All Chapters of ปราบพยศคุณภรรยา: Chapter 61 - Chapter 70

“เราจะไปที่ไหนกันค่ะ”เสียงหวานเอ่ยถามชายหนุ่มที่กำลังจะล้มตัวลงนอนเมื่อเธอนั้นอยากจะรู้แผนการเดินทางล่วงหน้านิดหน่อย เพื่อว่าจะได้เตรียมตัวให้เรียบร้อยเอาไว้ก่อน กันเอาไว้ว่าจะไม่มีการลืมอะไรเป็นอันขาดอีกอย่างเธอจะได้เลือกเสื้อผ้าที่มันเข้ากับสถานที่ไปด้วย จะได้ดูกลมกลืนกับคนแถวๆนั้น“ระยอง”ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงปกติพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนัก เพราะช่วงนี้ใกล้สิ้นปีแล้วมีอะไรหลายอย่างที่เขาต้องจัดการที่บริษัทบวกกับใกล้เปิดโรงงานแห่งใหม่ทำให้มีงานเพิ่มเข้ามามากขึ้น ไม่นับรวมโรงงานย่อยที่เขาจะต้องไปตรวจดูด้วยตัวเองอีก“โอเค่ะ”พราวลลิลพอได้ยินคำตอบก็รีบวิ่งแจ้นลงจากเตียงนอนไปแพคกระเป๋าอย่างไว เตรียมตัวก่อนเดินทางสองวันเพื่อความมั่นใจว่าเธอจะไม่ลืมอะไร และไม่ลืมที่จะเพิ่มเติมชุดสำหรับการไปเดินเล่นที่ชายหาดติดกระเป๋าไปด้วย เพื่อว่าจะได้แวะไปเที่ยวหลังจากที่ทำงานเสร็จบ้าง“เราไปทำงานกันนะไม่ได้ไปเที่ยว พองานเสร็จเราต้องรีบกลับกันนะ พี่มีงานต่อ”สายตาคมลอบแอบมองหญิงสาวหลายต่อหลายครั้งเข้าไปยังห้องแต่งตัว เห็นว่าหยิบเสื้อผ้าหลายชุดก็กลัวว่าจะเตรียมไปเก้อก็เลยร้อ

หลังจากวันแรกที่มาถึง เธอก็ไม่ได้ไปที่ทะเลอีกเลย ทำงานหนักกับเขาทุกวันตั้งแต่เช้าจรดเย็นตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ออกจากที่พักแต่เช้าตรู่และกลับถึงที่พักมืดค่ำ เป็นแบบนี้วนเวียนจนไม่มีเวลาออกไปทะเลเลยแม้อยู่ใกล้แค่เอื้อม“อืม เสร็จงานสักที”จนกระทั่งเย็นวันเสาร์ที่งานของวันนั้นเสร็จลงเป็นวันสุดท้ายของกำหนดการที่จะต้องลงมาตรวจงานด้วยตัวเอง นนท์ธิวรรธน์รีบกลับขึ้นรถเพื่อที่ว่าเขาอาจจะกลับกรุงเทพทันวันนี้เลยพอกลับขึ้นรถได้เขาก็นั่งนวดขมับของตัวเองสักพักเพื่อบรรเทาความเหนื่อยล้าที่ต้องเจอมาทั้งอาทิตย์ออกไปก่อนจะกลับไปที่พักเพื่อเก็บของและกลับบ้าน“เย้ จะได้กลับบ้านแล้ว”ส่วนพราวลลิลนั้นมีท่าทีห่อเหี่ยวหนักขึ้นไปอีก ถึงขึ้นพูดจาไร้อารมณ์ออกมาเพราะเธอทั้งเหนื่อยและไม่อยากกลับบ้านคนเรามันเหนื่อยแล้วมันก็ควรจะได้พักผ่อนต่อ ไม่ใช่กลับไปทำงานต่อราวกับเป็นเครื่องจักรแบบนั้น“ไม่อยากกลับบ้านหรือไง”เสียงหวานที่ดูไร้อารมณ์นั้นทำให้คนตัวโตหันกลับมามองคนตัวเล็กในทันที น้ำเสียงของเธอบ่งบอกเลยว่าไม่อยากกลับบ้านแม้งานจะเสร็จแล้วก็ตามเขาไม่ได้รู้ใจเธอไปเสียทุกอย่าง แต่ในน้ำเสียงนั้นมันบอกได้ดีเลยว่ามีคนอย

