All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 11 - Chapter 20

  พอหลุดออกมาจากอ้อมแขนของหนานกงหว่านเฉียน‍นางก็กระโดดถอยออกมาไกล ๆ ครั้นมั่นใจว่าปลอดภัยจึงรู้สึกโล่งใจ ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามือที่ปกติใช้จับดาบฆ่าฟันศัตรู จะซุกซนไม่เข้าเรื่องเช่นนั้น นางส่งสายตาค้อนขวับให้เขาหนึ่งที แล้วไอ้การทำหน้าตาชั่วร้าย แถมยิ้มกรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์เหมือนกับสุนัขจิ้งจอกจะให้นางคิดอย่างไรกัน อีกสามวัน กว่าจะถึงวันนั้นเขาอาจจะขาดใจตายไปแล้วก็ได้ ในตอนแรกออกจะรังเกียจนางอยู่สักหน่อย แต่เมื่อพบว่าคืนนั้นเป็นครั้งแรกของเขาและนาง อีกทั้งนางทำไปก็เพราะถูกพิษที่ตอนนี้ยังหาตัวผู้กระทำไม่ได้ อันเนี่ยนฉี‍เองก็นับว่าเป็นเหยื่อของเรื่องนี้ ยาพิษหนอนไหมคู่รักอะไรนั่นเขาเองก็เพิ่งจะเคยเห็นกับตาของตนเองและรับรู้ถึงการมีอยู่ของสิ่งสิ่งนั้น ให้คนของเขาที่อยู่ในสำนักตรวจการตรวจสอบแล้วอีกไม่นานก็คงได้รู้“แล้วถ้าเกิดถึงวันนั้นแล้ว เราจะพบกันที่ไหน”นางเองก็คิดไม่ตก “ที่จวนท่านดีหรือไม่ ที่นั่นน่าจะปลอดภัยที่สุด” นางตอบซื่อ ๆ เพราะคิดไม่ออกว่าเรื่องแบบนั้นอยู่ที่ใ

  เมื่อครบสามวัน ตั้งใจทดสอบอาการดูสักหน่อย ก็พบว่าร่างกายของหนานกงหว่านเฉียน‍ก็มีอาการแปลกไปอย่างที่นางว่าเอาไว้จริง ๆ ความรู้สึกเจ็บปวดเพิ่มขึ้นทีละน้อยอย่างเชื่องช้า แม้จะใช้พลังปราณในการสกัดกั้นเอาไว้แต่ก็ไม่เป็นผล เห็นทีว่าถ้าหากไม่ได้สนองก็คงจะทรมานอยู่เช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ นี่แค่เพียงขั้นต้น ก็แย่แล้ว แล้วนางล่ะ เป็นเพียงสตรีธรรมดาเท่านั้น มีหรือจะทนความเจ็บปวดนี้ได้รั้งรออยู่จนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินค่อนไปจนเกือบดึก หนานกงหว่านเฉียน‍จึงลักลอบไปที่จวนอัครเสนาบดีในทันที หน้าต่างห้องนอนของนางไม่ได้ลงกลอนเอาไว้ เขาเปิดเข้าไปอย่างง่ายดาย มุ่งตรงไปที่เตียงนอนที่อยู่ด้านในสุด อย่างเชื่องช้าและคิดไม่ถึงว่านางจะรอเขาอยู่แล้ว“ท่านมาแล้ว” น้ำเสียงของอันเนี่ยนฉี‍สั่นเครือเจือความออดอ้อน ร่างเล็กหย่อนขาลงข้างเตียง“ไปกันเถอะ” เขาส่งมือให้แก่นาง แต่นางทำหน้าเศร้าไม่ยอมสบตา ซ้ำยังไม่ส่งมือออกมา ทำเอาเขาประหลาดใจ “คุณหนูเก้าหรือท่านจะเปลี่ยนใจ”&ldqu

  มีดคมกริบที่นางลับมาอย่างดีกดเข้าไปเพียงนิดเดียวก็บาดลงไปในผิวกายของนาง“คุณหนูเก้า ข้าไม่มีเวลามาเล่นสนุกกับเจ้าหรอกนะ” แววตาของหนานกงหว่านเฉียน‍ดำมืด ความคิดรังเกียจเดียดฉันท์นางกลับเข้ามาในหัวสมองของอีกครั้ง “อย่าทำให้ข้ารังเกียจเจ้าไปมากกว่านี้เลยอันเนี่ยนฉี‍” น้ำเสียงจริงจังเจือความไม่พอใจ เขามิได้เรียกนางว่าคุณหนูเก้าอันเนี่ยนฉี‍กดคมมีดเข้าไปอีกนิด ความเจ็บแสบของบาดแผลนั้นนางรู้สึกได้ ความคิดแวบหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว หากนางเปลี่ยนจุดที่ใช้กดคมมีดล่ะหากเป็นตรงเส้นโลหิตบริเวณคอ แค่เพียงนางกดเข้าไปความทุกข์ทนของนางจะจบสิ้นในตอนนี้หรือไม่ อันเนี่ยนฉี‍สบตาหนานกงหว่านเฉียน‍ มือขยับมีดเคลื่อนมาเรื่อย ๆ ทิ้งบาดแผลบริเวณคอ พร้อมกับโลหิตสีแดงฉานที่ไหลรินออกมา“อันเนี่ยนฉี‍พอได้แล้ว” เขาเรียกชื่อนางหวังให้นางมีสติยั้งคิด กระทั่งประตูห้องนางถูกเซียงถังซีและอันรั่วหลันผลักเข้ามา “นางตัวดีเจ้ากล้า

