All Chapters of How Much รักนี้เท่าไหร่: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างงามเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนหนาบิดกายอย่างเมื่อยขบ มองชายหนุ่มรูปหล่อร่างกายสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตแบรนด์ดังทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า“ที่รัก ทำไมรีบตื่นล่ะคะ คุณจะไปไหน”ที่รัก สุทธิรักษ์ สุทธิวรกานต์กุล ท่านประธานหนุ่มรูปหล่อ ลูกชายเพียงคนเดียวผู้เป็นทายาทธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของต้นตระกูล ทั้งยังเป็นประธานบริษัทผลิตและส่งออกอาหารแปรรูปและอาหารแช่แข็งที่รับช่วงต่อจากคนเป็นพ่อที่ผันตัวมาเป็นที่ปรึกษาอาวุโส แถมยังอยากพิสูจน์ตัวเองด้วยการหุ้นกับเพื่อนเปิดบริษัทนำเข้าและจัดจำหน่ายซูเปอร์คาร์ แต่เขากลับชอบบริหารกิจการบาร์โฮสต์ชื่อดังที่ก่อตั้งมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองมากกว่าคนหล่อผินใบหน้ามามองสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่ค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง ถ้าเป็นปกติเขาคงไม่รีบตื่น หรืออาจจะกระโจนขึ้นเตียงไปโยกขย่มบนกายงามนั้นอีกครั้งก่อนกลับ แต่เสียดาย ที่วันนี้ไม่อาจทำแบบนั้นได้“ผมมีประชุมสำคัญ ต้องรีบไป”รุ้ง ประกายรุ้ง นางเอกสาวชื่อดัง กวาดตามองใบหน้าเรียวรูปไข่รับกับหน้าผากกว้างและสันกรามเหลี่ยมมนกำลังดี คิ้วเข้มดกดำ ดวงตาคมกริบมีเสน่ห์ จมูกโด่งจัด ริมฝีปากหยักได้รูปสี

“ครับๆ ผมยอมแล้วครับบอส ไปครับ เดี๋ยวผมลงไปส่งที่รถ”ในขณะที่สุทธิรักษ์เดินผ่านมุมหนึ่งของโซนวีไอพี ดวงตาคมกริบก็เบิกขึ้นเมื่อสายตาดันไปปะทะกับสาวสวยสุดเซ็กซี่ในชุดสายเดี่ยวสีแดง กำลังนั่งพูดคุยกับกลุ่มเพื่อนอย่างออกรส ทั้งเนื้อทั้งตัวสวยเย้ายวนชวนใจสั่น จนไม่สามารถละสายตาไปจากเธอคนนั้นได้เลยเมื่อเจ้านายหนุ่มหยุดชะงักมองไปยังกลุ่มสาวสวยสุดแซ่บทั้งสี่คน ลูกน้องที่รู้ใจกันดีอย่างภิภพก็รู้ได้ในทันทีว่าเจ้านายของเขาถูกใจผู้หญิงคนไหน แม้ทั้งสี่สาวจะสวยสง่าจนแทบจะกินกันไม่ลงก็ตาม“ชอบหรือครับบอส”“อะไร”“ผู้หญิงชุดแดง”“แสนรู้ทุกเรื่อง”“แหม ผมรับใช้บอสมานานนี่ครับ ว่าไงครับ ชุดแดงใช่ไหม”“อืม แขกเหรอ”“ครับ โต๊ะของคุณอรกมลชุดสีเหลืองครับ จัดปาร์ตี้สละโสดให้เพื่อน แต่ไม่รู้คนไหนเป็นว่าที่เจ้าสาวนะครับ เพราะสวยแซ่บเหมือนกันทั้งหมดเลย”สุทธิรักษ์พยักหน้ารับรู้ ในใจภาวนาขอให้ว่าที่เจ้าสาวไม่ใช่ผู้หญิงชุดแดงที่เขาถูกใจ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นคงเสียดายแย่“เรียกเด็กของเราหรือเปล่า”“เรียกครับ สี่คนเลย แต่เรียกแบบไม่ได้พาไปข้างนอกนะครับ แต่เห็นว่ามีคนเดียวที่โสด ก็ขอเด็กที่อาจจะพาไปข้างนอกได้ เป็นเซ

เวลาผ่านไปอีกนานนับชั่วโมง ใกล้เวลาที่บาร์จะปิดและใกล้หมดเวลาที่พวกเธอทุกคนได้รับโควตาจากครอบครัวแล้ว ซึ่งในขณะนี้ ทุกคนอยู่ในสภาพเมาแอ๋ไม่ต่างกัน เว้นแต่สุทธิรักษ์ที่คอแข็งที่สุด เขาแทบไม่รู้สึกเมาเลยด้วยซ้ำเสียงหัวเราะสนุกสนาน เสียงโห่ร้องอย่างชอบใจ และเสียงแซวเซ็งแซ่ดังขึ้นจากโต๊ะวีไอพีแทบตลอดเวลาครั้งนี้ปากขวดไปหยุดนิ่งอยู่ที่อรกมล สาวสวยที่กำลังตอบไลน์นัดแนะเวลากับสามี เธอรีบวางโทรศัพท์ แล้วทวงสัญญากับเพื่อนรักคนเก่งทันที“ยัยหยา เรื่องที่บอกเอาไว้เมื่อตอนหัวค่ำ ตกลงว่าไง ตามนั้นหรือป๊อด”ปัณยตาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ปกติก็ฆ่าได้หยามไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งมีแอลกอฮอล์เข้มข้นในกระแสเลือดขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเธอจะบ้าดีเดือดขนาดไหน“ตามนั้น ปั้นหยาไม่มีวันป๊อด”แม้จะไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร แต่หนุ่มๆ ก็โห่ร้องขึ้นมาอย่างชอบใจ ที่สาวแซ่บอย่างปัณยตารับคำท้าของอรกมล ซึ่งทุกคนก็อยากรู้เหลือเกิน ว่า “ตามนั้น” คืออะไรและการหมุนขวดครั้งนี้ ช่างบังเอิญที่ปากขวดมาหยุดอยู่นิ่งตรงหน้าของปัณยตาพอดิบพอดีสาวสวยสาดเหล้าลงคออึกใหญ่ แล้วหันหน้าไปหาหนุ่มหล่อที่ทำให้หัวใจเต้นแรง คนที่คอยดูแลเธออยู่ไ

