All Chapters of ด้วยมนตราแห่งรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างบอบบางในชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ยืนตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้ายอยู่ด้านหน้าตึกสูง 25 ชั้น ของบริษัท อัครเดชไพศาล(กรุ๊ป) จำกัด (มหาชน) นางสาวดลลดา ฤทธาภิวัฒน์ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อยู่ 3 ครั้ง ก่อนจะก้าวขาเรียวสวย ภายใต้กระโปรงสีดำ จีบรอบตัว ยาวแค่เข่า เข้าไปด้านใน สาวน้อยตรงไปจุดที่มีป้ายบอกว่าเป็นประชาสัมพันธ์ทันที “ขอโทษนะคะ ดิฉันมาจากมหาวิทยาลัย... ขอเข้าพบฝ่ายบุคคลค่ะ” ดลลดา แจ้งให้พนักงานสาวสวยให้ทราบว่าเธอมาจากไหน และต้องการพบใคร “ไม่ทราบว่าต้องการพบด้วยเรื่องอะไรคะ” ประชาสัมพันธ์สาวสวยถาม “คือว่า ดิฉันถูกส่งตัวมาจากมหาวิทยาลัย เรื่องที่บริษัท อัครเดชไพศาล(กรุ๊ป) จำกัด ได้ตอบรับการรับนักศึกษาเข้าฝึกงานค่ะ และดิฉันก็เป็นนักศึกษาคนนั้นค่ะ” “อ๋อ รอสักครู่นะคะ” ดลลดา รออยู่สักพัก พนักงานสาวก็บอกทางให้เดินไปห้องฝ่ายบุคคล “ขอบคุณค่ะ” สาวน้อยกล่าวขอบคุณพนักงานสาวเบาๆ ดลลดา เดินไปตามทางที่พนักงานสาวบอก ตลอดทางเดิน สาวน้อยมองสำรวจไปทั่ว

เมื่อได้ยินดังนั้น สาวน้อยจึงเงยหน้าขึ้นสบตาคมของเขา และได้พบกับสีหน้าบึ้งๆ ของชายหนุ่ม เหมือนเขาไม่พอใจที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้ แต่ทำไมล่ะ ในเมื่อเขาเป็นคนเรียกเธอเข้ามาเองนี่นา “แต่ถ้าบริษัทไม่ให้โอกาสเด็กจบใหม่เข้ามาทำงาน เด็กที่จบใหม่ก็จะไม่มีประสบการณ์ในการทำงานเลยนะคะ แล้วอย่างนี้จะเอาประสบการณ์มาจากไหน” ไม่รู้ว่าทำไมเธอจึงกล้าเอ่ยปากออกไป ทั้งที่ไม่ได้คิดจะพูดเลยสักนิด ดลลดาสังเกตเห็นมุมปากของเขากระตุกขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเหมือนจะเยาะหยันในคำพูดของหล่อน “เก่งนี่ กล้าต่อปากต่อคำกับฉัน ซึ่งเป็นถึงท่านประธานบริษัทนี้” นั่นไง เขากำลังเยาะหยันเธอจริงๆ ด้วย “ดิฉันแค่พูดเรื่องจริงค่ะ” “แต่หน้าที่เธอ คือฟังคำสั่งของฉัน และต้องปฏิบัติตาม ไม่ใช่ให้มาเถียงฉัน หรือเธอไม่อยากฝึกงานที่นี่” ดลลดาก้มมองมือตัวเอง แล้วนับหนึ่งถึงสิบในใจ “ตั้งแต่พรุ่งนี้ดิฉันจะไม่แต่งชุดนักศึกษามาอีก” ดลลดาบอกเขาทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ เมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจแล้ว ชวนนท์ก็มองไปยังมือบางที่ประสานกันอยู่ เห็นรอยแด

“เอ... ผมเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าคนอย่างคุณฌอห์นต้องเรียกตัวช่วย พอจะบอกให้ทราบก่อนได้ไหมครับว่าเป็นเรื่องอะไร” รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นที่มุมปากของชลาทิศ พร้อมเสียงกระเซ้าผู้เป็นพี่ชาย เนื่องด้วยรู้ดีว่า ชวนนท์นั้นมักจะทำทุกอย่างเองเสมอ ไม่ค่อยขอความช่วยเหลือจากใคร ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ และคราวนี้ก็คงเป็นเรื่องที่สำคัญทีเดียว “เอาเถอะน่า แต่ถ้านายไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร” “แหมๆ คุณฌอห์นขอรับ กระผมยังไม่ทันจะปฏิเสธเลยนะขอรับ อีกอย่างคุณฌอห์น อุตส่าห์เรียกหาผมให้ไปช่วย ผมคงไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้วล่ะขอรับ” ผู้เป็นน้องล้อเลียน “ถ้านายขืนกวนประสาทฉันอีกนิดเดียวล่ะก็...” “ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้” ชลาทิศรีบตอบรับ เพราะกลัวพี่ชายจะกริ้วเอา ไม่อยากเสี่ยงกับฤทธิ์ของพี่ชายนัก แต่ก็ไม่วายหัวเราะในลำคอ หลังจากตัดสายไปแล้ว เมื่อมาถึงบริษัท ชลาทิศซึ่งไม่ได้เข้าบริษัทมา 3 วัน จึงยังไม่ได้เจอกับดลลดา และเมื่อพบสาวน้อยซึ่งวันนี้ไม่ได้แต่งชุดนักศึกษาตามคำสั่งของชวนนท์แล้ว ก็อดจะเข้าไปทักทายตามประสาคนมีอัธยาศัยไมตรีดี “สวัสดีครับ ผมเพิ่งทราบว่า

