Semua Bab หมั้นรักกับดักมาเฟีย: Bab 71 - Bab 80

บรรยากาศภายในห้องเข้าสู่ความเงียบ ชายผู้เป็นเจ้าของงานคืนนี้ดูจะตกใจกับท่าทีของมาร์ชินเป็นอย่างมาก เพราะไม่ว่าจะยื่นข้อเสนออะไรออกไปและต้องแลกกับตัวฉัน เขาก็ยอมรับมันโดยที่ไม่ต้องปรึกษาไคล์ เพราะเราต่างรู้ไม่ว่ายังไงหลังจากพ้นคืนนี้ ทุกอย่างจะเป็นโมฆะ แม้แต่ชีวิตไอ้เวรโรคจิตนี่ก็ไม่มีทางรอดจากมือเขาไปแน่“คุณมาร์ชินสนใจเด็กคนนี้ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เมื่อเก็บความประหลาดใจเอาไว้ไม่อยู่ในที่สุดก็ต้องเปิดปากถามออกไป“คุณก็สนใจเธอไม่ใช่เหรอครับ เพียงแค่เห็นครั้งแรก” ถึงปากจะพูดกับอีกคนแต่สายตาก็มองมายังมือที่โอบไหล่ฉัน“ผมน่ะเป็นธรรมดาครับ ผมสนใจเด็กพวกนี้เป็นพิเศษอยู่แล้ว” เขาปล่อยมือจากไหล่เล็ก เลื่อนลูบไล้ตามต้นแขน ทั้งสามคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต่างจ้องมองการกระทำของบุคคลข้างตัวฉัน“ผมก็สนใจนะครับ” เสียงของการ์เนทพูดขึ้น ทำให้ชายข้างตัวหันไปมองเขาอีกคน สองคนนี้นี่ไม่เล่นตามกติกาแล้ว เล่นตามใจตัวเองแล้วสินะ“...!” เขาตกใจไม่ต่างจากมาร์ชิน ส่วนฉันได้แต่นั่งหน้านิ่งแอบลอบมองไปยังฝั่งตรงข้าม“จะเป็นอะไรไหมครับ ถ้าผมรับข้อเสนอแต่ก็ขอแลกกับเธอเหมือนกัน” การ์เนทชี้นิ้วมาทางฉัน ไอ้สองบอสมาเฟีย

“ไปคุยกันต่อที่ห้องดีกว่า” พูดจบก็ลุกขึ้นจากตักแล้วดึงมาร์ชินให้ลุกขึ้นตามมาด้วย เขาเดินตามฉันอย่างว่าง่ายไม่มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด จนกระทั่งถึงห้องนอนปึง! ฉันจูงมือเขาให้เดินมานั่งลงบนเตียง ร่างบางยืนมองคนตัวสูงที่หันมองไปทางอื่นหลบสายตา“...” มีอาการน้อยใจแต่ก็ไม่ยอมห่างจากฉัน ชวนมาที่ห้องก็ยอมมา“ไม่อยากเห็นหน้าฉันเหรอ ทำไมมองไปทางอื่น” สิ้นเสียงมาร์ชินก็หันกลับมามอง พร้อมกับดึงมือฉันไปจับเอาไว้“อยากอยู่ด้วยตลอดเวลาเลยต่างหาก สถานะไหนก็ได้แต่ขออยู่ด้วยแบบนี้ไปด้วย” มือหนาโอบเอวแล้วดึงขยับเข้าหาตัว ร่างบางยืนคั่นกลางระหว่างขายาวทั้งสอง มาร์ชินซบหน้าลงบนหน้าท้องแบนราบ“นี่บอสคะ ลูกน้องได้ยินหัวเราะเยาะแย่เลยถ้าเจ้านายตัวเองยอมอยู่ในสถานะไหนก็ได้แบบนี้”“แล้วไง”“สถานะไหนก็ได้จริงเหรอ” ฉันแกล้งถามเขาด้วยน้ำเสียงชวนหมั่นไส้ น่าแกล้งจริงเวลาแบบนี้“อือ ให้อยู่สถานะไหนก็ได้ ขอแค่เธอเลือกให้ฉันอยู่ด้วย” ยิ่งพูดก็ยิ่งน่าสงสาร“ฟัง”สองมือเล็กประคองข้างแก้มให้เขาหันมาสบตา“...” สายตาของแมวแสนเชื่องกำลังจ้องหน้าฉัน“สเตฟานไปเอาของที่เคทและเราบังเอิญเจอ ฉันไม่ได้อยู่ต่อด้วยเพราะทั้งสองคนคุยธ

