Semua Bab Bad Trap กับดักรักวิศวะ: Bab 51 - Bab 60

สนามT1 ท้องฟ้าเหนือสนามเปิดโล่ง แดดอ่อนยามเช้าสาดลงมาบนคอนกรีตร้อนระอุของแทร็ก เสียงเครื่องยนต์จากรถแข่งที่กำลังวอร์มเครื่องดังกระหึ่มไม่ขาดระยะ กลิ่นน้ำมันและยางไหม้ผสมปะปนในอากาศ บรรยากาศรอบด้านเต็มไปด้วยความคึกคัก ทั้งผู้ชมที่เบียดเสียดบนอัฒจันทร์ และทีมงานที่วิ่งวุ่นเตรียมความพร้อมให้กับนักแข่งบริเวณโซน VIP ที่ถูกกั้นอย่างดี มีโซฟาเรียงรายพร้อมเครื่องดื่มพรีเมียม บรรยากาศตรงนั้นแตกต่างจากด้านล่างโดยสิ้นเชิง“มึงบ้าป่ะที่ให้เซลีนมาที่นี่ เดี๋ยวแม่งไอ้เซนต์ก็เห็นเหมือนคราวก่อนอีก มึงนี่ไม่เคยเข็ดเลยจริงๆ” เสียงของจอมทัพพูดขึ้น“มึงคิดอะไรวะ” ตรีภพเอ่ยถามขึ้นอีกคน สายตาคมกริบมองเพื่อนสนิทที่นั่งสูบบุหรี่เงียบๆ อย่างไม่เข้าใจ“แล้วไงวะ กูอยากให้มาก็ต้องมา ใครจะทำไม” ครินทร์พ่นควันสีเทาออกมาอย่างใจเย็นแล้วหันไปตอบเพื่อนเสียงเรียบ“คือกูก็เข้าใจนะว่ามึงอยากเอาคืนมัน แต่มึงเอาน้องมันมาเป็นหมากในเกม มึงไม่กลัวตัวเองจะแพ้เกมกระดานที่มึงเป็นคนคิดขึ้นมาเองเหรอวะ”“เหอะ! คนอย่างกูไม่เคยแพ้ใคร”“ปากเก่งแบบมึงกูเห็นแพ้หลายรายล่ะ บางที…มึงน่าจะดูพี่มึงเป็นตัวอย่าง”“พี่กูก็คือพี่กู กูก็คือกู ม

ด้านครินทร์“แม่งเอ๊ย!” เขาโยนโทรศัพท์ลงโซฟาแล้วสบถออกมาอย่างหัวเสียหลังจากติดต่อเซลีนไม่ได้ ก่อนหน้านี้ส่งข้อความไป นอกจากไม่ตอบแล้วยังไม่อ่าน มิหนำซ้ำโทรไปก็ไม่รับสายเขาโกรธและหงุดหงิดที่เซลีนเงียบไปดื้อๆ ยอมรับว่าเป็นห่วง แต่ถ้าหากเขาโผล่ไปที่โรงพยาบาลคงได้ซัดกันอีกรอบเป็นแน่ เลยตัดสินใจกลับมารอที่คอนโด“มึงก็ใจเย็นๆ หน่อย”“ให้กูใจเย็นยังไงวะ!” เขาหันไปตวาดใส่จอมทัพ“ก็เพราะมึงใจร้อนแบบนี้ไง เรื่องมันถึงได้บานปลาย เซลีนหัวแตกก็เพราะมึง” จอมทัพเริ่มหงุดหงิดจึงพูดไม่คิด และนั่นทำให้ครินทร์ที่เดือดอยู่ห้ามตัวเองไม่อยู่หมับ! “มึงพูดอีกทีดิ!” ครินทร์กระชากคอเสื้อจอมทัพขึ้นอย่างเรื่อง“กูพูดความจริงสัส!” จอมทัพเองก็กำลังเดือดได้ที่กระชากคอเสื้อครินทร์กลับ จ้องตาเขม็งอย่างเอาเรื่อง แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปมากกว่านี้ ตรีภพก็เข้ามาห้ามปรามเสียก่อน“เฮ้ยพวกมึงจะมากัดกันเองทำห่าไรวะ! แม่งเพื่อนกันไม่ใช่รึไง!!” ตรีภพจับแยกทั้งคู่ออกจากกัน ก่อนที่หมาบ้าสองตัวจะได้กัดกันจริงๆ “แม่ง! เพื่อนกันแท้ๆ เสือกมากัดกันเอง พวกมึงรีบขอโทษกันซะ”“กูไม่ผิด” จอมทัพโพล่งออกมา น้ำเสียงแข็งทื่อไม่ยอมอ่อนข้อ

