All Chapters of ทูนหัวของพ่อ: Chapter 21 - Chapter 30

“คิดจะแกล้งกัน ต้องโตกว่านี้อีกหลายขุมนะเด็กซน” เขาหัวเราะ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงหลังจากใช้มือทั้งสองข้างผลักต้นขาขาวให้ชันขึ้น ตาคมเปล่งประกายแวววาวยามจับจ้องกลีบนารีสีชมพู นุ่มเนื้อนั้นอวบอูมยามหนีบเขาเข้าหากัน แต่พอจับแยกเขาก็พลันเห็นกลีบเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายใน มันช่างบอบบางแต่มีอิทธิพลมหาศาลกับร่างกายเขา “อ๊ะ...ซี้ดดด” คราวนี้เธอสะบัดร้อนสะบัดหนาวเหมือนจะเป็นไข้ เมื่อเรียวลิ้นของคนช่ำชองตวัดปาดไปมาบนกลีบกระสันจนรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างไหลออกมา เธอรู้สึกถึงมันตลอด แม้ว่าจะมีปลายลิ้นปาดป้ายจนเหือดแห้ง สักพักก็ไหลออกมาอีก “พอ...พอแล้วค่ะ ทะ...ทำเลย” เพราะทนไม่ไหว ลิ้นของเขากำลังทำให้เธอขาดใจอยู่รอมร่อจึงเป็นฝ่ายเรียกร้องเสียเอง เดโชยิ้มกริ่มพร้อมยกสะโพกขึ้นแล้วกดความเป็นชายที่เครียดแข็งลงสู่ร่องสาว “อ๊ะ...คุณเดย์!!” เมื่อของมันเคยๆ เดโชจึงไม่ต้องค้างไว้นานเหมือนครั้งแรก เขาขยับโจนจ้วงและมันก็สาแก่ใจเธอเหลือเกิน “ชอบแรงๆ ก็ไม่บอกนะหยา” เขาแกล้งกัดเนินอกจนเธอสะดุ้ง สะโพ

พอเปิดกล่องไม้ออกก็พบว่าข้างในเป็นแหวนเงิน แกะสลักชื่อเดโช “พรุ่งนี้เอาไปร้านที่ซื้อมา” ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็หน้าเสีย “ทะ...ทำไมคะ คุณเดย์ไม่ชอบเหรอ ไม่ชอบมากขนาดต้องคืนเลยเหรอคะ” “ใช่” “คะ...คุณเดย์!!” เธอร้องเสียงสั่นทั้งตกใจ และเสียใจอย่างหนัก “คุณเดย์ไม่ชอบมากที่มันมีแต่ชื่อคุณเดย์ จะให้แหวนแกะสลักคุณเดย์ ต้องมีชื่อหยาด้วย” “ห๊ะ!” มายาวดีอ้าปากค้าง “โอ๊ย! หยาเจ็บ” แล้วร้องครางเมื่อถูกดึงจมูก เดโชหัวเราะเพราะจมูกเธอแดงระเรื่อ ก่อนจะจูบไปบนเนื้อแดงๆ ราวกับจูบของเขานั้นคือยารักษาแผล “เอะอะๆ ก็จะร้อง เรานี่ขี้น้อยใจและยังขี้ใจอ่อนด้วยนะยะหยา” เขาจะรู้ไหมว่า ประโยคนั้นกระแทกใจเธอเข้าเต็มๆ จนไม่อาจสบตาคมได้นานๆ นึกขึ้นได้ว่าเขาฉลาดเป็นกรด ถ้ามัวแต่หลบตาอีกสักพักเขาต้องรู้แน่ๆ “งั้นหยาจะเอากลับไปให้ทางร้านแกะสลักชื่อคุณเดย์เพิ่มนะคะ” “ตอนนี้” เขาจรดหน้าผากตัวเองกับหน้าผากเธอ ดวงตาของเขาอยู่ใกล้มากเหลือเกิน ถ้าเธอเผลทำอะไรออกไปเขาต้องจับได้แน่

มี sms แจ้งว่าเงินเข้าบัญชีสองแสนปุ๊บ มายาวดีก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานปั๊บ “ลูกน้ำคะ หยาจะออกไปทำธุระหน่อยได้ไหมคะ” เพราะหากเธอไม่อยู่ นั่นหมายถึงต้องปล่อยให้ราตรีอยู่สำนักงานเพียงคนเดียว ปะการังวิลล่า แม้จะเป็นรีสอร์ตที่ไม่ใหญ่มาก แต่ก็มีห้องพักที่เป็นตึก 4 ชั้น และเป็นบ้านเดี่ยวหลายหลัง หากลูกค้าเข้าพร้อมกันก็ดูจะวุ่นวายพอสมควร “คุณหยาจะไปไหนคะ” “หยาจะข้ามฝั่งไปธนาคารค่ะ” “อ้อ...แล้วคุณหยาทราบเวลาเดินเรือข้ามฟักหรือยังคะ” “ทราบแล้วค่ะ หยาจะรีบไปรีบกลับนะคะ” มายาวดีไม่รอให้ราตรีตอบรับรีบเดินออกไป แต่พอนึกอะไรได้ก็รีบย้อนกลับมา “ลูกน้ำคะ หยาขอยืมรถมอเตอร์ไซค์หน่อยได้มั้ยคะ” “อ้อ...ได้สิคะ นี่คะกุญแจ” ราตรีผู้มีน้ำใจยื่นกุญแจให้ มายาวดีก็ยิ่งสั่นไหวอยู่ในทรวงอก ทุกคนดีกับเธอจริงๆ แต่ตัวเองกลับกำลังจะทำเรื่องโกหก “ขอบคุณค่ะ” หลังจากที่รอเรือเฟอรี่สักครู่ใหญ่จนกระวนกระวายใจ เรือแพขนานยนต์ลำโตก็เคลื่อนออกจากท่าเรือเกาะปะการัง นี่เป็นอีกหนึ่งอิทธิพลของนายหัวเดโชผู

