Lahat ng Kabanata ng ลูกหมาของมาเฟีย [ราฟาเอล×ซีลีน]: Kabanata 61 - Kabanata 70

ราฟาเอลพาคนตัวเล็กมายังบ้านเกิดของมารดาที่เอ็กซอง โพรวองซ์ ที่นี่เป็นสถานที่ฝังศพของอองรีและเซรีน่าซึ่งซีลีนมาเคารพศพบุพการีลำพังในทุกๆ ปี ระหว่างที่ปล่อยในภรรยาพูดกับพ่อแม่ของเธอ ดวงตาคมก็มองไปยังชื่อของคนทั้งคู่ที่สลักลงบนแผ่นหิน ก่อนจะพาเธอมาที่นี่เขาสั่งให้ลูกน้องเข้ามาทำความสะอาด รายงานที่ได้รับจากบอดี้การ์ดเกี่ยวกับฌองที่ละเลยการดูแลทำความสะอาดจนหญ้าขค้นปกคลุมรกร้างไม่ได้ถูกถ่ายทอดให้ภรรยาฟัง แม้จะเกลียดได้เลวนั่นมากขนาดไหน ก็ไม่คิดจะสุมฟแค้นในใจคนรักไปมากกว่านี้ ซีลีนที่ภายนอกดูเข้มแข็ง แต่ราฟาเอลก็รับรู้ได้ว่าลึกๆ เธอเจ็บปวดกับการกระทำของญาติคนเดียวของตนเองไม่น้อย "...หนูไปก่อนนะคะ ปีหน้าจะพาหลานมาเยี่ยม" ช่อดอกไม้ในมือเรียวกำลังจะถูกย่อตัววาง แต่มือแกร่งกลับประคองร่างของภรรยาเอาไว้ และเป็นผ่านดึงดอกไม้ออกจากมือของหญิงสาวไปถือ ไม่อยากให้ก้มตัว เพราะอาจเกิดการบีบเกร็งหน้าท้อง ไม่ลืมที่จะหันไปทักทายพ่อตาแม่ยายที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความสุภาพ "สวัสดีครับ ผมราฟาเอล เออร์วินโต้

31st December 20xx at Venice, Italy ภายในห้องพักหรูชั้นบนสุดของโรงแรม คนตัวเล็กซึ่งแต่งตัวเสร็จก่อนสามีลากเก้าอี้มานั่งชมวิวเมืองเวนิสจากมุมสูงของห้องพักด้วยแววตาตื่นเต้นประทับใจอย่างอย่างยากจะปกปิด ทั้งเมืองประดับประดาด้วยโคมไฟสีส้มตั้งแต่อาคารบ้านเรือน ตลอดจนสองฝั่งแกรนด์คาแนลตัดกับสีของตึกที่เป็นสีขาว ให้ความรู้สึกอบอุ่นโรแมนติก ยิ่งมืดไฟสีส้มก็ยิ่งสว่าง ยิ่งมองก็ยิ่งสวย โชคดีมากที่วันนี้หิมะไม่ตก แต่อุณหภูมิที่หนาวเหน็บสี่องศาก็ทำให้ร่างเล็กๆ ต้องใส่เสื้อโค้ทขนสัตว์สีน้ำตาลคลุมเดรสยาวสีแดงเบอร์กันดีของตนเองเอาไว้ "ที่รัก เดินมานี่หน่อย" "ค่ะ" เสียงเรียกของสามีดังมาจากฝั่งโต๊ะแต่งหน้า ราฟาเอลเพิ่งจะจัดเซตทรงผมตนเองให้เรียบร้อยและง่วนอยู่กับเนกไทสีเดียวกับชุดของภรรยา "ให้ช่วยอะไรไหม" "ช่วย" "อะไร?" ถามจบก็เอื้อมมือมาจับเนกไทสามีช่วยผูกและจัดทรงให้สวยงาม "เสร็จแล้ว^^" "ไม่ใช่..." เขาปฏิเสธให้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องนี้ และหมุนตัวหลับไปเปิดกล่องรองเท้าท

