All Chapters of หมั้นรักกับดักมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

• แม้ว่าดวงดาวจะสวยแค่ไหน แต่ผมก็จะภาวนาให้ได้พระจันทร์มาครอบครอง •ณ ประเทศญี่ปุ่นบ้านพักส่วนตัวในย่านชนบทของประเทศญี่ปุ่น ความเงียบสงบ บวกกับอากาศเย็นของฤดูหนาวทำให้บริเวณทั่วทั้งหมดปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวกรุ๊งกริ๊ง ~เสียงกระดิ่งประตูรั้ว ทำให้หญิงสาววัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของบ้านหันมองไปยังทิศทางของเสียง ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งชะโงกหน้ามองเธอ เขาไม่ใช่คนแปลกหน้าหรือคนไม่ดีที่เข้ามาก่อกวน แต่เขาคือคนของอดีตสามีเธอและยังเป็นลูกน้องคนสำคัญของลูกชายของเธออีกด้วย“สวัสดีครับนายหญิง” เขาก้มหัวให้หญิงสาวที่เดินออกมาเปิดประตูรั้ว“หยุดเรียกแบบนี้ได้แล้ว” ตลอดสิบปีที่เธอหย่าร้างกับสามีและยุติหน้าที่ในตำแหน่ง ‘นายหญิงแห่งมัสชิโม่’ พวกเขาก็ยังไม่เลิกใช้คำนี้กับเธอ“นายหญิงก็รู้ว่าพวกเราไม่ได้ยอมรับและไม่อยากยอมรับเธอคนนั้น”“ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับ เธอเป็นคนที่เขาคนนั้นเลือกนะ” รอยยิ้มใจดีปรากฏบนใบหน้า แม้จะเข้าสู่ช่วงวัยสี่สิบกว่าปี แต่ความสวยของเธอไม่น้อยลงเลย ผู้หญิงที่เป็นแม่ของทายาทเพียงคนเดียวที่พวกเขายอมรับ“แต่...คนที่พวกเราไม่มีทางยอมรับคือคนที่จะมาเป็นทายาทนะครับ”“...” คำพูดของเขาทำให

(มาร์ชิน)หมับ!แขนแกร่งสวมกอดแม่ของเขาจากด้านหลังในขณะที่เธอกำลังจัดเตรียมอาหารเย็นก่อนที่จะลูกชายของเธอจะต้องบินกลับไปอิตาลี"เตรียมของครบแล้วใช่ไหมลูก""ครับ" เขาคลายอ้อมกอดออก แล้วเดินไปนั่งยังเก้าอี้โต๊ะอาหาร"ขออนุญาตครับ" ลูกน้องคนสำคัญเดินตามหลังเข้ามาและนั่งลงร่วมโต๊ะอาหารในแบบทุกครั้ง"ต่อจากนี้คงต้องกินข้าวคนเดียวแล้วสินะ" เธอหันไปส่งยิ้มให้กับทั้งคู่"ไม่หรอกครับ เดี๋ยวผมก็กลับมา" มาร์ชินพูดจบก็ยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่ม เขาไม่ได้จะไปถาวรสักหน่อย"กลับมาเยี่ยมแม่น่ะได้ แต่ไม่ใช่คิดว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรนะ อย่าลืมว่าลูกมีสิ่งที่ต้องดูแล" ไม่มีใครรู้ทันเขามากไปกว่าแม่อีกแล้ว"ถ้างั้น แม่ก็ไปอยู่กับผมสิครับ" คำพูดของลูกชายทำให้เธอหยุดชะงักทันที"ให้มันเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว เชื่อแม่สิ""ครับ ผมรู้ว่าแม่ตัดสินใจดีแล้ว""ทานอาหารกันก่อนนะ แล้วค่อยเดินทางกัน อาจจะจืดไปสักหน่อยนะวันนี้"เธอวางชุดอาหารลงตรงหน้าพวกเขาทั้งคู่ เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จก็นั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาอีกคน"อาหารฝีมือนายหญิงอร่อยที่สุดแล้วครับ ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย" คำชมที่ออกมาจากใจจริง เพราะเขา

ในที่สุดเราก็ได้เจอกันสักที พรหมลิขิตทำให้เราพัดพรากจากกัน จนวันนี้ทุกอย่างก็นำพาให้เราได้กลับมาเจอกัน ความจริงบรรยากาศการพบกันครั้งแรกของคู่หมั้น คงต้องให้ความรู้สึกประมาณนี้ แต่ความจริงนั้น ฉันแทบจะพุ่งเข้าไปบีบคอเขาให้แหลกคามือ"ยินดีต้อนรับค่ะ...คู่หมั้น" แม้ว่าประโยคหลังจะกัดฟันพูด แต่ใบหน้ายังคงฝืนยิ้มให้กว้างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ฉันพิจารณาผู้ชายตรงหน้า ฉันคิดว่าเขาจะโดดเด่นมากกว่านี้ซะอีก ใบหน้าเปลี่ยนไปจากเดิมในทางที่ดี...ดีแบบหล่อมาก แต่นอกนั้นดูไม่มีอะไรน่าสนใจ เสื้อฮูดตัวหนาสีดำ กางเกงยีน รองเท้าผ้าใบบนใบหน้าสวมทับด้วยแว่นสายตา แววตานิ่งเฉยจ้องมองมาทางฉัน ทั้งหมดของเขาธรรมดาซะจน...จืดชืด"ขอบคุณที่มารับ" เสียงทุ้มเอ่ยพูด พร้อมกับขายาวที่ก้าวเดินเข้ามาใกล้"จะไปไหน" ฉันก้าวเดินเข้าไปดักหน้า สายตาของเราทั้งคู่จ้องมองกัน"อยากเจอขนาดนั้นเลยเหรอ เดี๋ยวยังไงผมก็ต้องเข้าไปหาคุณเฮเลนอยู่แล้ว""ไม่ได้อยากเจอขนาดนั้นหรอก แค่อยากเห็นหน้า""พูดเหมือนว่ากำลังชอบเลยนะครับ" จะอ้วก แค่ฟังก็ขนลุกซู่ละ"หึ!" เห็นฉันเป็นพวกตกหลุมรักง่ายหรือไงตึก ตึก ตึกแต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ กลุ่มค

