All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 31 - Chapter 40

  หนานกงหว่านเฉียน‍ออกมาจากตำหนักไทเฮาพร้อม ๆ กับหมอหลวงที่วิ่งสวนเข้าไปด้านใน ชายหนุ่มทำแค่เพียงหลีกทาง มองตามอย่างเฉยชาแล้วเดินกลับออกมา ถูกบังคับให้มาทำเรื่องไร้สาระหนานกงหว่านเฉียน‍หงุดหงิดจนแทบบ้าในหัววนเวียนคิดถึงแต่สตรีอีกคนที่รอเขาอยู่ที่จวน อยากกลับไปพบหน้านางเร็ว ๆ เหลือเกิน ได้เห็นหน้านาง ได้สูดกลิ่นกายของนาง ได้กอดนาง คงทำให้ความตึงเครียดทั้งหมดที่เขาเผชิญในวันนี้มลายหายไปได้ไม่ยาก ออกมาขึ้นรถม้า เคลื่อนตัวมาได้ไม่เท่าไหร่ คนของเขาที่แฝงตัวอยู่ในสำนักตรวจการก็ขอเข้าพบ“ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยมีเรื่องสำคัญจะรายงาน”หนานกงหว่านเฉียน‍เปิดม่านรถม้าพบว่าเป็นผู้ที่ขอเข้าพบเป็น ผู้ที่เขาไหว้วานให้สืบเรื่องสำคัญให้เมื่อหลายเดือนก่อน จึงให้คนผู้นั้นขึ้นมาบนรถม้าออกไปนอกวังพร้อมกัน โดยมีหยางเล่ยเป็นผู้ควบคุมรถม้าระแวดระวังภัยให้เจ้านาย เมื่อพ้นจากกำแพงวังแล้ว คนผู้นั้นจึงยื่นขวดสองใบที่มีสีดำและสีขาวให้กับหนานกงหว่านเฉียน‍

  คิกคิกคิก...  จู่ ๆ อันเนี่ยนฉี‍ก็หัวเราะขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดได้ง่าย ๆ ด้วย ทุกคนในที่นั้นมองหน้ากันไปมาอย่างไม่เข้าใจว่านางเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา“เจ้าเป็นบ้าอะไร จู่ ๆ หัวเราะอะไรกัน” ไป๋เล่อเหยียนเห็นนางหัวเราะคิกคัก ใบหน้าที่แสดงออกอย่างเย่อหยิ่งเมื่อครู่เริ่มประหม่า“คิกคิกคิก” อันเนี่ยนฉี‍หัวเราะไม่เลิก“บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าเจ้าหัวเราะอะไร” ไป๋เล่อเหยียนเดินไปกระชากแขนของอันเนี่ยนฉี‍ ท่าทางของนางอวดเบ่งทรงอำนาจ นางเป็นท่านหญิงได้รับการประคบประหงมตามใจมาตลอดชีวิต เดาดูก็รู้ว่าสตรีหน้าด้านตรงหน้ากำลังหัวเราะเยาะเย้ยนาง“ข้าหัวเราะที่ท่านหญิง...น่าสงสารน่ะ”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” ไป๋เล่อเหยียนไม่เข้าใจว่าสิ่งที่อันเนี่ยนฉี‍กล่าวมาจะสื่อความหมายถึงเรื่องใด“ข้าก็แค่บอกว่าท่านหญิงน่าสงสาร” อันเนี่ยนฉี‍กรีดกรายเดินผ่านหน้าข

เพราะอันจิ้งหยางอยากสร้างชื่อเสียงให้กับตนเอง เพื่อที่ในอนาคตเขาจะสามารถปกป้องน้องสาวต่างมารดาอย่างอันเนี่ยนฉี‍ได้ จึงรับอาสาสืบข่าวเรื่องกระบวนการค้ามนุษย์ ครั้นได้ยินว่าคนจากสามตุลาการมิมีผู้ใดกล้าออกหน้า รับอาสาสืบข่าวเรื่องนี้ต่อจากเจ้าของคดีเดิมที่เสียชีวิตอย่างกะทันหัน อันจิ้งหยางจึงฉวยโอกาสนี้เอาไว้ รับสนองพระราชโองการ ทุกคนเมื่อเห็นว่าอันจิ้งหยางที่มีสถานะศักดิ์เป็นพระภาคิไนยของฮ่องเต้มาเป็นผู้รับอาสาทำงานนี้ ก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่ง‍อก‍เพราะเรื่องนี้ค่อนข้างเสี่ยงอันตรายอยู่มาก ขุนนางตงฉินหลายคนหากไม่เอาชีวิตไปทิ้ง ก็ล้มเลิกรามือกันไป ราวกับว่ามีอำนาจที่อยู่เหนือการควบคุมของพวกเขาคอยกดดันอยู่เบื้องหลัง แม้ว่าเสด็จลุงเองจะไม่อยากให้เขาทำงานนี้ อยากให้เขาไปสร้างชื่อเสียงเอาในเรื่องอื่นก็ได้ เพราะอันจิ้งหยางอย่างไรก็เป็นบุตรชายของพระขนิษฐาที่ถือกำเนิดจากครรภ์เดียวกันกับฝ่าบาท พระองค์ย่อมไม่ทอดทิ้งและยิ่งไม่ปล่อยให้ลำบาก อีกทั้งในวันข้างหน้ายังมีตำแหน่งอัครเสนาบดีรอคอยอยู่ แต่เป็นเพราะอันจิ้งหยางนั้นอยากสร้างชื่อเสียงด้วยตัวของเขาเอง และไม่ต้องการสืบถอดตำแหน่งอัครเสนาบดีในภายภา

