Semua Bab Bad Trap กับดักรักวิศวะ: Bab 61 - Bab 70

หลายนาทีต่อมา“อื้อ~” คนที่สลบไปเกือบครึ่งชั่วโมงส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ ดวงตาคู่สวยปรือขึ้นอย่างยากลำบาก ถึงแม้สติยังไม่กลับมาเต็มร้อยแต่เธอรู้ทันทีว่ายังคงอยู่ในพื้นที่ของเขาเธอขยับตัวเล็กน้อยถึงได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงใหญ่ ผ้าห่มผืนหนาถูกคลุมไว้จนถึงอก ร่างกายยังคงหนักอึ้งเหมือนแบกก้อนหินก้อนโตไว้“ฟื้นแล้วเหรอ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม ครินทร์ที่ยืนกอดอกพิงขอบกระใสมองเซลีนเนิ่นนานเอ่ยขึ้น ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงเลื่อนสายตามามองเซลีนพยายามยันตัวขึ้นนั่งช้าๆ ร่างกายยังอ่อนแรงจนต้องใช้สองมือพยุง แพขนตางอนชุ่มคราบน้ำตาที่ยังไม่ทันแห้ง“ทำไมเซย์ถึงยังอยู่ที่นี่คะ” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“เธอเป็นลมตรงหน้าประตู” เขาพูดพลางเดินเข้าไปใกล้เซลีน ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างเตียงจนเตียงยวบลงเล็กน้อยเธอละสายตาจากเขามามองมือที่วางบนหน้าตัก ทั้งที่ทุกอย่างใกล้จบลงไปแล้วแท้ๆ แต่ทว่าดันมีบางอย่างฉุดรั้งเอาไว้ไม่ให้จบง่ายๆมือหนาเอื้อมไปสัมผัสหัวทุยแผ่วเบา ไออุ่นจากฝ่ามือหนาทำหัวใจดวงน้อยสั่นไหว เธอมองเขานิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร เพื่อรอดูว่าเขาจะทำอะไร“เจ็บไหม”“เจ็บ?” เธอทวนคำถามของเข

“ขอโทษอีกรอบนะเธียร์” เธอยังคงรู้สึกผิดต่อเธียร์กับเรื่องที่เกิดขึ้น วันนี้มีลางสังหรณ์ตั้งแต่ก้าวออกจากบ้านว่าอาจมีเรื่องไม่ดี แต่ก็ไม่คิดว่าครินทร์จะมาหาเรื่องเธียร์“เลิกขอโทษได้แล้ว เราไม่เป็นไร” เธียร์ตอบด้วยรอยยิ้ม แม้ลึกๆ จะโกรธครินทร์แต่พอมันทำให้เซลีนเป็นห่วงและได้รับการดูแล ก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาเซลีนนั่งทำแผลให้เธียร์ที่โรงอาหาร แววตาสะท้อนความเป็นห่วงชัดเจน ส่วนน้ำตาลยืนกอดอก สีหน้าฉายชัดว่าไม่พอใจกับการกระทำของครินทร์ที่ทำกับเพื่อนตัวเอง“เขาเป็นบ้าอะไร ทำไมจู่ๆ มาหาเรื่องเธียร์”“เซย์ก็ไม่รู้”“โคตรอันธพาล” น้ำตาลยืนบ่นอุบเซลีนไม่พูดอะไร นั่งทำแผลให้เธียร์ต่ออย่างเงียบๆ ทว่าภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังคงฉายซ้ำๆ ในหัวยากลบออกไป“เซย์กับพี่ครินทร์…เคยคบกันเหรอ” จู่ๆ เธียร์ก็ถามขึ้นมา“มะ…ไม่ใช่ เซย์กับเขาไม่เคยคบกัน” เธอรีบปฏิเสธทันควัน“งั้นเหรอ…แต่เขาเหมือนหึงเซย์เลยนะ”หัวใจดวงน้อยไหววูบตามประโยคนั้นของเธียร์ เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าถูก ‘หึง’ ถึงแม้ว่าภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มันส่อไปแบบที่เธียร์พูดก็ตาม“ไม่หรอก”“เธียร์ขอโทษที่ล้ำเส้นไปหน่อยนะ แต่…นั่นมันอาการขอ

ฟุบ…เซลีนล้มตัวลงนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จและอยู่ในชุดนอนสบายๆ หลังจากหัวลงหมอนก็เกิดอาการมึนราวกับบ้านทั้งหลังหมุนเป็นวงกลม ดวงตาคู่สวยพยายามปรือขึ้นมองเพดานท่ามกลางอาการเมา‘พี่ขอโทษครับคนดี’‘พี่…รักเซย์’คำพูดของเขายังคงตามหลอกหลอนยันวินาทีสุดท้าย เธอพยายามไม่นึกถึง เหมือนยิ่งพยายามไม่คิดมันก็ยิ่งฉายซ้ำจนว้าวุ่น“ทำไมกันนะ…” เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงแผ่วจนแทบไม่พ้นเรียวปาก ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนคนกำลังพยายามกลืนก้อนสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาในลำคอเธอพลิกตัวนอนตะแคงไปอีกฝั่ง มือเล็กคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องมองไลน์ของเขาที่บล็อกไปตั้งแต่ตอนนั้นหัวใจสั่นระรัว ปลายนิ้วสั่นไหวเหนือหน้าจอเหมือนลังเลว่าจะกดปลดบล็อกดีไหม แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีของความคิด เธอก็กำโทรศัพท์แน่นแล้ววางมันลงบนหัวเตียงทันที“ไม่…พอแล้ว” บอกกับตัวเอง ดวงตาสั่นระริกจนหยดน้ำเอ่อคลอ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพยายามหนี แต่ครั้งนี้ต่างออกไปเพราะความอ่อนแอในใจมันกัดกินมากขึ้นเรื่อยๆร่างบางขดตัวใต้ผ้าห่มเหมือนคนหาที่หลบภัย ความอบอุ่นจากผืนผ้าไม่ได้ช่วยอะไรเลย มีแต่ความเย็นวาบที่แทรกซึมเข้ามาจากความคิดถึง ความโกรธ และความรักที่ยังไม่

