All Chapters of ด้วยมนตราแห่งรัก: Chapter 71 - Chapter 80

“คนป่วยเป็นโรคลิ้นหัวใจตีบ จะต้องรีบผ่าตัดโดยด่วนครับ” “หา อะไรนะคะคุณหมอ โรคลิ้นหัวใจตีบเหรอคะ” คุณศศิมณีหน้าซีดและทำท่าจะเป็นลมไปอีกคน คุณศุภกฤษต้องเข้าไปพยุงร่างภรรยาสุดที่รักเอาไว้ “ครับ” หมอตอบ และบอกถึงวิธีการผ่าตัดที่ต้องเลือก “คนป่วยรู้สึกตัวแล้วค่ะ” นางพยาบาลออกมาบอก จากนั้นคุณศศิมณีและคุณศุภกฤษก็รีบพากันเข้าไปหาบุตรสาว “คุณพ่อ คุณแม่” ศศิวิมลเรียก “ยัยหนูจันทร์ ที่หนูไม่พูดไม่จาเพราะหนูรู้เรื่องที่หนูป่วยแล้วใช่ไหมลูก” “คุณพ่อ คุณแม่อย่าบอกพี่ชาร์ลนะคะ หนูจันทร์ขอร้อง หนูจันทร์ไม่อยากให้พี่ชาร์ลต้องเป็นห่วง” “ลูกแม่” “นะคะคุณแม่ นะคะคุณพ่อ” หญิงสาวขอร้องผู้ให้กำเนิดทั้งสอง “แล้วหนูจันทร์จะยอมผ่าตัดนะคะ” “หนูจันทร์ลูกแม่” คุณศศิมณีก้มลงโอบกอดบุตรสาว อย่างสงสารและเห็นใจ “ได้จ้ะ พ่อกับแม่สัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ” ศศิวิมลส่งยิ้มเซียวๆ ออกมาให้บิดาและมารดา และอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมาร่างบางของศศิวิมลก็ถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด

เมื่อพายุพิศวาสได้ผ่านพ้นไป และลมหายใจของทั้งคู่เป็นปกติ ชัชรินทร์ก็ทรงตัวขึ้นจากเตียงนุ่ม แต่มือใหญ่ของคนที่ยังนอนแผ่หลาอยู่ก็ฉุดร่างบางลงไปอีก “อุ้ย! ไม่แล้วค่ะ พอแล้วเดี๋ยวตอนลงไปแล้วเจอคุณแม่เข้า คุณแม่จะสงสัยนะคะ” “อื้ม... อีกนิดไม่ได้เหรอ ผมยังไม่อิ่มเลยจ้ะที่รัก” ราฟโอดครวญ “ไม่ได้ค่ะ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะคะ แล้วก็รีบแต่งตัวซะ เชอรี่จะออกไปข้างนอก” ราฟเลิกคิ้มเข้มขึ้นอย่างฉงน “เชอรี่จะไปไหนหรือจ๊ะ” “เชอรี่อยากดูหนังค่ะ มีหนังเรื่องนึงที่สุดหล่อของเชอรี่แสดงนำด้วย” ชัชรินท์ยิ้มกว้างเมื่อเอ่ยถึงสุดหล่อ “ใครกันสุดหล่อ” ราฟถามใบหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที “อ้าว... ก็สุดหล่อโรเบิร์ต แพททินสันไงคะ ไม่รู้จักเหรอ” “ฮึ ไม่เห็นหล่อตรงไหนเลย ก็งั้นๆ แหละ สู้ผมก็ไม่ได้ทั้งหล่อทั้งเข้ม แถมรวยล้นฟ้า มีดีกว่าไอ้หน้าจืดนั่นตั้งเยอะ” “ฮิฮิ ไปเถอะค่ะ ลุกขึ้นแต่งตัวนะ” ชัชรินทร์บอก พลางขยับตัวขึ้นและทำท่าจะดึงผ้าห่มมาพันร่างอรชรไว้ แต่แล้วหญิงสาวก็เปลี่ยนใจ ละมือจากผ้าห่ม เด

