All Chapters of สถานะแค่รู้สึกดี ( NC 18+ ): Chapter 91 - Chapter 100

ถึงปากไม่ว่างก็ต้องรีบบอกก่อนไหม อารมณ์เวลามันขึ้นแล้วลงโคตรยาก ถ้าไม่ได้เอาออกยิ่งยาก...แต่เธอก็อาจขึ้นเหมือนกันนี่นา โวะ! ไม่อยากคิดแล้ว ไม่รู้อะไรนักหนา ทำงานดีกว่าถ้าจัดการเรื่องชื่อเสียงให้กลับมาเหมือนเดิมไม่ได้มีหวัง ความหวังที่จะเปิดสาขาที่ระยองมีหวังโดนพับเก็บแน่ ทำไมต้องระยองนะเหรอ...เพราะเป็นเมืองที่จีดีพีเยอะที่สุดในประเทศไทยไงล่ะ รายได้เฉลี่ยของคนจังหวัดนี้เยอะเป็นอันดับหนึ่งเมื่อเทียบกับจังหวัดอื่น‍‍ ๆ‍ การเดินทางสองชั่วโมงกว่า‍‍ ๆ‍ เข้ากรุงเทพมหานครเพื่อทำศัลยกรรมนั้นคงไม่ใช่เรื่องที่ใครอยากทำ ถ้ามีเงินมากพอจะซื้อศัลยกรรมราคาสูง ลูกค้าชั้นดีเหล่านี้ย่อมต้องการบริการที่ยอดเยี่ยมและสะดวกสบาย ตัวเมืองที่ติดทะเล มีถนนเส้นยาวหลายกิโลเมตรเรียบชายฝั่งเหมาะแก่การพักผ่อน คลินิกเสริมความงามครบวงจรพร้อมที่พักติดชายฝั่ง แล้วใครจะไม่อยากใช้บริการ นอกจากคนในพื้นที่แล้ว ผมคิดว่าคนนอกพื้นที่และจังหวัดใกล้เคียงน่าจะอยากมาใช้บริการค่อนข้างเยอะ เมื่อคิดถึงอนาคตกับโปรเจกต์ใหญ่ที่อยากทำ ภาระหน้าที่สำคัญในตอนนี้คือการกอบกู้ชื่อเสียงและทำให้คลิ

“สวัสดีค่ะคุณกล้วย ดีใจที่ได้เจอนะคะ” นี่คือคุณน้าหมอของเหนือ ฉันรู้ว่าครอบครัวเขามีญาติเป็นหมออยู่หลายสาขาก็จริง แต่เพิ่งรู้ว่าญาติเขามีหมอด้านจิตเวชด้วย “คุณหมอใบบุญญา” “เรียกใบเฉย‍‍ ๆ‍ ก็ได้ค่ะ เราอายุใกล้กันหรือเท่ากันนะคะ เดี๋ยวขอใบแอบดูอายุคุณกล้วยหน่อย” ว่าแล้วคุณหมอใบก็หัวเราะคิกคัก แค่อยู่ใกล้ก็รู้สึกสบายใจ มีคนแบบนี้บนโลกจริง‍‍ ๆ‍ ด้วย “ใบเรียกกล้วยเฉย‍‍ ๆ‍ ก็ได้ค่ะ นึกว่าใบไปเชียงใหม่แล้ว” ฉันรู้จากสายน้ำว่าคุณหมอใบบุญญาไปประจำที่โรงพยาบาลจิตเวชแห่งใหญ่ที่เชียงใหม่แล้ว “จริง‍‍ ๆ‍ ไปแล้วค่ะ แต่พี่ไธม์เขาอยากให้ใบมาช่วย คนแก่ก็งี้ค่ะคิดเยอะ กลัวว่ากล้วยจะเกร็ง‍‍ ๆ‍ กับหมอท่านอื่น เลยอยากให้กล้วยได้คุยกับใบ พี่ไธม์บอกว่ากล้วยจะได้ไม่รู้ว่าใบเป็นหมอ เพราะคนทั่วไปก็แยกไม่ค่อยออกว่าใบหรือคนไข้กันแน่ที่บ้า” คำพูดของเธอทำฉันหัวเราะได้ไม่ยากจริง‍‍ ๆ‍ เก่งมากเป็นจิตแพทย์ที่เก่งมากคุยด้วยไม่กี่ประโยคได้ใจคนไข้ไปเลย “ใบเคยทำศัลยกรรมไหมคะ” เห็นคุณหมอคนสวยแล้วฉันก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ “ไม่เคยหรอกค่ะ ใบแค่ดื่มน้ำวันละแปดแก้ว นอนให้เ