....หนึ่งเดือนผ่านไปหลังจากกลับมาจากระยองกันเมื่อหนึ่งเดือนก่อน เขากับเธอก็งานยุ่งด้วยกันทั้งคู่เพราะใกล้จะสิ้นปีเต็มทนแล้ว มีงานหลายอย่างให้ต้องเคลียร์ทำให้แทบจะไม่มีวันหยุดวันพักกันเลย หรือจะมีวันหยุดก็ไม่เคยมีเต็มวันสักทีเพราะมีงานเข้ามาไม่ขาดสายจนกระทั่งถึงวันหยุดยาวก่อนจะถึงวันหยุดสิ้นปี เขากับเธอก็ได้หยุดพักกันอย่างจริงจังหนึ่งวันถ้วนเขากับเธอก็เลยเลือกที่จะพักผ่อนกันอย่างสบายใจอยู่ภายในบ้านไม่ออกไหน โดยการนอนตื่นสายๆและหากิจกรรมง่ายๆทำเพื่อให้ผ่อนคลายมากที่สุดก่อนจะกลับไปทำงานกันต่อ“ของว่างหน่อยไหมลูก”พราวลลิลเลือกที่จะไปนั่งอ่านหนังสือที่สวนหย่อมข้างตัวบ้าน เป็นหนังสือที่เขาเป็นคนแนะนำให้เธอได้อ่าน เป็นจำพวกหนังสือติดตลกจากนักเขียนชื่อดังของต่างประเทศโดยมีคุณหญิงวรรณวิภาแม่ของเขาเข้าดูแลเธอไม่ห่าง ทั้งเรื่องจัดแจงที่นั่งให้สะดวกสบายเพื่อที่ว่าจะได้รับลมจากสวนได้อย่างเต็มที่จะได้ไม่ร้อนกับอากาศที่ค่อนข้างอบอ้าวในวันนี้ และก็กำลังจัดหาของว่างเอามาให้กับเธอได้กินระหว่างนั่งอ่านหนังสืออีกด้วย“ไม่ดีกว่าค่ะ หนูยังอิ่มกับขนมเมื่อตะกี้นี้อยู่เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ”แต่พราวลลิลกลับบ

“นมหวานกลับไปพักก่อนดีไหม”เสียงหนาเอ่ยถามคนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง ด้วยเมื่อคืนที่ผ่านมาเขากับเธอนอนค้างกันที่โรงพยาบาลมาแล้วหนึ่งคืน ท่าทางของเธอดูอิดโรยมากจนเขานั้นอยากจะให้เธอกลับไปนอนพักที่บ้านจะได้พักได้อย่างเต็มอิ่ม และก็จะได้กลับมาเยี่ยมคุณยายในเวอร์ชันที่ดูสดใสขึ้นกว่านี้“ค่ะ”คนตัวเล็กขานรับเสียงใสเมื่อคุณหมอแจ้งว่าอาการของคุณยายของเธอดีขึ้นมากแล้ว ทำให้เธอโล่งใจพอจะขยับตัวไปไหนมาไหนได้แล้ว แม้คุณยายจะยังไม่ฟื้นแต่ทว่าก็อยู่ในสถานการณ์ที่ดีกว่าเมื่อวานเป็นอย่างมาก“แวะหาของกินอร่อยๆก่อนดีไหม ตั้งแต่เมื่อวานหนูกินน้อยมากเลยนะ”พากันออกมาขึ้นรถได้ เขาก็ชวนเธอแวะหาอะไรกินรองท้องซะหน่อยก่อนจะพาเธอกลับบ้านก่อนจะให้เธอห่างจากเขา ก็ต้องมั่นใจเสียก่อนว่าเธอจะอิ่มท้องจนเขาไม่ต้องนึกห่วงอะไรอีก“ก็ได้ค่ะ”“คุณยายต้องหายอย่างแน่นอนเพราะอยู่ในความดูแลของคุณหมอแล้ว คุณหมอก็แจ้งแล้วว่าคุณยายตอบสนองต่อยาเป็นอย่างดี หนูก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีห้ามล้มป่วยไปอีกคนล่ะ เข้าใจไหม”“เข้าใจค่ะ”“ถ้าเข้าใจก็ยิ้มก่อนซิ ไม่อย่างนั้นโดนดีแน่”นานหลายชั่วโมงแล้วนะที่เขาเฝ้าปลอบคนตัวเล็กไม่ห่าง ตั้งแต่อา

“วันนี้หนูจะกลับไปนอนที่บ้านนะคะ”หลังจากที่คุณยายของเธอนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล พลอยลลิลก็กลับมาอยู่ที่บ้านของเธอเพื่อสะสางธุระต่างๆให้กับคุณยาย รวมไปถึงการได้มาพักอยู่ที่บ้านนี้ก็ทำให้เธอเดินทางใกล้ขึ้นในการไปเยี่ยมคุณยายในทุกๆวันอีกด้วย จนกระทั่งหนึ่งอาทิตย์ให้หลังคุณยายก็อาการดีขึ้น ฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บได้เป็นอย่างดีและใกล้จะได้กลับบ้านแล้วพลอยลลิลก็เลยโทรไปบอกคนตัวโตที่งอแงใส่เธอแทบทุกวันเพื่อจะมานอนกับเธอที่บ้านนี้ทั้งที่มันไกลจากบ้านเขาและที่ทำงานเป็นอย่างมาก เพื่อไม่ให้เขาต้องงอแงอยากจะมานอนค้างกับเธออีก และมีสมาธิกับการทำงานให้สมกับการเป็นท่านประธานบริษัทนอกเหนือจากที่คุณยายอาการดีขึ้นแล้ว อีกเหตุผลหนึ่งที่เธอกลับไปก็เพราะสงสารเขา ที่หลังเลิกงานก็ต้องนั่งรถอีกตั้งไกลเพื่อมานอนกับ พอเช้าก็ต้องตื่นให้เช้าขึ้นเพื่อนั่งรถอีกตั้งไกลกว่าจะถึงที่ทำงาน“ให้พี่ไปรับไหม”“อืม ให้พี่เนตรมาก็พอค่ะ พี่นนท์ตั้งใจทำงานนะคะ แล้วตอนเย็นเจอกันค่ะ”“ครับ”ปลายสายที่กำลังทำงานอยู่นั้นถึงกับยิ้มกว้างออกมาโดยไม่รู้ตัวกลางห้องประชุมใหญ่ ก่อนจะหุบยิ้มลงแทบไม่ทันเมื่อตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งห้องปร