All Chapters of ด้วยมนตราแห่งรัก: Chapter 41 - Chapter 50

เมื่อรถคาร์ดิแล็คคันงามมาถึงท่าเรือ ชวนนท์ก็พาดลลดาลงเรือยอร์ชลำหรูต่อทันที สาวน้อยตื่นตาตื่นใจกับเรือลำหรู นี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนได้ลงเรือไปเที่ยวเกาะ แถมยังเป็นเรือยอร์ชอีกด้วย “คิดอะไรอยู่” เสียงทุ้มกระซิบถามอยู่ข้างใบหู “คุณ... เอ้ย... พี่ฌอห์นรู้ไหมคะ ว่านี่เป็นการได้ไปเที่ยวเกาะครั้งแรกในชีวิตของดรีมเลยนะคะ ตั้งแต่เกิดมาดรีมเคยได้ไปเที่ยวแค่ภูเขาและน้ำตก แต่ส่วนใหญ่จะเป็นภูเขาล่ะมากกว่า น้ำตกน่ะน้อยครั้งมาก ส่วนทะเลครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยค่ะ” ดลลดามองดูสายน้ำแห่งท้องทะเล ใบหน้านวลสวยดูมีความสุข “แล้วชอบหรือเปล่า” ดลลดาหันมายิ้มกว้างให้ชวนนท์ “ชอบสิคะ ชอบมาก” ชวนนท์โอบเอวบางของหล่อน ส่วนหญิงสาวยกมือบางโอบต้นคอแข็งแรงไว้ ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกัน ดลลดารู้สึกว่าตาเริ่มพร่ามัว เมื่อใบหน้าหล่อเหลาของชวนนท์ก้มลงมาใกล้เข้าทุกที “งั้นขอรางวัลหน่อยสิ” ดลลดายิ้มหวานชิดริมฝีปากได้รูปของเขา “รางวัลอะไรคะ” หล่อนแสร้งถามทั้งๆ ที่รู้ ชวนนท์ไม่ตอบ แต่ประทับจูบลงมาอ

“เอ่อ... คุณฌอห์นเขาบอกว่า ลูกป่วยหนัก ต้องการพบพ่อด่วน พ่อก็เลยมาหาหนูไงลูก” ดลลดาหันขวับไปมองหน้าหล่อเหลา ที่ตอนนี้กลับมาเคร่งขรึม เย็นชา น่ากลัว เหมือนตอนที่อยู่บริษัทอีก “ดรีมต้องการคำอธิบายค่ะพี่ฌอห์น” ชวนนท์เรียกชายชุดดำเข้ามาคนหนึ่ง “เอาตัวนายดิรกไปขังไว้” คำสั่งที่ออกมาจากริมฝีปากได้รูปนั้น ทำให้สาวน้อยตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ขังเหรอ ทำไมกัน พ่อหล่อนทำอะไรให้ แล้วชายชุดดำก็พาพ่อของหล่อนออกไป “พ่อคะ พ่อ” หล่อนร้องเรียก และจะเดินตามไป แต่ถูกมือใหญ่ฉุดรั้งไว้เสียก่อน ดลลดาหันไปมองมือหนาที่จับแขนหล่อนไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบ ไร้แววขี้เล่น ออดอ้อนออเซาะแบบเมื่อคืน “อธิบายให้ดรีมเข้าใจหน่อยได้ไหมคะ ทำไมต้องขังพ่อดรีมด้วย” ชวนนท์ปล่อยมือออกจากแขนเรียว และเดินไปที่หน้าต่างที่เปิดอ้ารับลมทะเล เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ดับความเครียดที่มีในใจ แม้เรื่องทั้งหมดมันเป็นแผนการของเขา แต่เขาก็ไม่อยากทำให้ดลลดาเสียใจ ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เขาก็ถอยหลั

“พ่อคะ พ่อเป็นยังไงมั่งคะ เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า” หล่อนถามและสำรวจไปทั่วร่างของนายดิรก แต่ก็ใจชื้นขึ้นเมื่อไม่พบร่องรอยของการถูกซ้อม มีแต่มือและเท้าที่ถูกพันธนาการไว้อยู่ “พ่อไม่เป็นไรหรอกลูก ดรีมล่ะลูก เป็นอะไรบ้างหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ ดรีมไม่เป็นอะไร แล้วพ่อล่ะคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่อเป็นยังไงบ้างคะ” หล่อนถามด้วยความห่วงใย “พ่อก็สบายดีล่ะลูก ลูกกับแม่ล่ะเป็นยังไงบ้าง” “หนูกับแม่สบายดีค่ะ แต่ตอนนี้หนูไม่ได้อยู่ด้วยกันกับแม่ เพราะว่าต้องเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ หนูก็เลยหาห้องพักอยู่ใกล้ๆ กับมหาลัยน่ะค่ะ” “แล้วนี่จะจบหรือยังล่ะลูก” “จะจบแล้วค่ะ อีกประมาณเดือนนึงเท่านั้น” “เอ่อ... แล้วหนูกับคุณฌอห์น... ” ดลลดาเงยหน้าขึ้นมองชวนนท์ ที่ถอยหลังไปยืนกอดอกพิงฝา มือข้างหนึ่งคีบบุหรี่ไว้ ดวงตาคมจ้องมองมาที่สองพ่อลูก อย่างสนใจในการสนทนา “หนูเข้าไปฝึกงานที่บริษัทน่ะค่ะ” หล่อนตอบ “งั้นเหรอลูก” “พ่อขอโทษนะลูก พ่อมันไม่ดีเอง พ่อพยายามเลิกแล้วนะลูก แต่ก็ทำไม่ได้สั

