All Chapters of How Much รักนี้เท่าไหร่: Chapter 41 - Chapter 50

“เรื่องมันเกิดจากที่คุณปัถย์กับริสาเป็นแฟนกันตั้งแต่เรียนอยู่เมืองนอก แต่สองคนนี้ไม่รู้ฐานะของครอบครัวกันและกัน ริสาเป็นคู่หมั้นของพ่อ พ่อรักริสามาก รอริสามาหลายปี สุดท้ายริสาก็ต้องกลับมาแต่งงานกับพ่อเพราะกิจการของบ้านริสากำลังย่ำแย่เพราะโดนโกง ปู่ของลูกเลยเร่งงานแต่งแล้วจะให้เงินไปพยุงกิจการ แต่ทุกคนดันรู้ว่าริสาท้องก่อนที่เราจะแต่งงานกันไม่กี่วัน งานแต่งเลยล้มไม่เป็นท่า จนปั้นหยาอายุได้สี่ขวบ ริสาก็เจอกับคุณปัถย์อีกครั้ง ครอบครัวคุณปัถย์มาซื้อกิจการของริสา แต่ตอนนั้นแม่ของลูกกับคุณปัถย์เป็นคู่หมั้นกัน กำลังจะแต่งงานกันแล้ว ที่จริงคุณปัถย์เขาไม่ได้รักแม่ของลูกหรอก แต่ที่ต้องหมั้นหมายด้วยเพราะเขาโดนแม่ของลูกมัดมือชก ดันมาประจวบกับที่คนทั้งคู่ได้กลับมาบังเอิญเจอกันพอดี พอสองคนกลับมาเจอกันอีก คุณปัถย์ก็แก้แค้นริสา แต่เขายังรักกันอยู่ สุดท้ายก็ได้ปั้นจั่นมาอีกคน แม่ของแกโดนถอนหมั้น คืนนั้นเราสองคนที่เสียใจก็มีอะไรกัน มันก็ด้วยความเต็มใจของคนทั้งคู่ ไม่มีคำว่าพลาดหรอก พอรู้ว่ามีแกเกิดขึ้นแล้ว พ่อกับแม่ก็เลยแต่งงานกันกลบข่าวฉาวทั้งหมด”สุทธิรักษ์ตกใจไม่น้อยกับความจริงอีกฝั่งที่ได้ยิน ในตอน

คนตัวบางที่เพิ่งลงมาจากห้องนอนเพื่อเดินเล่นแก้เซ็ง วิ่งถลาเข้ามาหาลุงสุดที่รักที่ดูแลเธอมาตั้งแต่จำความได้ แต่กลับต้องชะงักเมื่อด้านข้างของลุงก้องของเธอ มีชายหนุ่มคุ้นหน้าที่เธอคิดถึงเขาทุกลมหายใจแม้จะตกใจแต่ก็เลือกที่จะทิ้งตัวลงนั่งข้างคุณลุงคนโปรดแล้วกอดเขาแน่นๆ เหมือนที่เคยทำตั้งแต่จำความได้“หยาคิดถึงลุงก้องจังเลยค่ะ แต่เอ๊ะ นี่ยังไม่ทันถึงวันเกิดใครเลย ทำไมลุงก้องมาหาพวกเราได้ล่ะคะ”“พอดีลุงมีธุระ”“ดีจังค่ะ มีธุระบ่อยๆ นะคะ หยาคิดถึ๊งคิดถึงลุงก้อง”ถ้อยคำออดอ้อนราวกับยังเป็นเด็กน้อยผมแกละของเธอ ทำให้ทุกคนในห้องพากันอมยิ้มมีความสุข ที่วันนี้เธอดูกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เพราะตลอดเกือบสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอแทบไม่พูดคุยกับใครเลย ถ้าไม่นั่งเหม่อ ก็เดินเล่นชมสวนแบบเหม่อลอย แล้วก็นอนหลับแทบทั้งวันเท่านั้นแม้ใบหน้าเล็กๆ นั่นจะแนบอยู่กับอกแกร่งของคุณลุงคนโปรด แต่ดวงตากลมโตเปล่งประกายยินดีกลับมองสบกับผู้ชายที่เธอคิดถึงสุดหัวใจ อมยิ้มให้เขาเล็กน้อยอย่างยินดีแล้วผละออกมาจากอ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย“ที่รัก มาได้ยังไงคะ พ่อ แม่ รู้จักกับที่รักแล้วใช่ไหมคะ”เมื่อเห็นว่าคนรักยังดูปกติดีทุกอย่า

