All Chapters of เร้นรักสลับดวงชะตา: Chapter 81 - Chapter 90

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงหน้าประตู หลี่เสวี่ยซินยังคงกล้า ๆ กลัว ๆ หลิวอี้เห็นนางลังเลอยู่นานจึงเอ่ย “ท่านหญิง เคาะเลยเจ้าค่ะ เร็วเข้า”หลี่เสวี่ยซินประหม่าจนหายใจไม่ทั่วท้อง ตอนที่อยู่ในค่ายทหารนางกับลั่วเทียนเฉินเผชิญเรื่องราวต่าง ๆ ร่วมกันมากมาย หลี่เสวี่ยซินเผลอกุมมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ ตั้งแต่กลับมาถึงจวนก็ร่วมหนึ่งสัปดาห์ที่นางไม่ได้พบหน้าเขา“ซินซินถึงแล้วก็เข้ามาสิลูก”หลี่เสวี่ยซินสะดุ้งโหยง ไม่ทันเตรียมใจให้พร้อมก็โดนจับได้ก่อนเสียอย่างนั้น “เจ้าค่ะ”หลิวอี้ยกมือขึ้นกำหมัดทั้งสอง พลางเรียกความเชื่อมั่นเพื่อให้หลี่เสวี่ยซินสบายใจ “ท่านหญิงสู้ ๆ เจ้าค่ะ”หลี่เสวี่ยซินสูดหายใจเข้าเต็มปอด “อื้อ ขอบใจนะ”ประตูบานหนาถูกแง้มออกก่อนจะงับลงดังเดิม ขาเสลาก้าวไปตามรายทางแช่มช้า กระทั่งเห็นภาพตรงหน้าหลี่เสวี่ยซินก็แทบก้าวขาไม่ออก“เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”น้ำเสียงของนางเจือไปด้วยความตกใจเมื่อเห็นลั่วเทียนเฉินกำลังนั่งคุกเข่าเบื้องหน้าหนิงถงไท่“เขาสารภาพกับพ่อหมดแล้ว”หลี่เสวี่ยซินกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอ นางวิ่งเข้าไปนั่งขนาบข้

“ท่านหญิง รถม้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ” หม่าเซียวเรียก“เข้าใจแล้ว วันนี้เจ้ากับอาอี้กลับบ้านไปก่อน บอกท่านพ่อท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง วันนี้ข้าจะกลับดึกหน่อย”หลิวอี้หน้าเปลี่ยนสี “ท่านหญิงเหตุใดมิให้บ่าวอยู่ด้วยสักคนเจ้าคะ”หลี่เสวี่ยซินส่ายหน้า “ไม่จำเป็น เจ้าแค่กลับไปแล้วบอกท่านพ่อท่านแม่ว่าไม่ต้องเป็นห่วงก็เพียงพอแล้ว ข้าก็แค่ไปกินข้าวจิบชากับสหาย ไม่มีเรื่องใดต้องน่ากังวลเพียงนั้น”“เจ้าค่ะ บ่าวทราบแล้ว”สองสาวใช้มองตามแผ่นหลังบอบบางตาละห้อย“อาอี้ เจ้าว่าท่านหญิงยังทำตัวแปลก ๆ หรือไม่”“เจ้ายังไม่ชินอีกรึ กลับกันเถิด”หม่าเซียวเขย่าแขนหลิวอี้ “แต่ข้าเป็นห่วงท่านหญิง เราตามไปดีหรือไม่”หลิวอี้ลังเล แต่แล้วก็เลือกส่ายหน้า “เจ้าอยากหลังขาดรึ”“แต่ท่านหญิงไม่มีใครปรนนิบัติเลยนะ”หลิวอี้ถอนหายใจ “เจ้ากังวลไม่เข้าเรื่อง ข้าจะบอกให้นะว่าท่านหญิงไม่เคยไปไหนมาไหนลำพังสักครั้ง”หม่าเซียวตาโต “หา…เจ้าหมายความว่าอย่างไร”“ชู่…ไปเถอะ เจ้ารู้แค่เพียงท่านหญิงต้องปลอดภัยแน่นอนเป็นพอ”หม่าเซียวพยักหน้าหงึ

