All Chapters of หมั้นรักกับดักมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

(ย้อนกลับไป1ชั่วโมงก่อน) ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ติ้ด!(ฮัลโหล อยู่ไหน) น้ำเสียงปลายสายบ่งบอกได้ถึงความอยากรู้อยากเห็นสุด ๆ“บ้านเฮเลน”(หึ! อยากได้อะไรบ้างล่ะบอกมาเลย) ไคล์ถามกลับมาโดยที่เขาไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ“ของใช้ เสื้อผ้าเตรียมมาให้ด้วยแล้วกัน”(เอาไปทั้งหมดเลยไหม)“ไม่ต้อง แค่รอให้คนทำความสะอาดบ้านให้เสร็จก็กลับแล้ว”(ครับ ๆ เดี๋ยวให้คนเอาไปส่ง)“อือ เอารถมาให้ด้วย” ควันบุหรี่สีเทาพ่นออกจากริมฝีปากแดงคล้ำ คนตัวสูงมองไปรอบ ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปยังชั้นบทสุดของคฤหาสน์ที่เปิดไฟอยู่เพียงห้องเดียว(เอาแค่นี้?) ปลายสายถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ“เดี๋ยว” มีสิ่งหนึ่งที่เขาพึ่งนึกขึ้นมาได้ จะรอรถมาแล้วขับออกไปหาเองก็เดี๋ยวจะเสียเวลา(อะไร)“...เอาถุงยางมาให้ด้วย”(หือ พูดอีกที) ไคล์ทำเสียงล้อเลียนใส่เขา“ทำไม ใช้ถุงก็ดีแล้วนิ” มาร์ชินดับบุหรี่ในมือแล้วโยนมันลงถังขยะ สายตาเหลือบมองขึ้นไปยังชั้นบนสุดห้องที่เปิดไฟ คู่หมั้นตัวแสบของเขากำลังดึงประตูระเบียงห้องนอนปิด(นั่นคู่หมั้นนะ ไม่ต้องก็ได้มั้ง) เขาก็คิดแบบนั้นแหละ แต่เหตุผลที่เธอพูดเขาก็ไม่อยากไปบีบบังคับชีวิตขนาดนั้น“รำคาญเวลายัยนั่นพู

มือเล็กนวดไล่ไปตามไหล่กว้าง กล้ามเนื้อของผู้ชายช่วงวัยยี่สิบปลายนี่มันเต็มมือจริง ๆ ดวงตากลมโตลอบมองไปตามรอยสักบนแขน ผิวขาวซีดตัดกับรอยสักรูปงูสีดำยิ่งทำให้โดดเด่น เมื่อเขาถอดเสื้อ ช่วงล่างถูกปกปิดด้วยฟองสบู่ที่ลอยเต็มอ่าง แขนทั้งสองพาดกับขอบอ่าง ยิ่งทำให้กล้ามเนื้อช่วงไหล่และแขนของเขาชัดยิ่งขึ้น ริมฝีปากเม้มแน่นไล่สายตามองไปตามร่างกายของเขาอย่างไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว ยังไงฉันมันก็หญิงสาวโตเต็มไวที่ชอบผู้ชายหล่อแหละนะ“ถ้าจะมองขนาดนี้ก็บอกกันตรง ๆ เลยสิ” เสียงของมาร์ชินทำเอาฉันสะดุ้งและได้สติกลับมา“มองอะไร นี่ตั้งใจนวดอยู่นะ” รู้ได้ยังไง มีตาหลังหรือไง“เธอมองฉันไม่หยุดเลยนะ ทั้งที่ก็เห็นกันหมดทุกอย่างแล้ว ว่ามั้ย”เขาหันกลับมามองฉันที่นั่งอยู่ขอบอ่างด้านหลัง“ว่ามงว่ามั้ยอะไร ไม่ได้มองสักหน่อยอย่ามาหลงตัวเอง มีอะไรให้น่ามองมากหรือไง” ฉันตั้งใจบีบลงบนไหล่ของเขาเต็มแรง รู้ดีรู้ทันไปหมด น่าหมั่นไส้จริง ๆ !“เหรอ” พูดจบเขาก็มองตรงไปยังด้านหน้า มันคือกระจกตู้อาบน้ำที่สะท้อนภาพของเราได้อย่างชัดเจนพอสมควร“ก็มองปกติ!”“เสียงสูงขึ้นอีก”“ก็ต้องมองจริง ๆ นายใช้ฉันนวด ถ้าไม่มองแล้วจะจับถูกที่ได้ยั

