All Chapters of ด้วยมนตราแห่งรัก: Chapter 81 - Chapter 90

ดลลดามองไปที่ชลาทิศ แล้วก็พลันนึกได้ว่าศศิวิมลกำลังป่วยหนัก หญิงสาวอยากจะบอกให้ชลาทิศได้รู้ แต่คำสัญญาที่ให้ต่อกันก็อุดปากเธอไว้แน่น “ไม่มีอะไรหรอกมั้งคะพี่ชาร์ล เขาอาจจะไปเที่ยวที่ไหนสักแห่งกันทั้งครอบครัวก็ได้ เอาไว้ค่อยลองติดต่อไปเรื่อยๆ แล้วกันนะคะ” ชัชรินทร์ปลอบใจพี่ชาย ชลาทิศเงยหน้าขึ้นมองน้องสาวคนสวยก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ให้เธอ ที่บ้านพักหลังน้อยริมทะเล คุณศุภกฤษพาร่างบางของบุตรสาวมานั่งพักที่โต๊ะม้าหินหน้าบ้าน คุณศศิมณีเมื่อเห็นสามีและลูกกลับมาจากโรงพยาบาล ก็นำน้ำเย็นๆ มาให้ดื่มแก้กระหาย “เป็นยังไงบ้างคะคุณ ได้ไปทำบุญที่โรงพยาบาลของจังหวัด เอาบุญมาเผื่อดิฉันบ้างหรือเปล่าคะ” “แหมคุณก็ ผมทำบุญทุกครั้ง ก็คิดถึงคุณทุกทีล่ะนะ” “คุณแม่ขา วันนี้หนูจันทร์กับคุณพ่อไม่ได้ไปทำบุญสร้างโรงพยาบาลอย่างเดียวนะคะ คุณพ่อยังได้ไปทำบุญอย่างอื่นอีกด้วยค่ะ” ศศิวิมลรายงานให้มารดาฟัง แต่เสียงใสๆ นั้น ไม่เข้ากับใบหน้าที่มัวหมองของหล่อนเลย “เอ๊ะ ไปทำบุญอะไรกันมาเหรอคะ แล้วทำบุญอะไรกันล่ะคะ ทำไมยัยหนูจันทร์ถึงไม่แจ่มใสเท่าที

ชลาทิศโยกร่างแน่งน้อยไปมาอย่างปลอบประโลม เขาสูดดมความหอมจากเรือนผมสลวยเข้าเต็มปอด ก่อนจะก้มลงจูบที่ขมับบางเบาๆ อย่างรับขวัญ “คิดถึงเหลือเกินที่รัก” ชลาทิศพึมพำกระซิบคำหวานที่ข้างใบหูหอมกรุ่น “คิดถึงพี่บ้างไหมคนดี” ศศิวิมลพยักหน้าน้อยๆ “คิดถึงค่ะ” “คิดถึงแล้วทำไมปิดโทรศัพท์หนีพี่ล่ะจ๊ะ” ชลาทิศถามเสียงนุ่ม ความโกรธเมื่อครั้งที่ได้รับรู้ความจริงจากนางพยาบาลสาว ตอนนี้ไม่มีหลงเหลืออยู่อีกแล้ว หัวใจแกร่งมีแต่ความรัก ความเป็นห่วง และความคิดถึงอยู่เต็มเปี่ยม ศศิวิมลถอยห่างจากร่างสูงเล็กน้อย หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมเข้มของคนรักด้วยน้ำตานองหน้า ริม-ฝีปากอิ่มสั่นระริกราวกับกำลังหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ ชลาทิศก้มลงปิดปากนุ่มช้าๆ ชายหนุ่มส่งปลายลิ้นอุ่นสากของตนเข้าไปหาความหวานล้ำในโพรงปากนุ่ม ปลายลิ้นอุ่นสากเกี่ยวพันกับเรียวลิ้นเล็กๆ น่ารักของศศิวิมล ความหวานที่ได้รับยังคงหวานล้ำราวน้ำผึ้งเดือนห้าไม่เปลี่ยนแปลง มือใหญ่สอดประสานกับมือเล็กนุ่มนิ่ม บีบกระชับและยกขึ้นแนบตรงฐานที่ตั้งของหัวใจแกร่ง มือใหญ่อ