  “ไม่ ปล่อยข้าไป ได้โปรด ฮื้อ ปล่อยยยย ฮื้อ กรี๊ดดดดดด อย่าทำเช่นนี้ อย่าทำกับข้าเช่นนี้”  อันเนี่ยนฉี‍เอาแต่ร้องไห้ละเมอ แม้กระทั่งยามที่นางนอนก็ยังเอาแต่ทำร้ายตนเอง นางทั้งหวีดร้อง ขอความเห็นใจ ขอร้องให้ใครก็ไม่รู้ที่อยู่ในฝันร้ายของนางให้ปล่อยนางไป นางดูทุกข์ทรมานจนหนานกงหว่านเฉียน‍ต้องใช้เชือกมัดแขนมัดขานางเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้นางทำร้ายตนเองแม่ทัพหนุ่มนั่งอยู่ข้าง ๆ นาง ตอนที่พานางกลับมาไม่รู้ว่าจะพานางเอาไปไว้ที่ไหนดี จะให้กลับไปที่จวนอัครเสนาบดีก็ดูจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เมื่อไม่มีที่ใดเหมาะสมเขาจึงจำใจพานางกลับมาที่จวน นางอายุแค่เพียงเท่านี้ แต่เหตุใดนางจึงปฏิบัติตัวราวกับมีเรื่องคิดไม่ตกอยู่ตลอดเวลา มากเล่ห์เพทุบาย วางแผนการสร้างเรื่องต่าง ๆ เต็มไปหมด นางทำไปเพื่อสิ่งใดกัน หนานกงหว่านเฉียน‍ปัดปอยผมที่ชื้นเหงื่อออกไปจากใบหน้างดงามที่กำลังหลับฝันร้าย“เมื่อครู่เจ้าตั้งใจจะกรีดใบหน้าของตนเองจริง ๆ หรือ” เขาถามคำถามนั้นกับอันเนี่ยนฉี‍ที่ไม

  “คุณหนูเก้าตัวเล็กนิดเดียวเองนะขอรับ ที่มือก็ยังมีผ้าพันแผล แถมออกจะดูสกปรก เดาว่าน่าจะไม่ได้รับการเปลี่ยนมาตั้งแต่เมื่อคืน แผลที่คอก็เป็นรอยคล้ำ ยังมีคราบโลหิตอยู่แล้ว เมื่อเช้าเข้าไปที่เรือนของนางพบว่านางขดตัวนอนอยู่บนพื้น ท่านแม่ทัพจะให้คนเช่นหลิวหลางไปดูแลนางจริง ๆ หรือ ท่านก็รู้ว่าคนผู้นั้นอารมณ์แปรปรวน คาดเดาไม่ได้ ได้ยินบ่าวไพร่ที่อยู่ในเหตุการณ์บอกว่า เจ้านั่นตบหน้านางไปด้วยหนึ่งครั้ง”  สิ่งที่คนของเขาเข้ามารายงานความเป็นอยู่ของอันเนี่ยนฉี‍ทำให้วันนี้ทั้งวัน หนานกงหว่านเฉียน‍ไม่เป็นอันทำงาน หัวสมองคิดถึงแต่เรื่องของนาง เรื่องที่นางก่อขึ้นเมื่อคืน นั้นเพียงพอที่จะทำให้เขารังเกียจนางไปตลอดชีวิตด้วยซ้ำหนานกงหว่านเฉียน‍เข้าวังพบกับอัครเสนาบดี เขาถามว่านางอยู่ที่จวนแม่ทัพหรือไม่ เพราะอัน‍หนาน‍จิ้งตามหานางตลอดทั้งคืนก็หาไม่พบ เขาจึงแกล้งบอกออกไปว่าไม่รู้ไม่เห็นนางไปอยู่ที่ใด อัครเสนาบดีอันทำหน้าสลดลงเล็กน้อย “ตลอดเวลาที่ผ