ดวงตาคมกริบเบิกกว้างขึ้นอย่างตกตะลึง เมื่อความงามตรงหน้าปรากฏแก่สายตา ดอกไม้ดอกโตสีชมพูอ่อนที่มีหยาดน้ำหวานเกาะพราวจนสะท้อนแสงแวววาว กลีบดอกบอบบาง ติ่งเกสรสาวเล็กๆ นั่นบวมเป่งด้วยมีเลือดหลั่งไหลมาหล่อเลี้ยงอย่างมากล้น ช่องทางรักเล็กแคบแทบมองไม่เห็นทางเข้าทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เธอสวยงามเหลือเกิน สวยไปทั้งตัว ไร้ที่ติ แม้ในจุดที่ลึกลับแบบนี้และความงดงามตรงหน้าก็ทำให้เขาไม่อาจทานทนได้อีกต่อไป อยากรู้เหลือเกินว่าดอกไม้สีหวานแสนสวยของเธอ จะมีกลิ่นหอมหวานชวนฝันอย่างภาพลักษณ์แสนสวยนั้นหรือเปล่าจึงทำในสิ่งที่ไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ด้วยการก้มลงสูดกลิ่นดอกไม้ของเธอจนสุดปอดกลิ่นหอมอ่อนๆ เฉพาะตัวของเธอทำให้เขาอมยิ้มแล้วอดใจไม่ไหวที่จะแตะลิ้นลงไปที่ติ่งเกสรสาวบวมเป่งของเธอเบาๆร่างงามสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจผสมกับความกระสันซ่านรัญจวน จนต้องเปล่งเสียงร้องครางหวานๆ ออกมาอย่างยากที่จะห้ามให้คนทำอมยิ้มภูมิใจ“อ๊ะ อือ คุณ..”“หวานมาก ปล่อยน้ำของคุณออกมาให้ผมกินเยอะๆ นะครับ ปั้นหยา อืมมมม”ลิ้นสากปาดไล้ที่กลีบกุหลาบงามจนทั่ว กวาดต้อนเก็บกินหยาดน้ำหวานที่ถูกปล่อยออกมาอย่างไม่มีวันหมด

สุทธิรักษ์ยกยิ้มมุมปากเมื่อได้อ่านข้อความที่เธอทิ้งเอาไว้ให้พร้อมเงินปึกใหญ่สองปึก แม้จะรู้สึกเสียดายมากที่นอนหลับเป็นตายจนไม่รู้สึกตัวว่าเธอออกจากห้องเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ตาม“สองแสน ทิปหนักจังนะครับ ปั้นหยา”เขาเก็บเงินสองปึกและกระดาษโน้ตแผ่นนั้นลงในลิ้นชักข้างเตียง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาผู้จัดการบาร์ผู้เป็นลูกน้องคนสนิทในทันที“ครับ บอส”“ภพ หาเบอร์โทรของปั้นหยาให้ฉันหน่อย”ภิภพเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจที่เจ้านายหนุ่มให้เขาหาเบอร์โทรศัพท์ของสาวสวยที่เจ้านายอยู่ด้วยทั้งคืน“อยู่ด้วยกันทั้งคืน ไม่ได้ขอเบอร์เธอเลยหรือครับบอส”“ถ้าขอแล้วจะมาให้แกหาให้อีกหรือวะ ถามไม่คิด”“ครับๆ มัวทำอะไรอยู่ แค่ขอเบอร์ ง่ายๆ แค่นี้เอง ทำไมไม่ขอเองเลยล่ะครับ ผมเชื่อว่าเธอต้องเต็มใจให้เบอร์บอสอย่างรวดเร็ว นอกเสียจากว่าเธอจะมีแฟนแล้ว”“ไม่มี เธอยังไม่มีใคร”“แหม มั่นใจจังเลยนะครับบอส”“อย่ามัวพูดมาก ไปหาเบอร์มาให้ฉัน”“โธ่ บอสครับ แล้วผมจะไปหามาจากไหนล่ะครับ บอสอยู่ด้วยกันทั้งคืนยังไม่มีปัญญาได้เบอร์เธอเลย”“ไอ้ภพ ถ้าแค่นี้ไม่มีปัญญา โบนัสสิ้นปีอย่าหวังว่าจะได้”“บอสครับ ใจเย็นครับ ผมแค่แซวบอส