขึ้นมาตอนกลางดึกนางไม่แย่หรือ อันเนี่ยนฉี‍มอ

  หลังจากเสร็จธุระที่กองทัพและพบปะพูดคุยกับขุนนางอื่น ๆ เรียบร้อยแล้ว เขาก็เร่งรีบกลับมาที่จวน วันนี้ได้ยินเรื่องของพี่ชายนางเข้าหูมาบ้างเล็กน้อย ได้ยินว่าตอนนี้กำลังมุ่งหมายจะสร้างชื่อ เพื่อแยกตัวออกมาจากจวนอัครเสนาบดี ดูเหมือนว่าเขาคิดจะยืนด้วยขาของตนเอง หนานกงหว่านเฉียน‍ไม่รู้หรอกว่าเป้าหมายหลักของอันจิ้งหยางคือสิ่งใด แต่พฤติกรรมของอัครเสนาบดีอัน ก็...ออกจะน่ารังเกียจ เหมือนกับบิดาที่แท้จริงของเขานั่นแหละ ทุกวันนี้หากไม่มีเรื่องสำคัญหนานกงหว่านเฉียน‍ก็ไม่คิดอยากจะไปพบหน้าคนผู้นั้นเท่าใดนักรถม้าออกจากสำนักกลาโหม มุ่งตรงกลับจวนแม่ทัพท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ที่ด้านนอกเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งเล่นแบ่งกันกินขนมบางอย่าง เห็นแล้วก็นึกถึงนางขึ้นมา จึงสั่งให้คนของตนออกไปซื้อ ลูกอมหลากหลายสีสัน หลายรสชาติบรรจุอยู่ในห่อกระดาษ ต่อไปนี้ชีวิตนางจะไม่มีแค่เพียงรสขม จืดและเค็มอีกต่อไปแล้ว  นางสอบถามเวลากลับบ้านของหนานกงหว่านเฉียน‍จากพ่อบ้านเหลียนที่นี่มีเพียงเขาที่นางพอจะสามารถพูดคุยด้วยได้ ดั

  ไม่รู้เลยว่าเพราะเหตุใดเมื่อพบหน้าจิ้นอ๋องแล้วหัวใจของนางจึงรู้สึกสั่นไหวราวกับมีลมพายุลูกใหญ่ถาโถมเข้ามายังจุดที่นางยืนอยู่ มือเล็ก ๆ ของนางกอบกุมหัวใจของตนเองเอาไว้ ราวกับตั้งใจปกป้องไม่ให้มันบุบสลาย บุรุษผู้นั้นเดินเคียงข้างมากับอันรั่วหลันเหตุใดกัน เหตุใดกันทั้งสองจึงไปอยู่ด้วยกัน ก็ในเมื่อช่วงชีวิตที่แล้ว เขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับบุตรสาวที่มาจากจวนอัครเสนาบดีเลยสักคน แม้กระทั่งอันรั่วหลันที่มีชื่อเสียงเป็นถึงคุณหนูอันดับหนึ่ง และยังเป็นบุตรสาวภรรยาเอก ก็ยังอยู่นอกสายตาเขาตอนที่นางกำลังยืนตัวสั่นไม่ได้ยินสิ่งใดทั้งนั้น กลับมีมืออันแสนอบอุ่นจับกระชับมือเล็กของนางเอาไว้แน่น พร้อมทั้งยังคอยบีบกระชับเป็นจังหวะ ราวกับจะบอกว่าให้นางคลายความกังวลใจ อันเนี่ยนฉี‍เดินไปแอบอยู่เบื้องหลังของเขาอย่างเป็นไปเองนางเงยหน้าขึ้นไปไม่พบกับจิ้นอ๋องแล้ว เห็นแค่เพียงแผ่นหลังกว้างของบุรุษผู้หนึ่งเท่านั้น เขาใช้ตนเองเป็นปราการปกป้องคุ้มภัยให้กับนาง จากนั้นไม่นานก็จูงมือนางเดินออกมาจากคนกลุ่มนั้น หัวสมองของนางเลอะเลือนไปหมดแล้ว

