All Chapters of ทูนหัวของพ่อ: Chapter 31 - Chapter 40

แสงดาวจงใจทำเมินพร้อมส่งยิ้มให้ชายอื่น ตวัดขาชี้ฟ้าได้เพราะเธอเรียนบัลเล่ต์ ส่ายหน้าอกกระโดดโลดเต้นให้มันกระเด้งกระดอน สอดมือเข้าไปใต้เสื้อทำท่าล้วงเนินอก อีกมือก็ลูบไปมาบนหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะลดลงสู่กลางหน้าขา แต่แค่เพียงเฉียดฉิวเธอก็สะบัดข้อมือและพวงผมสลวยพร้อมกับเชิดหน้ายิ้มหวานสะใจ เวลาเธอหันข้าง ปรมัยแทบเลือดกำเดาไหลถ้าเขาอ่อนต่อโลก เพราะกลีบเนื้อกลางหน้าขานูนเด่นชัดสายตา รอยตะเข็บที่รัดกลางร่องหลืบนั่นน่าดึงเสียนี่กระไร ปรมัยอดใจไม่ไหวเดินกลับห้องทำงานด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด แสงดาวเห็นเขาเดินจากไป ใจของเธอก็อ่อนแรงตามไปด้วย เขาทำเหมือนไม่สนใจ ที่เดินมาดูก็แค่มาดูหน้างาน เธออาจทำได้ไม่ดีพอจนทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมาถึงขั้นเดินหนี แสงดาวจึงหาวิธี จากที่เคยเห็นโคโยตี้เต้นยั่วมานาน เธอก็นึกถึงท่าทางเซ็กซี่ขึ้นมาอีก แสงดาวถอดเสื้อเอวลอยออกเหลือเพียงเสื้อชั้นในตัวจิ๋วห่อหุ้มทรวงอกคัพดีได้แค่ครึ่งๆ เธอรูดเสาแบะขาแม้จะเป็นท่วงท่าเก่าๆ แต่มันก็ยังเป็นที่ถูกอกถูกใจของบรรดาแขกหนุ่ม จนมีใครบางคนเอาแบงก์สีเทาพันแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ส่งให้เธอบนเวที

หน็อย! คนหนุ่มมาดแมนประสบการณ์ท่วมท้นกำลังโดนสบประมาท และเขาจะแจ้งความจับเธอเข้าห้องขัง แต่คงไม่เข็ดหลาบแน่นอนเพราะเด็กแบบนี้หน้ามึนขนาดนี้ต้องจัดให้หนักๆ ปรมัยสบถหยาบคายแล้วฟาดฝ่ามือไปบนบั้นท้ายจนเธอส่ายไหว แสงดาวไม่ร้องแต่ครางซี้ดซ้าดยั่วใจ สติของปรมัยขาดผึงกระชากกางเกงฟิดเปรี๊ยะจนขาดวิ่น แล้วที่น่าประหลาดใจจนต้องกระตุกยิ้มบนมุมปาก เพราะกางเกงนั้นขาดช่วงกลางร่องเนื้อพอดีเป๊ะ พ่อเลี้ยงวัยหนุ่มหรี่ตาแคบลงก่อนจะกดใบหน้าเข้าหาร่องเนื้อเปียกชุ่ม เขาอยากกระตุกจีสตริงให้ขาดเหมือนกางเกง แต่ไม่...เพียงแค่รั้งสายเส้นเล็กๆ ออกไปข้างหนึ่ง ริมฝีปากของปรมัยก็แนบชิดดูดดื่มกลีบกระสัน “อ๊า...” แสงดาวกรีดเสียงแหลมเล็ก หลับตาพริ้ม ใบหน้าเหยเก ไม่อยากจะเชื่อว่าทำได้ ในที่สุดความสาวของเธอก็ติดอยู่ที่ปากเขา “โอววว...พี่ปิงขา แบบนี้...เขาเรียกว่าเสียวใช่มั้ย” มันคือครั้งแรก แสงดาวจึงไม่แน่ใจ แม้จะกล้าบ้าบิ่นแค่ไหน แต่จริงๆ แล้วแสงดาวก็คือเด็กสาวที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะไม่นาน ถึงเธอจะถูกด่าว่าร่านรักเป็นโสเภณีข้างถนน แต่แสงดาวก็ไม่เคยขุ่น