“สภาพกูนึกว่าศพเดินได้” เสียงของตรีภพเอ่ยเมื่อเห็นสภาพของครินทร์ในตอนนี้ด้วยความเหนื่อยหน่ายครินทร์ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเพื่อนสนิท ร่างสูงยังคงนั่งชันเข่ากับพื้น แผ่นหลังกว้างอิงโซฟาหนังราคาแพงที่ตอนนี้ดูไร้ค่าเมื่อถูกใช้เป็นเพียงพนักพิงให้คนหมดสภาพ มือนึงกำขวดเหล้าครึ่งค่อนที่ถูกเปิดคาไว้ กลิ่นแอลกอฮอล์แรงฉุนตลบไปทั่วคอนโดหรูหรามือหนายกขวดเหล้ากระดกเข้าปากอึกใหญ่เหมือนน้ำเปล่า กล้ามเนื้อที่กรามเกร็งเป็นสันขณะกลืนลงคอ แอลกอฮอล์แผดเผาแต่กลับไม่ช่วยให้มึนพอจะลืมทุกสิ่ง เสียงหัวเราะของเซลีน ภาพใบหน้าของเธอตอนยิ้ม ยังตามมาหลอกหลอนทุกครั้งที่หลับตา“มึงจะพังตัวเองเพราะผู้หญิงคนเดียวเนี่ยนะ” จอมทัพพูดเสริม ขณะยืนกอดอกพิงผนังอย่างเอือมระอา “กูคิดว่าเจนิสจะเป็นคนสุดท้ายที่ทำให้มึงเป็นหมาอยู่อย่างนี้ซะอีก”“เวลากูรักใคร กูรักสุด”“ปากหนักมาตั้งนาน ยอมรับว่ารักในวันที่เขาไม่อยู่แล้ว เห้ออ กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าให้มึงกระอักเลือดตายดี”ครินทร์หัวเราะหยันในลำคอ เสียงต่ำพร่าปนขมขื่นดังลอดออกมา ร่างสูงยังคงก้มหน้ามองขวดเหล้าในมือ“วันนี้กูไปหาเซลีนมา…” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นช้าๆ ราวกับสารภาพบาป “

คิระ คาร์เทียร์ และคิรันพอรู้ข่าวเรื่องครินทร์ก็รีบมายังคอนโดอย่างเร่งด่วน ตอนรู้ข่าวคาร์เทียร์เกือบเป็นลม แต่พอได้ยินคิรันบอกว่าไรอันมาดูแล้วไม่เป็นอะไรมากจึงโล่งใจ ส่วนคิระไล่ลบข่าวลูกชายออกจากโซเชียลรวมถึงสั่งปิดสำนักข่าวบางสำนักที่นำข่าวนี้ไปลงโดยไม่ขออนุญาตเรื่องคนทำแม้จะโกรธแต่คิระยังไม่ตัดสิน รอมาถามเพื่อนสนิทลูกชายก่อนว่าเป็นมายังไง หากฝั่งเราผิดก็คงกัดฟันปล่อย แต่ถ้าฝั่งนั้นเริ่ม…ไม่ปล่อยไว้ถึงพรุ่งนี้มาถึงคอนโดมิเนียมครินทร์ก็มีจอมทัพและตีีภพมารอรับ สีหน้าทั้งคู่ฉายชัดว่ารู้สึกผิด และเรื่องโดนดุรวมไปถึงอาจมีการลงโทษพวกเขาก้มหน้ายอมรับอยู่แล้วพวกเขาไม่เคยหนีความผิด…เมื่อมาถึงห้องนอน คาร์เทียร์ก็ปรี่เข้าไปหาลูกชายคนเล็กพร้อมน้ำตาคลอเบ้า มือเต่งตึงสั่นระริกเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ“ลูกแม่…” เธอรู้ว่าลูกชายมักมีเรื่องต่อยตีเป็นประจำ แต่ครั้งนี้หนักเกินไป ปากแตกคิ้วแตกบางจุดยังพอรับไหว แต่นี่…มันบีบหัวใจคนเป็นแม่เหลือเกิน“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง”“พวกผมขอโทษที่ดูแลมันไม่ดี”“อืม เรื่องนั้นฉันไม่โกรธ” เพราะที่ผ่านมาสองคนนี้ต่างเป็นเพื่อนที่ดีของลูกชายมาโ