แต่บัตรแบล็กการ์ดในกระเป๋าที่เขาเพิ่งยื่นให้เมื่อก่อนเข้าร้านนี่แหละทำให้ฉันไม่กังวลใจ แค่มีบัตรเขาอยู่ในกระเป๋า ความอุ่นใจยิ่งกว่าเขาอยู่ด้วยเสียอีก “กล้วย!” ฉันตกใจกับเสียงเรียกของใครบางคน ใครบางคนที่ฉันไม่อยากเจอ “สวัสดีค่ะหมอ” ฉันยกมือขึ้นไหว้เพราะเห็นแก่ความอาวุโสของอีกฝ่าย “ไม่ต้องไหว้ก็ได้ พี่ขอคุยกับกล้วยหน่อยได้ไหม เรื่องไม่ใช่อย่างที่กล้วยเข้าใจนะ” ฉันมองหน้าผู้ชายที่สูงกว่าฉันประมาณคืบ คุณหมออัส คนที่ทำให้คนทั้งโรงพยาบาลตราหน้าฉันว่าเป็นเมียน้อย เป็นมือที่สาม “กล้วยว่ากล้วยเข้าใจแล้วนะคะ เราต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ” ฉันตอบอย่างไม่ไยดี มองซ้ายมองขวาเพราะกลัวว่าแฟนของเขาจะมาหาเรื่องเหมือนตอนนั้นอีก ฉันเลือกเดินออกมาคุยกันข้างร้านเพราะไม่อยากให้คนในร้านที่เริ่มมองได้ยินสิ่งที่เราคุยกัน “กล้วย พี่ชอบกล้วยจริง‍‍ ๆ‍ นะ แต่ที่ยังไม่ได้เลิกกับเขาเพราะครอบครัวพี่ยังไม่เข้าใจ ขอเวลาพี่หน่อยได้ไหม” มือฉันกำแน่นจนเจ็บ ขอเวลาอย่างนั้นเหรอ อยากจะด่าไอ้เหี้ยให้มันรู้แล้วรู้รอด “มีอะไรกันเหรอ” มืออุ่น‍‍ ๆ‍ ที่วางบนหัวไหล่ ม

“คุณหื่นนะเนี่ย” “นั่งบดขนาดนี้ไม่แข็ง ผมก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้วคุณ ไปอาบน้ำได้แล้ว ผมจะให้คุณพักยังไม่ต้องออกกำลังกาย” เธอยังไม่หายจากวันนั้นของเดือน ออกกำลังกายหนัก‍‍ ๆ‍ คงไม่เหมาะ ช่วงนี้ผมอยากให้เธอรักษาสุขภาพเพื่อเตรียมตัวสำหรับการผ่าตัดมากกว่า “คุณ” “อะไร” บอกให้ไปยังจะมายืนทำหน้าตาละห้อยใส่อีก “ขอบคุณนะ จริงคุณก็น่ารักนะ เสียอย่างเดียวปากดีไปหน่อย ขี้บ่นอีกต่างหาก” “ผมว่าข้อเสียผมเริ่มไม่ใช่อย่างเดียวแล้วนะฟังจากที่คุณพูดเนี่ย ขอบคุณก็ขอบคุณพอ อกอุ่น‍‍ ๆ‍ เนี่ยใช่ว่าใครจะได้ซบบ่อย‍‍ ๆ‍ ผมถือว่านี่เป็นโพรโมชันพิเศษสำหรับคนกันเองที่อยู่ร่วมบ้าน” ถึงเธอจะแอบเบะปากแต่ผมก็เห็นหรอกนะ คนอะไรขี้เหร่แล้วยังเบะปากได้ขี้เหร่กว่าเดิมอีก “คนสวย‍‍ ๆ‍ เขาไม่ทำท่านั้นกันหรอก” พอผมว่าเท่านั้น คนบางคนรีบเอามือปิดปาก “ก็คุณน่าหมั่นไส้” ว่าแล้วเธอก็เดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ส่วนผมนั่งสงบจิตสงบใจ การอยู่ร่วมกับเธอเริ่มจะเป็นเรื่องลำบากของผมเสียเองแล้วตอนนี้ ถ้าได้กันแล้วจะยังไงต่อวะ สำหรับผมสามารถจัดการกับควา

บทที่ 12 ต้องลอง พรวด! น้ำพุ่งออกจากปากฉัน เมื่อยกแก้วน้ำดื่มแล้วสายตาเจ้ากรรมกลับหันไปสบกับร่างสูงที่เดินลงมาจากชั้นสองของคอนโด ทำไมไม่ใส่เสื้อ แล้ว…แล้วทำไมกางเกงถึงได้รัดเป้าขนาดนั้น “คุณทำไมแต่งตัวแบบนี้” ฉันถามออกไปอย่างเสียมารยาท เพราะเขาแต่งตัวแบบนี้คนที่ลำบากคือฉันนะไม่ใช่เขา “ผมจะเล่นโยคะ” เดี๋ยวนะ เล่นโยคะต้องถอดเสื้อกับใส่กางเกงที่รัดไข่ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วไข่ก็ใช่ว่าจะเล็ก แล้วกล้ามนั่นอีก งือ อกอีกล้วยเต้นไปหมดแล้วหมอ “เล่นด้วยกันไหม” เล่นได้ไงเป็นวันนั้นของเดือน ถ้าไม่เป็นอีกล้วยขึ้นคร่อม… เอ๊ย เล่นโยคะ “ไม่เอาค่ะ” “คุณรู้ไหมว่าคุณน้ำลายหกแล้ว” นั่นรู้ว่าฉันมองยังยั่วอีก “ก็คุณแต่งมาให้มองขนาดนี้ฉันก็ต้องมองเป็นธรรมดา ไม่ต้องเข้ามาใกล้เลยหยุดเลยนะ” ฉันขยับหนีคนที่เดินตรงมาทางฉัน “เห็นคุณมองนึกว่าอยากจับ” บ้า…รู้ได้ไง “บ้าใครเขาจะไปอยากจับ” ฉันที่ตอนนี้เหมือนคนทำความผิดและกำลังจะโดนจับได้ “โกหกไม่น่ารักนะ เมื่อคืนใครแกล้งหลับแล้วลูบนมผม” “ฉันแค่ลูบไหมคะคุณหมอ คุณดูด