All Chapters of Bad Trap กับดักรักวิศวะ: Chapter 31 - Chapter 40

โรงพยาบาลภูริธนากุลเซลีนก้าวเข้ามาภายในห้องพักผู้ป่วยของแม่ โดยถือกระเช้าดอกลิลลี่ที่แม่ชอบมาด้วย วันนี้พี่ชายไปสอบส่วนเธอแวะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่เพราะไม่มีเรียนโชคดีพี่ชายไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นคงโดนถามเรื่องรอยบนแก้ม ก่อนมาเธอจัดการแต่งหน้ากลบรอยพวกนั้นมาแล้วเธอเดินไปเปิดผ้าม่านออก ให้แสงแดดยามเช้าส่องผ่านเข้ามา ก่อนจะเดินไปนั่งลงเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย สายตามองแม่ที่ยังคงไม่ฟื้น‘เซย์…มานอนตรงนี้ได้ยังไงคะ’‘ฉันอุ้มมา’ใบหน้าสวยหวานแดงซ่านเมื่อบทสนทนาระหว่างเขาและเธอฉายเข้ามาในหัว พยายามสะบัดไล่มันออกไปจากหัว แต่ยิ่งพยายามทำแบบนั้นมันยิ่งดังชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆอาจเป็นเพราะเธอไม่เคยเห็นครินทร์ในมุมอ่อนโยน ผู้ชายดิบเถื่อนพออยู่ในโหมดแบบนั้น…กลับดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกติ๊งเสียงข้อความดึงเธอออกจากภวังค์ มือเรียวเล็กคว้าโทรศัพท์มาเปิดหน้าจออ่านแชตพี่ชายเซนต์ : ถึงโรงพยาบาลรึยังเซลีน : ถึงแล้วค่ะในขณะที่กำลังพิมพ์ตอบพี่ชาย เสียงอืออึงก็เล็ดลอดมาจากเตียง เซลีนชะงัก ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าไปมองแม่ พร้อมกับหัวใจที่แทบหยุดเต้นเมื่อเห็นแม่ลืมตา“มะ…แม่…” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือทันทีที่เอ่ย เธอ

Empire Richเซลีนยืนอยู่หน้าประตูคอนโดมิเนียมสุดหรู พลางสูดลมหายใจลึกๆ แม้รู้ว่าต่อให้เก็บอากาศไว้เต็มปอดมากแค่ไหน ก็ไม่ได้ช่วยให้หัวใจเต้นช้าลงเลยแม้แต่น้อยนิ้วเรียวค่อยๆ ยกขึ้นกดออดหน้าประตู ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออก เผยร่างสูงที่ยังคงอยู่ในชุดนักศึกษาครินทร์ยืนกอดอดพิงกรอบประตู กลิ่นเหล้าที่ลอยฟุ้งออกมาจากตัว ทำให้คนตัวเล็กรู้ได้ทันทีว่าเขาดื่มมา“มาตรงเวลาดีนิ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยโดยไม่แฝงความแปลกใจ “เข้ามาสิ”เธอเดินผ่านหน้าเขาเข้าไปข้างใน จังหวะเดินผ่านได้กลิ่นเหล้าเหม็นฉุนไม่ใช่น้อยครินทร์เดินตามไปยังเคาน์เตอร์บาร์ริมกระจก เขาหยิบขวดเหล้ามาเปิดแล้วรินลงแก้วที่เพิ่งดื่มหมดไปพรวดเดียวตอนได้ยินเสียงออด เสียงน้ำสีอำพันกระทบแก้วคริสตัลดังกังวาน“ดื่มไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ”“เธอก็รู้ฉันไม่ชอบคนปฏิเสธ”ชายหนุ่มเลื่อนแก้วน้ำสีเหลืองอำพันไปให้ เซลีนรู้ว่าตัวเองปฏิเสธเขาไม่ได้จึงจำใจรับแก้วเครื่องดื่มมาเธอยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก กลิ่นแอลกอฮอล์แรงบาดจมูกจนต้องเม้มปากแน่น ก่อนจะจิบเพียงนิดเดียว แต่ก็ยังเผลอไอเพราะความแรงของมันภาพนั้นเรียกรอยยิ้มจากมุมปากหยัก ครินทร์ยกแก้วน้ำเมาในมือดื่มตาม พล

ครินทร์มารอรับเซลีนที่หน้าคณะตามเวลาเลิกเรียน มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเขี่ยเล่นขณะนั่งรอ ในระหว่างนั้นเอง ข้อความจากเซลีนก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอเซลีน : วันนี้รุ่นพี่ที่คณะนัด คงเลิกช้ามาก พี่ครินทร์กลับก่อนได้เลยนะคะเขาอ่านข้อความที่เซลีนส่งมาโดยไม่ได้กดเข้าไปอ่านโดยตรง พอรู้แบบนี้ก็แอบหงุดหงิดเล็กน้อย ชีวิตนี้ไม่เคยมานั่งรอใครเก้อแบบนี้ลำพังมารอรับก่อนเวลาเลิกเรียนมันก็เกินพอแล้ว นี่ดันมารอเก้อ น่าหงุดหงิดฉิบหาย…มือหนาเอื้อมไปหมายกดปุ่มสตาร์ตรถ แต่ทว่ากลับชะงักเมื่อนึกถึงเป้าหมายหลัก เขาเอนตัวพิงเบาะแล้วถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเข้าแชตเซลีนครินทร์ : นานแค่ไหนก็จะรอครินทร์ : ส่งรูปภาพครินทร์ : รอหน้าตึกแล้วเขากดส่งไปแค่นั้นก็ปัดออกจากแชตเซลีน กัดฟันสุดขีดในการรอแม้ใจอยากหนีกลับตั้งแต่ห้านาทีแรก เขาเป็นพวกคนที่มีความอดทนต่ำโดยเฉพาะการรออะไรนานๆ อย่างนี้มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูรถออกแล้วก้าวลงไป นิ้วกดล็อกรถเสร็จสรรพ จากนั้นจึงก้าวเดินไปยังลานกิจกรรมของคณะเซลีนร่างสูงในชุดนักศึกษายืนกอดอกมองเซลีนกำลังทำกิจกรรมกับพวกรุ่นพี่ ดวงตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อเห็นเซลีนถ