หลายเดือนต่อมา ร่างสูงกำยำสาวเท้ายาวๆ ด้วยความเร่งรีบไปตามโถงทางเดินโรงพยาบาล มาเฟียหนุ่มวัยสามสิบปีกลับมาจากอเมริกาด้วยเครื่องบินส่วนตัวทันทีที่ทราบว่าภรรยาคลอดลูกชายแล้ว เมื่อประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก ราฟาเอลก็รีบตรงดิ่งเข้ามาหาภรรยาซึ่งในมือมีเด็กทารกเพศชายอยู่ในมือ ใบหน้าสวยแม้ในยามไร้เครื่องสำอางหันมามองสามี ก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา “อ้าว! ทำไมกลับมาเร็วจัง อีกตั้งสามวันไม่ใช่เหรอ?” สามีออกไปทำงานต่างประเทศหนึ่งสัปดาห์ แต่นี่เพียงสามวันเขาก็กลับมาเสียแล้ว “ที่รัก!” สองมือคว้ากอดภรรยาเอาไว้ด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก “ทำไมถึงคลอดก่อนกำหนด?” กำหนดวันคลอดของภรรยาคือในอีกห้าวัน แต่นี่ซีลีนกลับคลอดลูกชายก่อนกำหนดถึงหกวัน เขาที่ได้รับข่าวจากคาลาร์ร์และเอ็มมาว่าคนตัวเล็กปวดท้องใกล้คลอดจึงบินตรงกลับมาที่โรมด้วยความร้อนใจ ยอมทิ้งแม้กระทั่งสัญญากาสิโนที่ลาสเวกัส ซึ่งในอีกไม่กี่วันก็จะได้เซ็นสัญญา แต่ช่างมัน คนอย่างราฟาเอลไม่สน ณ ตอนนี้ลูกกับเมียที่หนึ่งเดียว ธุรกิจพวกนี้ยังมีเวลากลับไปเจรจากันใหม่

โครงการฮันนีมูนของสองสามีภรรยารูซโซ่ถูกพับเก็บยาวๆ นับปี เนื่องจากหน้าที่การงานที่รัดตัวกันทั้งคู่ ราฟาเอลกำลังขยายอำนาจตนเองเข้าไปในฝรั่งเศสจึงต้องบินไปกลับอยู่บ่อยครั้ง เช่นเดียวกับภรรยาอย่างซีลีน อาร์โนลด์ รูซโซ่ที่ต้องบินไปทำงานที่ฝรั่งเศสซึ่งเป็นสำนักงานใหญ่ของอเมทิสต์แทบทุกเดือน ทั้งสองจึงต้องผลัดกันอยู่บ้านเลี้ยงลูกเพื่อไม่ให้เด็กน้อยขาดความรักความอบอุ่น เรียกได้ว่าในหนึ่งเดือนนั้นการอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาสามคนพ่อแม่ลูกช่างเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยาก กระทั่งโรเมโออายุครบสองขวบ สถานการณ์ของอเมทิสต์และลูซโซ่เวิลด์ไวด์ในฝรั่งเศสจึงคงที่ และทำให้มีเวลากลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง ภายหลังฤดูหนาวสิ้นสุดลงและเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ ราฟาเอลจึงตัดสินใจไปเยี่ยมบิดาที่แคว้นทัสคานี เมืองฟลอเรนซ์ ขับรถจากโรมเพียงสามขั่วโมงก็มาถึงเมืองที่เป็นดั่งจุดเริ่มต้นของประวัติอิตาลี นับตั้งแต่ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเกิดขึ้นที่นี่ อิตาลีก็เต็มไปด้วยความฝันที่ผู้คนหลงใหลใฝ่หา ขับรถข้ามสะพานแม่น้ำอาร์โนมาถึงคฤหาสน์สไตล์เรเนซองส์เก่าแก่ ซึ

สองปีต่อมา ณ เอ็กซองโพรวองซ์, ฝรั่งเศส “จุนตากับจุนยายนอนอยู่นี่เหยอ” เด็กชายโรเมโอวัยสี่ขวบครึ่งถามด้วยความสงสัยระหว่างที่จูงมือบิดาเดินเข้าไปตามเส้นทางที่ถูกปูด้วยพื้นซีเมนต์ ในขณะที่อาณาบริเวณรอบๆ เต็มไปด้วยป้ายหินอ่อนและพื้นหญ้าเตียนโล่ง กระทั่งเดินมาหยุด ณ สถานที่หนึ่งซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยสวนดอกคาเนชั่นสีชมพูขนาดย่อมที่สามีส่งคนมาจัดแต่งและให้คอยดูแลเป็นประจำ ดอกคาเนชั่นที่เซรีน่าแม่ของภรรยาชื่นชอบ “ใช่ค่ะ คุณตากับคุณยายพักผ่อนอยู่ที่นี่” หญิงสาวตอบลูกชายด้วยน้ำเสียงยินดี “หม่ามี้กับปะป๊าพาน้องโรมมาทุกปี จำไม่ได้เหรอ?” คำถามทวนความจำถูกเอ่ยขึ้น และเด็กชายเอียงคอนึกตามก่อนจะเบิกดวงตากลมโตสีเขียวมะกอกตนเองและคลี่ยิ้มกว้าง “จริงด้วย!! ปีนี้ไม่มีดอกไม้เหรอ ดอกไม้ๆๆ” ถามหาช่อดอกไม้ ซึ่งตนเองถือมาวางด้วยตนเองเมื่อปีที่แล้ว พลางกระโดดโลดเต้นไปมาวนรอบตัวมารดา คุณพ่อตัวสูงซึ่งมีเป้อุ้มเด็กเล็กคล้องอยู่ด้านหน้ายกยิ้มให้กับความเฉลียวฉลาดของลูกชาย ก่อนจะหันไปมองบอดี้การ์ดซึ่งทำหน้าที่ถือช่อดอกคัตเตอร์สีข