Tous les chapitres de : Chapitre 51 - Chapitre 60

“Czyrene!” tawag ko, pero dinaanan niya lamang ako na parang hangin.Diretso ang likod niya, halatang pinipigilan ang galit. Napako ako sa kinatatayuan habang ramdam ang hapdi sa aking dibdib. Alam kong may hinanakit siya. Pero hindi ko inakala na aabot sa ganito na iiwasan niya ako nang harap-harapan.“Czyrene, can we talk?” She stopped, but didn’t turn around right away. Kita kong bumuntong-hininga siya, bahagyang tumaas-baba ang mga balikat niya bago lumingon nang kaunti. Pero sapat na para makita ko ang lamig sa mga mata niya.“Talk about what? After abandoning Sol? Kuya, I’ll keep ignoring you,” malamig niyang sabi.It felt like something heavy dropped on my chest.“I didn’t abandon her,” mahina kong sagot at bahagyang lumapit sa kanya. “You don’t understand what happened—”Tuluyan siyang humarap, at ngayon ay nagliliyab na ang mga mata.“Then make me understand! Because from where I’m standing, you left her shattered. And for what? To protect your pride? O dahil hanggang ngayon

Umupo ako sa couch habang nilalaro ng mga daliri ko ang tahi ng throw pillow. Naisip ko si Czyrene. Hindi ko pa rin nasasabi sa kanya ang tungkol sa trabaho ko. May kumislot na guilt sa aking dibdib. She deserved to know. At bago pa ako muling lamunin ng pag-aalangan, kinuha ko ang phone at tinap ang pangalan niya sa screen.Pagkasagot ni Czyrene, agad kong narinig ang boses niyang may kasamang init at pamilyar na lambing.“Hey, babe!”Napangiti ako, kahit may bahid ng kaba. “Zy, how have you been? I’m so sorry I haven’t called. I just… needed some space.”Saglit siyang natahimik. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya.“It’s okay. I mean… your heart still hurts.”I swallowed hard and forced a smile, even though it still hurt.“Yeah, I tried to ease the pain, pero hindi talaga nawala. Still, I wanted to tell you, Johann Hayes isn’t just buying my painting. He’s offered me a job.”Gulat kong nailayo sa tainga ang phone nang biglang sumigaw sa kabilang linya si Czyrene.“Oh my God, Sol

I was inside a dark room, where a single light above cast long shadows on the floor. Mabigat ang katahimikan, halos nararamdaman ko ang bigat nito sa dibdib ko hanggang sa biglang bumukas ang pinto nang malakas. Si Brent, halos itulak papasok ang isang lalaki na nakatali ang mga kamay at may itim na sako sa ulo. He threw it on the floor in front of me like it was trash."Boss," sabi ni Brent na habol ang hininga. "Ito ang hacker na nagpadala kay Ma'am Nathalie ng lahat ng impormasyon tungkol sa ex-wife mo—"Mabilis akong napalingon at tinitigan siya nang masama. My anger was about to explode. Brent swallowed hard, the fear clear on his face, and quickly looked away."I-ibig kong sabihin... sa a-asawa mo."Dahan-dahan akong tumayo, kumalampag ang upuan sa sahig. Hindi ko inaalis ang tingin sa lalaki habang marahas kong tinatanggal ang sako sa ulo nito. Ang putla ng mukha, at ang mga mata nito ay naglalaman ng matinding takot. I held his chin and lifted his face, forcing him to look int

Hindi agad ako nakasagot. But I didn’t say no either. Naisip ko si Cael. Ganito rin kaya ang gagawin nito kapag nalamang magkakaanak na kami? Ano kaya ang magiging reaksyon nito na babae ang anak namin?Napabuntong hininga ako. Hindi ko na dapat iniisip ito. Dahil napaka-imposible ang iniisip ko.We stepped out of the clinic into the soft warmth of the mid-morning sun. A gentle breeze stirred the air, brushing strands of hair across my face. Isinuksok ko ang mga ito sa likod ng aking tainga.Mr. Johann didn’t pressure me. Hindi na rin siya nagtanong ulit. Pero kahit papaano, ang alok niya ay nanatili sa dibdib ko na hindi kayang balewalain.“Do you want to grab something to eat?” tanong niya matapos akong pagbuksan ng pinto. “There is a little café a few blocks from here. Quiet. Good sandwiches.”I hesitated. Nakapatong ang kamay ko sa gilid ng pinto. Gusto kong tumanggi at umuwi na lamang. Pero ang totoo, ayaw kong mapag-isa ngayon. Wala sa mansyon si Via. Mag-isa lang akong magmumuk

The sound of voices pulled me out of the darkness. At first, it sounded muffled like it was underwater, soft and hazy. Pero habang tumatagal ay lumilinaw sa pandinig ko.“Blood pressure is stabilizing… keep her on fluids… baby’s heartbeat is steady.”It felt like my world stopped for a moment. Ang mga mata ko ay pilit bumuka. Ang puti at malamig ng hospital room ang unang sumalubong sa aking paningin. The monitors beside me beeped quietly, in sync with my heartbeat, which felt like it was about to explode. May tubo sa kamay ko, at ang mahinang amoy ng antiseptic ay pumuno sa ilong ko.Kumilos ako ng bahagya. I felt pain in my back, and fear rushed through my chest. I reached out and touched my stomach. Ang pabilog at mainit na hubog ng baby ko ay naroroon pa rin. Isang ungol ng ginhawa ang lumabas sa bibig ko. Akala ko may nangyari ng masama sa anak ko.“She is awake!”Agad akong napalingon sa sulok ng kwarto. Nakaupo doon si Mr. Johann na medyo gusot ang damit at halata ang puyat sa