ชายที่เป็นหมอกำมะลอหวาดกลัวจนหัวหด “นายท่าน อภัยข้าด้วย ที่ข้าทำไปก็เพราะคำสั่งของนาง นางสั่งซื้อยาพิษกับข้าก็จริง แต่ข้าไม่รู้ว่านางเอาไปใช้อย่างไร”“เพ้ย! หากไม่มีข้าหมออย่างเจ้าจะไปหากินกับใคร” หวางเหยาถ่มน้ำลายรดพื้น นางโมโหจนเผยกิริยาเสื่อมถอยของตนออกมา“ท่านพี่เทียนเฉิน ที่ข้าทำไปก็เพราะข้ารักท่าน ข้าชอบท่านมาตั้งแต่เด็ก ทว่าท่านกลับไม่เคยชายตามองข้าเลย กระทั่งท่านออกเรือนข้าเคยขอร้องให้ท่านพี่ช่วยเกลี้ยกล่อมท่านให้รับข้าเป็นอนุเขาก็ทำไม่ได้ นี่หรือพี่ชายที่บอกจะตามใจข้า ปกป้องข้า ข้าวางยาจนเขาอ่อนแอมากก็จริง แต่ไม่ใช่เพราะเขาดื้อด้านอยากออกไปสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ท่านหรอกหรือจึงมีจุดจบเช่นนี้ อีกอย่างจดหมายที่ข้าส่งกลับมาแม่ของท่านจะเลือกเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้ ไฉนจึงยอมทำตามไม่ลืมหูลืมตา คนที่ทำให้นางตาบอดคือแม่ของท่าน ไม่ใช่ข้า เหตุใดไม่ไปเอาเรื่องกับนาง! หรือแค่เพราะนางเป็นแม่ของท่านนางจึงลอยตัว”หวางเหยาหัวเราะเหมือนคนเสียสติ นางสารภาพออกมาทุกสิ่งจนแทบหมดเปลือก นางถึงขั้นวางยาพี่ชายตัวเองเพียงเพื่อต้องการให้ลั่วเทียนเฉินเห็นใจและรับนางเข้ามาอยู่ด้วย และห

“ที่นี่คือ…”“นี่เป็นเรือนที่ข้าซื้อเอาไว้ เดิมทีข้าคิดจะพาเจ้าแยกเรือนหลังกลับมาจากต่างเมือง แต่แล้ว…”หลี่เสวี่ยซินยิ้ม “ข้าก็มาแล้วไม่ใช่หรือ”ลั่วเทียนเฉินกุมมือของนางไว้แน่น “เช่นนั้นก็ใช้เรือนนี้เป็นเรือนหอของเราดีหรือไม่ บังเอิญว่าข้าเองก็ซื้อเรือนนี้ไว้ไม่ห่างจากจวนหนิงโหวด้วย”“เจ้าค่ะ”ฝนด้านนอกเริ่มบางลง กระนั้นท้องฟ้าพลันอาบย้อมด้วยสีดำสนิทดุจน้ำหมึกไปแล้วโคมไฟในห้องถูกจุดขึ้นจนส่องสว่าง จวนแห่งนี้มีผู้ดูแลอยู่สองคน พวกเขาเป็นคู่สามีภรรยาวัยกลางคนท่าทางใจดีเสียงเคาะประตูดังขึ้น“นายท่านต้องการสิ่งใดเพิ่มหรือไม่เจ้าคะ”“เจ้าไปเตรียมอาหารที เสร็จแล้วไม่ต้องมาตามนะ ไว้ข้าจะออกไปเอง”“ทราบแล้วเจ้าค่ะ”เสียงฝีเท้าเคลื่อนห่างจากบานประตูสงัดลงอีกครั้ง ลั่วเทียนเฉินกลับมาสนใจหญิงสาวตรงหน้าต่อหลี่เสวี่ยซินถูกจ้องมากเข้าก็เริ่มขัดเขิน นางสาดน้ำในอ่างเพื่อหยอกล้อเขา “มองอะไรของท่าน”ลั่วเทียนเฉินรวบมือทั้งสองไว้มั่น เขารั้งร่างนุ่มนิ่มเข้ามาสวมกอด “ข้าคิดถึงเจ้า”ปลายนิ้วเรียวช้อนปล

หลี่เจิงเวยลังเล เรือนของเขาหลังเล็กคับแคบ หนำซ้ำเขาเองก็เพิ่งพรวนดินเพื่อปลูกพืชผัก ทำให้ทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นสาบ“ที่เรือนของข้าเกรงว่าจะไม่เหมาะ เพราะทั้งแคบและสกปรก หากท่านหญิงมีธุระช่วยรอก่อนได้หรือไม่ แล้วไปคุยกันที่โรงน้ำชา”หลี่เสวี่ยซินส่ายหน้า “ไม่จำเป็น จะแคบหรือสกปรกข้าก็อยู่ได้ ข้างนอกอากาศร้อนแดดแรง ท่านพอจะให้ข้าเข้าไปอาศัยร่มด้านในได้หรือไม่”หลี่เจิงเวยกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาไม่เคยต้องรับผู้สูงศักดิ์เช่นนี้มาก่อน ความรู้สึกประหม่าถาโถมเข้ามา ทว่าเมื่อเขาจ้องตาของสตรีรุ่นลูกตรงหน้าก็ยิ่งทำให้จิตใจสับสน แววตาของนางเหมือนบุตรสาวของเขาไม่มีผิด“หากท่านหญิงไม่รังเกียจ เชิญด้านในขอรับ”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”หลี่เสวี่ยซินเดินตรงไปยังโต๊ะไม้ตัวเก่า แม้สภาพโทรมลงไปมากทว่ากลับดูสะอาดทีเดียว ราวกับว่าที่ตรงนี้ถูกเช็ดถูอยู่เสมอ แม้อยู่ท่ามกลางพื้นที่ฝุ่นจับโดยง่ายหญิงสาวหย่อนร่างลงนั่งอย่างคุ้นเคย หลี่เจิงเวยถึงกับตกตะลึงไปพักหนึ่ง เมื่อครู่ดวงตาของเขาราวกับเห็นภาพของบุตรสาวซ้อนทับเข้ามา“ท่านนายกองหลี่นั่งลงเถิด ยืนเช่น