All Chapters of ด้วยมนตราแห่งรัก: Chapter 51 - Chapter 60

มือหนากุมมือบางไว้ตลอดเวลา ราวกับกลัวว่าหล่อนจะหนีเขาไปอีก จนเมื่อความร้อนจากร่างบางลดลงแล้ว เขาจึงปล่อยให้ดลลดาได้นอนพักผ่อนอยู่คนเดียวในห้อง “เฝ้าเอาไว้ ถ้าตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ โทรเรียกฉันทันที” เขาสั่งชายชุดดำ ก่อนจะเดินตรงไปที่กระท่อมหลังเล็ก ชวนนท์เปิดประตูเข้าไปพบกับนายดิรก “เจอยัยดรีมไหม” คำถามแรกที่หลุดออกมาจากปากของนายดิรก ชวนนท์ไม่ตอบ แต่พยักหน้าให้แทน “ผมรับข้อเสนอของคุณ” นายดิรกจ้องมองใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มด้วยความกังขา “เมื่อกลับไปถึงกรุงเทพฯ หนี้สินระหว่างเราเป็นอันจบสิ้นกัน ดรีมจะเป็นของผมทันทีที่ถึงกรุงเทพฯ” “อย่างถูกต้องทุกอย่างรึเปล่า” ดวงตาคู่คมสบกับดวงตาที่เริ่มเปล่งประกายไหวระริกของนายดิรก “คุณไม่จำเป็นต้องรู้ ผมจะยกเงิน 5 ล้านให้คุณ แต่คุณจะไม่มีสิทธิ์ในตัวดรีมอีก” “แต่ว่า...” “ถ้าคุณไม่พอใจ คุณจะไม่ได้อะไรเลย แล้วก็คงเตรียมตัวที่จะต้องย้ายสำมะโนครัวเข้าไปอยู่ในคุกแน่” พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปทันที

“คุณได้ยินหมดแล้วล่ะทูนหัว ผมไม่ทวนให้คุณฟังอีกแล้วล่ะ สู้ผมไปเล่าให้คุณฌอห์นฟังซ้ำอีกทีดีกว่า” “คนสารเลว คนชั่ว คุณทำแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อความจริงคืนนั้นเราไม่ได้มีอะไรกันเลย” เสียงหวานๆ นั้นสั่นพร่า “ความจริงคุณไม่รู้ต่างหากล่ะ คุณเมาจนไม่รู้เรื่องขนาดนั้นจะจำอะไรได้ เอ... แต่ว่าผมก็ทำรอยจารึกเอาไว้ให้คุณได้จดจำแล้วนี่นา” “เพี๊ยะ!” เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อ ใบหน้าหล่อเหลาของราฟหันไปตามแรงตบทันที “คนชั่ว คนเลว ฉันเกลียดคุณ” ร่างบางพยายามขืนตัวให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดแข็งแรง แต่ก็ไร้ผล เมื่อแขนกำยำกลับรัดร่างบางยิ่งขึ้น ดวงตาสีน้ำทะเลของราฟเข้มขึ้น เขาส่งยิ้มยียวนให้หล่อน ก่อนจะก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอิ่มอย่างหนักหน่วง ปลายนิ้วเรียวกดที่กระพุ้งแก้มเนียน จนชัชรินทร์ต้องเผยอริมฝีปากออกด้วยความเจ็บปวด และราฟก็ส่งลิ้นอุ่นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆ ของหล่อน เขาควานหาความหวานไปทั่ว จนพึงพอใจ ก็ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง แสงสว่างวูบวาบติดๆ กันหลายครั้ง ทำให้ทั้งสองร่างต้องหันไปมอง และทันได้เห็นปาปารัซซี่ที่แอบถ่ายรูปเ

“คุณเป็นของผมแล้วนะที่รัก ต่อไปนี้ผมจะไม่ยอมให้หน้าไหนมาขวางทางเราอีก” เขาบอกเบาๆ ก่อนจะเริ่มถอดถอนแก่นกายออก แล้วขยับเข้าไปใหม่ ชัชรินทร์ไม่พบกับความเจ็บปวดอีกแล้ว ตอนนี้สิ่งที่หล่อนพบคือความเสียวซ่านรัญจวนจนบอกไม่ถูก ร่างทั้งสองร่างค่อยๆ ขยับไปตามกัน เรียงร้อยลำนำแห่งบทเพลงพิศวาสให้แผดเผาจนมอดไหม้ และในที่สุดก็พากันจูงมือไปสู่ดินแดนฉิมพลีด้วยกัน “ที่รัก ผมรักคุณ” ราฟบอกเบาๆ ที่ข้างหูเล็กๆ ของร่างบางที่แน่นิ่งหลับลงไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เขายอมรับกับตัวเองอย่างรวดเร็วว่ารักหญิงสาวคนนี้เข้าให้แล้ว และเขาจะไม่ยอมให้มีอะไรมาพรากหล่อนไปจากเขาได้เป็นอันขาด ไม่ว่าหล่อนจะรักเขาหรือไม่ก็ตาม ราฟคิดอย่างหมายมั่น ก่อนจะกอดร่างบางให้แน่นขึ้น ซบหน้าลงกับพวงผมนุ่มสลวยหอมกรุ่นของหล่อน และหลับใหลตามหล่อนไปอีกคน ชัชรินทร์ขยับกายซุกหาความอบอุ่นจากร่างแกร่งอย่างลืมตัว มือบางวางพาดไปบนอกกว้างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเพราะความเคยชินคิดว่าได้กอดหมอนข้างคู่ใจเหมือนอย่างเคย แต่แล้วเปลือกตาบางก็ต้องกะพริบปริบๆ ก่อนจะลืมตาขึ้น เมื่อความทรงจำกลั

