บททั้งหมดของ สถานะแค่รู้สึกดี ( NC 18+ ): บทที่ 81 - บทที่ 90

ยิ่งสายน้ำเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย ฉันก็เป็นเพื่อนรัก ส่วนเขาตรงหน้าก็เป็นน้องสามี ไม่ว่าจะเข้าข้างใครก็ลำบากใจด้วยกันทั้งสองฝั่ง “ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ทำ เรื่องเงินคุณก็รู้ว่าฉันไม่มี อย่าขู่ให้มากได้ไหมคะ” ฉันสะบัดเสียงอย่างไม่พอใจ บอกตามตรงฉันไม่อยากทำงานกับเขา ไม่อยากใกล้ชิดเขา เพราะเบ้าหน้าฟ้าประทานนี่แหละ คนอย่างอีกล้วยแพ้อย่างเดียวคือผู้ชายหล่อ “ไม่ขู่ก็ได้ ผมส่งข้อความไปให้ตอบ โทรไปให้รับ ไม่อย่างนั้นผมจะคิดว่าคุณหนี” ไม่ขู่เท่ากับขู่! ขู่จัง ขู่เก่ง ขู่ตลอด ความน่ารัก ความสุภาพบุรุษยกให้พี่ชายหมดแล้วหรือไง ตัวเองถึงได้เป็นอย่างนี้ ฉันได้แต่ค่อนขอดอยู่ในใจ “ลงไปได้หรือยัง ฉันจะกลับแล้ว” “เอ่อ...ลงก็ได้ ไล่จัง เป็นโรคอะไรเนี่ย” อยากจะบอกเหลือเกินว่าเป็นโรคขี้รำคาญ ทันทีที่เขาปิดประตู ฉันก็ออกรถทันที เขาช่างเป็นผู้ชายที่น่าเบื่อ เรื่องเยอะ ปากเสีย ดูถูกคน มองคนแต่ภายนอก คนแบบนี้ถึงหล่อแค่ไหนฉันก็ไม่มีทางสนใจ ฉันเลี้ยวเข้าคอนโดมิเนียมที่ตนเองเช่ามาหลายปี บอกคืนห้องไปแล้วเมื่อสองอาทิตย์ก่อน มีกำหนดย้ายออกในสัปดาห์หน้า ว

พอได้ยินคำนี้ ผมได้แต่ถอนหายใจ เพราะอย่างงี้ไงถึงได้อ้วนอย่างนี้ (จริง ๆ ก็ไม่ได้อ้วนมากหรอก แค่อวบระยะท้ายสุด) กินไม่ดูเวล่ำเวลา นี่มันเลยห้าโมงเย็นแล้ว คนดูแลรูปร่างใครเขากินข้าวกัน ผมได้แต่ถอนหายใจ มองเธออย่างตำหนิ “ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย รอคุณนานมาก” “ใครใช้ให้รอ” ปากก็บอกไปอย่างนั้น แต่แท้จริงแล้วผมไม่รู้ชื่อจริงของเธอ รู้แค่ว่าเธอเป็นเพื่อนสายน้ำชื่อกล้วย “หมอโกรธเหรอ ฉันเลี้ยงข้าวก็ได้ อย่าโกรธเลยนะ” “สำคัญตัวผิดไปหรือเปล่า ใครจะโกรธคุณกัน” ผมมองไปรอบ‍‍ ๆ‍ เห็นคุณหมวยกับพนักงานคนอื่นยืนอมยิ้มอยู่ นี่อย่าบอกนะว่าทุกคนคิดไปไกล “งั้นก็ไปเถอะนะ” เธอใช้มือหยิบแขนเสื้อผมแล้วลากผมออกจากคลินิก ถ้าจะรังเกียจขนาดนั้นก็ไม่ต้องมาชวนก็ได้มั้ง ผมสะบัดแขนเสื้อให้พ้นจากมือเธอ “อุ้ย! ขอโทษ ถ้าไม่อยากให้โดนตัวจะไม่ทำอีก” คำพูดของเธอทำผมนิ่วหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ เป็นตัวเองที่แสดงความรังเกียจผม แต่ตอนนี้กลายเป็นผมที่รังเกียจเธองั้นเหรอ ไร้สาระ! “จะจับก็จับ ไม่ใช่มาหยิบเหมือนหยิบอะไรสักอย่าง” เป็นผมเองที่คว้ามือเล็ก ๆ ของเธอมากอบก

