All Chapters of ทาสรักพญามังกร: Chapter 41 - Chapter 50

มือใหญ่เปิดฝักบัวปล่อยสายน้ำให้ตกกระทบลงบนร่าง ความเย็นจากสายน้ำทำให้ร่างกายร้อนๆ สดชื่นขึ้นมาบ้าง ทว่าหัวใจของเขากลับหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงด้วยก้อนหินใหญ่หนัก หมัดลุ่นๆ ชกอัดผนังเต็มแรงจนข้อนิ้วแดงปูดหากซ้ำเป็นต้องแตกยับ แล้วเพียงอึดใจต่อมากำปั้นลุ่นๆ ก็อัดใส่ผนังกระเบื้องโมเสสของห้องน้ำอีกครั้ง ครั้งนี้เรียกเลือดสีแดงเข้มให้ไหลหยดเพราะความแรงที่เจ้าตัวตั้งใจจะให้เป็นไม่เคยรู้สึกสับสนแบบนี้มาก่อน พจนานุกรมทางความคิดของหยางโจวหมิง เคยมีแต่คำว่าได้กับไม่ได้ และใช่กับไม่ใช่ แต่ความสับสนไม่เคยถูกบันทึกเอาไว้มาก่อน จนบัดนี้คำนั้นมันเริ่มชัดเจนขึ้นทีละนิด พอๆ กับอีกคำที่กลายเป็นเงาผุดขึ้นอย่างช้าๆร่างสูงปัดความคิดแล้วกระชากความเจ็บปวดออกจากร่าง เขารีบเร่งอาบน้ำจนแน่ใจว่าร่างกายสะอาดสะอ้านพอ ก็เดินตัวเปล่าออกมาสวมเสื้อผ้า สายตาคมกล้ามองร่างที่ยังสลบไสลอยู่บนเตียงอย่างว่างเปล่า ดีแล้วที่เธอไม่ตื่นขึ้นมาในตอนนี้ เพราะเขาไม่พร้อมที่จะสบตาเธอมนธชัยพยายามสืบหาข่าวคราวการหายตัวไปของสรัญรัตน์ด้วยตัวเอง เขากลับไปยังบ้านอัคราบริรักษ์แต่ทุกครั้งก็ไม่พบกับนางสรวงสุดาหรือนายอรรถวัฒน์ พอสอบถามกับคนรับ

“แน่ใจเหรอที่พูดน่ะ” ขายาวๆ เป็นฝ่ายก้าวเข้ามาอย่างคุกคาม ร่างเล็กก็ก้าวถอยหลังทีละก้าว“นะ...แน่ใจสิ คุณคิดรึไง ว่าฉันยอมคุณเพราะ...”“เธอมีใจให้ฉัน” เขาต่อให้อย่างมั่นใจในความคิดของตน“ฉันไม่บ้ารักคนที่อยากเห็นครอบครัวฉัน ได้รับหายนะแน่ๆ” เธอเถียงหน้าดำหน้าแดง ขาก็ยังก้าวถอยหลังต่อไปเรื่อยๆหยางโจวหมิงไม่คิดจะเล่นเกมแมวจับหนู เขาหยุดชะงักแล้วจู่ๆ ก็หันหลังเดินไปยังบาร์เครื่องดื่ม วิสกี้รสเลิศถูกรินลงแก้วทรงสวยก่อนมือหนาจะกระดกแก้วสาดน้ำสีอำพันเพียวๆ ลงคอ“ถ้าเธอทำตัวดีกว่านี้ ฉันสัญญาได้อย่างหนึ่ง” ดวงตาคมกล้าจับจ้องร่างงามแล้วกวาดมองไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า ยอมรับกับตัวเองเงียบๆ ว่าหญิงสาวตรงหน้าสวยไม่เป็นสองรองใครจริงๆ“อะไร” เธอถามรวดเร็ว พร้อมกับมองเขาอย่างหวาดระแวง“เธอจะได้ติดต่อกับพ่ออีก ถ้าเธอไม่ดื้อแบบนี้ แต่ถ้ายังดื้อแล้วทำให้ฉันต้องออกแรงลากเธอขึ้นเตียงล่ะก็ ต่อไปนี้แม้แต่ข่าวคราวของพ่อ เธอก็จะไม่มีทางได้ยิน”ร่างอวบอิ่มสาวเท้าเข้าไปหาร่างสูงอย่างลืมตัว แค่ได้ยินคำว่า ‘พ่อ’ เธอก็ดีใจจนเนื้อเต้นแล้ว มือบางปาดน้ำตาที่ยังค้างอยู่บนสองแก้ม ดวงตากลมมองสบตาคมสีสนิม ราวกับจะมอ

