All Chapters of ปราบพยศคุณภรรยา: Chapter 41 - Chapter 50

นนท์ธิวรรธน์เขาแทบจะอุ้มเธอลงมากินไอศกรีมที่ห้องอาหารเลยก็ว่าได้เพราะเขาบอกกับเธอว่าเธอนั้นยังเจ็บอยู่ไม่ควรเดินเอง เขารู้ทุกอย่างภายในร่างกายของเธอดียิ่งกว่าตัวเธอเองซะอีก ดูแลเธออย่างดีจนเธอแทบไม่กล้าสู้หน้าคนภายในบ้านเขาเลยโชคดีที่พ่อกับแม่เขาไม่อยู่บ้านกันพอดี ส่วนแม่บ้านที่มีกันสองคนตอนนี้ก็กำลังยุ่งอยู่ในครัวไม่มีใครออกมาด้านนอกโล่งอกไปได้ระดับหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เอาแต่ก้มหน้าหลบมากกว่าเชิดหน้าขึ้นเพราะความอายอยู่ดี“โอ้โห้ พี่นนท์ซื้อมาเยอะมากๆเลยนะเนี้ย หนูจะกินหมดไหมเนี้ย”แต่พอมาเจอกับไอศกรีมที่ถูกวางรออยู่บนโต๊ะอาหาร หญิงสาวก็กลับดีใจกระดี๊กระด๊าออกมาราวกับเป็นเด็กๆก็วันนี้ทั้งวันเธอนั้นอยากกินอะไรที่มันสดชื่นแบบนี้มาโดยตลอด แม้จะกินข้าวอิ่มทุกมื้อแต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงของหวานที่เย็นชื่นใจแบบนี้“ไม่รู้ว่านมหวานชอบรสไหน พี่ก็เลยซื้อมาสามสีรสเพื่อให้นมหวานลองเลือกดู”ประคองเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ที่ประจำ โดยที่เขาจัดท่านั่งรวมไปถึงขยับเก้าอี้ให้เธอได้นั่งอย่างสบายอีกด้วย“เลิกเรียกหนูแบบนั้นได้แล้วนะคะ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าอีกหรอก”พราวลลิลถูกเขาดูแลดุจเจ้าหญิงตัวน้

“แพ้ท้องอะไรกันล่ะคะหนูกินยาคุมอยู่นะ หนูก็แค่อยากกินเฉยๆ”เสียงหวานโต้เถียงกลับในทันที ด้วยเธอก็แค่อยากกินมื้อพิเศษในวันที่มันพิเศษกว่าวันอื่นๆสำหรับเธอก็เท่านั้นเอง และที่ชวนเขาก็เพราะเธอไร้เพื่อนสนิทจะไปด้วยกันแล้ว หรือว่าครอบครัวก็ยังไม่ได้ติดต่อกลับไปด้วยเพราะยังโกรธเคืองเรื่องที่ถูกส่งออกจากบ้านมานั่นแหละ ก็เหลือเพียงเขาที่พอจะเดินทางไปนั่งกินเป็นเพื่อนเธอได้“นึกว่ามันจะรวดเร็วซะอีก”“ไม่ต้องมาพูดเลย ถ้าคืนนี้พี่ยังไม่มีถุงยางล่ะก็ อด”พูดถึงเรื่องการคุ้มกำเนิดเธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาทั้งที่เขินอายปากตัวเองจนแทบไม่กล้าพูด ความสัมพันธ์สองครั้งที่ผ่านมาไร้เครื่องป้องกันใดๆจนเธอต้องกินยาคุมฉุกเฉินไปแล้วสองรอบด้วยกัน และเธอก็ไม่มีวันยอมเป็นฝ่ายเสียเปรียบอะไรแบบนั้นอีกแล้วล่ะ เขาต้องเป็นฝ่ายลงทุนบ้างไม่ใช่แค่เธอทำอยู่ฝ่ายเดียว“คืนนี้หนูอยากได้อีกเหรอ”เอ่ยหยอกเล่นกับเธอไม่เลิกเมื่อนึกชอบสีหน้าของเธอเวลาโดนหยอกเล่นแบบนี้ มันมีทั้งความโมโหเล็กๆและก็ความเขินอายเบาๆผสมกันได้ออกมาน่ารักเอามากๆเลย“หนูเปล่าซะหน่อย หนูแค่พูดถึงครั้งต่อๆไป”“แสดงว่าหนูคิดอะไรกับพี่อยู่ตลอดเวลาเลยซินะ”

