ตอนที่ 12 ฉลองและจากลา

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ขวัญนภัสทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างหนัก เธอใช้เวลาทุกนาทีที่มีค่ากับการอ่านหนังสือ ทบทวนบทเรียน และการติวเข้มกับหมอคีรินทร์ทุกวัน

เขาไม่ได้สอนแค่เนื้อหาแต่ยังสอนเทคนิคการคิดวิเคราะห์ แม้จะเหนื่อยจากการทำงานบ้าน แต่แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวังและความตั้งใจ

เมื่อผลสอบออกมาแล้วขวัญนภัสก็รู้สึกได้เลยว่าสิ่งที่ทุ่มเทนั้นมันไม่เสียเปล่าเลยเธอสอบติดคณะเภสัชศาสตร์ หลักสูตรวิทยาศาสตร์เครื่องสำอางส่วนชุติมณฑ์ก็ได้เข้าเรียนคณะพยาบาลศาสตร์อย่างที่ตั่งใจไว้

ทั้งสองนัดฉลองความสำเร็จกันที่บ้านของคุณยายศรีจันทร์ การฉลองครั้งนี้ไม่ได้มีแค่การแสดงความยินดีกับสองสาวเท่านั้น แต่ยังเป็นการเลี้ยงส่งหมอคีรินทร์ที่จะไปศึกษาต่อต่างประเทศด้วย

เย็นวันนั้นที่บ้านคุณยายศรีจันทร์อบอวลไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ คุณยายจัดเตรียมอาหารอีสานรสแซ่บไว้เต็มโต๊ะ ทั้งส้มตำ ไก่ย่าง ลาบน้ำตกและปลาเผาทั้งสี่คนนั่งล้อมวงกันทานอาหารด้วยบรรยากาศอบอุ่นและเป็นกันเอง

“หมอดีใจด้วยนะบิวที่สอบได้” เขาพูดพร้อมกับส่งขอขวัญให้เพราะ

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ ถ้าเราสองไม่ได้หมอคอยช่วยติวให้ก็คงทำไม่ได้ขนาดนี้หรอกค่ะ”

“หนูก็ต้องขอบคุณหมอมากๆ ด้วยค่ะ ถ้าหมอไม่ช่วยก็คงแย่” ขวัญนภัสรู้สึกขอบคุณเขาจากใจจริง เธอรู้ว่าหมอคีรินทร์ไม่ได้ให้แค่ความรู้ แต่ยังให้กำลังใจและโอกาสที่ยิ่งใหญ่กับเธอ

“ไม่ต้องถ่อมตัวหรอก ความตั้งใจของเธอต่างหากที่สำคัญ" หมอคีรินทร์มองเด็กสาวสองคนแล้วยิ้ม

“ยายก็ขอบคุณหมอคีรินทร์ด้วยนะคะ ยายแก่แล้วไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยยังดีที่มีหมอมาช่วย”

“ผมไม่ได้ช่วยอะไรมากเลยครับยาย บิวและเฟิร์นเขามีความตั้งใจทั้งคู่ แต่สอบได้แล้วทั้งสองคนก็ต้องตั้งใจเรียนด้วยนะ หมอเรียนกลับมาเราอาจจะได้เป็นเพื่อนร่วมงานกัน”

“จริงด้วยค่ะ ถ้าได้ทำงานที่เดียวกับหมอก็คงดีนะคะจะได้อุ่นใจด้วยค่ะ” ชุติมณฑ์ดีใจถ้าได้ทำงานร่วมกับคุณหมอที่เธอรู้จักมาตั้งแต่เด็ก

“นึกไม่ถึงเลยว่าจะโตเร็วขนาดนี้ หมอจำได้ว่าตอนย้ายมาอยู่ที่นี่บิวยังอยู่ม.ต้นอยู่เลยแต่นี่จะเข้ามหาลัยแล้ว”

“เด็กๆ โตไวค่ะหมอ ส่วนยายก็แก่ขึ้นทุกปี” คุณยายศรีจันทร์ชวนคุย

“แต่ผมว่ายายยังไม่แก่เลยนะครับ สงสัยจะดูแลตัวเองดี” คุณหมอหนุ่มกล่าวชม

“หมอคีรินทร์ก็ปากหวานเหมือนนะคะ แบบนี้ถ้าไม่อยู่ยายคงคิดถึงมากแล้วหมอจะเรียนกี่ปีล่ะคะ”