“ถ้าอยู่แล้วแกจะทำไม แกไม่ต้องยุ่งเรื่องของฉัน บอกคุณแม่ว่าไม่ต้องเป็นห่วงยัยเชอรี่ ไม่นานหรอกยัยเชอรี่จะกลับมาเอง” ชวนนท์บอกน้องชาย “แล้วพี่จะกลับเมื่อไหร่ครับ” “ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด” ยังไม่ทันได้คำตอบ โทรศัพท์ก็ตัดสายไปก่อน ชลาทิศส่ายหน้าให้กับโทรศัพท์ บางทีเขาอาจจะได้ทั้งพี่สะใภ้ และน้องเขยในเวลาเดียวกันก็ได้ แต่ว่าจะเป็นพี่สะใภ้หรือเปล่านี่สิ เขายังไม่แน่ใจนัก ชลาทิศปัดความคิดทั้งหมดทิ้งไป ก่อนจะโทรไปรายงานสิ่งที่ชวนนท์บอกให้มารดาได้ทราบ เย็นวันเดียวกันนั้น คุณชิดกลมก็ได้เห็นร่างบางระหงของบุตรสาวก้าวเข้ามาในบ้านพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูง เครื่องหน้าคมสันสะดุดตา และบ่งบอกว่าเป็นลูกครึ่งอย่างชัดเจน ราฟทักทายผู้ใหญ่อย่างคุณชิดกมลแบบไทยๆ ด้วยการพนมมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม ทำให้คุณชิดกมลอดเอ็นดูชายหนุ่มตรงหน้าในใจไม่ได้ “นั่งก่อนสิพ่อคุณ” หญิงชราบอก ราฟทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาเดี่ยวฝั่งตรงข้ามกับคุณชิดกมล ส่วนชัชรินทร์ที่ยังทำใจสู้หน้ามารดาไม่ได้ ก็เดินผ่านเลยขึ้นไปยังห้องนอนทันที “

ราฟส่งยิ้มให้คุณชิดกมล ก่อนจะปรายตาไปมองร่างบางที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ผู้เป็นมารดา ชัชรินทร์เงยหน้าขึ้นสบตาสีน้ำทะเลชั่วครู่ ก่อนจะก้มหน้าลงดังเดิม จุดแดงๆ กระจายไปทั่วใบหน้านวลของหญิงสาว ทำให้ราฟยิ้มบางๆ ด้วยความเอ็นดูให้หล่อน “เชอรี่ แม่จะถามหนูอีกครั้งและเป็นครั้งสุดท้าย ว่าจะยอมรับหมั้นคุณราฟหรือเปล่า” คุณชิดกมลหันไปถามบุตรสาว ชัชรินทร์ไม่ตอบ หล่อนมองมารดา ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองใบหน้าคมเข้มของราฟ และก็พยักหน้ารับช้าๆ ราฟยิ้มกว้างอย่างดีใจ เมื่อได้รับการตอบรับหมั้นจากหญิงสาว “คุณราฟ สวมแหวนหมั้นให้เชอรี่ได้แล้ว” เมื่อได้ยินคำอนุญาตจากคุณชิดกมล ราฟก็จับมือบางข้างซ้ายขึ้นมา ก่อนจะหยิบแหวนเพชรเม็ดงาม บรรจงสวมเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายของหล่อน และยกขึ้นจุมพิตเบาๆ ที่หลังมือบาง “ต่อไปนี้จะทำอะไรแม่คงไม่ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว ฉันฝากเชอรี่ด้วยนะคุณราฟ” “ครับ ผมจะไม่ทำให้เชอรี่เสียใจเด็ดขาด” ราฟให้คำมั่นสัญญาต่อหน้าคุณชิดกมล จากนั้นคุณชิดกมลก็ปล่อยให้คู่หมั้นได้พูดคุยกันตามประสาค