All Chapters of ทาสรักพญามังกร: Chapter 51 - Chapter 60

ธัชชัยกำลังจะผลักประตูห้องตรวจเข้าไปก็พอดีกับร่างบางเดินออกมา หยางเหม่ยลี่มองเข้าไปในดวงตาของคนรักนิ่ง เธอเห็นความสับสนเต็มเหนี่ยวอยู่ในนั้นก็สะท้อนวาบลึกเข้าไปในทรวงอก เจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงนับพัน ก็แววตาสับสนคู่นั้นมันไม่ได้มีความรักส่องออกมาให้เธอเห็นเลยสักนิดหญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะเปรยออกมาเบาๆ บังคับเสียงไม่ให้สั่น“กลับกันเถอะค่ะ”“ไม่เป็นไรนะ”แค่คำนี้ที่ดูเหมือนห่วงใยก็ทำให้เธอยิ้มออก เขาจะรู้รึยังนะว่าเธอกำลังจะมีลูกให้เขา ถ้ารู้แล้วเขาดีใจหรือเปล่า“ไม่เป็นไรค่ะ เหม่ยลี่รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”ธัชชัยมองหน้าซีดๆ นั้นก็รู้สึกเป็นห่วง เขาประคองร่างนุ่มเดินไปยังห้องยาของโรงพยาบาล มือหนากุมมือบางไม่ปล่อย หญิงสาวจึงมีกำลังใจจะเอนตัวซบบ่ากว้าง“เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะคะ คุณดีใจหรือเปล่า” กลั้นใจอยู่นานกว่าจะเรียบเรียงคำพูดออกไปได้“ผมรู้แล้ว” เท่านั้นเอง ที่ธัชชัยพูดออกมาให้ได้ยินหยางเหม่ยลี่รู้สึกว่าดวงตาพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตาที่เอ่อออกมาคลอหน่วย เธอกะพริบไล่หยาดน้ำตาให้กลับลงไป แม้จะอยากร้องไห้ออกมาอย่างสุดอั้น แต่ก็ต้องฝืนเมื่อไม่ได้อยู่ในสถานที่ส่วนตัวเช่นนี้ ความเ

“เปรี้ยงๆ ตามไป” เสียงบอดี้การ์ดคนหนึ่งร้องบอก พวกเขากำลังจะขยับตัวก็พอดีกับเสียงทุ้มๆ ของเจ้านายใหญ่ร้องห้าม“ไม่ต้อง ปล่อยมันไป”“แต่ว่า...มันจะฆ่าคุณชายนะครับ”“เปล่าหรอก มันไม่ได้ต้องการจะฆ่าฉัน มันแค่อยากให้ฉันเจ็บ ที่ฉันบอกไม่ต้องตามก็เพราะมันคงไม่หยุดอยู่แค่นี้ นี่คงเป็นแค่คำเตือนจากใครบางคน ถ้าเรารู้ว่าใครบัญชาให้มันทำ เราจะจัดการนายของมันแทน”“เลือด! คุณชายหยางต้องไปโรงพยาบาลแล้วล่ะครับ”“ไม่ แค่เฉี่ยวน่ะ ฉันไม่เป็นไรหรอก เรียกเจ้าของร้านซินซิงเปี่ยวไปพบฉันที่บ้าน บอกให้เอาแค็ตตาล็อกเสื้อผ้าผู้หญิงทั้งหมดไปด้วย”สั่งเสร็จก็ขึ้นรถ ความเจ็บปวดจากบาดแผลทำให้เขากัดริมฝีปากตัวเองบ่อยๆ หน้าคมเข้มเริ่มเปลี่ยนสีลงไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีแม้เสียงโอดครวญดังออกมาให้ได้ยิน รถคันหรูเปลี่ยนเส้นทางจากห้างสรรพสินค้าไปยังบ้านหลังงามในที่สุด“ตายแล้วโจวหมิง!!!”เทียนอี้เฟยปรี่เข้าไปช่วยประคับประคองร่างสูงที่พยายามฝืนความเจ็บปวด เดินเข้าไปในบ้านโดยไม่ยอมให้ใครเข้าไปช่วย เขาไม่ชอบให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเอง“อย่านะน้าอี้เฟย อย่าเข้ามา”“มีเรื่องมาอีกแล้วรึ คราวนี้กับใครอีก”“ยังไม่รู้ แต่ไม่ต้องห่วง

เวลาผ่านไปไม่นาน ข้าวต้มทรงเครื่องก็หอมฟุ้งหน้าตาน่ารับประทาน สรัญรัตน์ตักข้าวต้มใส่ถ้วยแล้วรีบนำขึ้นไปป้อนคนเจ็บที่นอนรออยู่ข้างบน เทียนอี้เฟยมองเห็นความเป็นห่วงเป็นใยที่แสดงออกมาชัดเจนอย่างพอใจ สาวน้อยคนสวยดูท่าจะมีใจให้คนเจ็บเสียกระมัง แต่ก็อย่างว่า...ผู้ชายมากล้นไปด้วยเสน่ห์อย่างพญามังกรดำ ใครได้อยู่ใกล้ๆ ก็หลงรักกันหัวปักหัวปำ ทว่า...ทาสสาวชาวไทยคนนี้ดูจะมีภาษีกว่าคนอื่น เพราะพญามังกรดำไม่เคยติดอกติดใจในรสสวาทของสาวคนไหนนอกจากเธอที่เขาแทบไม่ห่างกาย นอกจากเวลาที่ต้องไปทำงานเท่านั้นสรัญรัตน์เคาะประตูเบาๆ ก่อนจะผลักเข้าไปช้าๆ ร่างสูงยังไม่หลับอย่างที่กลัว แต่เธอเห็นดวงตาของเขาปรือปรอยด้วยความอ่อนล้าเต็มทน เธอรีบเข้าไปนั่งข้างๆ ตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าจนแน่ใจว่ามันหายร้อน ก็จ่อช้อนเข้าที่ริมฝีปากแห้งผาก“ทานค่ะ รองท้องสักนิดจะได้ทานยาแล้วก็พักผ่อนซะ”หยางโจวหมิงพยายามฝืนกายไม่ให้หลับทั้งที่ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงแบบนี้ เขาอ้าปากทานข้าวต้มฝีมือเธอไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดไม่จาเหมือนเคย คงเพราะพิษไข้ทำให้เขาไม่อยากพูดอะไรออกมา“ถ้าฉันฉีดยาให้คุณสักเข็มก็คงดี”สรัญรัตน์รู้สึกว่าตัวเองพลาดอ

