All Chapters of หลงรักร้ายนายตัวแสบ: Chapter 21 - Chapter 30

นักรบ....ผมขับรถมาจนถึงคอนโดโดยที่ระหว่างทางยัยป้าไม่พูดอะไรกับผมสักคำ ผมทำได้แค่เดินตาม ผมมองตามหลังยัยป้าที่เดินลิ่วๆเข้าลิฟต์ผมรีบเดินตามเข้าไปพอเราบังเอิญสบตากันยัยป้าก็หลบสายตา"ป้า""...." เงียบ"ป้า""......." เงียบ"ไอเดีย" พอผมเรียกชื่อเธอเธอก็หันมาทันที"เรียกอยู่ได้จะเรียกอะไรนักหนา""ที่ผมบอกเมื่อกี๊ผมพูดเล่นนะอย่าคิดมาก" ผมกลัวยัยป้าจะอึดอัดก็เลยบอกไปแบบนั้น"ฉันรู้ว่านายพูดเล่นอย่างนายไม่มีทางมาชอบคนอย่างฉันหรอกอายุฉันมากกว่านายตั้งหลายปี" ไอเดีย...ถามว่าฉันรู้สึกยังไงตอนที่ฉันถามนักรบว่าจะจีบฉันเหรอแล้วเขาตอบว่าใช่ ฉัน ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรจู่ๆใจมันก็สั่นขึ้นมาดื้อๆตอนที่เขาพูด ฉันทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าเขาพูดเล่นพูดจริง ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีคนเข้ามาจีบนะฉันมีคนจีบเยอะแยะแต่ไม่เคยมีใครทำให้ฉันใจสั่นเท่านักรบเลยทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาแค่ล้อเล่นหลายวันต่อมา...ตั้งแต่วันนั้นฉันกับนักรบก็คุยกันน้อยลงเขาไม่ค่อยแหย่ให้ฉันโกรธแบบเมื่อก่อน มันบอกไม่ถูกเหมือนอะไรในชีวิตขาดหายไป อย่าบอกนะว่าฉันชอบให้เขาแหย่น่ะไม่หรอกฉันไม่ได้ผิดปกติ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกฉันก็ตื่นเช้

ไอเดียร์...."พี่ก็รู้ว่าผมกับไอเดียเป็นแฟนกันแล้วพี่ยังมาหาเรื่องเธออีกแบบนี้ผมต้องทำยังไง""หาเรื่องอะไรพี่ไม่ได้หาเรื่องนะ""ที่รัก ผู้หญิงคนนี้มาหาเรื่องที่รักหรือเปล่าครับ" ฉันมองหน้านักรบก่อนจะหันไปมองหน้ายัยมินนี่ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าไม่พอใจที่ได้ยินสรรพนามที่นักรบเรียกฉันก่อนจะเดินชนฉันแล้วรีบลงบันไดไป"ขอบใจนะที่มาช่วยไล่ยัยมินนี่ไปน่ะ""มันเป็นหน้าที่ของแฟนที่ดีอยู่แล้วป่ะ" อยากจะบอกว่าวันนี้ทั้งวันฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลยจริงๆเพราะในหัวคิดแต่เรื่องของนักรบ ฉันไม่รู้ว่าที่เขาทำอยู่ตอนนี้เขาแกล้งฉันให้หวั่นไหวหรือแค่อยากช่วยฉัน หลังเลิกเรียนวันนี้มีกิจกรรมรับน้องฉันต้องไปช่วยเพื่อนๆคนอื่นๆคุมเด็กปีหนึ่งที่เข้ามาในปีนี้ซึ่งก็รวมถึงนักรบด้วยเพราะเขาเรียนคณะเดียวกันกับฉัน"รับน้องปีนี้เราจะพากันไปเข้าค่ายอาสาที่หมู่บ้านบนดอยจังหวัดเชียงใหม่ซึ่งที่หมู่บ้านแห่งนั้นขาดแคลนเครื่องอุปโภคบริโภคเราจะเอาของไปบริจาคให้กับชาวบ้านที่นั่นซึ่งการเดินทางอาจจะลำบากสักหน่อย เราจะไปกันสี่คืนห้าวันซึ่งกำหนดเดินทางคืออีกสองอาทิตย์ข้างหน้า นักศึกษาคนไหนไปไม่ไ่ด้ไม่สะดวกที่จะไปไม่อยากลำบากหรือร่าง