อัครเสนาบดียืนฟังอยู่นานอดหัวเราะในใจไม่ได้ ไม่แน่ว่าหากเขาเข้าไปตอนนี้นางก็อาจจะไม่รับแขก ได้ยินจากเซียงถังซีกล่าวถึงนางเรื่องนิสัยเสีย ๆ ของอันเนี่ยนฉี‍อยู่บ่อย ๆ อัน‍หนาน‍จิ้งพอจะเข้าใจบ้างแล้ว นางไม่ได้เรียนหนังสือไม่รู้ความ การรับสิ่งของพวกนี้ก็เป็นการรับน้ำใจอย่างหนึ่งไม่เห็นจะต้องคิดมากอะไรเลย อีกทั้งกับบุตรชายของเขานางก็ไม่ได้มีส่วนใดเกี่ยวข้องกันเมื่ออดทนไม่ไหวอัครเสนาบดีอันจึงลงจากรถม้าเปิดเผยตัวตนของเขาเสียที“ขออภัยด้วยที่บุตรสาวของข้าคนนี้ไม่รู้ความ น้ำใจของพวกท่านที่มอบให้กับท่านผู้ตรวจการอัน อันจิ้งหยางบุตรชายคนโตของข้า ข้า...จะเป็นช่วยรับเอาไว้เองดีหรือไม่”เหอะ!! อันเนี่ยนฉี‍เห็นหน้าของอัครเสนาบดี ซึ่งเป็นบิดาของนางแล้วก็อดเบ้ปากกลอกตาไม่ได้ ในที่สุดก็ยอมลงมาจากรถม้าเสียที อันเนี่ยนฉี‍นึกว่าตนจะไม่ได้เล่นละครฉากใหญ่เสียแล้ว“เอ๊ะ!! ท่านผู้นั้นเป็นใครหรือเจ้าคะ” ทันทีที่อันเนี่ยนฉี‍กล่าวประโยคนั้นออกไป ผู้คนก็ส่งเสียงอื้ออึง ราวกับผึ้งทั้งฝูงแตกรัง“...” อัครเสนาบดีอัน กำหมัดแน่น มองนางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ“คุณหนู นั่นก็คืออัครเสนาบดีอันอย่างไรเล่า เขาเป็นบิดาของเ

นอนอยู่บนเตียงสามวันสามคืน อันเนี่ยนฉี‍ไม่ออกไปพบใครหน้าไหนทั้งสิ้น แม้จะประกาศไม่รับของไปแล้ว แต่กระนั้นก็ยังมีแขกมามอบสิ่งของเป็นสินน้ำใจให้กับทั้งนางและพี่ชายอยู่ดี อันเนี่ยนฉี‍เขียนหนังสือได้ไม่แตกฉาน ในใจอยากจะส่งจดหมายไปหาเขาสักฉบับนัดหมายให้เขาออกมาพบกัน แต่ก็กลัวว่าจะถูกปฏิเสธกลัวว่าตนจะเสียใจ นางอยากถามให้แน่ใจอีกครั้งว่าเขาตั้งใจจะแต่งงานกับท่านหญิงไป๋จริงหรือไม่ อยากฟังคำตอบของเขาจะได้ตัดสินใจเรื่องเด็กในท้อง ยิ่งเร็วเท่าไรยิ่งดี ทุกสิ่งทุกอย่างจะได้ไม่ค้างคาอันเนี่ยนฉี‍นอนอยู่บนเตียงมือเอาแต่กุมท้องของตนเองอย่างคิดอะไรไปเรื่อย หากนางไปแจ้งแก่เขาว่านางตั้งครรภ์ เขาจะทำสีหน้าเช่นไร ดีใจ เสียใจ โกรธเคืองหรือฉุนเฉียว เขาจะเข้ามากอดนางแน่น ๆ หรือจะผลักไสนางออกไปไกล ๆ เขาโกรธนางถึงเพียงนั้นไม่แน่ว่าผู้ที่ยื่นยายุติการตั้งครรภ์ให้กับนางอาจจะเป็นเขาก็ได้ หรือไม่ก็หนานกงหว่านเฉียน‍อาจจะกล่าวหาว่านางตั้งครรภ์กับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา อาจจะกล่าวหาว่านางใช้เรื่องการท้องมาบีบบังคับให้เขาแต่งงานกับนาง อาจจะโกรธนางยิ่งกว่าเดิมก็เป็นได้เมื่อคิดมาจนถึงตอนนี้อันเนี่ยนฉี‍ก็สลดลง เกิดเป็นนางไม่