All Chapters of ทูนหัวของพ่อ: Chapter 11 - Chapter 20

ดวงตากลมยังจับจ้องภาพในจอทีวี ปลายนิ้วก็ยังเขี่ยติ่งเนื้อสร้างความกระสันเร่าร้อน คลื่นความปรารถนาแผ่ซ่านเป็นวงกว้าง เรือนร่างขาวผ่องแอ่นหยัดเมื่อความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลเจอทางตัน กำแพงข้างหน้าระเบิดเป็นจุล ก่อนร่างขาวจะสั่นระริกอ่อนยวบลงเป็นขี้ผึ้งลนไฟ มายาวดีปรือตาขึ้นอีกครั้งเมื่อเสียงสาวผมแดงคนเดิมกรีดร้องเหมือนถูกฆ่า ผ้าม่านปลิวไสวเรียกสติให้กลับมา เธอลุกขึ้นพรวดสิ่งแรกที่มองหาก็คือกางเกงขาสั้น เห็นมันอยู่ตรงหน้าก็รีบหยิบขึ้นมาสวมอย่างรีบร้อน รีบปิดทีวี ปิดเครื่องเล่น และถอดปลั๊ก แต่ลืมเอาแผ่นหนังออกจากเครื่อง ก่อนจะเผ่นออกจากห้องเข้าห้องตัวเองด้วยความกังวลใจ 5 โมงเย็นเศษๆ นายหัวเดโชก็กลับมาบ้าน เขาซื้อผลไม้ติดมือมาหลายอย่างหวังจะให้มายาวดีชอบ เคาะประตูห้องนอนของเธอเสียงดัง “ก๊อกๆ ยะหยา ฉันซื้อผลไม้มาฝาก ออกมาสิ” รอสักพักก็ได้ยินเสียงหวานตอบกลับ “เดี๋ยวออกไปค่ะคุณพ่อ” เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็เปิดประตูเข้าห้องตัวเองเดโชกระตุกเท้าขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกว่ากำลังเหยียบผ้าชิ้นเล็กๆ พอก้มมองก็พบว่าเป็นกางเกงชั้น

เสื้อชั้นในของเธอนี่น่ารำคาญชะมัด ชายหนุ่มจึงดึงมันลงทำให้นุ่มเนื้อดีดผึงออกจากรัง ดวงตาของเขาเบิกกว้างนิดๆ กับสิ่งที่เห็น มายาวดีซ่อนรูปเหลือเกิน เต้าเต่งก็ยังประดับด้วยยอดสีกุหลาบ เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนจะจูบไปบนความน่ารักนั้นอย่างหยอกเย้า ร่างสาวบิดส่ายไปมาพร้อมกับเสียงครางครวญกระเส่าไล่ตามหลัง ปากร้อนอ้ารวบยอดถันเข้าปาก ร่างสาวสะดุ้งเฮือกก่อนมือเล็กจะคว้าศีรษะเขาเอาไว้แล้วผลักเต็มที่ “พอ...พอแล้ว” เดโชไม่ยอมตวัดลิ้นปาดป่ายลากความเปียกชื้นไปบนตุ่มไตน่ารัก ดูดกลืนปลายถันให้ร่างขาวสั่นสะท้านอีกครั้ง ก่อนจะดึงตัวขึ้นจูบปิดปากอิ่ม หลอกให้เธอดึงสติขึ้นมายังเรียวปาก ปลุกความปรารถนาให้กับเธอเต็มที่ ใช้มือข้างหนึ่งค้ำร่างของตนและมืออีกข้างนวดคลึงเต้าทรวงอวบอัด พร้อมกับปัดปลายนิ้วไปมาบนยอดเขาลูกน้อย เขากำลังจะทำให้เธอขาดใจด้วยชั้นเชิงและประสบการณ์ที่มีมากกว่าหลายขุม ทั้งหลอก ทั้งล่อ และเอาอกเอาใจจนเธอเสียการควบคุมไปหมด ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหอบหายใจบ่งบอกว่าเธอหายใจไม่ทัน เขาจึงถอนเรียวปากออก เมื่อมองเข้าไปในแววตาคู่สวยก็พบว่ามั

