Semua Bab ปราบพยศคุณภรรยา: Bab 1 - Bab 10

~คืนนี้ที่เดิม เดี๋ยวฉันนั่งแกร็บออกไปเอง ไม่ต้องมารับ~เสียงหวานๆ ของพราวลลิลเอ่ยพูดกรอกไปทางสายโทรศัพท์เครื่องหรูที่เพิ่งอ้อนให้พี่สาวซื้อหามาให้ใหม่ทดแทนเครื่องเก่าที่เผลอทำหล่นใส่พื้นจนพังไม่เป็นท่าเธอกำลังนัดแนะเพื่อนสาวเพื่อนสนิทที่แสนไว้ใจเป็นที่สุดหลังเลิกจากงานเอกสารที่ช่วยพ่อกับแม่ทำฆ่าเวลาไปวันๆ เพื่อที่จะออกไปเที่ยวกันในคืนวันศุกร์ที่ในวันพรุ่งนี้จะเป็นวันเสาร์ไม่ต้องแบกหน้าโทรมๆ จากการเมาและอดนอนไปทำงาน“วันนี้ตอนหกโมงเย็นมีนัดกินข้าวกับคุณสุขสันต์นะคะ หนูหนมหวานของยายอย่าลืมนัดสำคัญนี้นะ”คนแก่ที่อายุปีนี้ปาเข้าหลักเลขแปดนำหน้าไปแล้วอย่างบุหลันเดินผ่านมาได้ยินหลานสาวคนสุดท้องของบ้านพูดคุยโทรศัพท์พอดีทำเอาคนแก่ที่หูยังดีอยู่ยังไม่ได้แก่ตามอายุต้องเอ่ยเตือนหลานสาวที่อาจกำลังลืมนัดสำคัญในช่วงเย็นวันนี้ไปเพราะใจคิดอยากให้หลานสาวสนใจการหาคู่ครองสักนิดก่อนที่จะอายุมากไปกว่านี้และจะหาคู่ครองกับเขาไม่ได้“คราวนี้เป็นตือป๋วยก่าย หรือนกกระยางดีล่ะคะ”ความแก่นแก้วของพราวลลิลตอบกลับยายของเธออย่างไม่ค่อยน่าฟังนัก แต่มันก็ดูจะเหมาะสมแล้วแหละสำหรับเธอที่ถูกจับคู่ให้ออกไปกินข้าวกับชา

“นี่เธอว่าใครเป็นโจร”สิ้นเสียงกรีดร้องของหญิงสาว นนท์ธิวรรธน์ผู้ไม่เคยยอมให้ใครหน้าไหนมาชี้หน้าด่าร้ายมาก่อนก็ตั้งคำถามย้อนกลับไป เพื่อให้อีกฝ่ายพูดให้กระจ่างนี่มันก็บ้านของเขา ห้องนอนนี้ เตียงนอนนั้น ก็ล้วนเป็นของบ้านเขาทั้งนั้น เธอนั่นแหละที่เป็นโจรห้าร้อยที่ไหนก็ไม่รู้ ถึงได้มาอยู่ในบ้านของเขาได้แต่หน้าตาเธอช่างสวยเกินโจรไปมาก แม้มีสภาพเหมือนเพิ่งจะตื่นนอนยังสวยสะกดสายตาให้เขามองอยู่ได้ตั้งนานสองนานถ้าไม่ได้เจอกันในสถานการณ์แบบนี้ เขาอาจเดินเข้าไปจีบเธอแทนการจะต่อว่าเธอก็เป็นได้“ใจเย็นๆก่อนนะ ฟังแม่พูดก่อน”คุณหญิงวรรณวิภาเข้าแทรกกลางระหว่างคู่สนทนาทั้งสองคนที่ดูเหมือนจะกำลังวางมวยกันมากกว่าที่จะพูดคุยทักทายทำความรู้จักกันอย่างที่เธออยากจะให้เป็นออกโรงปกป้องฝ่ายหญิงเอาไว้ก่อน เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นแล้วอีกฝ่ายหนีกลับบ้านไปก่อนที่จะได้ทำความรู้จักกับลูกชายของเธอ“นี่มันธุรกิจครอบครัวหรือไง เป็นโจรกันทั้งบ้านเลยสินะ”ไอ้คนหน้าหล่อผิวขาวๆนั้นคงเป็นลูก ป้าคนทำผมราวกับคุณหญิงคุณนายนี้คงเป็นแม่ นี่เธอถูกไอ้หนุ่มโฮสมันจับตัวมาเรียกค่าไถ่แล้วทำไมเมื่อคืนนี้เธอถึงไม่เห็นห

