All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 61 - Chapter 70

6 ปีผ่านไปบ้านเรือนประดับประดาด้วยกระดาษหลากหลายสีสัน ชาวเมืองต่างก็ตื่นเต้นกับการกลับมาของแม่ทัพใหญ่หนานกง เป็นเวลาถึงหกปีที่ประชาชนอยู่กันหวาดระแวง นานมากแล้วที่เมืองหลวงทั้งเมืองไม่ได้รับการเฉลิมฉลองเช่นนี้ ได้ยินว่ากองทัพของสกุลหนานกงจะเดินทางถึงเมืองหลวงในวันพรุ่งนี้ ใบปลิวถูกโปรยไปทั่วทั้งเมืองหลวงสรรเสริญความดีงามที่แม่ทัพหนานกระทำ การค้าขายบนท้องถนนของเมืองหลวงกลับมาคึกคักอีกครั้งชีวิตของนาง ก็อยู่อย่างเป็นสุขในจวนผู้ตรวจการ มีพี่ชาย พี่เขยที่รักใคร่เอาใจใส่ รวมถึงนางมีอีกหนึ่งบุรุษที่ผลักดันให้นางอยากมีชีวิตอยู่ ร่างเล็กพยายามปักกระเป๋าเงินให้บุตรชายอย่างสุดความสามารถ นางเห็นสายตาของพี่ชายชัดเจนว่าเขาขบขันในฝีมือการปักผ้า“ซื้อเอาเถอะเนี่ยน‍เนี่ยน”“ท่านพี่!!!” หลี่‍เนี่ยน‍ฉีงอน“ก็ได้ ๆ เจ้าทำไปเถอะ” ผู้เป็นพี่ชายเปลี่ยนเรื่อง “เจ้าว่า ทำไมมู่หลิงถึงหน้าตาไม่เหมือนข้าเลยนะ” หลี่จิ้งหยางนั่งพิจารณาใบหน้าของหลานชายที่วิ่งเล่นสนุกอยู่ในสวน“...” ประโยคนั้นของพี่ชายพูดมาซ้ำ ๆ ไม่รู้กี่ครั้ง“ท่านพี่ ท่านก็รู้อยู่ว่าเพราะเหตุใด” ก็นางไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ ของเขา จะให้หลานออกมาหน้า

หลี่มู่หลิงเห็นเหตุการณ์เต็มสองตา บุรุษที่ท่านลุงของเขาทำความเคารพคือบุรุษที่อยู่บนอาชาตัวสีดำ ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราครึ้ม เด็กชายอ้าปากค้าง หมีตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยหนวดเครา หน้าตาโหดเหี้ยมอำมหิตนั่นหรือคือบิดาของเขา“นะ...นั่นคือแม่ทัพหนานกง” เด็กชายพูดอึกอักอ้าปากค้าง“น่ากลัว!!! ท่านพ่อของคุณชายน่ากลัวมากเลยขอรับ” สหายของหลี่มู่หลิงทำท่าจะร้องไห้“ทำอย่างไรดี น่ากลัว ข้ากลัว คนน่ากลัวเช่นนั้นน่ะหรือจะมาเป็นบิดาของข้า ข้าจะไปเอาเรื่องท่านลุงเหริน ท่านลุงเหรินโกหกไหนบอกว่าเขาหน้าตาหล่อเหลายังไงเล่า ข้าไม่เอา ข้าไม่ต้องการให้คนน่ากลัวเช่นนั้นมาเป็นบิดา ไม่เอา!!!” หลี่มู่หลิงเริ่มร้องไห้เสียงร้องไห้ของเด็กชายดังแว่วมา หนานกงหว่านเฉียน‍มองไปรอบ ๆ ตัวก่อนจะไปพบเด็กชายสามคนยืนร้องไห้อยู่ไม่ห่างนัก หลี่จิ้งหยางมองไปยังทิศทางที่หนานกงหว่านเฉียงมองไปอย่างสงสัยเช่นกัน ก่อนจะเห็นใบหน้าเล็ก ๆ แสนคุ้นเคยผู้เป็นลุงนวดขมับของตนเองเบา ๆ“เหริน‍เซียว เห็นแล้วใช่ไหม”“ขอรับ”หลี่จิ้งหยางโบกมือสองสามที เหริน‍เซียวพาคนไปอีกสองคน ตรงดิ่งไปยังจุดที่เจ้าลิงน้อยยืนอยู่กับเหล่าสหาย“หลี่มู่หลิงเจ้ามาที่น