เวลาที่เขารอคอยก็มาถึง สุทธิรักษ์ผุดลุกขึ้นยืนยิ้มอย่างยินดีเมื่อประตูลิฟต์สำหรับผู้บริหารเปิดออก แต่ก็ต้องชะงักกึกอยู่กับที่พร้อมทั้งหุบยิ้มอย่างยินดีนั้นเมื่อภรรยาของเขาเดินจับมือออกมาจากลิฟต์กับผู้ชายที่เป็นรักแรกของเธอ“หยา..”เขาเดินไปดักหน้าหนุ่มสาวคู่นั้น ท่ามกลางสายตาของพนักงานนับสิบ ก้มหน้ามองมือของทั้งคู่ที่จับกันแน่นอย่างไม่เกรงใจสามีอย่างเขาสักนิด“หลีกไป ฉันหิว จะออกไปกินข้าวกับพิท”“จะออกไปกินข้าวหรือจะออกไปกินมันกันแน่ มันแต่งงานแล้วนะ คุณอยากจะถูกตราหน้าว่าเป็นชู้เหรอ”“คุณคงไม่รู้ว่าผมหย่าขาดกับภรรยาแล้ว ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก เพราะฉะนั้น ตอนนี้ผมโสด”เขาโกหกคำโต แน่นอนว่าใบขอหย่าใบนั้นที่ภรรยาของเขาเซ็นชื่อลงไปตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้ว เขายังไม่ยอมจรดปลายปากกาลงไปเสียที และก็ไม่มีวันยอมส่งให้ทนายดำเนินการต่อด้วย“อ๋อ งั้นก็เป็นคุณสินะ ที่กำลังเป็นชู้กับเมียของผม”“พูดให้ดีๆ หน่อยครับคุณสุทธิรักษ์ เมียที่คุณได้มาด้วยการโกหกหลอกลวง คุณไม่ควรกล้าพูดมันออกมาอย่างภาคภูมิใจเช่นนี้นะครับ ส่วนตอนนี้ถึงพี่หยาจะเป็นเมียคุณ แต่ก็อีกไม่นานหรอกครับ ทนายกำลังร่างหนังสือขอหย่าให้

เจ้าของบ้านทั้งสามคนมองแขกผู้มาเยือนในยามวิกาลแล้วก็ต้องถอนหายใจยาว ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาและทรงเสน่ห์ที่ห่างหายจากบ้านหลังนี้ไปร่วมสัปดาห์ดูทรุดโทรมราวกับซากศพ ดวงตาหม่นแสงราวร่างไร้วิญญาณ“ทำไมที่รักอยู่ในสภาพนี้คะพี่ก้อง”อริสามองหลานชายที่ยังคงอยู่ในตำแหน่งลูกเขยด้วยแววตาสั่นระริกอย่างสงสารจับใจ อย่าว่าแต่ลูกชายของก้องภพเลยที่อยู่ในสภาพร่างไร้วิญญาณเช่นนี้ ลูกสาวของเธอเองก็ไม่ต่างกัน ทุกวันนี้ทั้งซูบผอม ใบหน้าอมทุกข์ไร้ความสุข ข้าวปลาอาหารแทบไม่ยอมแตะ จนโรคกระเพาะถามหาเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเธอไม่เข้าใจเลย ว่าเด็กพวกนี้จะทรมานตัวเองเล่นกันทำไม ในเมื่อดูก็รู้ว่าหัวใจคนทั้งคู่รักและโหยหากันขนาดไหน“ก็เล่นข้าวปลาไม่กิน กินแต่เหล้า หมกตัวอยู่แต่ที่บาร์ ไม่ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันบ้างเลยก็เป็นแบบนี้แหละ แล้วตัวแสบของพี่ล่ะ เป็นยังไงบ้าง”“ไม่ต่างกันหรอกค่ะ”“หยาเป็นอะไรครับคุณอา”“เป็นโรคกระเพาะจ้ะ ก็ข้าวปลาไม่ยอมกินเหมือนเรานี่แหละ ปกติก็บ้างานไม่ค่อยกินข้าวจนเป็นโรคประจำตัวอยู่แล้ว”เขาเงยหน้ามองขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้านผ่านโถงบันไดกว้าง ที่ในวันนั้นเขาเห็นเธอวิ่งหายไปที่ฝั่งปีกขวาของ

“หยา รอผมก่อน หยาครับ”สามีที่ยังไม่ได้รับการให้อภัยจากภรรยาเดินตามเธอต้อยๆ ผ่านห้องนั่งเล่นที่สมาชิกทุกคนในบ้านรวมทั้งบิดาของเขากำลังนั่งพูดคุยกันอย่างออกรส แต่เธอก็ไม่ยอมหันกลับมาเหลียวแลเขาแม้สักนิดหลังจากที่เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาในเวลาบ่ายโมงตรงตอนที่เขากำลังขยับโยกในกายเธออย่างเมามัน เธอก็ลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งแล้วถีบเขาลงจากเตียงอย่างแรงจนเขากลิ้งตกลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้นในสภาพเปลือยเปล่า น่าสมเพชสุดๆทั้งตกใจทั้งเจ็บจึงวิ่งไล่ปล้ำเธอแล้วไปจบด้วยการที่เขาจับเธอกระแทกแรงๆ เพื่อลงโทษที่ถีบเขาตกสวรรค์ ผลลัพธ์ก็คือหลังจากที่เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ไม่ยอมพูดจากับเขาแม้แต่คำเดียว ทำราวกับเขาเป็นอากาศธาตุก็ไม่ปาน“หยาครับ เปิดประตูรถให้ผมก่อน หยา”เขาเคาะกระจกรถยนต์ฝั่งคนนั่ง แต่คนที่อยู่หลังพวงมาลัยกลับเชิดหน้าขึ้นแล้วเหยียบคันเร่งออกตัวจนฝุ่นตลบ จึงทำได้เพียงวิ่งไปที่รถยนต์ของตัวเองแล้วเหยียบคันเร่งตามเธอไปติดๆเธอใช้เวลาตลอดบ่ายในการเดินชอปปิ้งแก้เซ็ง เข้าร้านนู้นออกร้านนี้อย่างเพลิดเพลิน โดยไม่รู้เลยว่ามี Stalker กำลังจับตามองเธออยู่ทุกฝีก้าวร้านสุดท้ายที่เธอตั้งใจแวะก่อนกลับบ้านคือร้า