Semua Bab Bad Trap กับดักรักวิศวะ: Bab 71 - Bab 80

วันนี้เซนต์เลิกเรียนค่ำเพราะถูกอาจารย์ดึงตัวไปช่วยงานละครเวทีที่จะจัดขึ้นในวันศุกร์นี้ ตอนแรกอาจารย์อยากได้เซนต์มาเป็นพระเอกของเรื่อง ตามตื้อเซนต์เป็นอาทิตย์ก่อนประกาศรายชื่อนักแสดง แต่ชายหนุ่มปฏิเสธเด็ดขาดเพราะไม่ใช่ทาง มีดีแค่หน่วยก้านและหน้าตา ส่วนเรื่องการนักแสดงหากให้รับบทเป็นต้นไม้เฉยๆ ยังไม่ได้“มึงน่าจะลองบทพระเอกดู ไม่น่าปฏิเสธอาจารย์พรพรรณแกเลย” ภูริเอ่ยขึ้น“อย่างมันบทต้นไม้ให้รอดก่อน” คริสต์เสริมแล้วกลั้วหัวเราะ ส่วนเซนต์ไม่ได้พูดอะไรเพราะเหนื่อยเกินกว่าจะต่อปากต่อปากกับสองคนนี้ “เออไอ้เซนต์”“ไร” เขาเบนสายตาไปมองคริสต์ที่เอ่ยเรียก“เรื่องไอ้ครินทร์เป็นไงบ้างวะ มันยังมาวนเวียนพวกมึงอยู่ป่ะ”“โดนขนาดนั้นคงจะกล้าหรอก”“แต่กูก็ไม่เข้าใจมันนะ ปกติมันสู้แทบขาดใจ แต่วันนั้นแม่งยอมโดนรุมกระทืบแบบไม่ตอบโต้” ภูริพูด“จะเพราะอะไรล่ะ ก็มันรักน้องกู” มีเรื่องต่อยตีมันยังไม่ทำให้เขาหงุดหงิดเท่ามาบอกว่ารักเซลีน“ถ้าวันนึงมันกลายเป็นน้องเขยมึงจริงๆ ล่ะวะ”“กูไม่ให้เป็น” แค่ลองจินตนาการว่าได้มันมาเป็น ‘น้องเขย’ ยังแอบขนลุกซู่ นึกภาพไม่ออกเลยว่าเขากับมันจะญาติดีกันได้ยังไง“กูว่าเรื่องนี้ม

ปัง…เธอปิดประตูห้องนอน ก่อนจะเดินทอดน่องไปวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะที่เป็นมุมสำหรับใช้ทำงานและอ่านหนังสือ จากนั้นเดินไปทิ้งตัวลงโซฟาตัวเล็กในมุมห้อง หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความบอกน้ำตาลว่าถึงบ้านแล้วก่อนหน้านี้ครินทร์ขอโอกาสแต่เธอไม่ตอบ เดินหนีไปในทันที ที่เงียบไม่ใช่เพราะให้โอกาสแต่เบื่อจะคุยกับเขาแล้ว ต่อให้เธอบอกว่า ‘ไม่ให้’ เขาก็ไม่หยุดตื้อ อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะส่วนเธอไม่ขอยุ่งแล้วกดเข้าแชตเดิมของเขา ไล่อ่านข้อความเก่าๆ เมื่อก่อนเขาเย็นชามาก ถามทีตอบกลับมาคำสองคำ บางข้อความอ่านแต่ไม่ตอบ ส่วนข้อความไหนพิมพ์ยาวๆ มีแค่ตอนโกรธกับออกคำสั่งก๊อก ก๊อก“เปิดประตูให้แม่หน่อยลูก”เสียงเคาะประตูที่พ่วงมาด้วยเสียงของแม่ดึงเธอออกจากภวังค์ความคิด เธอวางโทรศัพท์ลงแล้วเดินไปเปิดประตูให้แม่ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นช่อดอกไม้ที่ครินทร์ให้ก่อนหน้านี้อยู่ในมือแม่เธอทิ้งถังขยะไปแล้วนี่…“แม่เจอนี่ในถังขยะหน้าบ้าน ของลูกไหม”“ไม่ใช่ค่ะ” เธอส่ายหน้ารีบปฏิเสธกรองแก้วหลุบมองช่อดอกไม้แสนสวยที่ถูกทิ้งไว้ในถังขยะ ก่อนจะเงยหน้ามองลูกสาวแล้วคลี่ยิ้มบางๆ“งั้นเซย์ก็เก็บไว้สิลูก แม่ว่าสวยดีออกนะ ดูสดใหม่