“เธอแต่งตัวได้แค่นี้เหรอ ฉันให้เธอไปเป็นเลขาไม่ใช่คนเก็บขยะนะ”นนท์ธิวรรธน์เงยหน้าขึ้นจากกาแฟแก้วโปรดที่มักดื่มทุกเช้าก่อนจะออกไปทำงานคู่กับขนมปังโฮลวีทหรือบางวันก็อาจเป็นพวกสลัดผักที่เต็มไปด้วยของที่ดีและมีประโยชน์เมื่อเขานั้นเป็นหนุ่มสายสุภาพ เมื่อหางตาเหลือบมองไปเห็นเหมือนมีเงาของคนเดินเข้ามาใกล้ๆเขาแล้วก็ต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อมีหญิงสาวที่ยังคงความมีหน้าตาสะสวยเป็นทุนเดิมแต่ทว่าผมเผ้าชี้ฟูยุ่งเหยิงมากไปนิดกำลังเดินเข้ามาใกล้เขานี่เธอคงไปสระผมมา แล้วก็รีบเป่าไดร์แต่มันยังไม่แห้งดีแน่ๆ ถึงได้มีสภาพเป็นแบบนี้ไปได้“สิบห้านาทีกับส่งคนไปเร่งฉันถึงหน้าห้อง มันก็ต้องแต่งได้แค่นี้แหละ ลองให้เวลาฉันสักชั่วโมงหนึ่งสิ แม่จะเสกให้สวยเป็นนางฟ้าเลยล่ะ”พราวลลิลตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิดที่เก็บความรู้สึกเอาไว้ไม่ได้ ก็ใครมันคนไปเร่งให้เธอแต่งตัวให้เสร็จเร็วๆกันล่ะ ใส่เสื้อผ้าออกมาทันก็บุญโขเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้แก้ผ้าวิ่งมา อย่าให้พูดถึงทรงผมเลยแค่เป่าให้แห้งสนิทยังทำไม่ได้เลยเวลาที่เขาให้เธอไปสิบห้านาทีนั้น เธอก็เคยบอกแล้วว่าให้เขาเก็บเอาวิ่งเล่นหน้าโลงศพตัวเอง เขาก็ไม่เชื่อยังฝืนให้เธอเอามาใช้จ

“อีเจ้ มาอยู่นี่ได้ไง ไหนว่าบ้านรวยพร้อมเปย์ไง”พราวลลิลเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นมาก่อนเมื่อหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่คู่กับโต๊ะทำงานใหม่ที่ยังคงโล่งไม่มีเอกสารหรืออะไรเกี่ยวกับการทำงานวางเอาไว้สักอย่างเดียว ที่ตรงนี้คงถูกเตรียมไว้สำหรับเธอ ข้างๆกับโต๊ะทำงานอีกโต๊ะที่มีผู้ชายร่างหญิงกำลังหย่อนก้นนั่งลงไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาของเธอ เพราะก่อนหน้านี้ที่มักจะเจออีเจ้กัสที่บาร์โฮลบ่อยๆ อีเจ้นี้มันชอบอวดอ้างสรรพคุณว่ารวยนักรวยหนาและพร้อมเปย์ผู้ทุกคน“ก่อนรวยก็ทำงานก่อนไหมห๊ะ”กล้าหาญตอบกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ ส่วนมือนั้นก็เตรียมเอกสารให้วุ่นไปหมดเพื่อการประชุมที่กำลังจะเกิดขึ้น“ทำเป็นคุยโวให้เด็กมันหลง ที่แท้ก็เป็นลูกจ้างเขา”เป็นจังหวะเหมาะพอดีที่เด็กอย่างเธอที่ยังคงต้องเกาะพ่อกับแม่กินอยู่สามารถเอาชนะแม่ใหญ่สาวพราวเสน่ห์ที่มักแย่งเด็กหล่อๆจากเธอไปได้ประจำเลย“นี่นังชะนี หุบปาก”กล้าหาญส่งเสียงเล็กเสียงน้อยใส่คนตัวเล็กที่ดันรู้ความลับของเขาเยอะเสียด้วยให้หุบปากลงสักที ก่อนที่จะมีใครผ่านไปผ่านมาได้ยินเรื่องแบบนี้เขานังชะนีเด็กจะว่าอะไรเขา เขาไม่สนหรอก แต่เขากลัวจะกระทบกับตำแหน

“ได้แล้วจ้ะหนู”ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้อ้าปากจัดการกับหญิงสาวที่ลากเขามาถึงยังโรงอาหารที่ซึ่งเขาไม่เคยมาที่นี่เลย เคยมาเพียงไม่กี่ครั้งตอนที่โรงอาหารที่กำลังก่อสร้างในฐานะผู้ตรวจงานก่อสร้างของบริษัทด้วยตัวเอง ป้าเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวก็ยื่นก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่ๆเข้ามาตรงหน้าเขาพอดี เป็นอันว่าทุกอย่างเสร็จพร้อมกินไม่ใช่ว่าไม่ชอบสถานที่แห่งนี้หรอกนะ แต่ถ้าเขามาที่นี่บ่อยๆพนักงานทุกคนจะทำตัวยังกันล่ะ มิต้องเกรงใจเขาจนแทบไม่เป็นอันกินกันเลยเหรอ การจะรู้เรื่องอาหารการกินของพนักงานเขาก็เลยมักส่งตัวแทนมาตรวจดูแทนเขาอยู่เป็นประจำ“จ่ายตังสิ”พราวลลิลที่ไม่มีแม้แต่กระเป๋าสตางค์หันไปสะกิดชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรกับเธอสักอย่างให้จ่ายเงินค่าอาหารกลางวันในวันนี้ก็กลัวอยู่ว่าจะเป็นหนี้บุญคุณต่อกันแต่ทว่าเธอก็ไม่มีเงินติดตัวสักบาท จะหันหน้าไปยืมใครก็คงไม่ได้แน่ ก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะจ่ายเงินให้กับเธอไปก่อนได้อีกอย่างเธอก็เป็นคนลงทุนออกเสียงสั่งอาหารมื้อเที่ยงแสนน่ากินนี้ให้กับเขา ก็พอจะลบล้างกับที่เขาเป็นคนจ่ายเงินเลี้ยงเธอได้บ้างอยู่แล้ว“เธอก็จ่ายสิ”“ฉันไม่ได้เอากระเป๋าสตางค์ลงมา