  หลี่หยวนเหอไปส่งอันรั่วหลันที่จวนอัครเสนาบดีเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าที่มักจะเจือรอยยิ้มอยู่เสมอกลับมานิ่งเฉยและเงียบขรึมอีกหนึ่งครั้งเมื่อได้มาอยู่ตามลำพัง ผ้าเช็ดมือสีขาวสะอาดถูกนำมาเช็ดทีละนิ้วอย่างใจเย็น กลิ่นหอมชวนคลื่นเหียนบนตัวของอันรั่วหลันยังติดตรึงอยู่ในโพรงจมูก ถ้าหากไม่ใช่เพราะนางเป็นบุตรสาวของอัครเสนาบดีอันละก็ เขาคงไม่ลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับสตรีเช่นนางเด็ดขาด ที่เขาทำเช่นนั้นนั่นก็เป็นเพราะในอนาคตนางอาจจะมีประโยชน์ต่อสถานะของเขา อันรั่วหลันจึงเป็นหนึ่งในหมากที่เขาวางเอาไว้“ท่านอ๋องจะเสด็จไปที่นั่นก่อนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” ชุ่ยคังถามความประสงค์ของเจ้านาย ก่อนที่รถม้าจะเคลื่อนตัวอารมณ์วันนี้ของเขาขุ่นมัวจนน่าหงุดหงิด หากไปที่นั่นแล้วได้ระบายโทสะออกไปสักหน่อยก็คงจะดี เขาจึงพยักหน้าให้กับคนของตน เช่นนั้นแล้วรถม้าจึงมุ่งตรงไปยังหอร่ำสุราแทนที่จะเป็นจวนอ๋องเมื่อลงมาจากรถม้าหลี่หยวนเหอสวมหน้ากากหยกประดับด้วยอัญมณีงดงามล้ำค่า ปิดบังใบหน้าของตนเอง เสื้อคลุมสีดำสนิทถูกนำมาสวมทับ กฎของการมาที่นี่คือต้

  สายลมแห่งคิมหันต์ฤดู พัดกระทบร่างกายของอันเนี่ยนฉี‍ อาภรณ์สีขาวของนางพัดปลิวแนบลู่ไปกับร่างกายเล็กบอบบางของนาง สายตาของอันเนี่ยนฉี‍มองไปยังกิ่งหลิวที่ปลิวไหวตามแรงลม นางเห็นคนงานกลุ่มหนึ่งของจวนแม่ทัพ กำลังขุดเอาต้นดอกไม้ชนิดหนึ่งที่เหี่ยวเฉาติดโรคตายออกไปจากพื้นที่ วันใดวันหนึ่งที่นางหมดประโยชน์และไม่งดงามอีกต่อไปแล้ว สภาพก็คงไม่ต่างอะไรไปจากดอกไม้ต้นนั้นในกรงค้าทาสอันเนี่ยนฉี‍ถูกกระทำย่ำยีจนป่วยและติดโรค นางหมดประโยชน์ไร้ความน่าสนใจ ทั้งแห้งเหี่ยวทรุดโทรมและสกปรกราวกับผีตายซาก ค่อย ๆ หมดลมหายใจไปในที่สุด ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนั้นล้วนน่ากลัวและไม่อยากนึกถึง นางค่อย ๆ ตกผลึกความคิดของตนเองทีละช้า ๆ ในระหว่างทางที่เดินกลับมายังห้องนอน อันเนี่ยนฉี‍นั่งลงกับเก้าอี้ไม้ภายในห้อง สำรวจสิ่งต่าง ๆ รอบ ๆ ตัวมองไม่เห็นอะไรเลย อันเนี่ยนฉี‍มองไม่เห็นเลยว่าวันข้างหน้าต่อจากนี้อีกหลาย ๆ ปีเขาและนางจะยังอยู่ร่วมกันในฐานะอะไร นางก็แค่นางบำเรอที่เขาใช้เป็นไม้กันสุนัขและ....เป็นยาคลายความเ