ย้อนกลับไปภายในห้องนั่งเล่นช่วงเช้า“สงสัยต้องหาแฟนบ้างแล้วแหละ” ไคล์แกล้งพูดด้วยความหมั่นไส้แล้วเขากับมาร์ชินก็เริ่มเถียงกันอีกยก สองคนนี้ไม่น่าเกิดมาเป็นญาติกันจริง ๆ เป็นรองที่กล้ากวนประสาทบอสอยู่เสมอ“อย่าเลย เดี๋ยวก็ตายแล้ว” มาร์ชินพูดน้ำเสียงปนสงสาร ฉันได้แต่มองทั้งคู่แล้วส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ“ขออนุญาตครับ” เสียงผู้ชายดังจากทางประตูขัดจังหวะการถกเถียงของทั้งคู่ คนของมัสชิโม่เดินเข้ามาพร้อมซองเอกสารให้มือ เขานำมันมาให้ไคล์แล้วเดินออกจากห้องไป“อะไร” มาร์ชินถามด้วยความสงสัย สายตาจ้องมองเอกสารที่ไคล์วางลงบนโต๊ะแล้วดันเลื่อนมาตรงหน้าเราทั้งคู่“เอกสารขอรับอุปถัมภ์เด็ก”“ยังมาปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ” ฉันล่ะทึ่งสิ่งที่มาร์ชินกับไคล์สวมรอยเข้าไปในวงการธุรกิจพวกนี้มาก สามารถทำให้แอลไม่รู้นึกสงสัยและยังขอเด็กตามปกติอีกต่างหาก“เอายังไงต่อ” มาร์ชินถามขึ้น สายตาของทั้งคู่ต่างจ้องมาทางฉัน“ก็เอามันซะตอนนี้เลย”“วันหยุดที่ไม่ได้หยุด” เสียงมาร์ชินบ่นพึมพำแต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าจะไม่ทำตามที่ฉันต้องการ“เดี๋ยวนี้บ่นเหรอ แล้วก็ให้แค่โทรตามยัยนั่นออกมาไม่ได้ให้ไปทำอะไรในห้องทำงาน” ดวงตากลมโตม

“ว่าแต่สเตฟานมาทำอะไรแถวนี้เหรอ” เพื่อทำลายความเงียบภายในรถ ฉันจึงต้องหาเรื่องชวนคุย“เราจำรถเฮเลนได้น่ะ เห็นจอดเปิดไฟข้างทางก็เลยวนรถกลับมาดูแล้วก็มาเจอกับผู้หญิงคนนั้นวิ่งออกมาพอดี” เขาพูดในขณะที่สายตายังคงขับจับจ้องไปยังถนนตรงหน้า “...ขอบคุณนะ” “...” สิ่งที่น่าแปลกก็คือสเตฟานนิ่งและเงียบกว่าทุกครั้ง เขาเอาแต่สนใจไปกับการขับรถซึ่งปกติสเตฟานจะเป็นคนหนึ่งที่ชอบคุยกันฉันแม้จะขับรถอยู่ก็ตาม“...” เมื่อเขาเงียบฉันก็ได้แต่เงียบตาม สายตาจ้องมองไปยังถนนตรงหน้า“...เฮเลน” ในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายเปิดปากพูด“อะไรเหรอสเตฟาน!” ฉันหันกลับมาส่งยิ้มกว้างให้เขาและตั้งใจฟังในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพูด“ทำไมถึงแต่งงานกับคนที่ทิ้งไปสิบปี” “...” คำถามของสเตฟานทำเอาฉันนิ่งชะงักไปชั่วขณะ “ไหนบอกจะเอาคืนไง ตอนนี้สามารถทำได้แล้วนิ” สเตฟานยังคงพูดต่อไปในขณะที่สายตาจ้องไปที่ถนน ความเร็วของรถผ่อนลงเพราะเริ่มเข้าสู่เขตคฤหาสน์ของมัสชิโม่แล้ว “...” “หายไปตั้งสิบปี คิดว่ามาร์ชินจะไม่หายไปอีกเหรอ” “...” เรื่องที่เขาถามน่ะฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน“อะไรทำให้มั่นใจ เอาชีวิตตัวไปฝากไว้แบบนั้น” “ไม่รู้สิ...” ฉันตอบเขาด้วย

หลายวันต่อมา“คุณมาร์ชินกลับไปแล้วค่ะคุณหนู” คนของแอซเซอร์เดินเข้ามารายงานเพียงสั้น ๆ ก่อนจะเดินออกไป สายตาของเคท คิมและพ่อหันมามองที่ฉันพร้อมกันเป็นตาเดียว “มองอะไรกัน” แม้จะไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมองก็รับรู้ได้ถึงสายตาของทุกคนที่มองมาตลอดหลายวันที่ผ่านมามาร์ชินพยายามติดต่อและมาหาถึงบ้านทำทุกทางที่จะได้เจอฉัน แต่ด้วยความโมโหที่ยังหลงเหลืออยู่ ฉันจึงเลือกที่จะหลบหน้าและไม่ติดต่อหาเขา แม้แต่สเตฟานก็พยายามติดต่อมาทางเคทกับคิมเช่นกัน จนทั้งคู่ต้องมาหาถึงบ้านและทำให้พ่อได้รับรู้เรื่องราวทุกอย่าง ทั้งที่ฉันพยายามหลีกเลี่ยงการพูดความจริงมาตลอด “จะยกเลิกงานแต่งจริง ๆ ใช่ไหม” พ่อถามย้ำอีกครั้ง “ก็จะได้จบปัญหาไงคะ ให้มันจบ ๆ ไป” “พ่อดูออกมาตั้งนานแล้วแหละว่าสเตฟานก็ชอบลูก แต่เฮเลนสนใจไปที่คู่หมั้นของตัวเองมาตลอด แล้วเพราะเขารู้เรื่องทุกอย่างใช่ไหมล่ะทำให้พอได้เจอกันก็มีปัญหาไม่พอใจกันบ้างเป็นธรรมดา” สิ่งที่พ่อพูดนั่นคือความจริงของทั้งสองคน เพราะตลอดที่ผ่านมาสเตฟานรู้ทุกอย่างว่าฉันติดตามคู่หมั้นตัวเองมานานแค่ไหน“ก็เลยให้มันจบ ๆ ไปนี่ไงคะ จะได้ไม่ต้องทำให้ใครมามีปัญหาเพราะเฮเลนอีก” “คิดแบบนั้น