ทว่า...ยามที่หญิงสาวเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ไปเรียบร้อยแล้ว เปลือกตาของคนเจ็บก็ลืมขึ้น สายตาคมฉ่ำเชื่อมทอดมองเจ้าของร่างนุ่มที่ทอดแขนกอดเขาไว้ เธอไม่มีทางรู้ว่าทุกประโยคที่เปล่งออกมา มันฝังลึกเข้าไปในหัวใจของเขาแล้วเรียบร้อย“ตันหยง...” เรียวปากได้รูปขยับคล้ายจะเปล่งเสียงออกมามากกว่าเรียกชื่อ แต่แล้วก็เม้มแน่นฟังเสียงลมหายใจที่ประสานกันชั่วครู่ ก่อนจะขยับตัวสอดมือใต้ร่างอิ่มแล้วรั้งร่างนุ่มเอาไว้ในอ้อมกอดเสียเอง“ตันหยง” เสียงเรียกที่ดังอยู่ในโสตประสาท คล้ายจะดังมาจากที่ห่างไกล ทว่า...เสียงนั้นฟังไพเราะจนเธอเคลิบเคลิ้มไม่อยากจะลืมตาตื่นขึ้นมา“ตันหยง...ถ้าเธอไม่ตื่น ฉันจะกินเธอแทนข้าวเช้าแล้วนะ”สรัญรัตน์ขยับตัวหยุกหยิก รู้สึกเหมือนมีอะไรไต่ไปทั่วตัวชวนให้รำคาญในตอนต้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นวาบหวิวในนาทีต่อมา เมื่อมันขยับเข้าไปจากชายเสื้อเลื่อนขึ้นผ่านเนินนางแห่งอิสตรีเพศ บดเคล้าเนินสวาทที่ชวนให้ลุ่มหลง หญิงสาวหยัดกายพลิ้วไหวราวกับควบคุมตัวเองไม่อยู่ กระทั่งสัมผัสอุ่นร้อนปลุกปั่นอารมณ์สาวพยายามแทรกกายเข้าสู่ความแน่นลึกในกลางร่าง“อื้ม...ออกไปนะ อย่ายุ่งสิ”มือเล็กผลักไสสิ่งที่ยุ่มย่ามอยู่ใจกลา

“แสดงว่าที่ผ่านมา คุณหลอกฉัน”“กลับไปถามปะป๊าของคุณดีกว่า ว่าใครคิดจะหลอกใคร”“กรี๊ด!!! ฉันจะให้ปะป๊าเล่นงานคุณแน่” เธอชี้หน้าอาฆาตเขาดวงตาแดงก่ำ ไม่มีอีกแล้วคำว่าขอโอกาสจากเขา เพราะเธอไม่มีหน้าจะเป็นคู่หมั้นทั้งที่หลักฐานฟ้องความสำส่อนอยู่ทนโท่แบบนี้ แต่เขาจะตีปีกโบยบินไปจากเธอง่ายๆ ไม่ได้เช่นกัน “ตระกูลหยางต้องพินาศ”“ผมจะอยู่เฉยๆ แล้วกันเอี้ยจือ รอดูว่าคุณจะทำอะไรกับผมบ้าง”อย่างน้อยๆ เขาก็ไม่อยากทำร้ายใจเธอมากกว่านี้ ถ้าเธอไม่ได้มีนิสัยก้าวร้าวและเย่อหยิ่งจนมองไม่เห็นหัวใคร แม้กระทั่งคนๆ นั้นเป็นแม่นมของเขา เป็นคนที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่ยังเยาว์ มีความสำคัญกับเขาไม่ต่างจากแม่บังเกิดเกล้าแล้วล่ะก็ เขาก็อาจจะมองข้ามหลักฐานในรูปถ่ายพวกนั้น สำหรับเขาพรหมจรรย์ไม่ใช่เรื่องสำคัญ จะรักจะชอบใครมันอยู่ที่นิสัยใจคอมากกว่าทว่า...สำหรับสรัญรัตน์แล้ว เขารู้สึกภูมิใจและขอบคุณที่เธอมอบสิ่งนั้นให้เขา ทั้งที่เธอก็ไม่เต็มใจแต่มันกลับทำให้เขารู้สึกเต็มตื้นในหัวใจมากที่สุด“แล้วคุณคอยดูนะหยางโจวหมิง คอยรับความหายนะไว้ให้ดีล่ะกัน”ว่าแล้วเธอก็ถอดแหวนเพชรขว้างใส่หน้าอดีตคู่หมั้น พร้อมกับเพิ่งรู้สึกตัวใน