All Chapters of หมั้นรักกับดักมาเฟีย: Chapter 41 - Chapter 50

หมับ!มือหนาจับเข้าที่ต้นแขนและดึงเข้าหาตัว ใบหน้าโน้มเข้าใกล้ ฉันเอนตัวนอนราบในขณะที่เขาก็โน้มลงมา จนท่าในตอนนี้คือ มาร์ชินคร่อมตัวฉันอยู่ เอาล่ะ ฉันยังจะต้องผ่านวันนี้ออกไปให้ได้และวัดใจกับบุคคลตรงหน้าไปเลย ถ้าฉันยินยอมให้เขาทำและมาร์ชินทำมันจริง ๆ นั่นก็เข้าทางฉันและจะจัดการเขาได้แต่ถ้าสิ่งที่ฉันกำลังแสดงออกไปเขาเชื่อว่าไม่ใช่คนที่ตัวเองคิด นั่นก็เท่ากับว่าฉันจะรอดจากเขาในคืนนี้ เรื่องวันนี้จะยังให้เขารู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าฉันรู้อะไรมา แขนเรียวยกคล้องคอผู้ชายที่คร่อมอยู่ มาร์ชินแสดงสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย เข้าจ้องมองแขนที่คล้องคอตัวเองและไล่สายตามองหน้าฉัน ดวงตากลมโตมองเขาด้วยสายตาเศร้า ใช่...ฉันกำลังแสดงอยู่“...” เมื่อสิ่งที่ถูกแสดงกำลังทำให้เขาเกิดอาการชั่งใจ การเคลื่อนไหวทุกอย่างก็หยุดนิ่งลง ฉันปล่อยแขนออกจากคอเขาและใช้ภาษามือในการสื่อสาร“ฉันถูกสั่งมาให้ดูแลคุณให้ดีที่สุด ถ้าคุณจะทำอะไรฉันก็จะยอม”นัยน์ตาเศร้าประกอบการสื่อสารของฉันมันต้องทำให้มาร์ชินรู้สึกสงสารบ้างล่ะ ถ้าไม่...นายก็ใจร้ายกับเด็กพวกนี้เกิดไปจริง ๆ และฉันก็ไม่มีทางยอมรับผู้ชายแบบนี้เป็นคู่หมั้นพึ่บ!เขาผละออกกลับ

“พอแล้ว” เสียงพูดพร้อมกับดันไหล่กว้างออก แต่เขากลับโอบกอดแน่นขึ้น“อยู่เฉย ๆ” มาร์ชินไม่สนใจว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน ถึงแม้ว่าฉันจะย้ำกับเขามาสิบกว่าครั้งว่าเราอยู่ที่ห้องรับแขกก็ตาม“นี่ ฉันพูดจนปากจะฉีกแล้วนะว่าเราอยู่ที่ห้องรับแขก”“แล้วไง” เขายังคงพรมจูบไปตามต้นคอ ลากริมฝีปากร้อนมาจนถึงเนินอก รอยแดงปรากฏขึ้นทุกครั้งที่ริมฝีปากของเขาเม้มย้ำ“อย่าพูดเหมือนไม่สนใจแบบนี้สิ เอามือออก” มือหนาลูบวนต้นขา นัยน์ตาสีดำเงยขึ้นมองพร้อมกับมือที่เลื่อนเข้ามาใต้ชุดเดรสตัวสั้น“ฉันสนใจแค่เธอ”“...” ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง เพราะเขาเอาแต่พูดแบบนี้มาสักพัก“เธอไม่สนใจฉันบ้างเหรอ”“...”“เสียงหัวใจเธอเต้นแรง”“...” แยกไม่ออกว่าตอนนี้คือเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก เพราะเราทั้งคู่ต่างเล่นกันไปที่ความรู้สึก เพื่อบ่ายเบี่ยงจากเรื่องที่พยายามปกปิดต่อกัน“เธอไม่สนใจฉันจริงเหรอ”“สนใจฉันแต่ไปปาร์ตี้” ที่ฉันมาที่นี่เพราะต้องการทำให้เขารู้สึกผิดที่สงสัยฉัน เพราะฉะนั้นเรื่องที่เขาทำจะยังไม่หลุดออกไปจากหัว“ไปเพราะถูกเชิญ แต่ไม่ได้สนใจใครเลย” โกหกได้หน้านิ่งมาก ซึ่งก็ไม่ใช่แค่เขาที่โกหก“แล้วไหนบอกว่ามีเด็กคนหนึ่งต

ณ บ้านรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและผู้พิการรถหรูสีดำวิ่งเข้ามาจอดท่ามกลางสายตาความสนใจของเด็กที่เกาะขอบหน้าต่างมองดู เพราะไม่บ่อยมากนักที่จะมีรถแบบนี้เข้ามาที่นี่ นอกซะจากรถของฉันเอง ร่างบางก้าวลงจากรถพร้อมกับประตูฝั่งคนขับเปิดออก ร่างสูงก้าวลงจากรถหันมองไปยังอาคารตรงหน้า เมื่อเห็นว่าเป็นใครมาพวกเด็กก็โบกมือทักทายด้วยความดีใจ มาร์ชินกวาดสายตามองเพราะเด็ก ๆ มากมายกำลังให้ความสนใจที่เราทั้งคู่“ดูพวกเขาดีใจนะ” มาร์ชินเอ่ยขึ้นในระหว่างที่เรากำลังเดินตรงเข้าไปยังด้านใน“ไม่ค่อยมีใครมาที่นี่น่ะ แล้วช่วงนี้ฉันก็ไม่ค่อยว่าง มีแต่ส่งของเล่นมาตามช่วงเทศกาล”“ที่เธอเหมาของเล่นตอนนั้นน่ะเหรอ”“ใช่ นั่นแหละแต่ไม่ได้ส่งมาแค่ที่นี่หรอกนะ”“ถ้ามีลูกของเล่นคงเต็มบ้าน”เสียงพึมพำของคนข้างกายทำเอาดวงตากลมโตช้อนสายตาขึ้นมอง“ถ้ามีลูกฉันก็ต้องตามใจลูกอยู่แล้ว การมีของเล่นเต็มบ้านตามวัยก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร”“แล้วจะตามใจพ่อไหมครับ” มาร์ชินหยุดเดินแล้วหันกลับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่“ก่อนจะถามว่าจะตามใจพ่อไหม ถามก่อนว่าจะได้เป็นพ่อของลูกฉันหรือเปล่า” ฉันยักคิ้วใส่และเดินนำเข้าไปในอาคารหมับ! แขนแกร่งโอบรัดต้นคอแล้วดึง

