All Chapters of หลงรักร้ายนายตัวแสบ: Chapter 51 - Chapter 58

นักรบ.....ผมไม่เข้าใจว่าไอเดียเป็นอะไรทำไมถึงเอาแต่ใจตัวเองไม่ฟังอะไรแบบนี้ และตอนนี้เธอก็ปิดเครื่องไปแล้ว"แฟนนายโกรธเหรอนักรบที่นายมาทำรายงานที่ห้องเราน่ะ""ไม่ใช่หรอก ว่าแต่เธอเป็นยังไงบ้าง โอเคหรือยัง""ยังเลยแต่ก็ดีกว่าเมื่อเช้านี้แล้วน่ะ""แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปจะไปแจ้งความมั้ย" ผมถามแก้มใส เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อเช้าเธอไม่ได้ไปเรียนเพราะไม่สบายแล้วเธอบอกว่าเมื่อตอนกลางวันพี่ชายของเธอมาหาเธอที่ห้องเพื่อมาขอเงินเอาไปเล่นการพนันแต่เธอไม่มีให้พี่ชายเธอก็เลยตบตีเธอซ้อมเธอจนหน้าตาดูไม่ได้ เธอไม่มีเพื่อนที่ไหนก็เลยโทรมาหาผมขอให้ผมช่วยซื้อยากับข้าวมาให้หน่อยเพราะเธอไม่กล้าออกจากห้องในสภาพนี้ผมอดสงสารไม่ได้ก็เลยซื้อข้าวกับยามาให้ ตอนแรกผมคิดว่าคงไม่เป็นอะไรมากแต่พอเห็นสภาพเธอจริงๆ แล้วมันน่ากลัวมากปากแตกหัวแตกตาบวมปูดแดงช้ำทั้งสองข้างผมเลยบอกให้เธอไปแจ้งความแต่เธอก็ไม่ยอมไปเธอบอกว่าแจ้งความไปก็ไม่ประโยชน์แถมพี่ชายเธอจะโกรธและกลับมาทำร้ายเธออีกผมไม่รู้จะช่วยยังไงก็แล้วแต่เธอก็แล้วกัน ตอนที่ไอเดียบอกให้ผมส่งโลเคชั่นไปให้เธอเพราะเธอจะมาที่หอของแก้มใสแต่แก้มใสขอร้องผมเธอบอกเธออายคนอื่นเธอไม่ต้

สามปีต่อมา...ไอเดีย....ตอนนี้ฉันอยู่ที่ประเทศอังกฤษค่ะถามว่ามาได้ยังไงฉันมาเพราะน้าอนงค์พามาค่ะ วันนั้นที่ฉันตัดสินใจว่าจะเลิกกับนักรบฉันโทรบอกน้าอนงค์เพราะฉันไม่อยากให้น้าอนงค์มารู้ทีหลังเพราะถึงยังไงท่านก็มีบุญคุณกับฉันมาก ท่านถามว่าเกิดอะไรขึ้นฉันก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ท่านฟัง ท่านก็เลยบอกให้ฉันมาอยู่กับท่านที่อังกฤษเพราะท่านเห็นว่าฉันไม่มีใครตอนแรกฉันไม่อยากรบกวนท่านเพราะท่านก็ช่วยเหลือฉันมามากแล้วแต่ท่านก็ไม่ยอมท่านบอกว่าถ้าฉันไม่ยอมมาท่านก็จะโกรธฉันฉันก็เลยจำเป็นที่จะต้องย้ายมาอยู่กับท่านที่อังกฤษซึ่งท่านก็สัญญาว่าจะไม่บอกนักรบว่าฉันอยู่ที่นี่ และท่านก็ให้ฉันเรียกท่านว่าคุณแม่เพราะท่านคือแม่สามีและเป็นคุณย่าของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของฉันเองใช่แล้วค่ะฉันมีลูกชายตอนนี้อายุได้สองขวบครึ่งแล้วแกชื่อว่าน้องไรเฟิลตอนนั้นที่ฉันตัดสินใจเลิกกับนักรบฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังท้องมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่อยู่ที่นี่แล้วค่ะ อยากจะบอกว่าตั้งแต่ฉันเรียนจบเวลาที่ฉันกับนักรบมีอะไรกันบ่อยครั้งที่เขาจะไม่ใส่ถุงยางมันเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันท้องน้องไรเฟิล ซึ่งตอนนั้นน้าอนงค์ท่านสังเกตว่าฉันกินเยอะกว่า

