All Chapters of หมั้นรักกับดักมาเฟีย: Chapter 81 - Chapter 89

(ย้อนกลับไปหลังจากที่เฮเลนออกมา)“ทั้งสองคนจะรออยู่ตรงนี้ใช่ไหมครับ” ไคล์ถามเพื่อนของเฮเลนอีกครั้ง“ใช่ค่ะ/ใช่ค่ะ” ทั้งสองก็ตอบขึ้นพร้อมกัน “ถ้ามีอะไรเรียกคนของผมได้ตลอดเลยนะครับ ผมขอตัวก่อน” “ขอบคุณค่ะ” เคทส่งยิ้มให้กับไคล์ ดวงตากลมโตมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไปปึง! ประตูห้องชั้นใต้ดินปิดลง ก็เหลือเพียงเธอและคิมเท่านั้น “ฉันอยากสร้างไว้ที่บ้านตัวเองบ้างจัง” ความคิดแปลก ๆ ของเพื่อนสาวเริ่มขึ้นอีกครั้ง “หยุดคิดอะไรแปลก ๆ หาเรื่องให้โดนน้องด่าจะดีกว่า” ถ้าไม่ห้ามเอาไว้คงทำจริง“แล้วพวกเราต้องรออยู่ที่นี่นานแค่ไหน”“ก็จนกว่าจะครบชั่วโมงอย่างที่เฮเลนบอกล่ะมั้ง” แล้วถ้าครบชั่วโมงพวกเธอจะทำอะไรได้ เข้ามาอยู่ในที่ของคนอื่นแท้ ๆ“แล้วถ้าเฮเลนไม่รอดเราต้องทำยังไงต่อ” คำถามของคิมเริ่มทำให้เธอแสดงสีหน้ากังวลออกมา“เฮเลนจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เมื่อได้ยินสิ่งที่เคทถามด้วยน้ำเสียงสั่นแปลก ๆ คิมจึงละสายตาจากประตูตรงหน้าหันกลับมามองที่เพื่อนตัวเอง “มีแต่เครื่องหมายคำถามและความกังวลเต็มหน้าแกไปหมดเลยเคท” “ก็ฉันเป็นห่วงเฮเลนนิ เราจะยืนรออยู่เฉย ๆ ที่นี่แค่เนี้ยเหรอแล้วถ้าเฮเลนเป็นอะไรขึ้นมา...”

หนึ่งอาทิตย์ก่อนงานณ คฤหาสน์แอซเซอร์ตอนนี้เหมือนฉันกับมาร์ชินเป็นคนสองบ้าน พอไปอยู่มัสชิโม่พ่อก็บ่นคิดถึง พอเรามาอยู่ที่แอซเซอร์คุณแม่ของมาร์ชินก็บอกว่าคิดถึงอีกคน เราทั้งคู่จึงใช้การสลับอาทิตย์แบ่งเวลาให้กับทั้งสองบ้าน เพราะหลังจบงานแต่งพ่อก็ไปใช้เวลาเที่ยวพักผ่อนกับเพื่อนของของเขา เหมือนว่าเป็นการวางมือจากทุกอย่างแล้วไปใช้ชีวิตตามที่ตัวเองชอบ เพราะพ่อทำหน้าที่ของพ่อได้ดีมาตลอดจนวันที่ลูกสาวเพียงคนเดียวกำลังจะแต่งงาน“วันนี้จะไปลองชุดเจ้าสาว แล้วก็มีปาร์ตี้สละโสดที่เพื่อน ๆ จัดให้ จัดที่บาร์นะไม่ไปไหนไกลแน่นอนสบายใจได้เลย อาจจะกลับช้าหน่อยถ้าง่วงไม่ต้องรอก็ได้นะ” มือเล็กหยิบสร้อยข้อมือจี้เพชรรูปพระจันทร์มาสวมให้มาร์ชิน “ไปดูชุดแต่งงานด้วยไม่ได้เหรอ” เขายังคงพยายามขอร้องอีกครั้ง เพราะมาร์ชินอยากจะไปดูชุดแต่งงานด้วยให้ได้“ไม่ได้ ให้เห็นวันงานทีเดียวเลย จะได้รู้ว่าฉันน่ะสวยในทุกชุดนะ” คนตัวเล็กช้อนสายตาขึ้นมองหลังจากใส่สร้อยข้อมือให้เขาเสร็จ มาร์ชินโน้มหน้าลงอยู่ในระดับสายตา“เธอสวยทุกชุดอยู่แล้ว ยิ่งไม่ใส่อะไรเลยยิ่งสวย”ผลัวะ! “เดี๋ยวเถอะ เข้าเรื่องอีกแล้วนะ” ฉันตีเข้าที่ต้นแขนขอ