“ทั้ง‍‍ ๆ‍ ที่คุณไม่ผิด ทำไมต้องเป็นคนลาออก” ผมไม่เห็นด้วยกับการแก้ปัญหาของเธอ “ฉันเป็นคนขี้ใจอ่อน ถ้าเกิดเขามาง้อ ฉันอาจจะกลายเป็นเมียน้อยเขาจริง‍‍ ๆ‍ ก็ได้” “ขี้ใจอ่อนหรือโง่” ผมว่า รู้ว่าทำแล้วเสียใจยังจะยอมทำอีก “ความรักมันก็อย่างนี้แหละคุณ บางทีเรารู้ว่ามันผิดแต่เราก็ยังเลือกเดินทางผิด คุณพูดแบบนี้ ไม่เคยมีความรักใช่ไหมล่ะ”ความรักเหรอ ผมเคยมีไหมนะ ก็มีมั้ง เมื่อนานมาแล้ว “ใครบ้างไม่เคยมีความรัก อายุปูนนี้ผมก็ต้องเคยมีสิ” ผมว่า คนฟังตาเป็นประกาย “คนเจ้าชู้อย่างคุณไม่น่าจะรักใครเป็น” “ถึงผมจะเจ้าชู้ก็ไม่คบซ้อนแล้วกัน ไม่เหมือนหมอนั่นของคุณหรอก” คนฟังเบะปากกับคำพูดของผม “คนหน้าตาดีก็มักเจ้าชู้แหละ หล่อสวยเลือกได้อะนะ คบเผื่อเลือก เล่นกับความรู้สึกของคน” เธอว่า ผมก็แค่พยักหน้าเห็นด้วย “ไม่แปลกหรอก ก็เขามีสิทธิ์เลือก คุณอยากเป็นคนมีสิทธิ์เลือกบ้างไหมล่ะ มันจริงนะที่สังคมสมัยนี้คนหน้าตาดีมักได้โอกาสมากกว่า” ถ้าไม่อย่างนั้นธุรกิจของผมคงไม่เจริญเติบโตมาจนถึงทุกวันนี้หรอก “ก็คงจริงมั้งคะ แต่ฉันว่าสุ

“ห้องส่วนตัวของฉัน คุณก็ห้ามเข้า ถ้าฉันไม่อนุญาต” ฉันก็ขอมีพื้นที่ส่วนตัวบ้างเหมือนกัน ขอแค่พื้นที่เล็ก‍‍ ๆ‍ ท่ามกลางพื้นที่กว้างใหญ่ในเพนต์เฮาส์ของเขา “ได้ ผมไม่คิดจะเข้าไปอยู่แล้ว” เขาเว้นจังหวะมองฉันก่อนจะพูดต่อ “ที่นี่ไม่มีที่ตากผ้า ผมหวังว่าคุณคงไม่ตากกางเกงในปลิวว่อนนะ” โอ๊ย นี่เขาเห็นฉันมาจากยุคไหนกัน เห็นอย่างนี้ แต่อีกล้วยก็ใช้เครื่องอบผ้าเป็นนะยะ “ค่ะ” “เราต้องบันทึกคลิปทุกวัน อาหารที่คุณกิน น้ำที่คุณดื่ม ทุกอย่างที่คุณกิน ผมต้องได้รู้ก่อนที่คุณจะเอามันเข้าปาก แล้วอย่าลืมบันทึกทุกอย่างเข้าแอปที่ผมบอกให้โหลด” เขาย้ำอีกครั้ง นอกจากเรื่องทำศัลยกรรมแล้ว เขายังรวมโปรแกรมถึงเรื่องการดูแลรูปร่าง การออกกำลังกาย ไว้ในแอปพลิเคชันที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน “รู้แล้วค่ะ” “เรามีเชฟและนักโภชนาการมาดูแลเรื่องอาหาร คุณไม่ต้องคิดเมนูเอง แต่คุณก็ต้องรายงานทุกครั้ง เพื่อให้ผมแน่ใจว่าคุณจะไม่ทำให้เราเสียเวลา” “เจ้าค่ะคุณหมอ” ฉันเหนื่อยฟังแล้วเนี่ย ทำไมถึงได้เป็นคนเจ้าระเบียบอย่างนี้นะ อย่างที่หมอธาร์บอกไว้จริง‍‍ ๆ‍ เรื่อ

“ว่าอย่างไรครับป้ากล้วย พอใจหรือยัง” ฉันเม้มปากกับท่าทีล้อเลียนของเขา เชอะ อายุร่างกายเด็กกว่าแล้วไง ตามบัตรประชาชนฉันก็เด็กกว่าเขาก็แล้วกัน เด็กกว่าตั้งหลายปี “การกินข้าวเกินความจำเป็นไม่ได้ทำให้ร่างกายแข็งแรง คุณน่าจะรู้”ใช่ ฉันรู้ แต่ว่า… “ก็มันหิว” “คุณควรออกกำลังกาย ควบคุมรูปร่าง” “ก็มันเหนื่อย” ฉันเถียงเบากว่าเดิม “ไม่มีอะไรได้มาง่าย‍‍ ๆ‍ ถ้าอยากสุขภาพดีและหน้าตาดีก็ต้องเหนื่อยและเจ็บตัวเป็นธรรมดา” เขากอดอกพิงผนังกระจกตรงหน้า แสงแดดที่สาดกระทบมาจากด้านหลัง ทำให้เขายิ่งหล่อมากกว่าเดิม ผมที่ชื้นไปด้วยเหงื่อและกลิ่นกายของบุรุษทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้อง ได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจ มันใช่เวลาที่มาคิดลามกไหม เขากำลังว่าแกอ้วน แก่และไม่สวยอยู่นะ “คุณ” เขาเรียกจนฉันต้องเงยหน้ามองคนที่สูงกว่าหลายเซนติเมตร “คะ” เขาขยับมายืนตรงหน้าฉันและใกล้ฉันมากกว่าเดิม “ผมรู้ว่ามันไม่ง่าย และผมไม่อยากบังคับคุณเลยสักนิด แต่ตอนนี้เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ผมอยากให้คุณเชื่อใจผม ได้ไหมครับ” แล้วต้อง ‘ครับ’ แบบนี้ด้วยเหรอ