All Chapters of หมั้นรักกับดักมาเฟีย: Chapter 51 - Chapter 60

“อารมณ์ดีขึ้นแล้วใช่ไหม” พ่อถามขึ้นหลังจากที่ฉันนั่งลงร่วมโต๊ะอาหารเช้า“เฮเลนเป็นสิ่งที่ผู้หญิงเขาเป็นกันทุกเดือนค่ะพ่อ เลยอารมณ์อ่อนไหว”“อ่อนไหวเฉพาะเรื่องของมาร์ชิน”“ไม่ใช่ค่ะ เรื่องของเขาเฮเลนไม่ได้สนใจ” นี่ร้องไห้จนตาบวมเลย ประจำเดือนนี่น่ากลัวจริง ๆ พาอารมณ์อ่อนไหวง่ายจนระเบิดออกมา“มาร์ชินคืนแหวนของเราหรือยัง”“...เขาไม่ยอมถอนหมั้น” ยื้อไว้ทำไมทั้งที่ไม่ได้สนใจฉันแต่แรก“แล้วลูกยืนยันใช่ไหมว่าจะถอนหมั้น” พ่อถามย้ำอีกครั้ง ส้อมที่กำลังจิ้มลงบนแอปเปิลนิ่งค้างอยู่กับที่ ฉันเงยขึ้นสบตากับพ่อ ก่อนที่จะพยักหน้าเบา ๆ“ฝากจัดการให้ด้วยนะคะพ่อ เฮเลนไม่อยากเจอเขา”“สาเหตุของเรื่องนี้จริง ๆ เลยมาจากอะไร เล่าให้พ่อฟังทั้งหมด”“ได้ค่ะ”เรื่องราวทุกอย่างถูกพูดถึงอีกครั้ง แม้ว่าฉันจะไม่อยากเอ่ยถึงเขาอีกก็ตาม ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกจุกในใจ แต่ในเมื่อพ่อจะเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดฉันก็จำเป็นต้องเล่าให้ท่าฟังณ คฤหาสน์มัสชิโม่ชายวัยกลางคนนั่งรอผู้เป็นเจ้าของบ้านอยู่ภายในห้องรับแขก บรรยากาศเงียบสงบไม่สามารถทำให้ใจของเขาสงบได้เหมือนบรรยากาศรอบข้างสักนิด“ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ” น้ำเสียงของหญิงสาวที่เ

“ฉันเหนื่อยอยู่ ทำอีกรอบไม่ไหวหรอก” ฉันดึงมือตัวเองกลับ สายตามองช้อนใบหน้าของมาร์ชินที่ยืนอยู่ตรงหน้า“ทำอีกรอบไม่ไหว...” เสียงทุ้มเอ่ยทวนคำพูดของฉันอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินนั้นตรงตามความเข้าใจ“กับสเตฟานก็สองแล้ว ฉันทำกับนายอีกไม่ไหวหรอก เอาไว้วันอื่นแล้วกัน”“...” นัยน์ตาดุแสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจน มาร์ชินยกมือจับผมยาวสีดำทัดหู นิ้วเรียวเกลี่ยตามข้างแก้มเนียน จนมาหยุดที่ริมฝีปากแดง“ไม่พอใจเหรอ”“...อือ” เขาพยายามอดกลั้นอารมณ์เอาไว้อย่างสุดตัว แต่สายตาที่ชัดเจนนั่นไม่สามารถหลอกฉันได้“แค่นี้เองมาร์ชิน นายกับแอลตั้งกี่ครั้งฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” ไม่ทันได้ว่า แต่ถอนหมั้นมันซะเลย“ถ้าไม่ว่าแต่ทำแบบนี้ ด่าฉันเถอะ”“ด่าไปก็ไร้ประโยชน์”“ตอนนี้มันไร้ประโยชน์เหรอ ดูฉันสิใกล้จะเป็นบ้าเพราะเธอแล้วนะเฮเลน”“ก็เป็นบ้าจริง ๆ ซะสิ จะรออะไร” พูดจบก็ใช้มือดันตัวเขาให้ถอยห่าง แต่มาร์ชินก็จับมือฉันแล้วดึงเข้าหาตัว“ถ้าเป็นบ้า ฉันจะทำอะไรบ้า ๆ ออกมาเลยนะ”“บ้าได้เท่าฉันไหม” คนตัวเล็กขยับเข้าไปใกล้“ต้องลอง” ใบหน้าของมาร์ชินโน้มเข้าใกล้ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้เสียงโ

ฉันต้องหาโอกาสถามเขาตรง ๆ แล้วแหละ ว่าติดเรดาร์ไว้กับตัวฉันหรือไง ทำไมตามเก่งขนาดนี้! ฉันละสายตาจากมาร์ชินแล้วจ้องมองบุคคลที่อยู่ตรงหน้า สองแขนเรียวยังคงยกคล้องคอเขาไว้ไม่ยอมปล่อย เอาล่ะ! ฉันถือคติที่ว่า เจอหมีให้แกล้งตาย เจอผู้ชายให้แกล้งเมา “ขอให้มีชีวิตรอดไปจากคืนนี้นะ” เสียงกระซิบแผ่วเบาเปรียบเสมือนการอวยพรต่อบุคคลตรงหน้า“พูดอะไรนะ” เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ เพราะเสียงพูดที่แผ่วเบาของฉันนั้นเขาไม่ได้ยินมันตอนนี้หางตาทั้งสองข้างเห็นเป็นภาพเลือนรางจากสองมุม ด้านหนึ่งผู้ชายตัวสูงเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ความไม่วู่วามของเขานั่นแหละที่มันน่ากลัว มาร์ชินโกรธหรือโมโหคือนิ่งและฉันคาดเดาไม่ถูก ส่วนอีกฝั่ง ผู้ชายที่เฝ้าประตูสองคนเดินตรงมาทางฉัน ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามาด้วยสาเหตุอะไร ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าของผู้ชายที่ฉันคล้องคออยู่ เขาไล่สายตามองฉันหัวจรดเท้า“ห้ามตอบโต้เขาถ้ายังไม่อยากตาย”คำพูดของฉันทำเอาเขาแสดงสีหน้างุนงง เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เขา เพราะถ้าเชื่อฉันยังไงก็รอด เอาล่ะ! ฉันมาเริ่มสิ่งที่ทำค้างเอาไว้ต่อ ใบหน้าสวยโน้มเข้าใกล้ทำให้อีกฝ่ายตกใจไม่น้อยหมับ! ผลัก!ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาอัน

