All Chapters of เร้นรักสลับดวงชะตา: Chapter 71 - Chapter 80

ค่ำคืนนี้เป็นราตรีที่สงบสุขกว่าทุกวันที่ผ่านมา นับว่าโชคดีเพราะตอนนี้มีทั้งเด็กสตรีอยู่ร่วมกันในค่ายอย่างช่วยไม่ได้ ลั่วเทียนเฉินสั่งจัดกระโจมอีกหลังให้กับหลี่เสวี่ยซิน เป็นกระโจมที่ตั้งไม่ห่างจากตนมากนัก ด้านนอกก็มีทหารเวรยามเฝ้าระวังให้อยู่ตลอด ตั้งแต่หลี่เสวี่ยซินขอตัวไปดูแลโม่อิงหลานนางก็ดูจะใช้โอกาสนี้หลบหน้าเขา ร่างสูงเดินวนไปเวียนมาในกระโจมของตนอยู่สักพัก อยากแวะไปหาหญิงสาวแต่ก็เกรงว่าอาจรบกวนเวลาพักผ่อนของนาง “ข้าเข้าไปได้หรือไม่” เสียงใสสะท้อนเข้ามาด้านในอาการกระวนกระวายของชายหนุ่มสงบลงเดี๋ยวนั้น ในที่สุดกวางน้อยก็แวะมาเอง ริมฝีปากได้รูปยกโค้งบางเบา ลั่วเทียนเฉินจัดระเบียบสาบเสื้อพลางปัดไม้ปัดมือพัลวัน จากนั้นแสร้งตีหน้าขรึม “ดึกดื่นป่านนี้เจ้าไม่พักผ่อน แต่ยังกล้ามาพบข้าหรือ คิดว่าจะลืมที่รับปากข้าไว้แล้วเสียอีก”“อ้อ…” หลี่เสวี่ยซินทำแก้มป่อง นางมิใช่คนไม่รักษาสัจจะ ต่อให้ไม่อยากเข้าถ้ำเสือก็เถอะ “เช่นนั้นข้าไม่รบกวนท่านแล้ว” ขาเสลาหมุนกายเตรียมจากไป ทว่าข้อมือเล็กกลับถูกรั้งเอาไว้จากคนด้านใน เขาออกแรงกระต

ตั้งแต่เกิดเรื่องหลี่เสวี่ยซินก็จงใจหลบหน้าลั่วเทียนเฉินอยู่ตลอด นอกจากนางจะดูแลโม่อิงหลานแล้วยังช่วยเจาเจารักษาเหล่าทหารที่ได้รับบาดเจ็บอีกด้วยหลี่เสวี่ยซินไม่ได้บอกสถานะแท้จริงของตนให้พวกเขาทราบ ลั่วเทียนเฉินก็เช่นเดียวกัน เพราะยังต้องการปิดข่าวเรื่องที่นางถูกโม่หลานซิ่นพาตัวมาจนถึงที่นี่ ลั่วเทียนเฉินจึงให้นางอยู่ในสถานะหมอและยังใช้สกุลเดิมของตนเองด้วย“ท่านหมอหลี่ พักทานข้าวบ้างเถิดตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว” เจาเจาเอ่ย“ข้ายังไม่หิว ว่าจะดูแลอาหลานต่ออีกหน่อย”“ไม่หิวก็ต้องมีอะไรรองท้องบ้าง เพราะคืนนี้อาจจะไม่ได้นอน” เจาเจากล่าวไปก็เปลี่ยนผ้าพันแผลให้ทหารนายหนึ่งไป“ทำไมหรือ” หลี่เสวี่ยซินฉงน“ท่านหมอหลี่คงไม่รู้ เดิมทีทุกคืนเราแทบไม่ได้พักผ่อน เพราะกองทัพของชางโจวมักลอบเข้ามาสร้างความรำคาญอยู่ตลอด”“แต่เมื่อคืนก็สงบดีไม่ใช่หรือ”เจาเจายิ้ม “นั่นเพราะคืนก่อน ผู้บัญชาการของเราทำลายกองกำลังของอีกฝ่ายราบเป็นหน้ากลอง ฝ่ายเราสูญเสียด้วยก็จริง แต่ยังถือว่าน้อยมากหากเทียบกับแม่ทัพคนอื่น ยุทธการทำศึกของผู้บัญชาการแยบยลยิ่งนัก”