มือหนารั้งชายเสื้อเนื้อบางเบาขึ้นเหนือทรวงอกอวบอิ่ม เขานิ่วหน้าเมื่อยังเห็นดลลดาใส่เสื้อชั้นในตัวเดิมอยู่อีก “บอกแล้วว่าไม่ต้องใส่ไง” เขาบอกอย่างฉุนๆ ก่อนจะปลดตะขอเสื้อตัวจิ๋วที่ไร้สายออก และเหวี่ยงออกไปอย่างไม่รู้จุดหมาย เมื่อไร้สิ่งกีดขวางความงามที่ประจักษ์อยู่ตรงหน้า ดอกบัวตูมประดับด้วยเม็ดยอดสีสวย ก็ถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวทันที ร่างบางของดลลดาส่ายไหวด้วยความเสียวซ่านรัญจวนใจ มือบางกดศีรษะทุยไว้แนบทรวงอกอิ่ม ชายหนุ่มทักทายปทุมงามทั้งสองข้างอย่างไม่ให้น้อยหน้าไปกว่ากัน “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูของบุคคลที่สาม เรียกสติที่เตลิดเปิดเปิงของสาวน้อยให้กลับมา แต่ชายหนุ่มที่กำลังหลงใหลมัวเมาอยู่ในรสพิศวาสนั้นได้ยิน แต่หาได้ใส่ใจไม่ “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มือบางจำต้องยันใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงดูดกลืนเม็ดทรวงคู่งามของหล่อนออก ชวนนท์ต้องถอนหายใจออกมาแรง เมื่อถูกขัดจังหวะ ดวงตาคมที่ยังคงอ่อนแสงด้วยความวาบหวาม มองสบดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้จ้องมองมาตาแป๋ว เขายิ้มให้หล่อนและก้มลงจูบปากอิ่ม

ไม่เอาแล้ว หล่อนจะไม่มีวันเชื่อเขาอีกแล้ว หญิงสาวคิด ร่างบางวิ่งเตลิดเปิดเปิงเข้าไปในป่า เกาะนี้เป็นเกาะส่วนตัวของชวนนท์ และเขาต้องการที่จะใช้เวลาพักผ่อนบนเกาะให้ดื่มด่ำกับธรรมชาติมากที่สุด ไม่ต้องการที่จะสร้างความสะดวกสบายให้มากเกินเหตุและทำลายธรรมชาติที่สวยงาม ดังนั้นเกาะแห่งนี้จึงไม่มีผู้คนอื่นอาศัยอยู่อีกเลย เท้าบางๆ วิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง และเนื่องจากเมื่อสมัยเรียนมัธยมปลาย ดลลดาได้เป็นนักวิ่งเหรียญเงินของโรงเรียน จึงวิ่งได้เร็วและทิ้งช่วงจากชวนนท์ได้ไกล ชวนนท์เมื่อเห็นหญิงสาววิ่งเข้าไปในป่า เขาชะงักเล็กน้อย และออกวิ่งตามเธอเข้าไป แต่เมื่อรู้สึกว่าตนได้วิ่งเข้ามาลึกแล้วไม่เห็นเงาของหญิงสาว ชายหนุ่มก็รู้สึกเป็นห่วง จริงอยู่ว่าในป่าบนเกาะแห่งนี้ไม่มีสัตว์ป่าอาศัยอยู่ แต่ก็ยังคงมีสัตว์เลื้อยคลานอยู่มากมาย หนึ่งในนั้นคงหนีไม่พ้นอสรพิษร้ายนานาชนิด ที่สามารถปลิดชีพมนุษย์ได้เพียงแค่ถูกมันกัด ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง และกดต่อสายหาชายชุดดำทันที ตอนนี้หัวใจเขาร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วงหญิงสาว เขาต้องรีบหาตัวหล่อนให้เจอก่อ