ซ่า!!สายน้ำจากฝักบัวไหลกระทบร่างเปลือยเปล่า น้ำที่ไหลผ่านช่วยให้ร่างกายได้รู้สึกผ่อนคลาย แต่นั่นใช้ไม่ได้กับเขา ตอนนี้ในหัวมีแต่คำพูดของเฮเลน สายตา ใบหน้า ริมฝีปากที่เขาพึ่งสัมผัสแล้วยังกลิ่นหอมจากตัวเธอ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอผู้หญิงสักหน่อย แล้วจะสนใจผู้หญิงที่สวยแต่บ้าแบบนั้นทำไม เมื่อตั้งสติให้กลับมาเหมือนเดิมได้แล้ว เขาก็จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออกจากห้องน้ำร่างสูงเปลือยท่อนบน ส่วนล่างมีเพียงผ้าขนหนูพันล้อมเอวปกปิดเอาไว้เท่านั้น เขาเดินออกจากห้องน้ำสายตาก็เหลือบมองไปเห็นกล่องสีแดงที่วางอยู่บนโต๊ะ กล่องแหวนหมั้นที่เขาถือมันกลับมา จะทิ้งมันมาหลายรอบก็ทำไม่สำเร็จสักที จนสุดท้ายก็พามันกลับมายังที่เดิมทุกที ในระหว่างที่เขากำลังจะเปิดฝากล่องกำมะหยี่ในมือ เสียงเคาะประตูก็ดังขัดจังหวะก๊อก ก๊อก ก๊อก!"คุณมาร์ชินคะ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เสียงคุ้นหูที่เขาพอจะรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร"เข้ามา" สิ้นเสียงของเขาประตูก็เปิดออกทันที"ขออนุญาตค่ะ"ร่างบางในชุดนอนผ้าแพรสีดำตัวบางเดินเข้ามาในห้องนอนของเขา แอล เลขาประจำมัสชิโม่ ผู้ส่งข่าวและผู้ดูแลประจำตัวของเขา เธอมักจะบินไปญี่ปุ่นบ่อยๆ ทั้งไป

"คงทำได้อย่างที่พูดนะ" มาร์ชินจ้องมองตามเรือนร่างที่คร่อมเขาอยู่"ถ้าทำไม่ได้คงไม่พูด นายพอใจเรื่องข้อแลกเปลี่ยนใช่ไหม" ถ้าไม่พอใจก็ต้องกำลังแล้วแหละ"ก็ได้อยู่" ได้อยู่แบบไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่เลยนะ รู้แหละว่าฉันคงไม่ถูกใจเขาเท่าแม่เลขาแน่"ดี แต่ฉันต้องการให้มั่นใจก่อนว่าคนของฉันจะปลอดภัย" ถ้าต้องมาห่วงเรื่องนี้มันอาจจะทำให้ฉันจัดการเขายาก เพราะฉะนั้นต้องให้พาทั้งสองคนออกไปก่อน"ก็เอาไปสิ" มาร์ชินจ้องหน้าฉันด้วยสายตาเรียบเฉย คำพูดของเขาสามารถใช้เปิดทางให้ฉันได้อย่างดี ร่างบางยันตัวออกห่างแล้วหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวจากกระเป๋ามากดโทรออก หลังจากคุยกับบุคคลที่อยู่ปลายสายเรียบร้อยแล้วก็หันกลับมาหาผู้ชายที่นั่งอยู่"เปิดทางให้คนของฉันเข้ามาด้วย""...อือ" เพียงแค่เสียงแผ่วเบาของเขาก็ทำให้ลูกน้องต่างเดินออกไปจัดการตามคำขอของฉันทันที แต่ก็รู้สึกได้ถึงสายตาของใครบางคนที่จ้องมองมา ฉันหันไปมองยังเลขาสาวที่แอบมองมา เมื่อถูกจับได้เธอก็ทำเป็นมองตรงไปยังด้านหน้า"คุณเลขา""...คะ" น้ำเสียงนุ่มนวลแตกต่างจากสายตาที่มองมาจริงๆ"ขอโทษที่แย่งหน้าที่ของคุณในคืนนี้นะคะ เดี๋ยวฉันจะทำแทนเอง" ฉันนี่มันเป็นพวกเห