บทลงโทษแสนป่าเถื่อนสิ้นสุดลง เซลีนเข้ามาทำความสะอาดร่างกายบอบช้ำจากความรุนแรงของครินทร์ เสียงสะอึกสะอื้นดังประสานกับเสียงน้ำจากฝักบัวกระทบลงพื้น มือเล็กลูบไล้ร่างกายเบาๆ เธอไม่ได้ยืนใต้น้ำเพราะกลัวโดนบาดแผลที่ยังไม่หายดีเธอไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจกับบทลงโทษ แต่ร้องไห้เพราะรู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่าหลังจากอาบน้ำเสร็จ เซลีนเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนักศึกษาตัวเดิม ดวงตาคู่สวยมองครินทร์ที่เดินเข้ามาในห้องนอนพอดี“คืนนี้นอนที่นี่ก็ได้”“ไม่เป็นไรค่ะ เซย์…กลับดีกว่า” ช่วงนี้พี่เซนต์นอนกับเพื่อนแม่จึงอยู่บ้านคนเดียว“ตามใจ” ครินทร์ไม่ห้าม ปล่อยให้คนตรงหน้าทำตามใจตัวเองเซลีนยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องนอนครินทร์ สายตาคมกริบมองตามร่างบางลมหายใจถูกถอนออกมาเบาๆ เดินไปคว้ากุญแจรถแล้วเดินตามเซลีน จากนั้นมือหนาคว้าหมับเข้าที่แขนเล็กหมับ“เดี๋ยวไปส่ง”“ไม่เป็นไรค่ะ”คราวนี้ไม่ยอม เดินลากเซลีนออกไปโดยไม่พูดอะไร ในขณะที่หญิงสาวพยายามขืนสุดฤทธิ์จนกระทั่งใบหน้าคมคายหันกลับมามองอย่างไม่พอใจ“หยุดดื้อ!”กึกกคนถูกตวาดใส่นิ่งชะงักลงทันตา ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงพร้

วันต่อมา ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ส่งเสียงแผดร้องในช่วงสาย ปลุกเซลีนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ น้ำตาลให้ตื่นจากการนอนหลับ เธอส่งเสียงในลำคอแผ่วเบา คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความงัวเงีย มือเล็กควานหาโทรศัพท์มา ด้วยความง่วงมากจึงไม่ได้ดูว่าเป็นเบอร์ใคร“ฮัลโหล”(ไม่ได้คุยกับผัวก่อนนอน หลับสบายดีไหม)น้ำเสียงที่คุ้นเคยบอกถึงความไม่สบอารมณ์ปลุกคนที่อยู่ในการงัวเงียตาสว่างทันที“พี่ครินทร์…”(ยังจำชื่อผัวได้อยู่สินะ)“พี่ไม่ใช่…”(วันนี้สองทุ่มมาหาฉันที่คิงส์คลับ ถ้าฉันไม่เห็นเธอ ฉันจะไปหาเธอถึงบ้าน)แววตาไหววูบ ริมฝีปากสั่นน้อยๆ เธอรู้ว่าเขาจะทำแบบนั้นจริงๆ หากไม่ยอมไปตามคำสั่ และเธอไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าแม่รู้เรื่องทั้งหมด…“ยะ…อย่านะคะ”(งั้นก็รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?)เธอกำผ้าห่มแน่น ดวงตากลับมาร้อนผะผ่าวอีกครั้งหลังจากเมื่อคืนร้องไห้ไปหลายรอบ“ค่ะ เซย์จะไป” เมื่อไม่มีทางเลือกจึงตอบตกลง(เชื่อฟังแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย)“คะ…แค่นี้นะคะ” เธอไม่รอให้เขาตอบ กดวางสายลงไปทันทีทั้งที่อยากวิ่งหนีไปให้ไกลจากเขา ทว่าพอคิดจะหนีก็ถูกรั้งไว้ด้วยโซ่ขนาดใหญ่ที่เขาใช้ล่ามเธอเอาไว้ไม่

หลายวันต่อมามหาวิทยาลัยวาแซร์เซลีนพยายามอย่างหนักในการกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีกครั้ง ถึงแม้ว่าภายในใจจะยังคิดถึงครินทร์อยู่ก็ตามร่างบางเดินมาถึงหน้าตึกคณะ สายตามองไปยังถนนฝั่งตรงข้ามที่เคยมีเฟอร์รารีคันหรูสีดำจอดอยู่เป็นประจำ เธอละสายตาจากตรงนั้นแล้วเดินขึ้นตึกไม่ว่าจะไปที่ไหน สถานที่เหล่านั้นล้วนมีเขาอยู่เสมอ แม้ว่าจะผ่านมาแล้วหลายวัน แต่หัวใจของเธอยังคงเหมือนถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยโซ่เส้นใหญ่ที่ไม่มีวันปลดออกได้ง่ายๆดวงตาคู่สวยพร่ามัว เธอรีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตารินไหล ต่อให้ในชีวิตไม่มีเขาแล้ว หากแต่ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้า…เธอท่องคำนี้ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เหมือนยิ่งพยายามก้าวไปข้างหน้ามากเท่าไร ใบหน้าของเขายังคงตามหลอกหลอนทุกคืนจนนอนไม่หลับ ราวกับเงาที่ไม่อาจสลัดให้หลุดพ้นหลังจากเรียนเสร็จเซลีนและน้ำตาลเดินออกมาพร้อมกัน เป็นอีกครั้งที่เซลีนเหลือบมองถนนฝั่งตรงข้ามที่เคยมีรถของครินทร์มาจอดรอรับ และตอนนี้มันว่างเปล่า“คิดถึงเขาเหรอ?”“เปล่า…” เธอตอบโดยไม่มองหน้าเพื่อน เป็นคำโกหกที่ไม่เนียนเอาซะเลย“จ้า ไม่คิดถึงก็ไม่คิดถึง” น้ำตาลไม่เชื่อว่าเซลีนจะไม่คิดถึงครินทร์ แต่ท