โชคดีที่พี่ชายของเธอไปเรียนแล้ว ไม่อย่างนั้นครินทร์คงไม่ได้อยู่ในห้องนี้…เธอยอมพาเขามาเยี่ยมแม่ ถึงยังไงเขาก็มีส่วนช่วยทำให้แม่ได้ผ่าตัด เธอยืนมองครินทร์พูดคุยกับแม่อย่างเป็นกันเองแววตาของครินทร์ขณะคุยกับแม่ดูสุภาพและจริงใจอย่างไม่น่าเชื่อ มือหนาวางพาดบนขอบเตียงอย่างผ่อนคลายกรองแก้วหัวเราะเบาๆ ภาพนั้นทำให้เซลีนเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว ความกังวลที่เกาะใจตั้งแต่เห็นเขาหน้าร้านสะดวกซื้อค่อยๆ เบาบางลง แต่ก็ไม่หายไปทั้งหมดเธอรู้ดีว่าครินทร์ไม่ใช่คนที่ทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล และการที่เขามาที่นี่ย่อมมีเป้าหมายบางอย่างซ่อนอยู่เขาหันไปมองเซลีนแวบหนึ่ง ก่อนจะดึงสายตากลับมามองกรองแก้ว หลายคนบอกว่าเขารู้วิธีเข้าหาผู้ใหญ่ และทำให้ผู้ใหญ่ชอบได้ไม่ยาก เขาจึงใช้เรื่องถนัดเข้าหาแม่ของเซลีน“เรานี่คุยสนุกจังเลยนะ” กรองแก้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองลูกสาวที่ยืนกอดอกจ้องครินทร์ราวกับจับผิดบางอย่าง “ทำไมมองพี่เขาด้วยสายตาแบบนั้นล่ะเซย์”“ไม่มีอะไรค่ะแม่” เธอตอบแล้วยิ้มบางๆ“วันนี้ผมไม่รบกวนคุณป้าแล้ว พักผ่อนเยอะๆ นะครับ”“จ้ะ ขอบใจที่มาเยี่ยมป้านะ” กรองแก้วบอกครินทร์ด้วยรอยยิ้มใจดี “เซย์ ไปส่งพี

วันต่อมาครินทร์มาร่วมงานเลี้ยงของคุณหญิงเนตรลดาตามคำขอของคนเป็นแม่ ภายในงานเต็มไปด้วยแขกชนชั้นสูง ประโคมเครื่องประดับแข่งกันอย่างไม่มีใครยอมใครคนที่ไม่ชอบใส่ชุดสูทเต็มยศรู้สึกอึดอัดกับงานสังคม หากสถานที่จัดงานเป็นผับมีดนตรีจังหวะมันๆ คงไม่ดูน่าเบื่อเท่าเสียงไวโอลินและเปียร์โนที่ชวนให้ง่วงนอนผู้หญิงในงานที่พยายามส่งสายตามาหว่านเสน่ห์ ไม่ได้ทำให้ครินทร์รู้สึกสนใจหรือตื่นเต้นได้เลย มันยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากออกไปจากงานนี้เร็วๆ“ไม่เจอกันนานเลยนะครินทร์” เนตรลดา เดินเข้ามาทักทายครินทร์ด้วยรอยยิ้ม“สวัสดีครับคุณป้า” เขายกมือไหว้คุณหญิงเนตรลดา ก่อนจะเหลือบมอง เจนิส เพียงนิดและดึงสายตากลับ“เป็นไงบ้างครินทร์” เจนิสเอ่ยถามครินทร์อย่างเป็นกันเอง“ก็ดี”“ไม่เจอกันนานเลยเนอะ” เจนิสพยายามชวนครินทร์คุย เมื่อก่อนเธอกับเขาเคยสนิทกันมากกว่านี้ หลังจากที่เธอไปเรียนต่อที่อังกฤษ จากสนิทกลายเป็นห่างเหิน ตอนนั้นเธอคบกับคนๆ นึงอยู่ จำได้ว่าพอเปิดตัวครินทร์ก็หายไปไร้การติดต่อเจอกันอีกทีก็วันนี้…เนตรลดามองทั้งสองคนสลับกันด้วยรอยยิ้มภูมิใจ ตอนแรกเล็งลูกชายคนโตไว้ให้ลูกสาวแต่ดันแต่งงานไปเสียก่อน แต่คนเล็กก