All Chapters of ทูนหัวของพ่อ: Chapter 41 - Chapter 50

“แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย นี่มันเรื่องของแม่ที่ลูกอย่างแสงดาวต้องรับผิดชอบ หรือคุณจดทะเบียนสมรสกับสุดารัตน์ล่ะ จะได้ช่วยกันรับผิดชอบซะเลย” “ไม่มีทางที่พี่ดาต้องเป็นหนี้มากขนาดนี้ หนี้จริงๆ ของพี่ดามีแค่ครึ่งเดียว แล้วถ้าคุณจะมาเพื่อกดดันให้แสงดาวหาเงินมาใช้หนี้แทนแม่ ก็ควรจะมีหลักฐานของจริงมาให้ดู” “หึ อย่ามาทำหัวหมอกับฉันนะ หลักฐานนี่คือของจริง” “ผมจะต้องหาหลักฐานจริงมาฟ้องคุณกลับแน่ๆ กลับไปซะ จนกว่าทนายความของผมจะติดต่อกลับไป” “ไอ้...” หงส์จิราตวัดนิ้วชี้หน้าปรมัย “แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!” หงส์จิรายอมกลับไปหลังจากที่ปรมัยแข็งข้อไม่โอนอ่อนให้ เขาอยู่กับสุดารัตน์มานานพอสมควร แม้เรื่องบางเรื่องจะไม่ทราบ ก็ใช่ว่าจะไม่เคยได้ยินมาบ้าง ช่วงนั้นเขาอาจจะไม่สนใจและสุดารัตน์ก็ไม่อยากให้รู้ แต่ปรมัยเชื่อมั่นว่าตัวเลขที่แท้จริงต้องไม่มากเท่านี้แน่ๆ “พี่ปิงขา เราจะทำยังไงกันดี” ถ้าแสงดาวอยู่คนเดียว ป่านนี้เธอคงแย่ไปแล้ว “ไม่ต้องกลัว พี่ดาไม่ใช่คนสะเพร่า เราต้องมีเอกสารฉบับจริงแล้วฟ้องกลับหงส์จิราให้หน้าหงาย”

“ถ้าฉันลงไป เธอก็คงปี่เข้าหาอย่างร้อนรน”“ใช่ค่ะ ดาวกำลังคิดว่าจะขายตัวแลกเงินกับพี่ปิงอยู่เชียว โดนสกัดดาวรุ่งแบบนี้ สงสัยจะกินแห้วแน่ๆ” เธอจีบปากจีบคอเจื้อยแจ้วกลับมาเป็นแสงดาวจอมกะล่อนคนเดิม“ฉันจะเอาเธอเมื่อไหร่ก็ได้ ในเมื่อของมันเคยๆ กันอยู่”“แต่พี่ปิงก็ไม่เอาเสียทีนี่คะ ดาวรอจนเหนียงจะยานอยู่แล้ว”“กระแดะ เธอนี่มัน...”“ด้านได้อายอดยังไงล่ะคะ ดาวเคยทำได้มาแล้วทีนึง จะทำให้ได้อีกสักทีน่าจะไหว หรือพี่ปิงว่ายังไงคะ”แสงดาวลุคส์นี้อันที่จริงปรมัยก็พอใจไม่น้อย ดีกว่าทำห่างเหินเล่นองค์ทรงเครื่องน่ารำคาญ และเธอก็เป็นคนเดียวที่ยั่วเขาแบบนี้ขึ้นง่ายเสียด้วย“ฉันคงต้องสำรวจเครื่องเคราของเธอก่อน ถ้ามันคุ้มค่ากับเงินที่เสียไปก็น่าลอง”“ดาวต้องการเงินเยอะนะคะ”“นั่นอยู่ที่ความสามารถของเธอเองแสงดาว ถ้าทำให้ฉันพอใจมากก็ได้เงินมาก”“พูดอย่างนี้...แสดงว่าพี่ปิงจะซื้อดาวใช่มั้ยคะ” เธอว่ายน้ำมาเกาะขอบสระตรงที่เขายืน หัวหูเปียกลู่ ทว่าดวงหน้าอ่อนเยาว์นั้นสดใสน่ามองเหลือเกิน“ให้ฉันลองของหน่อยเป็นไร อยากรู้ว่าจะคุ้มค่ากับเงินหลายล้านหรือเปล่า”แสงดาวอมยิ้มเมื่อปรมัยย่อตัวลงนั่งยอง ดวงตาของเขาลูบไล้

