All Chapters of Flash Marriage: Mr. Zillionaire Spoiled Me: Chapter 61 - Chapter 70

Mas lalong lumalim ang sandaling iyon sa pagitan nila. Lumapat ang katawan ni Jiro kay Chloe, mahigpit ang pagkakayakap, tila ba ayaw nang maghiwalay. Naramdaman ni Chloe ang bilis ng tibok ng puso niya, halos maubusan ng hininga, ngunit nanatili siyang nakayakap dito, parang baging na ayaw bumitaw. Nang lumuwag ang pagkakahalik ni Jiro, saka lamang siya nakahinga nang malalim.“J-Jiro…” mahina niyang sambit, namumula ang kanyang mukha, at nangingilid ang luha sa mga mata.Lumapit si Jiro sa kanyang tainga, ang tinig nito ay mababa at mapanukso. “Hindi ka ba talaga nag-aalala?”Nanginginig si Chloe, hindi malaman kung dahil sa takot, hiya, o damdamin. Tinitigan niya si Jiro, magkahalong pagkalito at lungkot ang bumabalot sa kanyang mga mata. Para siyang hinahatak sa isang sitwasyong hindi niya maunawaan, ngunit wala rin siyang lakas para tumanggi. Sa halip, marahan siyang umiling at kinagat ang labi.Hinaplos ni Jiro ang kanyang mukha, at bagama’t kalmado ang ekspresyon nito, halata a

Mataman ang tingin ni Jienna kay Chloe. “Paano mo gustong i-celebrate ang birthday mo?” tanong nito, malamig ang tono.Nabigla si Chloe. Mula pagkabata, hindi naman siya tinanong o pinaghanda ng kanyang ina sa mga ganitong bagay. Ngayon lang, sa unang pagkakataon, ay tila nagpakita ito ng interes.“Wala pa po akong naiisip. Siguro simpleng dinner lang... hindi ko naman talaga ito sini-celebreate”Tumango si Jienna, isang ngiting walang saysay ang lumitaw sa kanyang mga labi. Hindi naman siya talaga interesado. Ang nasa isip lang niya ay ang petsa ng kaarawan ni Chloe, ang araw na maaari na nilang kunin ang malaking halagang iniwan ni Cedrick.Tumayo siya at inayos ang kanyang bag. “Sige, babalik na kami. Pero tandaan mo, kapag nagpunta ulit sa ospital si Jiro, ipaalam mo agad sa akin.”“O-opo, Mama.” Agad na tumayo si Chloe at magalang na inihatid sila palabas.Mula sa kusina, lumabas si Juli para magpaalam. “Ingat po kayo, Ma’am,” magalang nitong sabi habang sinasaraduhan ang pinto.

Pagkarinig ni Jiro sa sinabi ng sekretarya, lalong lumalim ang guhit sa pagitan ng kanyang mga kilay. Ang malamig na ekspresyon sa mukha niya ay tila nagbabadya ng bagyo.“What’s going on?” malamig niyang tanong.Mabilis na ipinaliwanag ng sekretarya ang nangyari sa ospital. Habang nakikinig, bahagya niyang ibinaba ang tingin, tila nag-iisip, bago mahina’t kalmado ang sagot, “Okay, I understand. I’ll be there soon.”Tahimik na pinagmamasdan siya ni Chloe. Napansin niya ang pagbabago sa ekspresyon nito kaya’t mahinahon siyang nagtanong, “May nangyari ba?”Itinabi ni Jiro ang cellphone, saka marahang hinalikan ang pisngi niya. “I have to go out for a while,” sabi niya sa mababang tono.“Serious ba?” tanong ni Chloe, halatang may pag-aalala sa mga mata.Ngumiti si Jiro at hinaplos ang ulo niya. “It’s nothing big. Don’t worry.”Sa ospital, nakaluhod si Juan sa sahig sa labas ng emergency room, paulit-ulit na nagdarasal habang ang asawa niya ay umiiyak na halos mawalan ng boses sa tabi.Il

Inakala ni Chloe na tungkol pa rin kay Jiro ang itatanong ng ina, pero matapos mag-isip saglit, sinagot niya ang tawag.“Mom.”“Chloe, libre ka ba mamayang hapon?” tanong ni Jienna, banayad ang boses, kalmado.Bahagyang napakunot ang noo ni Chloe. “Bakit po, may kailangan ba?”“Ganito,” paliwanag ni Jienna, “noong bata ka pa, ginamit namin ang pangalan mo para magbukas ng savings account sa bangko. Pinag-ipunan namin iyon, sakaling may emergency. Pero alam mo naman, mahina na ngayon ang takbo ng kumpanya ng papa mo.” Sandaling tumigil ito, bago muling nagsalita. “Plano sana naming kunin ang perang iyon, pero hindi na namin mahanap ang passbook, at nakalimutan na rin ang password. Kailangan naming ikaw mismo ang magpunta para ma-verify ulit ang account. Kung hindi, baka tuluyan nang magsara ang kumpanya ng papa mo.”Bagaman nagtataka, napapayag pa rin si Chloe. “Sige po, anong oras tayo aalis?”“Mga bandang alas-dos y media. Kami na ang susundo sa’yo,” sagot ni Jienna, tila masaya sa n

Pagbalik nila sa silid, maingat na inalalayan ni Chloe si Jiro paupo sa gilid ng kama.“Maghahanda ako ng pampaligo mo,” mahinang sabi niya, halos pabulong, at may bahagyang panginginig sa tinig.Namumutla pa rin ang mukha ni Jiro. Tumingin siya kay Chloe at tumango. “Sige,” mahinahon niyang tugon.Habang hinihintay ang pag-apaw ng tubig sa bathtub, tahimik lamang na nakatayo si Chloe. Para siyang manikang walang kaluluwa, tila nilamon ng bigat ng mga alaala. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang lahat ng nangyari, at sa bawat pagbalik, parang may matalim na kutsilyong humihiwa sa kanyang dibdib. Hindi siya natauhan hanggang sa maramdaman niyang umapaw na ang tubig at nabasa ang laylayan ng kanyang damit. Mabilis niyang pinatay ang gripo at lumingon palabas ng banyo.Paglabas niya, nadatnan niya si Jiro na may kausap sa telepono. Batay sa tono ng boses nito, si Wenna ang nasa kabilang linya.“Ayos lang ako. Oo, okay rin siya.“Huwag ka nang pumunta rito, huwag ka nang mag-alala.”