ภายในรถของเคท“เราปล่อยเฮเลนไปกับมาร์ชินง่าย ๆ แบบนั้นจะเป็นอะไรไหม” เคทหันไปถามเพื่อนตัวเองด้วยสีหน้ากังวลใจ“ไม่หรอก ยังไงทั้งคู่ก็ตัดกันไม่ได้” คิมหันมาตอบเพื่อความสบายของเพื่อนขี้กังวลอย่างเคท เธอมักจะคิดมากและเป็นห่วงทุกคนเสมอ“แต่มาร์ชินเคยทำให้เฮเลนเสียใจ”“เรื่องนั้นน่ะ มันเป็นช่วงที่ทั้งคู่พึ่งมาเจอกันไม่ใช่หรือไง แล้วอีกอย่างนะทั้งคู่พึ่งมามีความรู้สึกที่ดีต่อกันเมื่อไม่นานมานี่เอง การที่เฮเลนจะรู้เรื่องเก่าแล้วทำให้เสียใจก็ไม่แปลก”“แกพูดเหมือนรู้เรื่องความรักดีเหลือเกิน”“เอ้า! ก็ฉันพูดเรื่องจริงนิ ถ้ายัยเฮเลนไม่ชอบมาร์ชินจะปล่อยให้เขาอยู่รอบ ๆ ตัวเหรอ แล้วมาร์ชินเองก็รักยัยนั่น แกไม่เห็นสายตาที่เขามองเฮเลนสินะ”“ไม่ได้สังเกตอะ วันนี้มันวุ่นวายมาก” เพราะการถูกตามจากบุคคลที่เธอพยายามทำตัวให้ห่างมากที่สุด เลยไม่มีอารมณ์จะทันได้สังเกตใครเลย“สายตาแทบจะกลืนเพื่อนเราเข้าไปขนาดนั้น แม่เลขาอะไรนั่นก็หมดสิทธิ์ย่ะ แล้วเรื่องที่มาร์ชินยอมรับสารภาพความจริงเขาจะปกปิดมันไปตลอดก็ได้”“ก็จริงนะ ไม่จำเป็นต้องพูดความจริงมันซะทุกเรื่องก็ได้” เพราะคนอย่างเขาต้องรู้อยู่แล้วว่าผลที่จะได้กลับมา

“เดี๋ยว!” มือเล็กดันไหล่กว้างเอาไว้ ทำให้มาร์ชินเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาหงุดหงิดเพราะถูกขัดใจ“...” เขาเลิกคิ้วมองและรอฟังในสิ่งที่ฉันกำลังจะพูด“ฉัน เอ่อ ฉันน่ะนะ คือว่าแบบนี้นะ”“วันนี้จะพูดจบไหม” เพราะพูดอ้ำอึ้งจนอีกฝ่ายทนรอฟังไม่ไหว“ฉัน...ฉัน” ฉันอะไรดี!! กรี๊ด!“ฉันพูดให้ก็ได้”“อะไร” มาร์ชินยันตัวลุกขึ้น ข้อมือเล็กถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เขาใช้แขนค้ำยันลงข้างลำตัวทำให้ฉันไม่สามารถหนีหลุดไปจากเขาไป ใบหน้าหล่อยื่นเข้ามาใกล้“ฉันอยาก” ไม่น่าคาดหวังคำพูดในช่วงอารมณ์แบบนี้ของเขาเลยจริง ๆ“แต่ฉันจะอาบน้ำก่อน!” ในที่สุดก็ได้ข้ออ้างสักที“อาบน้ำ”“อือ! ใช่อาบน้ำ ฉันตัวเหม็นมาก” ฉันทำทีเป็นดมแขนตัวเองทั้งสองข้าง แต่แล้วมาร์ชินก็ขโมยหอมแก้มไม่ทันได้ตั้งตัวฟอด!“ไม่เหม็นสักนิด เธอหอมทั้งตัวแหละเฮเลน”“อ่อ ฉันร้อน”“ห้องฉันทำความเย็นแทบจะติดลบแล้วเฮเลน” มาร์ชินเอียงคอหลบให้ฉันได้เห็นตัวเลขของเครื่องปรับอากาศในห้องของเขา มันแทบจะลงไปอยู่ที่เลขตัวเดียวอยู่แล้ว“เปิดแอร์เย็นแล้วก็ใส่เสื้อแขนยาวอยู่เนี่ยนะ” ฉันขมวดคิ้วใส่ พร้อมกับแอบขยับแพนตี้ตัวบางที่ถูกเลื่อนลงขึ้นมาสวมให้เหมือนเดิม ซึ่งมาร์ชิน