เข้าสามเดือนแล้วที่ครินทร์ตามจีบเซลีนอีกครั้ง งัดสารพัดวิธีจีบสาวออกมาใช้ แม้จะยากแต่เขาไม่เคยยอมแพ้เรื่องเซลีนเลย โชคดีที่มีแม่เซลีนเป็นพรรคพวกวันนี้เช่นเคย เขามาหาเซลีนที่บ้านในช่วงสาย ชะเง้อคอมองดูว่ามีใครอยู่ไหม ผ่านไปสักพักก็เห็นแม่เซลีนเดินออกมาต้อนรับ“สวัสดีครับคุณป้า”“มาหาเซย์เหรอลูก”“ครับผม”“เซย์เพิ่งออกไปกับน้ำตาลเลยจ้ะ”“ไปไหนเหรอครับ?”“เอ่อ…ป้าบอกไม่ได้ เซย์ขอไว้ ขอโทษด้วยนะ” คราวนี้ลูกสาวกำชับไว้ไม่ให้บอก แถมยังโดนขู่ด้วยว่าถ้าบอกจะงอนหนักๆ ถึงจะเชียร์ครินทร์ขาดใจ แต่ก็ไม่สามารถหักหลังลูกสาวได้ เห็นสีหน้าสลดของครินทร์ก็อดสงสารไม่ได้“ครับ ไม่เป็นไรครับ” เขาเข้าใจ ลูกสาวขอขนาดนั้น เขายกมือไหว้ลาแล้วหมุนตัวกลับไปยังรถ เมื่อเข้ามานั่งหลังพวงมาลัยก็ถอนหายใจยาวๆ สายตามองเข้าไปในบ้านเซลีนอีกครั้งกำลังสตาร์ตรถแต่เสียงเคาะกระจกดังขึ้นซะก่อน เขาลดกระจกรถลงมองเซนต์ที่ยืนค้ำกรอบประตูข้างบน มองเขานิ่งๆ ครั้งนี้สายตามันไม่ได้ดูเอาเรื่องหรืออยากซัดหน้าเขาเหมือนทุกที“กูแค่มาหาเซย์”“เออกูรู้” เซนต์ยังคงตอบห้วน แม้ไม่ชอบครินทร์แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าแอบดูพฤติกรรมของมันห่างๆ มันเสมอต

“ปล่อยเซย์นะ ไม่งั้นเซย์จะตะโกนดังๆ ให้คนช่วย!”“เอาเลย คนจะได้รู้ว่าเซย์เป็นเมียพี่” คนตัวโตยิ้มเจ้าเล่ห์ รั้งร่างบางเข้ามาใกล้จนแนบชิดมากขึ้น มือหนาเชยคางมนให้สบสายตา “พี่คิดถึงเซย์มากเลยรู้ไหม”“อื้อ~” เขากดจูบลงมาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว สัมผัสที่ห่างหายไปนานทำหัวใจเต้นแรงได้ไม่ยากริมฝีปากร้อนรุ่มบดทับลงมาอย่างโหยหา ยิ่งดิ้นเขายิ่งกดจูบหนักแน่นขึ้น รสสัมผัสที่ขาดหายไปหลายเดือนเหมือนระเบิดความคิดถึงที่ครินทร์กดเก็บไว้จนแทบคลั่ง“อึก… อื้อ!” มือเล็กดันแผ่นอกแกร่ง แต่แรงต่างกันเกินไป ร่างสูงโอบเอวบางแน่นจนเธอแทบขยับไม่ได้ ความอุ่นจากอ้อมกอดบวกกับแรงจูบทำให้ขาเรียวสั่นไหวราวกับจะยืนไม่ไหว“พี่คิดถึงเซย์จนแทบบ้า” เสียงพร่าทุ้มหลุดออกมาแผ่วเบา ตอนที่ริมฝีปากยังคงคลอเคลียไม่ยอมถอนห่าง เขาละเลียดดูดดื่มซ้ำรอยเดิมอย่างหวงแหนน้ำตาที่เธอไม่รู้ว่ามาจากไหนเอ่อคลอขอบตา หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก เสียงคลื่นซัดฝั่งเป็นจังหวะพื้นหลังที่ทำให้ทุกอย่างชัดเจนยิ่งขึ้นเธอทั้งอยากผลักเขาออกไป ทั้งอยากปล่อยให้จูบนั้นกลืนกิน เพราะความคิดถึงที่เก็บไว้ในใจ…มันไม่ต่างจากเขาเลย“อย่าผลักไสพี่อีกเลยได้ไหม”

สามวันต่อมา ชีวิตเซลีนยังคงดำเนินต่อไปเหมือนเดิม แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเลยก็คือ การให้โอกาสครินทร์อีกครั้ง เมื่อก่อนทั้งเพื่อนและพี่ชายต่างไม่ชอบครินทร์ ทว่าตอนนี้เขาทำให้คนรอบข้างเธอต่างยอมรับ แต่พี่ชายของเธอก็ยังคงทำฟอร์มในบางครั้งบ่ายแก่ๆ ภายในมหา’ลัย แสงแดดลอดผ่านต้นไม้ใหญ่ด้านข้างอาคารเรียน เงาตกลงบนพื้นคอนกรีตจนเกิดลวดลายเหมือนภาพวาด เสียงพูดคุยของนักศึกษาดังระงมจากทุกทิศ โรงอาหารกลางยังคงแน่นไปด้วยผู้คนที่ต่อคิวซื้ออาหารและหาโต๊ะนั่งกันเต็มไปหมดเซลีนกับน้ำตาลเดินเคียงกันมาพร้อมถาดอาหารในมือ วันนี้เซลีนเลือกข้าวผัดโป๊ะหน้าด้วยไข่ดาวไข่แดงไม่สุกมาก ส่วนน้ำตาลเลือกสลัดกับไก่ย่างชิ้นโตเพราะกำลังอินกับการนับแคล แต่สุดท้ายก็ไม่วายแอบซื้อนมเย็นแก้วใหญ่ติดมือมาด้วย“วันนี้คนเยอะเนอะ” น้ำตาลบ่นขณะกวาดสายตาหาโต๊ะว่าง“จริง รู้สึกว่าเยอะกว่าทุกวัน” เซลีนถามพลางเดินตามจังหวะฝีเท้าเพื่อน ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ โรงอาหารที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ คุยกันอื้ออึง เสียงช้อนส้อมกระทบจานโชคดีที่มีโต๊ะว่างพอดีตรงมุมติดกระจก มองออกไปเห็นสนามหญ้ากว้างด้านนอกที่นักศึกษากำลังนั่งจั