ชวนนท์ทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียง ความเป็นชายที่แข็งชันผงกหัวทักทายหล่อน หญิงสาวถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนเรือนร่างเปลือยเปล่า ความงดงามที่หนึ่งไม่เป็นสองรองใครที่ได้เห็น ทำให้ดวงตาคมกริบหรี่ลง กวาดตามองไปทุกสัดส่วน “มาใกล้ๆ สิจ๊ะ” ดลลดาสาวเท้าเข้าไปใกล้ จนปลายเท้าบางชิดติดขอบเตียง ชวนนท์ดูดดื่มทรวงอกอวบและรู้สึกว่ามันใหญ่ขึ้นกว่าเดิม รวมทั้งร่างบางที่ดูจะอวบอิ่มมากขึ้น มือใหญ่บีบเคล้นสะโพกผายงอนงามหนักหน่วง “เมื่อไหร่ลูกของเราจะเกิดมาสักทีนะ พี่ไม่เคยได้ป้องกันอะไรเลยนี่นา ทำไมป่านนี้ยังไม่มีวี่แววอีก สงสัยต้องไปปรึกษาหมอบ้างแล้วล่ะ” ชายหนุ่มพึมพำชิดทรวงอกนุ่ม แต่ไม่ได้รอฟังคำตอบที่กำลังจะออกมาจากเรียวปากอิ่ม ชวนนท์ดูดกลืนยอดถันสีสวยเข้าปากอย่างรุนแรงหิวกระหาย ปลายนิ้วเรียวไต่มาข้างหน้า และกรีดไปตามรอยแยกของกุหลาบสาวแสนสวย คำพูดที่ตัดสินใจว่าจะบอกความจริงกับคนรัก เป็นอันต้องพับเก็บไว้ก่อน เมื่อปลายนิ้วเรียวยาวแสนร้ายกาจสร้างความหฤหรรษ์ให้เกิดแก่ร่างบาง จนหัวสมองหมุนติ้วไปหมด ชวนนท์เอนแผ่นหลังลงบนที่นอน แล

ชลาทิศที่เดินเข้ามาพร้อมกับศศิวิมล ถึงกับนิ่งอึ้งไปเมื่อเห็นสภาพที่ดูไม่ได้ของพี่ชาย ใบหน้าคมเข้มนั้นเต็มไปด้วยหนวดเครา ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกำยำดูผ่ายผอมลงอย่างเห็นได้ชัด และที่สำคัญ บาดแผลที่ยังมีผ้าก๊อตปิดไว้นั้น บัดนี้ผ้าก๊อตผืนนั้นดำคล้ำ บอกให้รู้ว่าไม่ได้รับการเอาใจใส่ หรือคิดจะเปลี่ยนและทำความสะอาดบาดแผลเลย “พี่ฌอห์น! นี่มันอะไรกันครับพี่ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ” ชลาทิศก้าวเข้าไปแย่งแก้วเหล้าในมือพี่ชายออก ดวงตาคมที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์เมรัยเหลือบตาขึ้นมองน้องชายของตน ก่อนเบ้ปากนิดๆ “นายชาร์ล มาทำมาย... ” เสียงยานคางที่เปล่งออกมานั้น แสดงว่าเจ้าตัวนั้นเมาแล้ว “ผมไม่เห็นพี่ติดต่อไปที่บริษัท หรือที่บ้านบ้างเลย ก็เลยแวะมาดู แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอสภาพนี้” “มีอาราย... ” ชวนนท์ลุกขึ้นยืน และเซลงไปนั่งที่โซฟาอีกครั้ง “พี่ฌอห์น ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะครับ แล้วดรีมล่ะ ดรีมไปไหน” “ดรีม” ชวนนท์ครางเรียกชื่อคนรัก “ดรีมไปไหนครับพี่ฌอห์น” ชลาทิศถามอีกครั้ง “ดรีมม่าย... อยู่แล้ว ดรีมปาย... แล้ว

“เช็กอินครับ” “พี่ฌอห์น ทำอะไรน่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ” ดลลดาตวาดแหว “เดี๋ยวก็รู้ว่าเรายังเป็นอะไรกันอยู่หรือเปล่า” ไม่กี่นาทีต่อมา ชายหนุ่มและหญิงสาวก็เข้าไปอยู่ในห้องพักห้องหนึ่งของโรงแรมแห่งนั้น ชวนนท์เหวี่ยงร่างบางที่ตอนนี้อวบอิ่มขึ้น ไปบนเตียงกว้าง “พี่ต้องการคำอธิบาย” ร่างสูงยืนกอดอกจังก้าอยู่ ดูน่ากลัวนักสำหรับหญิงสาวในเวลานี้ “ไม่มีคำอธิบายใดๆ ทั้งนั้นค่ะ เราไปกันไม่ได้ก็เท่านั้น” “ไปกันไม่ได้ ฮ่ะ ฮ่ะ ไหนดรีมบอกพี่หน่อยสิว่า เราไปกันไม่ได้ตอนไหน” ดลลดาทรงตัวขึ้น และตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ก็โดนรวบเอาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงแทน “ปล่อยนะคะ ดรีมไม่มีเวลามาตอบคำถามของพี่ฌอห์นหรอกค่ะ ดรีมจะต้องไปทำงานต่อ” ร่างอวบอิ่มดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนแข็งแรง “ไม่เป็นไร งั้นพี่จะหาคำตอบเองแล้วกัน” ว่าแล้วชวนนท์ก็บดขยี้ริมฝีปากอิ่มด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของตน อย่างลงโทษที่ทำให้เขาใจหาย และทำให้เขาเสียใจ เป็นห่วง กังวลสารพัด ดลลดาแทบหายใจหายคอไม่ออก เมื่อถูกจุมพิตเรียกร้อง