ไอเดีย...."อื้อออออ" ฉันสะลึมสะลือเอามือลูบที่คอและเริ่มรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ก็เจอกับพ่อของลูกที่กำลังซุกไซร้ซอกคอฉันอยู่ ถามว่าฉันผลักเขาออกไหมไม่หรอกใครจะไปทำแบบนั้นกันฉันมีแต่จะเชื้อเชิญให้เขาทำได้ตามอำเภอใจเขาอยากซุกอยากไซร้อยากทำอะไรตรงไหนฉันยอมหมด"อื้ออออตัวเอง" ฉันลองเรียกเขาในแบบที่เคยเรียก เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะก้มใบหน้าลงมาซุกไซร้ซอกคอของฉันต่อ"ตัวเองลูกอยู่ไหน""ลูกหลับแล้ว""แบบนี้ก็ทางสะดวกน่ะสิ" ฉันเริ่มทำเสียงอ้อนเขาแบบที่เคย"อืมมใช่ทางสะดวก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงครางกระเส่า มือของเขาลูบไล้ไปทั่วร่างกายของฉันจนฉันเริ่มมีอารมณ์"ถ้างั้นคืนนี้เค้าขอกินน้ำตัวเองสักสามสี่น้ำจะได้มั้ยคะ" ฉันยั่วเขาด้วยคำพูด"สามสี่น้ำจะไปพออะไร""ผัวขาา เมียคิดถึงผัวจังเลยค่ะ""อ้อนเก่งนักนะรู้ใช่มั้ยว่ามีความผิดอยู่""ความผิดอะไรเค้าไม่รู้เรื่อง""เรื่องลูกไง""ถ้าเรื่องลูกเค้าก็บอกตัวเองไปแล้วไงค้าาา""ไม่รู้ล่ะฉันถือว่ามันเป็นความผิดของเธอ" จนป่านนี้เขาก็ยังคงเรียกฉันเรียกเธอไม่ยอมเรียกที่รักแบบเมื่อก่อน แต่ไม่เป็นไรเรามีเวลาด้วยกันทั้งคืนฉันจะ

วันต่อมา....หลังจากที่เราปลดปล่อยความต้องการกันมาทั้งวันทั้งคืนวันนี้ฉันตื่นก่อนนักรบเพื่อที่จะเดินไปดูลูกที่ห้องนอนของนักรบ ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปช้าๆเพราะกลัวว่าแกอาจจะยังไม่ตื่นแต่พอเปิดเข้าไปฉันก็พบแต่ความว่างเปล่าเพราะว่าแกลูกชายของฉันไม่อยู่ในห้องมีเพียงข้อความสั้นๆ ในกระดาษโน๊ตที่แปะไว้หัวเตียงว่า....แม่ขอพาหลานไปอยู่ที่บ้านนะลูก เราสองคนจะได้มีเวลาปรับความเข้าใจกัน... แม่อนงค์ปล. เพลาๆกันบ้างนะทั้งสองคนแม่เข้าใจว่าไม่ได้เจอกันนานหลายปีแต่ขอลดเสียงลงหน่อยนะลูกเสียงลูกดังมาถึงข้างนอกเลยพออ่านจบฉันอายแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แล้วแบบนี้ฉันจะกล้าสู้หน้าน้าอนงค์ได้ยังไงเนี่ยท่านเพราะเมื่อคืนฉันไม่รู้ว่าเสียงดังแค่ไหน>ฉันกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองอีกครั้งเพื่อบอกเขาว่าลูกไม่อยู่แต่ก็เห็นนักรบกำลังนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ฉันก็เลยเดินขึ้นมานอนบนเตียงแล้วนอนกอดเขาเอาหน้าซุกอกซึ่งเขาก็กอดตอบฉันแนบแน่นมันเป็นอะไรที่อบอุ่นมากๆ"แม่พาลูกไปที่บ้านแล้วนะ""อื้มมแม่ส่งข้อความมาบอกแล้วตั้งแต่เช้าแล้วแต่เค้าเพิ่งได้อ่าน""แบบนี้เราสองคนก็...." ฉันอยากจะปรับความเข้าใจกับเขา