หลายวันต่อมาณ คฤหาสน์แอซเซอร์ ห้องรับประทานอาหาร เวลา 20.30 น.“ถ้าไม่ทำแบบนั้นทั้งสองคนจะรู้ใจตัวเองกันไหมล่ะ แต่แผนนี้ก็ได้มาจากทางฝั่งของมัสชิโม่ด้วยนะ” พ่อยืดอกพูดด้วยความภาคภูมิใจ แทนที่จะรู้สึกผิดที่โดนเราทั้งสองจับได้พ่อกับรู้สึกภูมิกับมันมากเข้าไปอีกเพราะเรื่องภาพถ่ายปริศนาที่ส่งไปให้มาร์ชินในหลายครั้งนั่นก็มาจากฝีมือของแอซเซอร์ คำสั่งของพ่อคือตามถ่ายภาพเหตุการณ์น่าสนใจของฉันแล้วส่งให้มาร์ชินแบบลับ ๆ ด้วยเหตุผลที่ว่าความรักไม่มีขวากหนามมันจืดจางเกินกว่าจะเป็นรักของหนุ่มสาว ถึงแม้มันจะได้ผลอย่างไม่น่าเชื่อทำให้เราทั้งคู่รู้ใจตัวเองก็ตาม แต่ก็มีคนที่จะเป็นบ้ากับสิ่งนี้อยู่หนึ่งคน“มีคนเกือบเป็นบ้าค่ะพ่อ ไม่ใช่แค่รู้ใจตัวเอง” พูดจบก็ปาดสายตามองไปยังบุคคลที่นั่งอยู่ข้างกาย มาร์ชินยกแก้วไวน์ขึ้นจิบแล้วหันมองไปทางอื่น“ไม่ใช่แค่เกือบ แต่เป็นบ้าด้วยกันมันทั้งคู่นั่นแหละ” พ่อสิ่งยิ้มให้เราทั้งคู่ แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกคน“แล้วพ่อจะไปเที่ยวกับเพื่อนที่ประเทศไหนก่อนเหรอครับ” มาร์ชินพูดขึ้น เพราะอีกไม่กี่วันพ่อก็จะไปพักผ่อนและทำในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำแล้ว “คง...จะเริ่มที่เบลารุส”

หลายวันต่อมา “ร้อนหรือเปล่าครับนายหญิง เร่งแอร์ขึ้นอีกเหงื่อนายหญิงออกแล้ว!” เสียงตะโกนโหวกเหวกของหัวหน้าพ่อบ้านทำให้ทั่วห้องครับเกิดความวุ่นวายขึ้นอีกครั้งเป็นรอบที่ 3 สำหรับวันนี้“ไม่ร้อนค่ะ ๆ แต่ช่วยหยุดก่อน ฉันกำลังใช้สมาธิ” ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว แล้วมองสิ่งที่ฉันกำลังทำสองมือจับเปลือกไข่แล้วเทไข่แดงสลับไปมาระหว่างฝาทั้งสองด้วยความตั้งใจ ช่วงนี้ฉันกำลังเริ่มหัดทำขนมถึงแม้ว่ามาร์ชินจะซื้อตัวเชฟขนมหวานอันดับต้น ๆ ของญี่ปุ่นมาไว้ที่มัสชิโม่แล้วก็ตาม แต่ถ้าฉันใช้โอกาสนี้ให้เขาช่วยสอนไปด้วยก็ถือว่าเป็นการหาอะไรทำฆ่าเวลาไปด้วย เพราะมาร์ชิน ไคล์ โรส ทั้งสามคนไม่ยอมให้ฉันทำงานที่ต้องใช้ร่างกายและสมองมากเกินไป“ทำอะไรกันอยู่” ท่ามกลางความเงียบ ก็มีเสียงเอ่ยถามจากด้านหลังทำให้ฉันที่กำลังใช้สมาธิสะดุ้งด้วยความตกใจและไข่แดงที่กำลังรีดไข่ขาวออกก็ร่วงหล่นจากฝาลงไปรวมกับไข่ขาวในถ้วยและแตกต่อหน้าต่อตา“...” ฟองสุดท้ายแล้วนะ...“เฮเลนทำอะไรอยู่ แล้วทำไมเหงื่อแตกเต็มหน้าผากขนาดนี้” มาร์ชินเดินเข้ามาหยุดข้างกาย แล้วเอียงหน้ามองฉันที่ยังคงยืนค้างไม่ยอมขยับ ฟองสุดท้ายแล้วอะ! ฟองสุดท้ายก็จะได้เริ่ม

“ไม่คิดถึงสามี แต่สามีคิดถึงมากนะแล้วต้องนอนคนเดียวแบบนั้นไม่ใจร้ายไปเหรอเฮเลน” เสียงมาร์ชินดังขึ้นตามหลังระหว่างทางเดินไปยังห้องพัก ตอนนี้เด็ก ๆ ต่างถูกพาไปจัดการธุระส่วนตัวและฉันก็ต้องจัดการพ่อของพวกเขาเป็นรายต่อไป“...” ร่างบางเดินนำหน้าในขณะที่คนตัวสูงเดินตามมาติด ๆ“ขาดใจตายเลยนะต้องห่างจากเมีย” น้ำเสียงปนเศร้าที่ฉันรู้สึกหมั่นไส้มากกว่าน่าสงสาร “ก็ให้ตายไปเลย” พูดโดยไม่หันไปสนใจเขา เมื่อเดินเข้ามายังห้องพักก็ตรงเข้าไปยังห้องแต่งตัวเพื่อเตรียมของใช้ให้สามีในการไปใช้ชีวิตแยกห้องนอนครั้งแรกตั้งแต่เราแต่งงานกันมาหมับ! ร่างสูงโอบกอดเอวบางจากด้านหลังปลายคางวางลงบนไหล่เล็ก“ใจร้ายจังครับที่รัก” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู ลมหายใจร้อนเป่ารดต้นคอแขนของเขากระชับอ้อมกอดจากด้านหลัง “...” ลูกอ้อนเริ่มมากอีกแล้ว ฉันไม่สนใจเขาแล้วเริ่มจัดเตรียมของส่วนตัวเพื่อย้ายไปอีกห้อง“เอาจริงเหรอเนี่ยเฮเลน” มาร์ชินรวบมือที่กำลังจัดของใช้ของเขามากอดเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้ฉันทำอะไรไปมากกว่านี้“คนอย่างมาร์ถ้าไม่เอาจริงก็ไม่รู้สึกเลย” “รู้สึกสิครับ เวลาเมียดุน่ะน่ากลัวมากแค่ไหนทำไมจะไม่รู้” “กลัว...กลัวแล้วพาเด