กระทั่งผ้าสะอาดแตะลงบนอกแกร่งพร้อมทั้งละเลงเช็ดคราบโลหิตแช่มช้า ลมหายใจของเขาก็เริ่มถี่กระชั้น หลี่เสวี่ยซินพยายามควบคุมสติของตนไม่ให้สั่น ต่างฝ่ายต่างตกอยู่ภายใต้อาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“ซินซิน เจ้าโกรธข้ามากเลยหรือ”“…”“เราจะเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เชียวหรือ”“…”“เจ้าเงียบเช่นนี้ก็หมายความว่าตกลง”“พูดมากเช่นนี้ข้าว่าท่านน่าจะไปเป็นทูตมากกว่าผู้บัญชาการรบ”“ได้หรือ หากเจ้าชอบทูตข้าก็จะเป็นให้เจ้า” ลั่วเทียนเฉินหยอกล้อหลี่เสวี่ยซินหมั่นไส้เขายิ่งนัก นางจึงแกล้งเขาด้วยการแปะสมุนไพรลงบาดแผลโดยไม่ยั้งมือ“โอ๊ย!” ลั่วเทียนเฉินคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ทันควัน “เจ้าคิดลอบสังหารสามีหรือ”นัยน์ตาดอกท้อค้อนควัก “สามีอะไรกัน ท่านอย่าโมเมได้หรือไม่”“เจ้าไม่ยอมรับก็ได้ เช่นนั้นเรามารำลึกความหลังกันสักหน่อยเป็นไร”หลี่เสวี่ยซินเบิกตากว้าง ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกพลิกลงใต้ร่างกำยำเสียแล้ว “ทำอะไร”“รำลึกความหลัง เจ้าไม่รู้เลยหรือว่าข้าคิดถึงเจ้ามากเพียงใด”“แต่ตอนนี้ข้าไม่ใช่ซินซินคนนั้นแล้ว ท่านปล่อยข้าไปเ

หวังหย่งเลิกคิ้วหนึ่งฝั่ง เขาสบถหัวเสีย “ฝ่ายเพลี่ยงพล้ำเช่นเจ้ายังมีข้อต่อรองใดอีก พวกทหารตงหนานอ่อนแอปวกเปียก ข้าจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด เห็นแก่เจ้าที่มีความสามารถมากกว่าพวกเขาเพียงเล็กน้อยก็อย่าได้ย่ามใจไป”“มิกล้า มิกล้า ผู้บัญชาการรบชั่วคราวเช่นข้าไหนเลยจะเทียบฝีมือแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่เช่นท่าน แต่หากอยากให้ข้าเข้าร่วมกองทัพก็มาเอาหัวข้าให้ได้ก่อน หากท่านทำได้ข้าก็จะถอดวิญญาณติดตามท่านไปทุกหนทุกแห่ง ชายชาตินักรบยอมตาย ไม่ยอมจำนน!”หวังหย่งขบฟันแน่นจนเกิดเสียงเขี้ยวเสียดสีกันพานให้ขนลุก เขาชี้กระบี่ไปเบื้องหน้าด้วยความเดือดดาล “เจ้าเด็กโอหัง! เช่นนั้นข้าก็จะสงเคราะห์ให้เจ้า”อาชาตัวสูงควบทะยานเข้าใส่ด้วยความดุดัน ใบหน้าของลั่วเทียนเฉินยังคงสงบนิ่งเจือความยียวน ชายหนุ่มเก็บกระบี่เข้าฝักทว่าเลือกจับแส้ขึ้นมาโบกสะบัดแทนหวังหย่งเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งทวีความโมโห “เจ้าดูถูกข้ารึ เหตุใดจึงไม่ใช้กระบี่”ลั่วเทียนเฉินฟาดแส้เสียงดังสนั่น พลางตวัดหมุนดังลั่นจนเกิดเสียงและสายลมปั่นป่วนราวพายุ“ข้าใช้แส้ นับว่าให้เกียรติท่านอย่างสูงสุด ท่านแม่ทัพควรดีใจรู้หรื

หลี่เสวี่ยซินตั้งรับกับคำถามที่ย้อนกลับมาไม่ทัน นางชะงักไปพักใหญ่ สถานะของนางกับเขาตอนนี้ไม่ชัดเจนเอาเสียเลย หากเป็นเมื่อก่อนก็คงบอกว่าเป็นฮูหยินเขา ทว่าสถานะและรูปลักษณ์ของนางเปลี่ยนไปแล้ว นางและเขาก็ประหนึ่งคนแปลกหน้ากันเท่านั้น“ก็…ก็สหายเช่นเดียวกัน”โม่หลานซิ่นพ่นลมขึ้นจมูก “เจ้ากลับไปเถิด หลายเดือนมานี้ลำบากเจ้าแล้ว ข้าขอบคุณเจ้ามาก”หลี่เสวี่ยซินยิ้มตาปิด นางยื่นบางอย่างส่งให้เขา “ข้าให้เจ้า”โม่หลานซิ่นเลิกคิ้ว เขายังคงยืนตัวแข็งทื่อประหนึ่งดินปั้นไม้แกะสลักหลี่เสวี่ยซินสะบัดมือยิก ๆ “รับไปสิ ยืนอึ้งอะไร สิ่งนี้ข้าให้เจ้าถือว่าเป็นของขวัญสำหรับมิตรภาพระหว่างเรา ถึงแม้ครั้งแรกที่เราพบกันมันจะแย่ไปบ้าง แต่ข้าก็เข้าใจเหตุผลของเจ้านะ”โม่หลานซิ่นหลุดจากภวังค์ เขารับของสิ่งนั้นไปไว้ในมือจึงพบว่ามันเป็นผ้าคาดใบหน้าที่ปักลวดลายต้นไผ่ลู่ลมเอาไว้“มันอาจไม่มีค่าอะไรมากมายแต่ข้าก็ตั้งใจทำมากเลยนะ ไว้ครั้งหน้าข้าจะคิดสูตรโอสถลบเลือนรอยแผลเป็นให้เจ้า รับรองว่ากลับมาหล่อเหลาเช่นเดิมแน่”โม่หลานซิ่นหัวเราะขัน “ไม่จำเป็นหรอก ใบหน้าขอ