“แฮ่กๆๆ” เสียงนั้นดังออกมาจากในห้องน้ำ และจะเป็นเสียงของใครไปไม่ได้นอกจากแสงดาว อาจเพราะประสบการณ์อันล้นหลามจึงทำให้เขาคิดถึงเสียงครางยามใกล้ถึงสวรรค์ เสียงหอบหายใจของแสงดาวที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้นคนเดียว เสียงนั้นราวกับเธอกำลังช่วยตัวเองอยู่ด้วยอะไรสักอย่าง อวัยวะ ส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกาย สายน้ำที่ฉีดพุ่งออกมาจากสายฉีดชำระ หรือจะเป็น... ปรมัยเบิกตากว้างแล้วเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปอย่างรีบร้อน และเขาก็เห็น... “นั่นเธอทำอะไร” แสงดาวยืนหันหลังให้ประตู เขาเห็นไหล่ข้างขวาของเธอขยับจึงชะโงกหน้าดู แสงดาวกำลังใช้แปรงสีฟันของเขาแปรงฟันของเธอ พระเจ้า!!! “ดาวไม่มั่นใจในกลิ่นปากก็เลยขอยืมแปรงสีฟันของพี่ปิงสักครู่นะคะ” “นี่เธอ...แปรงฟันอยู่เหรอ” แสงดาวพยักหน้า พอเข้ามาอยู่ในห้องน้ำก็รีบสำรวจตัวเอง และกลัวว่าถ้ากลับบ้านพร้อมกับเขา กลางทางอาจจะเสียตัวเหมือนที่เสียหัวใจไปตั้งนานแล้วก็เลยจัดการกับตัวเองเพื่อเขาจะได้พอใจมากที่สุด แต่เธอไม่มีแปรงสีฟัน จึ

คนที่เดินตามหลังต้อยๆ ก็น่ารักน่ามองทุกย่างก้าว แต่ทว่าหัวใจของแสงดาวเวลานี้ไม่สดใสเหมือนที่เคย เธอรู้สึกผิดทั้งที่ก่อนหน้านั้นกล้าหาญชาญชัยเหลือเกิน อยากได้ก็ต้องได้ แต่พอได้มาแล้วกลับสำนึกขึ้นมาว่าไม่ควรถ้าแม่ไม่มาหาวันนี้ เธออาจจะไม่รู้สึกอะไรแบบนี้แต่เพราะเปิดประตูแล้วเจอแม่ หลังจากเสร็จภารกิจทางเพศกับสามีของแม่มาหยกๆ แสงดาวจึงตะขิดตะขวงใจมากกว่าที่คิดไว้รถคันใหญ่ราคาแพงเคลื่อนตัวออกไป สองแม่ลูกนั่งเงียบกริบอยู่ทางตอนหลัง แสงดาวหงุดหงิดใจที่แม่ไม่ยอมพูดอะไร ทั้งที่ปกติเธอเบื่อแสนเบื่อเมื่อแม่สั่งห้ามโน่นนี่นั่นตลอด เธอตัดสินใจเปิดปากซักถาม“แม่ไม่เห็นต้องห่วงดาว ดาวบอกแล้วว่าจะมาที่นี่ แม่ก็อนุญาตแล้ว”สุดารัตน์หันขวับมองบุตรสาวด้วยสายตาโกรธเคืองในแบบที่แสงดาวไม่เคยเห็น แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น“เพียะ!!!” สุดารัตน์ตวัดฝ่ามือตบหน้าแสงดาวฉาดใหญ่“แม่!!” แสงดาวหน้าหันน้ำตาร่วงผล็อยในทันที แต่ความเจ็บปวดนั้นก็ยังไม่เท่า พอเงยหน้าขึ้นมองแล้วเห็นน้ำตาแม่ไหลอาบแก้ม“แกคิดว่าฉันเป็นแม่ที่ทั้งโง่และงี่เง่ามาตลอดเลยใช่มั้ย แกคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่าใจแกคิดอะไร”“แม่...” สาวน้อยถึงก

“พี่ปิงจะทิ้งดาวหรือคะ” ปรมัยกระตุกยิ้ม ตลอดเวลานับเดือนที่อยู่กับเธอเงียบๆ มันทำให้เขาคิดได้ว่า บางทีแสงดาวก็อาจรำคาญผู้ชายวัยเท่านี้ ตอนแม่ของเธอยังอยู่ เด็กนั่นก็แค่รู้สึกตื่นเต้นถ้าได้ทำกิจกรรมโลดโผนกับเขา แต่พอไม่มีใครอื่น เขาจึงกลายเป็นคนน่ารำคาญสำหรับเธอ “เธอจะให้ฉันอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร ในเมื่อพี่ดาก็ไม่อยู่แล้ว จะให้ฉันเป็นพ่อเลี้ยงของเธอต่อไปงั้นหรือ” ปรมัยลุกขึ้นยืนใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหน้า เขามองเธอนิ่งๆ มองอย่างให้โอกาส แต่แล้วแสงดาวก็ทำลายโอกาสนั้นด้วยการวางเฉย ปรมัยจึงเดินผ่านสาวน้อยขึ้นไปบนห้องนอน แสงดาวไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เธอรักเขาก็ใช่ ปัจจุบันก็ยังรักอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง แต่ทว่า...เมื่อไม่มีแม่อยู่ข้างๆ เธอกลับไม่อยากทำเหมือนในอดีต ยิ่งเขาแสดงความเย็นชากับเธอขนาดนี้ แสงดาวก็ยิ่งไม่กล้า “อะแฮ่ม!” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันไปเห็นใครบางคน เธอเคยเจอน้าหงส์จิราเพียง 3 หน ถ้านับครั้งนี้ก็เป็นหนที่ 4 เธอไม่ลืมถ้อยคำที่แม่บอกไว้ก่อนตายแน่นอน “น้าหงส์จิรา สวัสดีค่ะ” “แหม...เรียกน