“ทานอะไรมาหรือยังคะ ให้ป้าอุ่นกับข้าวให้ไหมคะ”“ผมกินแล้วครับ ป้าไปพักเถอะครับ”นนท์ธิวรรธ์กลับเข้าบ้านมาในเวลาเกือบจะเที่ยงคืนเมื่องานของเขามันยังไม่จบ ปัญหาหลายอย่างยังไม่ถูกเคลียร์ออกไปให้หมดแม้จะผ่านระยะเวลามาเป็นอาทิตย์แล้วก็ตามเขาแบกร่างกายอันอ่อนล้าจากการตรางานหนักที่ต้องใช้สมองในการแก้ปัญหาซะเป็นส่วนใหญ่เดินกลับเข้ามาภายในบ้าน หวังจะเจอกับคนที่หนีกลับบ้านมาก่อนมารอต้อนรับ แต่ก็เป็นเพียงการหวังลมๆแร้งๆเพราะนี้มันก็ดึกมากแล้ว เธอก็คงเข้านอนไปแล้วล่ะและมันก็เป็นจริงดั่งที่เขาคาดการณ์เอาไว้ พราวลลิลเธอเข้านอนไปแล้วเหลือเพียงแม่บ้านยังคงนั่งรอเขากลับบ้าน“ควรเก็บคำนี้ไปบอกคุณหนมหวานดีกว่านะคะ ป้าเห็นเธอเพิ่งปิดไฟในห้องนอนไปเมื่อตะกี้นี้เลย คงรอคนกลับบ้านช้าอยู่แน่ๆ”ป้าแม่บ้านเอ่ยบอกเจ้านายที่เพิ่งจะเดินกลับเข้ามาในบ้านตามความจริงที่เธอเห็น ไม่ได้มีเพียงเธอคนเดียวที่รอให้เจ้านายกลับเข้าบ้านตามคำสั่งของคุณหญิงวรรณวิภา แต่ยังมีคุณผู้หญิงคนใหม่ของบ้านอีกคนที่เฝ้ารอการกลับบ้านของเจ้านายเธอ แม้จะทำตัวเหมือนว่าไม่พอใจในตัวเจ้านายหนุ่มอยู่มากแต่ทว่าก็กลับแสดงความห่วงใยอีกฝ่ายออกมาชัดเจ

“พี่นนท์”พราวลลิลดึงมือเล็กๆของเธอกลับมาจากชายหนุ่มแล้วกุมเข้าที่หน้าอก เธอมีอาการเจ็บหน้าอกขึ้นมาอย่างกะทันหันเหมือนหน้าอกของเธอถูกใครมารุมบีบจนเจ็บไปหมด หัวใจก็เต้นแรงไปด้วยจนแทบทะลุออกมานอกอก“นมหวานเป็นอะไร”นนท์ธิวรรธน์โผเข้าหาเธอด้วยความเป็นห่วง สองมือประคองเธอไว้ไม่ห่างราวกับเธอเป็นของรักของหวงของเขา“หนูเจ็บหน้าอก”หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างติดขัด เมื่อความเจ็บทำให้เธอพูดออกมาแทบไม่ได้“คุณพยาบาลครับ ภรรยาผมเจ็บหน้าอกครับ ช่วยด้วยครับ”สองมือหนายังคงประคองเธอเอาไว้ไม่ปล่อยไปไหน ปากก็ตะโกนเรียกพยาบาลให้วุ่นเพื่อให้มาช่วยเธอ“เจ็บมาก มันหายใจไม่ออก”คนไข้ถูกจับขึ้นเตียงอย่างรวดเร็วด้วยอยู่ที่โรงพยาบาลและอยู่หน้าห้องฉุกเฉินพอดิบพอดี พร้อมกับเสียงร้องเบาๆตลอดเวลาที่บอกว่าเธอเจ็บแค่ไหนพอเจ็บมากๆเข้าก็พาลหายใจไม่ออกไปด้วย จนพยาบาลต้องเอาออกซิเจนมาครอบปากเพื่อช่วยให้เธอหายใจได้ดีขึ้น“หมอมาแล้ว หนูจะไม่เป็นอะไรนะ”เขายังคงอยู่ไม่ห่างจากเธอ ยังคงคอยจับมือเธอเอาไว้แม้เตียงคนป่วยจะถูกเข็นเข้ามาในห้องฉุกเฉินแล้วก็ตามพร้อมกับคอยปลอบประโลมเธอไม่ห่างเพื่อให้เธอไม่หวาดกลัว แต่ในใจเขานั้นหวาดก

“นมหวาน”เสียงหนาเอ่ยเรียกหญิงสาวที่หลับฟุบอยู่กับโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ภายในห้องทำงานของเขา เป็นโซฟาที่มีไว้สำหรับรับแขกแต่ทว่าวันนี้กลับกลายเป็นเตียงนอนสำหรับเธอไปเสียแล้วถึงจะดูแปลกไปกว่าปกติของห้องคนที่ทำแต่งานอย่างนนท์ธิวรรธน์แต่เขากลับเต็มใจให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนั้น เพราะนั้นทำให้ชีวิตเขามันดูมีชีวิตชีวามากขึ้น ดูเป็นผู้เป็นคน ไม่ใช่ทำแต่งานเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว“อื้อ”“นมหวาน”เขาส่งเสียงเรียกเธออีกครั้งเมื่อเธอนั้นยังคงหลับสนิทไม่ตอบสนองต่อเสียงเรียกของเขาเลยแม้แต่นิด สงสัยคงกำลังฝันหวานอยู่แน่ๆถึงได้ปลุกไม่ยอมตื่นง่ายๆแบบนี้“ตายแล้ว มีใครมาเหรอคะ”คนตัวเล็กสะดุ้งตื่นเมื่อมีเสียงเรียกระลอกที่สองดังขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอนึกว่ามีใครเดินเข้ามาในห้อง หน้าตาจากสะสวยกลายเป็นเหรอหลาน่าขบขันแทนที่“กลับบ้านกันได้แล้ว”เขายิ้มให้เธอเมื่อกำลังขับขันกับหน้าตาที่ดูล้อเล่นของเธอนั้น ไม่คิดว่าแค่ปลุกเธอขึ้นมาจะทำให้เธอตกใจได้ขนาดนั้น“เพิ่งจะบ่ายสามเองนะคะ”พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแล้วเงยหน้ามองไปยังนาฬิกาที่แขวนติดอยู่กับผนัง ก่อนจะใช้สมองน้อยๆที่เพิ่งตื่นคำนวณเวลาจากการมองเข็มนาฬิกานั้น“บ