หลังจากขับรถออกมาจากมัสชิโม่ แทนที่จะขับตรงไปบ้านตัวเอง แต่ฉันเลือกที่จะมาหาเคท อย่างน้อยก็ไม่มีคนนอกสามารถเข้ามาที่พักของยัยนี่ได้“ถ้ามีคนมาหาเฮเลนบอกไปเลยนะคะว่าตายแล้ว!” เสียงเล็กตะโกนดังลั่นในรถ(โกรธอะไรเขามาอีกล่ะ) น้ำเสียงของพ่อเหมือนจะชินกับอารมณ์ไม่ปกติของลูกสาวคนนี้ ถามขึ้นโดยไม่มีอาการตื่นตระหนกตกใจสักนิด“ไม่มีอะไรค่ะ”(มาร์ชินทำให้ลูกไม่พอใจมาก ๆ เลยนิ บอกพ่อมาสิ) พ่อรู้แม้กระทั่งว่าใครเป็นคนทำให้ฉันไม่พอใจเลยสินะ“มาร์ชินพาผู้หญิงคนอื่นไปทานอาหารค่ะ เขาตั้งใจกันเฮเลนออก คนของเขาจำเฮเลนได้ยังไงมาร์ชินก็ต้องรู้ว่าเฮเลนอยู่แถวนั้น พอเฮเลนไปที่บ้านก็ไม่ว่างให้เจอ”(...) เมื่อพ่อได้ยินสิ่งที่ฉันบอกก็เงียบไปทันที“แต่ไม่ต้องใส่ใจนะคะ เฮเลนถอนหมั้นแล้วคืนแหวนเรียบร้อย ตอนนี้กำลังไปหาที่สงบพักสมอง”(ลูกเสียใจใช่ไหม)“...” น้ำเสียงแห่งความห่วงใยของพ่อ ทำเอาฉันนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหักเลี้ยวพวงมาลัยรถเข้าจอดข้างทาง(ลูกสาวของพ่อร้องไห้หรือเปล่า)“ไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นหรอกค่ะ เฮเลนไม่ได้สนใจเขา”(แล้วทำไมถึงต้องหนี)“เฮเลนไม่ได้หนี มันก็แค่การพักผ่อนแล้วอีกอย่างเขาต่างหากที

ร่างบางเดินลงจากชั้น2มาจนถึงหน้าประตูบานใหญ่ มือเล็กเอื้อมเปิดประตูสายตาจ้องมองผ่านสายฝนไปยังคนตัวสูงที่นั่งพิงรถอยู่บนพื้นดิน ร่มถูกกางออกบังสายฝนที่ตกลงมา แล้วก้าวเดินตรงเข้าไปหาผู้ชายที่นั่งก้มหน้าอยู่ในท่าเดิม ขาเรียวหยุดยืนตรงหน้าพร้อมกับร่มที่เอียงบังฝนให้เขา แล้วย่อตัวนั่งในระดับเดียวกันแล้วยกมือเสยผมสีน้ำตาลเข้มที่ชุ่มน้ำขึ้น ฝ่ามือเล็กแตะโดนผิวกายก็รับรู้ได้ถึงความร้อนสูงจากตัวของมาร์ชิน ตากฝนจนไม่สบาย! ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ ฉันเอื้อมมือไปเขย่าตัวเขาให้ได้สติ“มาร์ชิน! มาร์ชิน!” เสียงตะโกนแข่งกับสายฝนที่ตกลงมา ยังไม่ดังพอที่จะทำให้เขารู้สึกตัว“...” มาร์ชินยังคงนิ่ง ทิ้งไว้นานกว่านี้มีหวังแย่แน่ ตอนนี้ต้องพาเข้าบ้านก่อนมือหนึ่งจับร่มเอาไว้และอีกมือพยายามพยุงเขาให้ลุกขึ้น แต่คนหมดสติไม่ยอมขยับตัวตาม ฉันจึงต้องปล่อยร่มทิ้งไปแล้วใช้ทั้งสองมือพยุงตัวเขาให้ลุกขึ้นยืนและพาเข้าไปในบ้านด้วยความทุลักทุเลพึ่บ!ฉันปล่อยตัวเขาให้นอนลงบนโซฟาแล้วเดินไปเปิดเครื่องฮีตเตอร์ช่วยปรับอุณหภูมิภายในบ้านให้อุ่นขึ้น แล้วก็รีบเอาเตรียมผ้าขนหนูกับชุดคลุมมาจัดการกับเสื้อผ้าที่เปียกของมาร์ชิน ร่างบางนั