Semua Bab Bad Trap กับดักรักวิศวะ: Bab 41 - Bab 50

“พี่ครินทร์ว่าไงบ้าง?” น้ำตาลเอ่ยถาม หลังจากเซลีนวางสายจากครินทร์ ตอนแรกเธอไม่รู้ว่าครินทร์โทรมา พอทำรายงานเสร็จก็อยากหาอะไรดื่มเพื่อผ่อนคลาย เดินไปหยิบไวน์ไม่กี่นาทีกลับมาเห็นเพื่อนนั่งคุยโทรศัพท์โชคไม่ดีที่ปลายสายดันเป็น…ครินทร์“เขาให้เซย์ไปหาภายในสิบนาที”“เป็นบ้าเหรอวะ” น้ำตาลวางขวดไวน์ลงด้วยท่าทางไม่พอใจ ที่ครินทร์เอาแต่บังคับเพื่อนตัวเอง สงสารเซลีนที่ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวบ้างเลย “แกจะไปไหม”“ถ้าเซย์ไม่ไปหา เขาจะมาหาถึงที่”“จะล่าแบ่” (จะเป็นบ้า)น้ำตาลพ่นภาษาดอกไม้ออกมาเวลาที่รู้สึกหงุดหงิดมากๆ สายตามองเพื่อนสนิทที่มีสีหน้ากังวล ตั้งแต่เซลีนรู้จักกับครินทร์ก็แทบไม่มีพื้นที่ส่วนตัวเลย เหมือนเวลาทั้งหมดถูกขโมยไปโดยครินทร์เพียงเพราะคนๆ นึงต้องการรักษาแม่ให้หายดี จำเป็นต้องถูกจำกัดจากใช้ชีวิตขนาดนี้เลยหรือ…“งั้นก็รีบไปเถอะ ฉันไม่อยากให้แกโดนหนักไปกว่านี้”“ทำไมเซย์กลัวจัง…”“ดื่มเพิ่มความกล้าก่อนไหมล่ะ” น้ำตาลชูขวดไวน์ขึ้น ก่อนคว้าแก้วมาแล้วเทไวน์ลง จากนั้นยื่นไปให้เพื่อนสนิทเซลีนรับไวน์มา ดวงตาคู่สวยมองน้ำสีแดงเข้มในแก้ว ก่อนจะยกขึ้นดื่มพรวดเดียวจนหมดแก้ว มือเล็กยกขึ้นเช็ดปากที่

วันต่อมาแสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านกระจกใสเข้ามาภายในห้องนอนโทนสีดำ ตกกระทบกับเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่นอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม เนื้อตัวมีร่องรอยแดงช้ำจากกิจกรรมบนเตียงเมื่อคืนเป็นบางจุดครินทร์มองเซลีนอยู่เนิ่นนานด้วยแววตายากคาดเดา มือหนายกขึ้นลูบเส้นผมที่ปรกแก้มเธอออกเบาๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงซุกซอกคอขาว“อื้อ~” เซลีนครางเบาเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ ที่แนบลงบนผิวกายริมฝีปากหยักกดจูบหนักๆ ไล่จากไหปลาร้าลงต่ำทีละนิด เสียงสูดลมหายใจพร่าแผ่วดังชิดผิวเธอ ร่างบางสะดุ้งน้อยๆ เมื่อเขาไม่รอช้าใช้ริมฝีปากครอบลงบนอกอิ่ม“พะ…พี่ครินทร์…” เสียงเธอสั่นพร่า มือเล็กพยายามดันไหล่กว้างออก แต่แรงทั้งหมดกลับกลายเป็นเพียงการยั่วยุให้เขาโอบกอดแน่นกว่าเดิมครินทร์ไม่สนใจคำห้าม ริมฝีปากครอบลงยอดอกสีระเรื่อทันที เสียงดูดดังก้องในความเงียบทำเอาเธอเผลอคราง ร่างบางบิดเกร็งจนมือเผลอกำผ้าปูแน่น“อืมม นมเธอหวานมาก” ริมฝีปากเชิดขึ้นเหนือหน้าอกแล้วขยับบอก พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของเธอตามไปด้วยเซลีนเม้มปากแน่นอย่างพยายามกลั้นเสียงคราง แต่ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความเขินอายและสั่นไหว หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นส่ำไปตามแรงปรารถนา ที่อีก