“เขาเรียกว่ารักแรกพบ ไม่ได้บ้า แต่รักยังไงให้เขาข่วนหน้าแหกมาแบบนี้ล่ะครับ” ไอ้เข้มยังเป็นห่วงใบหน้าหล่อเหลาของนายหัว ต่างจากเจ้าตัวที่ดูจะไม่สนใจบาดแผลเป็นทางยาวนั่นเท่าไหร่ “กูอยากปล้ำ กูอยากมีเมียแล้วสิวะ” “มิน่าล่ะ” ไอ้เข้มทำท่าคิดยกขาไขว่ห้างให้ข้อเท้าพาดบนต้นขาอีกข้างแล้วกระดิกเท้าไปมา “ถ้าใช้ของแข็งไม่ได้ ต้องใช้ของนุ่มสิครับ” “ของนุ่ม?” “ครับ ผู้หญิงบางคนไม่ชอบถูกบังคับ อีกอย่างคุณหนูก็ยังละอ่อน ผลีผลามทำอะไรไปเธอก็กลัวเท่านั้น อย่างนายหัวคงไม่บ้าข่มขืนคนที่นอนร้องไห้มั้ง งั้นต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ค่อยๆ จีบเธอทีละนิด หยอดวันละหน่อย” “โอ๊ย! กว่าจะได้ กูคงแห้งเหี่ยว” คนใจร้อนไม่เห็นด้วยกับแผนการของไอ้เข้ม “งั้นก็ปล้ำเป็นเมียเลย ใจร้อนแบบนี้มีอยู่ทางเดียว” “ก็จริง” ว่าแล้วร่างสูงก็ลุกขึ้นพรวด “นั่นนายหัวจะไปไหนครับ” ไอ้เข้มรีบถามเพราะจู่ๆ นายของมันก็ลุกขึ้นพรวด “จะไปปีนหน้าต่าง” เขาตอบแค่นั้นก็เดินดุ่มๆ ตรงไปยังบ้านพักของตน “เฮ้อ...” ไอ้เข้มถอนใจ “ก็เป็นซะแบบนี้

มายาวดีว่ายน้ำเล่นสักพักพอหันกลับมาแล้วไม่เห็นใคร ก็หยุดชะงักดึงตัวขึ้นยืนมอง ผู้ชายตัวโตหายไปไหนแล้ว ผู้ชายปากหวานแต่ไม่รู้ก้นจะเปรี้ยวหรือเปล่าหายไป “กรี๊ดดดด” เธอกรีดร้องสุดเสียงเมื่อจู่ๆ เอวเล็กก็ถูกรวบไว้จากคนข้างหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร “คุณเดย์!” ทั้งตกใจและหวั่นไหวในคราเดียวกันเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา “อื้อ” เธอเอียงคอหลบเรียวปากที่ซุกไซ้ไปตามซอกคอเปียกชื้น “อย่าค่ะ” พร้อมกับร้องห้ามเสียงสั่นพร่า “อย่าปฏิเสธให้ยาก คุณเดย์จะไม่ทนอีกต่อไป” เขาทำลายกำแพงบางๆ ที่เธอสร้างขึ้นจนไม่เหลือชิ้นดี เวลานี้ร่างกายของเธอก็โอนอ่อนเหมือนขี้ผึ้งถูกไฟลน จะไม่ทนอีกต่อไป! เธอหมุนกายหันหน้าเข้าหาพร้อมฉีกยิ้มที่ดูยังไงก็รู้ว่าเสแสร้ง “ทนหน่อยเถอะนะคะ มันยังเร็วอยู่” “ไม่” เขาทำรอยยิ้มกว้างๆ สดใสให้หุบฉับ แล้วตวัดร่างเล็กเข้าสู่วงแขนอีกครั้ง “ใจร้าย” เธอได้แต่ตัดพ้อทั้งที่หัวใจเต้นแรงโลด พอเงยหน้าจะขอร้องเพื่อยื้อเวลา เรียวปากอิ่มก็ถูกจูบ เสียงหวานๆ ที่กำลังจะดังออก

มายาวดีไม่อยากสร้างศัตรูแต่ก็ยังมีศัตรูตั้งแต่วันแรก สายตาของวลัยกรบอกชัดถึงความไม่พอใจที่เธอแย่งตำแหน่งไป จากคนที่ดูแลบัญชีไปช่วยพนักงานธุรการอย่างราตรีก็เหมือนถูกลดหน้าที่ความรับผิดชอบ เหมือนคนถูกลดขั้นลดเงินเดือน ก็สมควรที่วลัยกรจะไม่พอใจ ทว่ามันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น มายาวดีศึกษางานจากแฟ้มงานในตู้ทุกแฟ้ม ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร และเธอก็ไม่สนใจด้วยว่าวลัยกรจะมีปฏิกิริยาเช่นไร “คุณหยาคะ เที่ยงแล้วออกไปทานข้าวเถอะค่ะ” พอพักเที่ยงราตรีก็ร้องบอกเสียงใส ในขณะที่วลัยกรสะบัดหน้าพรืดเดินออกไป มายาวดีถอนใจคว้ากระเป๋าสตางค์ลุกขึ้นยืนอย่างชั่งใจว่าจะไปทานข้าวเที่ยงในโรงอาหารของรีสอร์ต หรือจะเดินกลับไปขอข้าวป้าลำเจียกกิน ซึ่งกว่าจะเดินไปถึงก็คงใช้เวลาหลายนาที ระยะห่างจากที่นี่กับบ้านพักของนายหัวไม่ได้ใกล้มากนัก แต่ก็ยังเดินไปถึงได้ “ไปเถอะค่ะ อย่าไปสนใจพี่แหวนเลยนะคะคุณหยา แกก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ” ราตรีบอก “จ้ะ ไม่เป็นไรค่ะ” “ไปค่ะ ไปกับลูกน้ำ ไปทานข้าวด้วยกัน” ได้ยินดังนั้นก็ตัดสินใจได้ว่าจะไปฝากท้อ