ใช้เวลาอาบน้ำถึงห้าวันกว่าที่จะทำให้เขาร่างกายสะอาดสะอ้านและไม่มีกลิ่นไม่พึงประสงค์ บาดแผลบนใบหน้าก็ได้รับขี้ผึ้งของหยางเล่ย ของมาบำรุงดูและรักษา แม้จะไม่จางลงแต่ก็ดีขึ้น เขาให้คนไปแจ้งกับจวนผู้ตรวจการแล้วว่าขอเวลาห้าวันถึงจะไปพบได้โดยที่เด็กชายไม่ตกใจ ทางนั้นตอบกลับมาสั้น ๆ ว่าเข้าใจแล้วเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง หนานกงหว่านเฉียน‍เลือกชุดสีขาวสะอาดสะอ้านเส้นผมถูกรวบให้เรียบร้อย หนวดเคราก็โกนเกลี้ยงจนหมดจด ที่เอวมีถุงหอมเล็ก ๆ ติดมาด้วย หนานกงหว่านเฉียน‍หอบความหวังมาเต็มที่นานมากแล้ว นานเหลือเกินที่เขาไม่ได้พบนาง พบกันเมื่อห้าวันก่อนก็ยังไม่รู้สึกหายคิดถึง แต่ไม่รู้ว่าวันนี้ นางจะมีปฏิกิริยาเช่นไรกับเขา รวมถึงบุตรชายของเขาด้วยรถม้าเคลื่อนตัวมาจอดหน้าจวนผู้ตรวจการ หนานกงหว่านเฉียน‍ตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าตอนไปออกรบเสียด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรู้สึกว่ามือของตนเองเวลานี้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่ก็พยายามเก็บงำความรู้สึก หากวันนี้นางยังไม่ให้อภัย วันหน้าเขาก็จะมาใหม่อีกครั้งหนานกงหว่านเฉียน‍ถูกนำทางเข้าไปในสวน ได้เห็นหลี่‍เนี่ยน‍ฉีนั่งเล่นอยู่กับบุตรชายตามประสาแม่ลูก กระทั่งถูกบ่าวขานเสียงดังว่าเข

ฝันเดิม ๆ เหตุการณ์เดิม ๆ เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ทุกคืนวัน ฟู่ลี่อิ๋งต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกในทุกค่ำคืนจนร่างกายที่เคยแข็งแรงเริ่มล้มป่วยเช้าวันนี้ก็เช่นกัน ยังอุตส่าห์ดีใจที่ไม่ได้สะดุ้งตื่นกลางดึก คิดว่าคำคืนนี้คงจะได้นอนหลับพักผ่อนแบบสบาย ๆ แต่กลายเป็นว่า นางฝันอีกทีในช่วงใกล้รุ่ง หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวจนปวดหนึบ มือเล็กแบบบางยกขึ้นมาสัมผัสใบหน้าและลำคอเมื่อพบว่าร่างกายและศีรษะยังอยู่ครบไม่ได้ขาดจากกันฟู่ลี่อิ๋งถึงเบาใจเมื่อได้ยินกระดิ่งสัญญาณว่านายหญิงของเรือนตื่นนอนแล้ว สาวใช้สองนางจึงเข้ามาทำหน้าที่ ประตูไม้ถูกเปิดออกอย่างระมัดระวัง สาวใช้สองนางเดินเข้ามาภายในห้องอย่างเงียบ ๆ และระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งไม่ให้ตัวเองกระทำการสิ่งใดให้เกิดเสียง เพราะหวั่นเกรงว่าสตรีที่อยู่บนเตียงจะโกรธเกรี้ยวเมื่อใกล้ถึงเตียงกลับพบว่าสตรีตัวเล็กนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง นางตื่นนอนอยู่นานแล้ว ใบหน้าสวยหวานซบกับหัวเข่า เสี่ยวเยว่ เสี่ยวถิง ได้แต่มองหน้ากันไปมามิกล้าเอ่ยปาก รอจนกระทั่งฟ้าเริ่มสว่าง คุณหนูผู้เป็นเจ้าของเรือนถึงก้าวขาลงจากเตียง“ข้าจะไปศาลเจ้าท้ายตลาด” ฟู่ลี่อิ๋งเอ่ยเสียงเรียบ“แต่...” เส

เมื่อเสี่ยวเอ้อยกกะละมังกับผ้าชุบน้ำมาให้ หญิงสาวก็เปลี่ยนไปนั่งที่ฝั่งเดียวกันกับเด็กชาย นางรอให้เขากินดื่มให้เสร็จ จากนั้นก็เริ่มจัดการเช็ดหน้าเช็ดตาให้กับเขาเว่ยเจี้ยนไคเมื่อเห็นว่าพี่สาวใจดีกับตนมาก ก็เริ่มร้องไห้น้ำตาไหล แต่ก็พยายามสุดชีวิตที่จะกลั้นเอาไว้ เพราะท่านพ่อเคยบอกว่า ‘เป็นลูกผู้ชายอย่าให้สตรีเห็นน้ำตา’ เขายังจำคำนั้นได้ดี“เจ้าเป็นอะไร เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้น”“ข้าน้อยเปล่าขอรับ” เจ้าเด็กน้อยเม้มปากให้เต็มที่เพราะเกรงว่าตัวเองจะส่งเสียงร้องไห้ออกมาแล้วรบกวนพี่สาวคนงาม“อยากร้องไห้งั้นหรือ หากอยากร้องก็ร้องไปเถอะ ข้าไม่เห็นหรอก” นางเห็นท่าทางเช่นนี้ของเด็กชายแล้วก็นึกขัน“ข้าเปล่าสักหน่อย ท่านพ่อบอกว่าเป็นลูกผู้ชายห้ามร้องไห้ให้ใครเห็น”แต่กระนั้นน้ำเสียงของเว่ยเจี้ยนไคก็เต็มไปด้วยเสียงสะอื้นไปเสียแล้ว เขานั่งเงียบ ๆ ไม่ปริปากสิ่งใดต่อ เพราะเกรงว่าจะทำให้พี่สาวตรงหน้าเสียใจไปกับเขาฟู่ลี่อิ๋งยิ้มอย่างเอ็นดู ระหว่างนั้นก็เช็ดหน้าเช็ดตาให้เด็กน้อยอย่างใจดีผิวของเจ้าเด็กน้อยนวลผ่องขาวละเอียด ใบหน้าก็น่ารักน่าเอ็นดู เห็นทีที่เขาบอกว่าพลัดหลงกับครอบครัวน่าจะเป็นเรื่องจริง