หลังจากดูหนังจบทั้งคู่ออกมาเดินเล่นต่อ เป็นครั้งแรกที่เซลีนมีโมเมนต์เหมือนกำลังเดตกับผู้ชาย ดวงตาคู่สวยลอบมองคนข้างกายเป็นระยะแล้วยิ้มบางๆ แต่เมื่อคนตัวโตหันมาเธอก็เสทำเป็นหันไปมองอย่างอื่นเหมือนฝันอย่างไรอย่างนั้น…เมื่อก่อนเธอจะอยู่กับเขาเฉพาะบนเตียง วันนี้ทุกอย่างขยับออกมาอีกนิด เธอไม่คิดว่าเขาจะพามาดูหนังและชวนเดินเล่นต่อ ก่อนหน้านี้เจอเขาที่ร้านอาหารมันเริ่มต้นไม่ดีนัก แต่ทว่าความรู้สึกแย่ๆ เหล่านั้น กลับถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกดีๆ อย่างไม่น่าเชื่อขณะเดินเล่นอยู่นั้น เซลีนเหลือบไปเห็นตู้คีบตุ๊กตา วินาทีนั้นดวงตากลมโตเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น มือเรียวเล็กจับชายเสื้อครินทร์แล้วกระตุกเบาๆ“เซย์อยากไปคีบตุ๊กตา”เขาเหลือบตามองมาที่เธอหลังถูกกระตุกชายเสื้อ ใบหน้าคมคายไม่ได้แสดงออกชัดเจนว่าตื่นเต้นไปกับเธอ แต่ดวงตากลับกวาดมองไปทางตู้คีบตุ๊กตาที่เต็มไปด้วยแสงไฟหลากสีอย่างเหนื่อยหน่าย“นั่นมันสำหรับเด็กไม่ใช่รึไง”“เซย์อยากลอง” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วทำตาปริบๆครินทร์ถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะเดินนำไปที่ตู้โดยไม่พูดอะไร ส่วนเซลีนรีบก้าวตามอย่างร่าเริงเสียงเครื่องเล่นรอบด้านดังระงมไปทั่วโซน ต

โรงพยาบาลภูริธนากุล“เย็นนี้แม่อยากกินอะไร เดี๋ยวเซย์ทำให้กิน” เสียงหวานเอ่ยถามพลางโน้มตัวลงใกล้ๆ ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่บนรถเข็น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มดีใจไม่แพ้กัน“อะไรก็ได้ที่ลูกทำ แม่กินได้หมดเลย” กรองแก้วหันไปตอบลูกสาวด้วยรอยยิ้ม วันนี้เป็นวันแรกที่ได้กลับบ้าน หลังจากพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลมานานหลายวัน“งั้นเย็นนี้พี่เป็นลูกมือให้เอง” เซนต์ที่เดินตามข้างๆ เอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“จะรอดไหมเนี่ย” เธอเอ่ยแซวพี่ชายเหมือนอย่างที่เคยทำ“อย่าดูถูกฝีมือเชฟเซนต์”“ตั้งแต่ไข่เจียวตอนนั้นแล้ว เค็มปี๋ ดีนะไม่ไหม้”“วันนั้นเกิดข้อผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย”กรองแก้วหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มของคนเป็นแม่ที่ห่างหายไปนานเพราะอาการป่วย กลับมาสดใสอีกครั้งจนหัวใจลูกทั้งสองพองโตบุรุษพยาบาลค่อยๆ เข็นรถเข็นออกไปตามทางเดินของโรงพยาบาล วันนี้ความรู้สึกภายในใจของสองพี่น้องไม่ใช่ความกังวล หากแต่เป็นความสุขที่รอคอยมานานเซลีนรู้สึกเหมือนกำลังฝัน เธอและพี่ชายผ่านช่วงเวลาทุกข์ยากตั้งแต่แม่ป่วย ถูกเลื่อนการผ่าตัด รอฟื้น และวันนี้…วันที่จะได้กลับไปอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาที่บ้านอีกครั้งแต่ในขณะนั้นเอง…“

“แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะเด็กดี ถ้าทำไม่ถูกใจ…พี่จะจับเซย์กดเอง” เซลีนกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ดวงตาสั่นระริกแต่ยังพยายามมองสบสายตาคมกริบ มือเล็กสั่นน้อยๆ ยกขึ้นแตะอกแกร่ง ขณะที่ปลายนิ้วสัมผัสเข้ากับความร้อนผ่าวใต้ผิวกายแกร่ง ความสั่นไหวภายในก็ยิ่งรุนแรงแววตาตู่นั้นที่จับจ้องมาเต็มไปด้วยความกดดัน ราวกับกำลังบีบบังคับทุกการเคลื่อนไหวให้เป็นไปตามใจเขามือบางเลื่อนไปตามแนวอกเขาอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงค่อยๆ โน้มใบหน้าขึ้นใกล้ ริมฝีปากที่สั่นสะท้านแตะลงกับผิวกายของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ เหมือนนกน้อยที่เพิ่งหัดลองบินมือหนาเลื่อนขึ้นมาประคองท้ายทอย ดันให้อีกฝ่ายแนบชิดมากกว่าเดิม ความร้อนจากร่างเขาโอบล้อมจนเธอแทบหายใจไม่ออกบรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ เธอไม่เคยเริ่มเล้าโลมผู้ชายก่อน นอกจาก…ใช้ปากทำตรงนั้นให้เขามือหนาเลื่อนไปตามแผ่นหลังบาง ออกแรงดันเล็กน้อยเพื่อบังคับให้คนบนตักแนบชิดมากขึ้น เซลียหลุบตาต่ำลงเพื่อซ่อนความอ่อนไหว“ไม่อยากเจอพี่ทุกวันเหรอหืม” ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยข้างใบหูของเซลีน เผลอสูดดมกลิ่นหอมประจำตัวเข้ามาเต็มปอด กระตุ้นแรงอารมณ์ให้ลุกฮือจนกลางกายเริ่มปวดหนึบ“ซะ…เซย์แค่กลั