“คุณ...ไม่อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้?” เธอกระซิบตอบเสียงเบาไม่ต่างกัน แต่แล้วก็ต้องครวญครางออกมา เมื่อร่างหนาขยับเรือนกายท่อนล่างเสียดสีกับส่วนอ่อนไหวที่สุดของเธอ “อืม...”“ถึงฉันจะอยู่ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดและความเลวร้ายมามาก แต่ฉันก็ไม่ปรารถนาหรือหลงใหลมันเลยสักนิด”“ถ้างั้น...คุณก็ปล่อยฉันไปสิคะ”“นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันคิดจะทำ เพราะอะไรรู้มั้ย”“เพราะอะไรคะ”กลีบปากร้อนบางเฉียบกดจูบลงบนแก้มนุ่มก่อนจะไต่ลงดูดซับความหวานที่มุมปาก เห็นปลายลิ้นเล็กสีชมพูก็ตวัดลิ้นหนาเข้าหา รูดรัดความหวานที่อยู่ใกล้อย่างหลงใหล จนเกือบจะลืมเลือนคำถามถ้าเขาไม่ผละริมฝีปากออกเสียก่อน“เพราะเธอหวานแบบนี้ไงเล่าตันหยง” บอกแล้วก็ทำท่าจะจูบเธอซ้ำอีกครั้ง สรัญรัตน์จึงยกมือยันอกกว้างเพื่อคำถามที่เธออยากรู้“เดี๋ยวค่ะ คุณฝังใจคิดว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดกับพ่อแม่คุณ มาจากคุณพ่อของฉันงั้นสินะคะ”หยางโจวหมิงขมวดคิ้ว แววตาจรัสแสงของเขาเข้มขึ้นทันควัน“อย่าทำให้ฉันเสียอารมณ์เพราะคิดเรื่องนี้ตันหยง”“ขอโทษนะคะ แต่ฉันจะพูดในฐานะของลูก ตั้งแต่ฉันเกิดจนทุกวันนี้ ฉันสาบานได้ว่าคุณพ่อไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คุณคิด ทุกอย่างที่เก

จางเอี้ยจือกดโทรศัพท์มือถือติดต่อกับลูกน้องของบิดาที่ส่งไปสะกดรอยตามหยางโจวหมิง เธอร้อนใจและอยากรู้นักว่าเขาแอบซุกคนอื่นบ้างไหม“ว่าไง ได้เรื่องอะไรบ้าง”“คุณชายหยางถ้าไม่ไปที่บ่อน ก็อยู่ที่บริษัท หรือไม่ก็ที่บ้าน ไม่ได้ไปไหนนอกเหนือจากนี้เลยครับคุณหนู”“งั้นเหรอ” คุณหนูตระกูลจางทำเสียงไม่อยากเชื่อ เธอมีลางสังหรณ์ว่าเขาต้องมีใครอื่นนอกจากเธอ และเธอก็เชื่อความรู้สึกบ้าๆ นี่เสียด้วย“ครับคุณหนู”“ตามต่อไป อย่าให้เขาจับได้ล่ะ แต่ถ้าจับได้ แกห้ามบอกโจวหมิงเด็ดขาดว่าฉันส่งแกไป”“ครับคุณหนู”หลังจากวางสายแล้ว หญิงสาวก็เห็นบิดายืนมองอยู่“ปะป๊าขา มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ร่างระหงเข้าไปโอบกอดคนเป็นพ่ออย่างประจบประแจง“นานพอจะรู้ว่าลูกให้คนสะกดรอยตามหยางโจวหมิง”คนเป็นบุตรสาวผละห่างเล็กน้อยแล้วคล้องแขนพาพ่อเดินไปนั่งเคียงกันบนโซฟาหรู“เอี้ยจือขอโทษนะคะ ที่ใช้คนของปะป๊าโดยพละการ”“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก แต่ป๊าอยากรู้ว่าทำไมหนูถึงทำแบบนี้ ไม่ไว้ใจโจวหมิงรึไง”“ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่หนูอยากดูให้แน่ใจ ปะป๊าก็เห็นว่าโจวหมิงทั้งหล่อทั้งรวยขนาดไหน คงต้องมีผู้หญิงมาติดพันเขาแน่ๆ”“ทีเมื่อก่อนไม่เห็น

หลังมือใหญ่กระทบบนหน้าผากทันทีที่เธอพูดจบ พญามังกรดำขมวดคิ้วจนมันแทบจะผูกเป็นโบว์อยู่กลางหน้า ไอร้อนที่สัมผัสกับหลังมือแม้จะไม่มากจนผงะ แต่เขาไม่ชอบใจเลยสักนิด ร่างสูงเดินอาดไปเปิดตู้ยาแล้วหยิบกระปุกยาลดไข้บรรเทาปวดมาวางไว้บนโต๊ะ“กินข้าวเสร็จแล้วกินยาซะ แล้วก็นอนพัก ไข้ไม่มากตื่นมาก็หาย”“ค่ะ ขอบคุณ”หยางโจวหมิงมองหน้าเซียวๆ ของสรัญรัตน์แล้วนึกสงสาร ทว่าคนอย่างพญามังกรดำไม่เคยแสดงท่าทีเห็นอกเห็นใจใคร ความสงสารจึงถูกเก็บเข้าซอกหลืบในหัวใจแบบเงียบๆ“ฉันจะให้คนไปซื้อเสื้อผ้ามาให้เธอ แล้วจะกลับมาพร้อมกับโทรศัพท์ถึงพ่อของเธอ”“แกร๊ง!!” เสียงช้อนกระทบจานข้าว ร่างอิ่มลุกขึ้นพรวดเกาะท่อนแขนกำยำอย่างดีใจ “จริงเหรอคะ คุณทำตามสัญญาจริงๆ”“ฉันไม่ได้ใจดีจนยอมสัญญิงสัญญาอะไรแล้วทำตาม ที่ฉันทำก็เพราะอยากให้พ่อเธอมีกำลังใจจะสู้ชีวิตต่อ คนเลวๆ พรรณนั้นตายเร็วนักจะดีได้ไงล่ะ”สรัญรัตน์ปล่อยมือออกจากท่อนแขนราวกับจับของร้อน เธอมองเขาตาเขียวปั๊ด อยากต่อว่าต่อขานให้หนำใจ แต่กลัวหากพูดไปแล้วจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับบิดาอีก หญิงสาวนั่งลงด้วยกิริยากระแทกกระทั้น ใบหน้าสวยหวานงอหงิกเป็นม้าหมากรุก คว้าช้อนส้อมตั