“อย่า! อย่าทำอะไรเขา ได้โปรดพวกแกต้องการอะไร ฉันจะให้ทุกอย่าง แต่อย่าทำอะไรเขา” ชัชรินทร์ทิ้งปืนในมือ และหันมากอดร่างสูงไว้แน่น “ไอ้เรื่องที่กูต้องการ มึงต้องให้กูอยู่แล้ว แต่ต้องหลังจากไอ้หน้าหล่อนี่มันสิ้นใจแล้ว” มันบอก “เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง” เสียงปืนดังขึ้น 4 นัด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า พี่ชายสุดที่รักได้มาช่วยชัชรินทร์แล้ว ร่างของมันทั้ง 4 ร่วงลงไปกับพื้นทันที ตาย 3 และบาดเจ็บ 1 ชวนนท์เดินเข้ามาหาน้องสาวที่ถลาเข้ากอดรอบเอวหนาของเขาแน่น “เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาถามพลางสอดส่ายสายตาไปทั่วร่างบาง “ไม่เป็นไรค่ะ แต่ราฟค่ะ ราฟถูกยิง” ชัชรินทร์บอก ชวนนท์มองไปที่ราฟ และเห็นเลือดไหลออกมาที่ต้นแขนซึ่งมันคงจะแค่ถากๆ อาการไม่น่าเป็นห่วงนัก เขาจึงเดินไปหาไอ้คนที่บาดเจ็บแทน เท้าในรองเท้าหนังมันปลาบเหยียบเข้าที่แผลจากกระสุนที่ชายชุดดำยิงที่ขา “ใครส่งพวกแกมา” ชายหนุ่มถามเสียงเย็น ใบหน้าหล่อเหลานั้นเหี้ยมเกรียมอย่างน่ากลัวสุดๆ มันยังคงนิ่งเฉย ไม่ยอมบอก “กูถามว่าใคร

“รู้แล้วก็ไปได้แล้ว” ชวนนท์ยังคงไล่สัมทับกลับมาอีก “ค่ะ เชอะ ไม่อยู่เป็น ก ข ค แล้วก็ได้ ไปค่ะราฟ เราอยู่ทรมานใจพี่ฌอห์นมานานแล้ว ได้เวลาจรลีแล้วค่ะ” ชัชรินทร์เอ่ย พลางยื่นริมฝีปากออกมาอย่างมีแง่งอนพี่ชาย และฉุดแขนของคนรักขึ้น “จรลี คืออะไรจ๊ะ” ราฟถามงงๆ “จรลี ก็คือไปให้ห่างไงคะ” ชัชรินทร์ตอบ ก่อนจะแบมือขอกุญแจห้องจากชวนนท์ ซึ่งชายหนุ่มก็ยัดใส่มือบางให้อย่างรวดเร็ว หญิงสาวมองกุญแจในมือ และเงยขึ้นแลบลิ้นให้พี่ชาย ก่อนจะพยุงร่างราฟเดินออกไป ชวนนท์ต้องส่ายหน้าให้กับความไม่รู้จักโตของน้องสาว และหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ชายหนุ่มเดินตามไปกดล็อกประตู และเดินกลับมาหาร่างบางที่มองมาตาแป๋ว ก่อนจะกดจุมพิตดูดดื่มเร่าร้อนให้สาวน้อยเจ้ายอดดวงใจ “ได้เวลาของเราแล้ว” เขาบอกเมื่อถอนริมฝีปากออก ก่อนจะตวัดร่างบางขึ้นอุ้มในวงแขน แล้วพาเดินเข้าไปยังห้องนอน เพื่อจะเริ่มบทรักที่เร่าร้อน จนแทบจะแผดเผาคอนโดแห่งนี้ให้มอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน เช้าตรู่ของวันต่อมา ชวนนท์ลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างเงียบกริบ เพื่อจะไม่ทำให้เจ้าของร่างบา

“ถ้าแกยิงเขา แกก็ต้องตายเหมือนกัน” ราฟเอาปืนมาจ่อหัวของสตีเฟ่นด้านหลัง ก่อนจะบอกเสียงเย็นอย่างน่ากลัว “ก็ลองดูสิว่า แกกับฉันใครจะเร็วกว่ากัน” สตีเฟ่นเค้นเสียงออกมา ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองได้านหลังเป็นโอกาสดีที่ชวนนท์จะเบี่ยงตัวหลบ ในขณะที่สตีเฟ่นกระทุ้งข้อศอกเข้าที่หน้าท้องของราฟ ราฟที่เป็นห่วงชวนนท์เลยไม่ทันระวังตัว ถึงกับตัวงอลง ปืนในมือของสตีเฟ่นดังลั่นขึ้นจังหวะเดียวกับที่ชวนนท์เบี่ยงตัวหนีแต่ก็ยังไม่พ้นวิถีกระสุนอยู่ดี ร่างสูงทรุดฮวบลงและรู้สึกชาวาบที่ชายโครงก่อนจะเริ่มเจ็บแปลบ สตีเฟ่นยกเท้าถีบราฟจากด้านหลัง ปืนในมือของราฟลั่นไกออกไป “เปรี้ยง” สตีเฟ่นตัวหมุนคว้างด้วยความเจ็บปวดที่บ่าขวา แต่มันยังไม่ยอมแพ้ยิงสวนราฟกลับไปเมื่อทรงตัวได้ “เปรี้ยง” ราฟกระโดดหลบลูกกระสุนที่เฉียดร่างเขาไปหวุดหวิด ชวนนท์ที่ยังมีสติอยู่เล็งปืนในมือไปที่สตีเฟ่น “เปรี้ยง” สตีเฟ่นล้มลงกับพื้นทันทีเมื่อถูกมัจจุราชเจาะเข้าที่หน้าอกด้านขวา แต่มันยังไม่ยอมแพ้ แม้เลือดข้นๆ จะทะลักออกมาจนเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่เต็ม