“ถ้าตามแผนก็สามถึงสี่ปีครับยาย คงจบพร้อมกับเฟิร์นและบิว”

“ครั้งหน้าเราฉลองเรียนจบพร้อมกันนะคะหมอ หนูกับเฟิร์นจะรอนะคะ” ชุติมณฑ์พูดไปด้วยทานไปด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

“หมอไปเรียนหลายปีแล้วที่บ้านล่ะจะทำยังไง ฝากยายให้ช่วยดูแลไหม” ยายศรีจันทร์เพิ่งรู้ว่าหมอคีรินทร์จะไปเรียนต่อก็เลยสงสัยว่าเขาจะทำยังไงกับบ้าน

“ขอบคุณครับยาย ผมว่าจะให้เฟิร์นเป็นคนดูแลบ้านและก็ดูแลแมวด้วยครับ ที่นี่ใกล้มหาวิทยาลัยด้วยจะได้ไม่ต้องไปเสียเงินค่าเช่าหอ”

“ยายขอให้หมอเดินทางปลอดภัย เรียนจบกลับมาไวๆ” คุณยายอวยพร

“ขอบคุณครับยาย”

วันต่อมาการฉลองอีกครั้งถูกจัดขึ้นที่บ้านของหมอคีรินทร์ เป็นการรวมตัวกันของเพื่อนสนิทของหมอที่มาร่วมเลี้ยงส่งก่อนเขาจะเดินทางไปศึกษาต่อต่างประเทศ อาหารเย็นนี้มีทั้งที่ขวัญนภัสเป็นคนทำและที่คีรินทร์ซื้อมาเพิ่ม

คีรินทร์แนะนำให้ปริณดาและวงศธรรู้จักกับแม่บ้านคนใหม่ก่อนที่ทั้งสามคนจะนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานโดยขวัญนภัสคอยเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

เฟิร์นยกมือไหว้ทั้งสองคนอย่างนอบน้อม "สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีจ้ะ" ปริณดายิ้มให้เฟิร์นเล็กน้อย แต่วงศธรยิ้มกว้างกว่าและพยักหน้าให้

“เฟิร์นทำอาหารอร่อยเหมือนกันนะถึงว่าหมอคีย์ไม่เคยไปกินอาหารที่โรงอาหารตอนเช้าเลย” ปริณดาแฟนของหมอคีรินทร์เอ่ยชม

“ผมก็ชวนน้ำแล้วว่าให้มากินข้าวที่บ้าน น้ำไม่ยอมมาเอง” ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่คีรินทร์ชวนแต่เธอก็ปฏิเสธตลอด

“ยังเหลืออีกหลายวันคีย์ถึงจะไปช่วงนี้น้ำมากินข้าวที่บ้านคีย์นะ”

“ได้สิ”

“หนูจะทำอาหารให้หมอน้ำทานสุดฝีมือเลยค่ะ”

“ขอบใจจะเฟิร์น ฉันเกรงใจเธอจัง”

“แฟนเจ้านายก็เหมือนเจ้านายของหนูเหมือนกันค่ะ หนูยินดีทำให้ค่ะ” ขวัญนภัสส่งยิ้มอย่างจริงใจ เธอชอบแฟนของเจ้านายมากเพราะเธอทั้งสวยทั้งก่งเหมาะสมกับหมอคีรินทร์มากๆ ด้วย

“ขอบใจมากนะเฟิร์น”

เมื่อแขกกลับกันไปหมดแล้ว ขวัญนภัสเก็บจานชามไปล้าง หมอคีรินทร์ส่งเพื่อนและคนรักกลับบ้านแล้วก็เดินเข้ามาในครัว

"เหนื่อยไหมเฟิร์น วันนี้ทำอาหารเยอะเลย"

"ไม่เหนื่อยค่ะหมอ”

“ขอบใจมากนะเฟิร์น ต่อไปฉันไม่อยู่ก็ฝากดูบ้านกับเจ้านุ่มนิ่มด้วยนะ บางทีหมอน้ำกับหมออาร์มอาจจะแวะมาที่นี่บ้างเพราะฉันบอกให้เขามาเอารถออกไปขับบ้าง ยังไงก็ฝากเธอต้อนรับด้วย”

