All Chapters of เร้นรักสลับดวงชะตา: Chapter 61 - Chapter 70

หลี่เสวี่ยซินหายไปเป็นเวลาครึ่งเดือนแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่หนิงเข่อเหรินทราบข่าวนางก็ล้มป่วย ส่วนหนิงถงไท่บัญชาการกระจายกำลังขององครักษ์ประจำตระกูลให้แยกย้ายตามหา ไม่ว่าจะต้องพลิกฟ้าถลกปฐพีก็ต้องหานางให้พบแน่นอนว่าการหายไปของสตรีผู้หนึ่งย่อมก่อให้เกิดเรื่องเสียหาย ดังนั้นหนิงถงไท่จึงให้เก็บข่าวนี้เป็นความลับที่สุด และอ้างว่าอาการป่วยของท่านหญิงกำเริบอีกครั้งซวี่หนิงส่งจดหมายกลับไปยังเมืองตงหยางเพื่อขอความช่วยเหลือบิดาอีกทาง ทั้งยังกำชับว่าเรื่องนี้ไม่อาจแพร่งพราย ซวี่หนิงเองก็ต้องทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ร้านฟู่ชางไฉจำเป็นต้องเปิดบริการต่อไป เพื่อไม่ให้เกิดข่าวลือมิบังควร“ท่านพี่เหวินหลงได้ความอย่างไรบ้างเจ้าคะ” ซวี่หนิงร้อนใจฮั่วเหวินหลงส่ายหน้า เขาถอนหายใจออกมาด้วยความปลดปลง ซวี่หนิงเข่าอ่อนยวบ ร่างบอบบางทรุดฮวบลงทันที โชคดีที่เขาคว้าตัวหญิงสาวไว้ทัน ไหล่แคบในอ้อมกอดไหวสะท้าน แผงอกกว้างค่อย ๆ เปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตา ฮั่วเหวินหลงทั้งเจ็บใจและผิดหวังกับตัวเองปนเปไปหมด เขาไม่อาจเผยความระทมทุกข์ออกมา หากเอาแต่เศร้าหมองไปอีกราย ซวี่หนิงอาจจะยิ

ตะวันลับขอบฟ้าดวงจันทราจึงประดับแทนที่ หลี่เสวี่ยซินก่อไฟขึ้นมากองหนึ่ง ดีที่อีกฝ่ายมีตะบันไฟอยู่ไม่เช่นนั้นคงได้จุดไฟจนแขนปูด นางอาจล่วงเกินเขาไปบ้าง แต่ก็มิได้ล้ำเส้นมากไปกว่าการลอบรื้อชายเสื้อของเขาคนร่างสูงยังคงหลับสนิท หลี่เสวี่ยซินลุกขึ้นไปหวังผลัดยาใหม่ให้เขา หญิงสาวสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ ๆ คนที่หลับสนิทก็เบิกตาโพลงขึ้นเดี๋ยวนั้น “จะทำอะไร” “ตื่นมาก็เสียงเข้มใส่ข้า ดีเสียจริง” หลี่เสวี่ยซินถอยออกมาพลางตัดพ้อ ชายหนุ่มลดตามองของที่อยู่ในมือหญิงสาว จึงรู้ว่านางกำลังถือสมุนไพรอยู่ ส่วนหลังมือของเขาก็มีสมุนไพรที่ตำจนละเอียดแปะเอาไว้จนใกล้แห้ง ชายหนุ่มเร่งยกฝ่ามือลูบคลำใบหน้าของตนละล้าละลัง จากนั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก“ทำไม… กลัวข้าแอบปลดผ้าคาดหน้าของเจ้าหรือ ไม่ต้องห่วงหรอก ข้ามีศักดิ์ศรี มีขอบเขตและมีมนุษยธรรม หากเจ้าไม่อยากให้เห็น ข้าหรือจะอยากสอด เจ้าไม่ขาดอากาศจนบรรลุเป็นเซียนก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว” ความสงัดเงียบเกิดขึ้นชั่วอึดใจ อยู่ ๆ เสียงทุ้มก็ขบขันออกมา “ไม่เคยเห็นสตรีคนไหนนิสัยบ้าบิ่นเช่นเจ้ามาก่อนเลยจริง ๆ