“คุณเดย์...รู้มาตลอด?” เธอเริ่มจะประติดประต่อเรื่องราวได้แล้วเขาพูดซ้ำๆ ย้ำๆ เสมอว่าอย่าดื้อ อย่าซน อย่าเกเร มิหนำซ้ำยังพูดว่าเธอขี้น้อยใจแล้วยังขี้ใจอ่อน เขารู้เรื่องทุกอย่าง รู้มาตลอดแต่ทำเป็นไม่รู้“อื้ม” เขาตอบรับในลำคอ และกดริมฝีปากลงบนปลายคางมน แต่ปากหนายังไม่แตะต้องผิวเนื้อนุ่มก็ถูกผลักห่างด้วยมือเล็ก“คุณเดย์หลอกหยา!”“ไม่ได้หลอก แต่ปล่อยให้รู้เอง”“ถ้าไม่หลอกคุณเดย์ก็ต้องบอกหยา คงไม่ปล่อยให้หยาเจอเรื่องแบบนี้ ไม่ปล่อยให้หยาไปกับชิด”“ก็ไม่ได้ปล่อยนะ”“คุณเดย์!!!” ตอนนี้กลายเป็นเธอที่โมโหเขา“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิทูนหัว คุณเดย์ให้ไอ้เข้มตามหยาไปติดๆ มันก็โทร.รายงานคุณเดย์ตลอดทุก 5 นาที แล้วที่ไม่ได้บอกก็เพราะอยากจับมันส่งตำรวจ ขอโทษที่ใช้หยาเป็นตัวล่อ และก็ขอโทษที่ทำขวัญเสีย”“คนใจร้าย ใช้หยาเป็นตัวล่อนี่นะ พูดออกมาได้ไง” เธอส่งเสียงดัง ความกลัวเลือนหายไปหมด เหลือแค่ความโมโหที่เป็นพายุอยู่ในหัวใจ “อ๋อ...ลืมไป หยาก็เป็นได้แค่นางบำเรอชั่วคราว คุณเดย์ถูกใจก็เลยเล่นด้วย”“คิดอะไรอย่างนั้นฮึเด็กโง่”“อย่ามาว่าหยาโง่นะ!!” เสียงของเธอแหลมเล็กเข้าไปในหู นี่ถ้าเขาแก้วหูแตกก็คงไม่ต้องเ

แสงดาวเป็นสาวน้อยวัย 18 ปี เพิ่งจะเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เธอเกิดมาบนกองเงินกองทอง และเป็นคุณหนูผู้แสนเอาแต่ใจ ไม่เคยมีใครขัดใจเธอได้เลยสักครั้งแม้แต่แม่แท้ๆ ของตัวเอง “นั่นดาวจะไปไหน” นางสุดารัตน์เรียกลูกสาวที่กำลังเดินออกจากบ้านในตอน 3 ทุ่ม เวลานี้น่าจะเป็นเวลาที่แสงดาวนอนอยู่บนห้องมากกว่าจะเห็นว่าลูกแต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟันกำลังออกไปท่องราตรี “แม่ก็รู้ แล้วจะถามดาวทำไม” แสงดาวหงุดหงิดที่ถูกทักถาม เธอแสดงท่าทางรำคาญมารดาของตนอย่างเปิดเผย “ดาว แม่ถามเพราะเป็นห่วง ดาวออกเที่ยวทุกคืนเลยตั้งแต่อายุครบ 18 ปี” “ก็ถ้าดาวยังไม่ถึง 18 ดาวจะไปเที่ยวกลางคืนได้ยังไงล่ะแม่” “ดาว...อย่าเที่ยวนักเลยลูก มันไม่ดี ดาวควรจะอ่านหนังสือเพื่อสอบเอนทรานส์นะลูก” “แม่...ดาวต้องสอบได้อยู่แล้ว แม่ลืมไปแล้วหรือว่าดาวเรียนเก่ง ได้ประกาศนียบัตรเรียนดีทุกปี จนดาวเบื่อจะขึ้นไปรับบนเวที” แสงดาวพูดไม่ผิด นี่คือความภาคภูมิใจที่เธอทำให้แม่ได้เสมอ แต่พออายุครบ 18 ปี แสงดาวก็ออกลาย แม้ว่าจะไม่ทำให้การเรียนในปีสุดท้ายของเธอต