“เปล่านะคะ เพียงแต่ดิฉันเห็นว่าคุณไม่มีอะไรจะใช้แล้ว ก็เลยคิดว่าควรจะออกไปทำงานที่ค้างไว้ต่อ” “เหรอ... แต่หน้าเธอมันบอกว่าเธอไม่อยากอยู่กับฉัน” เสียงทุ้มๆ นั้นเข้มขึ้นตามอารมณ์ของผู้พูด “เจ้านายอย่าคิดว่า ความคิดความรู้สึกของเจ้านายนั้นถูกหมดทุกอย่างนะคะ” สาวน้อยเริ่มไม่พอใจ ที่เขาหาเรื่องรวนเธอ ชวนนท์ยืนขึ้น ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหยุดอยู่หน้าหญิงสาว ห่างกันแค่มือเอื้อมถึง ความสูงใหญ่ของเขาทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองยิ่งเล็กลงไปอีก “เธออย่าปฏิเสธฉันเลยดลลดา ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามา ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าเธอกลัวฉัน” “ดิฉันไม่มีเหตุผลอะไรต้องกลัวคุณ” หญิงสาวเชิดหน้าตอบ “แน่ใจเหรอ” “ค่ะ” แล้วลำแขนเรียวกลมกลึง ก็ถูกมือใหญ่กระชากเข้าหาตัวชายหนุ่ม จนทรวงอกนุ่มหยุ่นแนบชิดกับอกกว้างแข็งแรงของเขา ดลลดาขืนตัวเอาไว้เต็มกำลังที่มี แม้จะเหลืออยู่น้อยนิดก็ตาม ดวงตาคู่สวยมองสบดวงตาคมกริบด้วยความหวาดกลัว “นั่นไง เธอกลัวฉันจริงๆ” ชวนนท์เห็นความกลัวในดวงตาของหญิงสาว “เจ้านาย

“โถ แค่ตกใจก็ร้องไห้ซะแล้ว คุณฌอห์นคงเสียงดังมากเลยล่ะสิ ถึงได้ตกใจได้ขนาดนี้ ไม่เป็นไรนะ คราวหลังพี่จะเป็นคนเอางานเข้าไปให้เจ้านายเองแล้วกันนะจ๊ะ ไม่ต้องร้องนะ อ่ะ เอาแป้งพี่ไปผัดหน้าซะหน่อยไป ในห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวไม่สวยกันพอดี” อรอนงค์พยายามปลอบใจสาวน้อย และยื่นแป้งพัฟของตนให้ ดลลดารับไว้ กล่าวขอบคุณเบาๆ และเดินไปที่ห้องน้ำ หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ ดลลดาเห็นหญิงสาวที่มีคราบน้ำตาเต็มหน้าไปหมด เห็นแก้มใสที่แดงเรื่อ ริม-ฝีปากบวมเจ่อ สาวน้อยไม่กล้าเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ใครฟังได้ แม้แต่อรอนงค์ ดลลดาคิดไม่ถึงว่าจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ น้ำตาของเธอไหลออกมา ทว่าไม่ใช่เพราะรังเกียจในสิ่งที่ชวนนท์ทำ แต่เป็นเพราะหญิงสาวเผลอตัวไปกับเขา และไม่คิดว่าจะถูกไล่ออกมาอย่างคนไร้ค่าแบบนี้ เขาทำเรื่องแบบนี้กับเธอได้ยังไง และดลลดาก็ปล่อยให้น้ำตาไหลรินจนพอใจแล้ว จึงล้างหน้าและใช้กระดาษทิชชู่ที่อรอนงค์ให้มาซับน้ำออกจากใบหน้า จากนั้นก็ใช้แป้งพัฟผัดหน้าให้พอเนียนใส ก่อนจะกลับมานั่งทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากแต่ในความเป็นจริงแล้ว หัวใจดวงน้อยยังคงเต้นกระหน่ำ เ