โม่หลานซิ่นพาหลี่เสวี่ยซินออกเดินทางก่อนฟ้าสาง ยิ่งเดินไกลออกไปหลี่เสวี่ยซินก็ยิ่งสังเกตว่าทางเส้นนี้ช่างห่างไกลความเจริญนัก“เหตุใดน้องของเจ้าจึงอยู่ที่นี่”“เราไม่มีทางเลือก”“เจ้าคงมิได้ฝังใจจนไม่ยอมพาน้องไปตั้งรากฐานใหม่ตามหมู่บ้านกระมัง”“จิตใจคนเรายากเกินจะหยั่ง เพียงมองตาไหนเลยจะรู้ใจ ข้าไม่อยากให้ซ้ำรอยเดิม”“ทุกอย่างไม่มีทางกลับไปซ้ำรอยเดิม ที่ผ่านมาแล้วก็คือผ่านไป มีเพียงเริ่มต้นใหม่และใช้ชีวิตต่อไปให้ดี”โม่หลานซิ่นยิ้ม “ท่านหญิงผู้สูงส่งเป็นยอดนักปราชญ์เสียจริง โน้มน้าวจิตใจผู้คนเก่งใช้ได้”และแน่นอนว่าหลักการโน้มน้าวของนางก็ทำเอาตัวเขาไขว้เขวไปหลายเรื่องทีเดียว“เปล่าหรอก เพียงแต่ข้าผ่านมาแล้วหลายเรื่องราว กระทั่งตอนนี้ข้าก็เริ่มตกตะกอนเกี่ยวกับการใช้ชีวิตหลายอย่าง ชีวิตคนเราไม่จีรังหรอกนะ อยากทำอะไรก็เร่งทำเสีย จงมองไปข้างหน้าอย่างมีสติ”“เกรงว่าหากข้าฟังเจ้าต่อไปคงต้องยกน้ำชาคารวะเป็นอาจารย์เสียแล้ว อายุเพียงเท่านี้ก็ทำราวกับว่าตนกรำโลกมามากมาย”หลี่เสวี่ยซินหัวเราะร่วน “หากคนยโสเช่นเจ้ายินดีคารวะข้

เหตุการณ์จากคืนที่ผ่านมา คลังเสบียงในค่ายทหารถูกศัตรูรุกล้ำ โชคดีที่ได้รับความเสียหายไม่มาก หลังจากควบคุมสถานการณ์ได้ ลั่วเทียนเฉินก็นำกองกำลังไล่ประกบเพื่อกำราบศัตรูมิให้เล็ดลอดกลับไปได้ ไม่เช่นนั้นยุทธศาสตร์การศึกอาจเกิดความเสี่ยง เสียงกีบเท้าม้าและเสียงโลหะกระทบกันอึกทึกผืนป่า แม้เป็นหน่วยสอดแนมหมายทำลายเสบียง ทว่าผู้บัญชาการเช่นลั่วเทียนเฉินก็ยังออกรับมือด้วยตนเองทุกครั้งหลายเดือนที่เขารับหน้าที่เป็นผู้บัญชาการศึก ลั่วเทียนเฉินแสดงให้ทหารทุกนายได้เห็นแล้วว่าตนมีศักยภาพมากพอ ยามนี้เหล่าทหารที่ต่อต้านเขาจึงพร้อมใจติดตามลั่วเทียนเฉินเพื่อออกทำศึกอย่างเต็มกำลัง“อาซิน ระวัง!” จางเป่าโซ่วตะโกนก้อง เมื่อเห็นมือธนูเล็งเกาทัณฑ์ไปยังศีรษะของกวนซิน เขาพยายามตีฝ่ากำแพงมนุษย์ออกไปให้เร็วที่สุดหมายจะช่วยสหายให้ทันการณ์ แต่ทุกอย่างกลับตึงมือตอนนี้กวนซินกำลังตกเป็นรองเพราะแต่เดิมทีขาของเขาได้รับบาดเจ็บฟิ้ว…กวนซินใจเต้นระรัว เหงื่อเม็ดเบ้อเริ่มไหลเยิ้มเข้านัยน์ตาจนรู้สึกแสบ เกรงว่าหนนี้เขาคงหลีกไม่พ้นประตูผีแล้วเคร้ง!ฉึก!

ลั่วเทียนเฉินปลดเชือกมัดมือและคลายผ้ามัดปากให้กับหลี่เสวี่ยซิน หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด สิ่งที่ทำให้นางโมโหเจียนบ้าก็คือ โม่หลานซิ่นที่บอกว่าตนเอาอยู่ ตอนลอบเข้ามาถูกจับได้ไม่พอนางยังต้องมานั่งทึ่มทื่อให้ลั่วเทียนเฉินเวทนาอีกทว่ายามนี้ไม่มีเวลาให้อับอาย สิ่งสำคัญที่สุดก็คือชีวิตของโม่อิงหลาน “ใต้เท้าลั่ว พวกเรามีเรื่องขอร้องท่าน”ลั่วเทียนเฉินผงะ เขาย้ายสายตาไปยังเจ้าของร่างสูงที่ยืนไม่ห่างกันนัก แววตายียวนของโม่หลานซิ่นหายไปแล้วเหลือเพียงความขึงขังเจือวูบไหว“เรา? เจ้าและเขา หมายความว่าอย่างไร…” คิ้วเข้มเลิกขึ้นหนึ่งฝั่ง “เรื่องนี้ข้าจะอธิบายในภายหลัง แต่ว่านอกประตูค่ายมีเด็กชายและเด็กหญิงรออยู่ เขาป่วยหนักเจ้าค่ะ”“ป่วยหนักแล้วเหตุใดจึงมาที่นี่” ลั่วเทียนเฉินไม่เข้าใจ “ท่านคงรู้ว่าหมูบ้านแถบชายแดนขาดแคลนหมอ โอสถไม่เพียงพอ อีกอย่างอาการของเขาต้องอาศัยเครื่องมือแพทย์ในการรักษา”“เด็กคนนั้นเป็นอะไรกับเจ้า เหตุใดถึงร้อนใจเพียงนี้”“เขาเป็นน้องชายข้าเอง” โม่หลานซิ่นตัดบทสีหน้าของลั่วเทียนเฉินเดี๋ยวเขียวเดี