“ได้ค่ะหมอคีย์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูจะดูแลบ้านและนุ่มนิ่มอย่างดีค่ะ หนูขอบคุณหมอด้วยนะคะ ถ้าไม่มีหมอ หนูคงไม่ได้เรียนต่อ ไม่มีที่อยู่ แล้วก็อาจจะไม่มีวันนี้ด้วยซ้ำ”

“ฉันไม่อยู่เธอก็ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะเฟิร์น ตั้งใจเรียนให้จบ ทำตามความฝันของตัวเองให้สำเร็จ ถ้ามีปัญหาอะไร ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน โทรหาฉันได้เสมอนะ”

“ค่ะหมอคีรินทร์ หนูจะตั้งใจเรียนค่ะ หมอไปอยู่ที่นั่นก็ต้องทานข้าวให้ตรงเวลาด้วยนะคะ” หญิงสาวบอกด้วยความเป็นห่วง

ขวัญนภัสรู้สึกใจหายมากที่หมอคีรินทร์จะจากไปเรียน ช่วงเวลาที่เธอมาทำงานงานที่นี่ไม่ถึงครึ่งปีแต่กลับรู้สึกถึงความผูกพันกับเขามากเพราะหมอคีรินทร์เป็นเจ้านายที่ใจดีมากเธอไม่คิดเลยว่าโลกนี้จะมีใครดีกับเธอเท่าเขาอีกแล้ว

“ฉันคงคิดถึงกับข้าวฝีมือเธอมากแน่ๆ เลย”

“หนูก็คงเหงามากแน่ๆ เลยค่ะ บิวก็คงไปอยู่พัก” ขวัญนภัสคุยกับชุติมณฑ์แล้วเพื่อนของเธอบอกว่าต้องไปอยู่ที่หอเพราะเดินทางสะดวกกว่าแต่ก็จะกลับบ้านให้บ่อยที่สุดเพราะคุณยายศรีจันทร์อยู่บ้านคนเดียว

“เธอก็ยังมีเจ้านุ่มนิ่มนะและก็ยังมียายศรีจันทร์ด้วย”

“จริงด้วยค่ะ บิวไม่อยู่หนูคงไปคุยกับคุณยายบ่อยขึ้น”

“ช่วงนี้เธอจะมีอิสระเต็มที่นะ อยากทำอะไรก็ทำใช้ชีวิตวัยรุ่นให้เต็มที่นะจะออกไปเที่ยวไหนก็ได้แต่อย่าลืมให้อาหารแมวก็แล้วกัน” คีรินทร์กำชับอีกครั้งเพราะ

“หนูไม่มีทางลืมเด็ดขาดเลยค่ะ”

“งั้นฉันไปขอไปเก็บของต่อก่อนนะ”

“ให้หนูช่วยไหมคะ”

“ไม่เป็นไรฉันเก็บเองดีกว่าเวลาไปอยู่ที่นู่นจะได้หาเจอ”

“ค่ะหมอคีย์”

“อ้อ...เฟิร์นพรุ่งนี้บ่ายเรามีนัดกันนะ”

“นัดไปไหนคะ”

“ก็ซื้อของใช้เข้าบ้านไงล่ะ ซื้อมาเยอะหน่อยก็ดีนะ เธอจะได้ไม่ต้องออกไปซื้อบ่อยๆ ถ้ามีเวลาก็ไปเรียนขับรถนะ จะได้เอารถฉันไปใช้เพราะที่ฉันสอนให้คงแค่ขับได้ในหมู่บ้าน” เขาบอกอย่างใจดีเพราะรถเขาคงจอดทิ้งไว้เฉยๆ ชายหนุ่มบอกกับแฟนสาวแล้วว่าให้เอารถเขาไปใช้แต่เธอก็มีรถของตัวเองและรถของมารดาที่ต้องคอยสลับกันใช้

“หนูว่านั่งแท็กซี่ดีกว่าค่ะ”

“แต่ถ้าหมอน้ำกับหมออาร์มไม่มาเอารถไปใช้เธอก็ต้องขับวนในหมู่บ้านให้ฉันสองอาทิตย์ครั้งนะ”

“รับทราบค่ะ”