ไอเดีย...หลังจากวันนั้นชีวิตความเป็นอยู่ของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไปเพราะนักรบ ฉันถูกยัยปุ้ยแซวไม่เว้นวันเพราะนักรบคอยเอาใจฉันแทบจะทุกอย่างพักเที่ยงต้องมากินข้าวกับฉันไหนจะเพื่อนของเขาอีกที่ชอบแซวว่าฉันมีอะไรดีถึงทำให้เพื่อนของเขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ฉันก็เลยถามซีว่าเมื่อก่อนนักรบเป็นยังไงเหรอเพราะฉันไม่ค่อยรู้ว่าเมื่อก่อนเขาเป็นยังไง"มันไม่เคยจีบใครครับ แต่ถ้ามันถูกใจก็จะพาเข้าห้องน้ำไม่ก็ลากขึ้นเตียง5555""มึงพูดเชี่ยไรเนี่ยเดี๋ยวไอเดียก็เข้าใจกูผิดหรอก" อยากจะบอกว่าตอนนี้นักรบเขาไม่เรียกฉันว่าป้าแล้วนะแต่เรียกชื่อฉันแทน ฉันเคยถามเขาว่าทำไมไม่เรียกฉันว่าพี่เพราะถึงยังไงฉันก็อายุมากกว่าเขาตั้งหลายปี เขาตอบว่าไงรู้ไหมเขาบอกว่าจะให้เรียกแฟนตัวเองว่าพี่ได้ไงมันไม่โอเค เขาบอกแบบนี้ ทั้งที่ฉันยังไม่ไ่ด้ตกลงเป็นแฟนเขาเลยแต่พูดไปก็เท่านั้นแล่ะค่ะเขาฟังซะที่ไหนถึงเขาจะดีกับฉันกว่าแต่ก่อนไม่ค่อยกวนโมโหแต่นิสัยเอาแต่ใจของเขามันแก้ไม่หายหรอกค่ะฉันก็เลยปล่อยเลยตามเลยเขาอยากเรียกอะไรก็เรียกแต่ขออย่างเดียวอย่าเรียกฉันว่าที่รักเพราะฉันเขิน>กูต้องพูดเพื่อให้พี่เค้ารู้ว่ามึงแต่ก่อนเป็นยังไงพี่เค้าจะได

ไอเดียร์.....เราเดินมากันมาได้สักพักใหญ่ๆฟ้าก็เริ่มมืดแล้วเสียงสัตว์เล็กๆร้องระงมดังทั่วผืนป่าจนฉันเริ่มรู้สึกกลัว อยากจะบอกว่าฉันกลัวความมืดแล้วก็กลัวผีมากๆด้วยยิ่งฟ้ามืดลงมาเท่าไหร่ความกลัวก็ยิ่งเพิ่มขึ้นฉันจับมือนักรบแน่นเดินกอดแขนเขาไม่ยอมห่าง"กลัวเหรอ""ใช่กลัวฉันกลัวความมืดแล้วก็กลัวผีด้วยนายอย่าทิ้งฉันไว้ที่นี่นะ""ใครมันจะไปทิ้งลงพูดไปเรื่อยดูหนังเยอะไปป่ะเนี่ยหื้มมม" เขาพูดพร้อมกับเอามือมาขยี้ผมฉันเล่นเหมือนฉันเป็นเด็ก"ถ้ากลัวก็ขึ้นมาขี่หลังฉันดีกว่า""จะดีเหรอ" ตอนนี้ฉันไม่เกรงใจหรือกลัวเขาเมื่อยแล้วเพราะตอนนี้ฉันกลัวผีมากกว่า"ดีสิ""ขอบคุณนะแล้วก็ขอโทษที่ทำให้นายต้องมาลำบาก" พูดจบฉันก็ขึ้นขี่หลังเขาแล้วกอดคอเขาแน่นเอาหน้าซบลงที่ไหล่แล้วมองซ้ายมองขวาเพื่อช่วยเขาจำทาง"เพื่อเธอฉันยอมลำบากได้อยู่แล้วไอเดีย" ได้ฟังอะไรแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันหวั่นไหวมากขึ้นมากขึ้นโอ๊ยฉันจะทำยังไงดี ฉันอาจจะต้องมีแฟนเด็กอย่างงั้นเหรอแล้วก็เป็นแฟนคนแรกด้วย>เราเดินกันมาสักพักก็เจอแสงสว่างเหมือนควันไฟมาจากที่ไม่ไกลมากนัก หรือเรามาถึงหมู่บ้านกันแล้ว ฉันรีบชี้ให้นักรบดูพอเขาเห็นเขาก็รีบพาฉันเดินไป

ไอเดียร์.....ฉันตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงหมาหอนหมามันหอนได้ยังไง หรือมันเห็นผีฉันยิ่งกลัวผีอยู่ทำไงดีฉันมองไปรอบๆ บริเวณซึ่งมันมืดไปหมดมองแทบไม่เห็นอะไรเลยแม้จะมีแสงจากพระจันทร์ส่องมาบ้างแต่ก็ยังมืดอยู่ดีในความรู้สึกของฉัน"นักรบ" ฉันเรียกเขา".....""นักรบ""หื้มมม""เสียงหมามันหอนนายได้ยินมั้ย""อืม""นายว่ามันหอนทำไมอ่ะ" ฉันหวังว่าเขาจะไม่ตอบในสิ่งที่ฉันกลัวนะแต่..."มันคงเห็นผีล่ะมั้ง""นายก็คิดแบบนั้นเหรอ""โบราณเค้าบอกว่าถ้าหมามันหอนแปลว่ามันเห็นผี""ฮือออ ทำไงดีฉันกลัวผี>ถ้ากลัวก็ขยับเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็ยอมให้ฉันกอดแล้วฉันจะปกป้องเธอเอง""แน่นะ""อืมม" ฉันยอมขยับตัวเข้าไปใกล้เขาตอนนี้ฉันกลัวผีมากกว่ากลัวเขาแล้ว พอฉันขยับเข้าไปใกล้เขาก็ดึงฉันเข้าไปกอดทำให้ตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเขา หน้าของฉันซบอยู่ที่อกของเขาพอดิบพอดีอยากจะบอกว่าตอนนี้ฉันรู้สึกอบอุ่นแล้วก็ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูกเหมือนฉันกำลังได้รับการปกป้องจากเขา พอฉันรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยแล้วฉันก็หลับตาลง แม้จะมีเสียงหมาหอนดังมาเป็นระยะแต่ฉันกลับไม่รู้สึกกลัวอีกเลยนักรบ....ผมนอนลืมตาแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืด ผม