“เธอรู้ได้ยังไงว่าหัวเด็กจะเท่านี้”“ฉันให้พยาบาลเก็บข้อมูลมาให้ นี่ก็ทำแบบคร่าว ๆ ซึ่งบางทีมันอาจจะเล็กบ้างใหญ่บ้างแต่ก็จะถือว่ามาตรฐานอยู่นะ”“แล้วลูกของเราเธอจะทำแบบนี้ไหม”“ก็ต้องทำสิ ละ โอ๊ย!” เพราะถูกชวนคุยจนเคลิ้มทำให้พูดตามเขาไปอย่างไม่ทันตั้งตัว“หึ!” เมื่อแกล้งฉันได้ก็แสดงสีหน้าพอใจแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา ส่วนฉันที่นั่งอยู่บนพื้นก็มองค้อนใส่เขาและหันมาทำงานของตัวเองต่อ“วันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่แล้วนะที่เราอยู่ด้วยกัน”“ห้า”“อีกสองวันสินะ ชีวิตฉันจะพบกับแสงสว่างแล้วต่อจากนี้” ฉันรอมานานแล้วเตรียมนัดเพื่อนเลยแบบนี้“ชีวิตเธอพบแสดงสว่างตั้งแต่ไปดักรอฉันที่สนามบินแล้ว” ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ได้ทันทีว่าเขามีสีหน้ายังไง พูดด้วยความมั่นใจขนาดนี้“กล้าพูดดักรอหรือดักฆ่าเอาดี ๆ” มือก็ถักไหมพรมไปปากก็พูดไม่หยุด ต้องมีชีวิตอยู่บนพื้นฐานของความใจเย็น ไม่หันไปเอาเข็มแทงคู่หมั้นตัวเองซะก่อนติ้ด ติ้ด~แต่แล้วทุกอย่างก็ถูกหยุดไว้ด้วยเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของมาร์ชินที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าฉัน ในจังหวะที่เขาเอื้อมมือมาหยิบและความไม่มีมารยาทที่ฉันแอบมองชื่อของบุคคลที่โทรเข้ามาก็พบว่าเป็นแม่เลขาแ

“มาร์ชินเขาไม่คิดจะตามหาแกมั่งเหรอเฮเลน” พวกเรายืนมองกันอยู่สักพัก เพื่อสังเกตปฏิกิริยาของมาร์ชิน จนในที่สุดเคทก็เป็นฝ่ายถามขึ้นมาด้วยความสงสัย“ไม่หรอก ลืมไปแล้วมั้งว่าฉันมาด้วย” ลากมาด้วยแท้ ๆ แต่คุยกับผู้หญิงคนอื่นเพลินเลยนะยะ“งั้นคุณหนูเฮเลนต้องทำให้เขารู้สึกตัวหน่อยนะคะ” เคทพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบแก้วแชมเปญจากถาดของบริกรที่เดินผ่านมาแล้วยื่นให้“ต้องทำให้รู้สึกตัวในระดับไหน”“ระดับคลั่งดีไหม”“ได้สิ” พูดจบเราทั้งคู่ก็ส่งยิ้มให้กันแล้วชนแก้ว ก่อนจะยกแก้วแชมเปญขึ้นดื่มจนหมด“อีกสักแก้วเพื่อนรัก” เคทกวักมือเรียกบริกรเข้ามาหา ก่อนจะยกเอาถาดจากมือวางลงบนโต๊ะ แม้ว่าจุดที่พวกเรายืนจะห่างไกลจากสายตาคนกลุ่มใหญ่ แต่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างหันมองด้วยความสนใจ“รัฐมนตรีนั่นเชิญเจ้าชายมาได้ด้วยเหรอ” ฉันยกแก้วแชมเปญขึ้นจิบ แต่สายตายังคงจับจ้องไปยังกลุ่มคนกลางงาน“เขามาเป็นตัวแทนของควีน รัฐมนตรีคนนั้นเคยเป็นอาจารย์ของพระองค์” ฉันพยักหน้าแล้วยกแก้วแชมเปญดื่ม“ส่วนแกก็มาแทนคุณปู่ ดูแลเจ้าชาย”“อือ ไร้สาระปะ” ดวงตากลมโตลอบมองเพื่อนสาวตัวเอง ยัยเคทถูกส่งมากับเจ้าชายลำดับที่สองมากที่สุดเลยก็ว่าไ

**เนื้อหามีความรุนแรงทางร่างกายและคำพูด ความคิด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ทุกสิ่งเกิดขึ้นจากจินตนาการของไรท์เตอร์ ทุกเหตุการณ์สมมุติขึ้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสถานที่หรือประเทศที่ถูกกล่าวถึง**ณ คลับใต้ดินชุดกิโมโนลายดอกซากุระสีชมพูสวยถูกชูขึ้นในระดับสายตา ความสั้นของชุดปิดได้ถึงช่วงบั้นท้ายเพียงเท่านั้น ด้านหน้าผ่าแหวกทั้งสองข้าง“แทบจะไม่ได้ปิดอะไรเลยด้วยซ้ำไอ้ชุดแบบนี้” อาจจะเป็นเพราะเด็กที่ถูกจัดส่งไปเป็นช่วงในวัยตั้งแต่ 15 ปีจนถึงช่วงอายุไม่เกิน 18ปี เลยทำให้สัดส่วนชุดเป็นไปตามวัยเติบโตของเด็กล่ะมั้ง“งานแบบนี้จะให้ใส่แขนยาว ขายาวหรือไงล่ะ” โรสหยิบถุงน่องตาข่ายสีดำวางลงบนเตียง“ไอ้พวกเวร...” เสียงเล็กพึมพำกับตัวเองและเริ่มเกลี่ยครีมเปลี่ยนสีผิวไปตามลำคอ ไล่มาจนถึงหัวไหล่“ทำไมเลือกผิวสีแทน” โรสถามขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนจะเริ่มลงมือช่วยทาครีมเปลี่ยนสีผิวไปตามแผ่นหลัง“พวกนั้นน่าจะชอบเด็กขาว ๆ นะ ดูจากเด็กแต่ละคนที่ถูกจัดหามา พวกมันจะได้ไม่ต้องสนใจฉันไง” ผิวสีขาวเริ่มถูกเปลี่ยนเป็นสีแทนทั้งตัว ไม่เว้นแม้แต่ในส่วนภายใต้ร่มผ้า“จะบอกอีกอย่างหนึ่งที่รู้มา เด็กทั้งหมดเป็นผู้พิการทางหูแต