แสงดาวเคาะประตูเรียกปรมัยตอน 8.00 น. พอดีเป๊ะ เคาะจนเจ็บมือก็ยังไม่เปิดจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปดู ภายในห้องนั้นว่างเปล่าไม่มีเงาของปรมัย เธอขมวดคิ้วแล้วเดินลงไปชั้นล่าง ไปเจอเขากำลังยกดัมเบลบริหารกล้ามแขนอยู่หลังบ้าน “วงแขนกล้ามเป็นมัดๆ อุ๊ยน่าจะกัดแขนเล่นเบาๆ น่ากระซิบเบียดกายกระแซะ แล้ววางมือแหมะไว้บนหัวเข่า อยากกระซิบเบาๆ ว่าตอนนี้เหงาใจจังเลย อื้อหือ...หล่อจัง อ้าห๊า...มาดแมน” ปรมัยเหลือบตามองสาวน้อยอารมณ์ดี เห็นเธอทำหน้าตาน่าหยิกก็นึกอยากจะฟาดก้นงอนๆ สวยๆ รับอรุณจริงๆ ยิ่งพอกวาดตามองชุดนอนที่เธอใส่แล้วกระตุกยิ้ม ยกดัมเบลขึ้นอีก 2-3 ครั้งก็วาง “เสร็จแล้วเหรอคะ” แสงดาวกระดี๊กระด๊ากระโดดไปจับมัดกล้ามของเขา “แข็งจังเลย ไม่รู้ว่า...อย่างอื่นจะแข็งเหมือนกล้ามแขนหรือเปล่านะ” ปรมัยหมั่นไส้จัดก็ตบก้นงอนๆ ของสาวช่างยั่วไปเพียะใหญ่ แสงดาวร้องวี้ดแต่ไม่หนี ผวาเกาะคอชายหนุ่ม “ทำไมเมื่อคืนไม่บอกว่าจะใส่ชุดนี้นอน” “ถ้าบอก ดาวก็ไม่ได้นอนสิคะ” เขามองกลีบปากที่ขยับเขยื้อนช่างเจรจาแล้วกดจูบหนักหน่วง สาวน้อยหัวเราะแผ่ว

คำถามทำไมพี่จึงต้องใช้วันเดือนปีเกิดเธอในการตั้งรหัสลับ คำตอบก็คือพี่กลัวแสงดาวจะรู้รหัสและเปิดเซฟนี้ก่อนเวลาอันสมควร ลูกสาวพี่เป็นอย่างไรเธอก็รู้ เมื่อถึงเวลาแสงดาวก็ควรแต่งงานกับเธอ อยู่กินกันฉันท์สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย โดยไม่มีใครครหาให้เกิดความเสียหายอีก เธอเข้าใจแล้วสินะ เครื่องเพชรและโฉนดที่ดินในตู้เซฟเป็นของแสงดาว ในกรณีที่เธอไม่ต้องการไถ่ถอนบ้านหลังนี้ เธอก็สามารถพาแสงดาวไปอยู่ที่อื่นได้ สุดท้ายนี้พี่ขอบใจเธอมากที่ตลอดมาเธอดูแลพี่เป็นอย่างดี เป็นน้องชายคนเดียวที่พี่รักและไว้ใจ ขอโปรดอย่าทอดทิ้งแสงดาว อยู่กับเธอ คอยดูแลเธอ อย่างที่พี่ทำมาตลอดด้วยนะ ด้วยรัก สุดารัตน์ เทียนโรจน์ ปรมัยอ่านพินัยกรรมนั้นอย่างเข้าใจ สุดารัตน์คงเกรงใจเขาหากจะให้ช่วยไถ่ถอนบ้านหลังนี้ แต่ปรมัยตั้งใจเอาไว้แล้ว เขาจะเอาบ้านหลังนี้กลับมาเป็นของแสงดาวอีกครั้งแม้จะไม่ได้อ่านพินัยกรรมฉบับนี้เลยก็ตาม เขาเดินออกมาจากห้องก็เจอแสงดาวตรงหน้าประตู

“แสงดาว!!!” คราวนี้นอกจากเสียงห้าวห้วนแล้วยังมีมือมากระชากเธอไป “อะไรกันนี่คุณ” อภิรักษ์ตะโกนลั่นแข่งกับเสียงเพลง “กูควรจะถามมึงมากกว่า เสือกมายุ่งกับเมียกูทำไม”ปรมัยตามลงมาเพราะเธอหายไปนาน แล้วเห็นภาพเธอกำลังนั่งอยู่บนตักผู้ชายอื่น เขาเกิดอาการลมออกหูผสมลมบ้าหมูจนแทบจับไอ้งั่งนี่ทุ่มลงกับพื้น “เมีย?” “ใช่ แสงดาวเป็นเมียกู” เวลานี้ร่างของหญิงสาวอยู่ในวงแขนของปรมัย เธอเงยหน้ามองเขายิ้มตาใส ยกมือขึ้นลูบแก้มผสมกับหัวเราะแผ่วๆ “บ้าเอ๊ย!!” “ขอโทษครับ คือผมไม่ทราบจริงๆ”เมื่ออภิรักษ์เห็นชายฉกรรจ์มายืนข้างหลังปรมัยหลายคน เขาก็รู้ชะตาของตนว่าต้องทำยังไงจึงจะหนีมัจจุราชตรงหน้าได้ “สั่งสอนมัน” คำสั่นสั้นๆ ได้ใจความก็ทำให้อภิรักษ์เบิกตาโพลนละล่ำละลักขอโทษขอโพยยกใหญ่ ก่อนที่ปีกทั้งสองข้างจะถูกหิ้วออกจากผับ “เฮียผมขอโทษ มีคนแนะนำผมว่าเด็กคนนี้ขายตัว ผมก็จ่ายเงินซื้อเธอ ผมไม่รู้ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ” ไม่ทันแล้ว ร่างของอภิรักษ์ตะโกนโวยวายจนกระทั่งออกไปนอกผับ “เฮีย! ฮิ ฮิ ฮิ เฮียขา ทำไมเฮียล