All Chapters of ปราบพยศคุณภรรยา: Chapter 31 - Chapter 40

“ทำไมวันนี้คุณไม่ไปทำงานอ่ะ”เสียงหวานกระซิบถามเขาอยู่บนเตียงนอนที่มีหมอนข้างกั้นเอาไว้ตรงกลางเตียงด้วยความสงสัยปะปนกับความผิดหวังเล็กๆน้อยๆ เมื่อเธอนั้นตื่นนอนขึ้นมาแล้วต้องพบกับคำว่าวันนี้ไม่ต้องไปทำงานจากคนข้างๆแบบนี้แผนที่เธอวางเอาไว้มันก็เสียแผนหมดนะสิ เมื่อวานที่อุตส่าห์ลากสังขารไปถึงห้างสรรพสินค้าทั้งที่เหนื่อยแทบขาดใจก็เสียเปล่านะสิ“ฉันรู้สึกเหนื่อยๆ อยากพักสักสองวัน”เช้าวันนี้เขานึกอยากจะหยุดงานเอาเสียดื้อๆ คิดอยากจะใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านสบายๆสักวันโดยไม่ต้องคิดถึงเรื่องงาน“แน่สิ พรุ่งนี้วันอาทิตย์ ยังไงคุณก็หยุดงานอยู่แล้ว”“เธอจะไม่หยุดก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะให้พี่เนตรไปส่งเธอเอง”“เจ้านายไม่ไป แล้วทำไมลูกน้องอย่างฉันต้องไปด้วยล่ะ แค่มีคุณกล้าหาญดูแลสถานการณ์ทางนู้นคนเดียวก็พอแล้วมั้ง”ถึงจะไม่ได้อยากหยุดงานมากนักเพราะมีสิ่งสำคัญที่จะต้องทำ แต่ในเมื่อเขาให้หยุดงานฟรีๆ ไม่พูดถึงเรื่องหักเงิน เธอก็ยินดีหยุดงานก็ได้ นอนเล่นๆสักวันก็ดีเหมือนกันจะได้พักร่างกายบ้างเพราะเมื่อวานก็สู้กับงานหนักและอากาศร้อนในตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จมาทั้งวัน“เฮ้อออ”เขาถอนหายใจเล็กน้อยกับท่าทีของเจ้าลู

“ตายแล้วหนูหนมหวาน ข้อเท้าไปโดนอะไรมาลูก”เสียงของคุณหญิงวรรณวิภาเอ่ยดังมาแต่ไกลก่อนที่ตัวจะปรากฏเสียอีก เมื่อสายตาของเธอนั้นมองเห็นตั้งแต่อยู่ในครัวว่าที่ข้อเท้าของลูกสะใภ้มีผ้าเอาไว้ ท่าทางการเดินเหินตั้งแต่ลงจากรถก็ไม่ปกติมีลูกชายของเธอช่วยประคองมาอีกไอ้ความใกล้ชิดที่ลูกชายของเธอกับลูกสะใภ้มีให้กันมันก็ดีอยู่ แต่คงไม่ใช่แบบเหมือนคนเจ็บตัวมาแบบนี้“ขาพลิกนะคะ”พราวลลิลเดินเข้าบ้านมาด้วยความยากลำบากกว่าทุกๆวัน สองมือของเธอต้องจับแขนของนนท์ธิวรรธน์เอาไว้แน่นแล้วเดินด้วยขาเพียงข้างเดียวส่วนอีกข้างนั้นยกไว้เหนือพื้นไม่อาจแตะพื้นได้ด้วยยังเจ็บอยู่มากตอนอยู่ที่บริษัทก่อนจะกลับบ้านเขาก็ขันอาสาจะช่วยอุ้มเธอลงมาเหมือนกันตอนที่อุ้มเธอขึ้นไปที่ห้องทำงาน ใจเธอก็อยากให้เขาอุ้มอยู่ตลอดเพราะไม่มันกระทบกระเทือนกับข้อเท้าที่พลิก แต่ทว่าเธออายเกินกว่าจะทำอะไรแบบนั้นรอบสองรอบสามน่ะสิและยิ่งอยู่ต่อหน้าคุณลุงกับคุณป้าก็ยิ่งไม่กล้าทำมากขึ้นไปอีก เดาได้ล่วงหน้าเลยว่าท่านทั้งสองคนเชียร์เขากับเธอกันแทบขาดใจ โดยที่เธอกับเขาก็เป็นแค่คู่สามีภรรยาเสแสร้งเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันทั้งนั้นจริงๆ“พาน้อ

....สามวันผ่านไป บรรยากาศภายในบ้านก็ยังคงอึมครึมเหมือนเดิม และเจ้าของบ้านก็ยังพยายามทำตัวเหมือนเดิม“ช่วยอ่านรายงานการประชุมให้ฟังหน่อยสิ”นนท์ธิวรรธน์ยังคงกลับบ้านเร็วเหมือนเดิมเมื่อเลขาของเขานั้นยังคงพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน เขาเริ่มกลับมารบกวนเธอให้ช่วยอ่านรายงานให้ฟังมากกว่าไม่ใช่กลับมาดูแลเธอ ด้วยผ่านมาได้สามวันแล้วคนเจ็บก็เริ่มเดินเหินเองได้ และดูเหมือนว่าใกล้จะหายดีไม่เกินวันพรุ่งนี้เธอคงร้องขอกลับไปทำงานได้แล้วล่ะ“ลูกน้องก็มีตั้งเยอะแยะ คนที่อยากช่วยคุณทำงานก็มีตั้งมากมาย ทำไมไม่ตามเขามาช่วยล่ะคะ”เสียงเล็กๆเอ่ยอย่างประชดประชันเมื่อคำว่าผู้จัดการฝ่ายซื้อที่จำเป็นที่จะต้องช่วยเหลือเป็นอย่างมากยังคงดังก้องอยู่ในหัวเธอก็เป็นแค่เลขาที่ขาเกือบหักจะไปสำคัญช่วยงานเขาได้อะไร มันต้องระดับผู้จัดการนู้นถึงจะช่วยเขาได้“ตำแหน่งของใครก็ของมันซิ ของเธอก็ต้องรอเธอไปทำซิ”หยิบเอารายงานการประชุมออกมาจากกระเป๋าเพื่อจะให้เธอนั้นอ่านให้ฟัง ตำแหน่งของเธอที่ยิ่งอ่านก็ยิ่งเสียงหวานจะให้ใครมาทำแทนได้ยังไงกันล่ะ“ขาหัก อีกสามปีถึงจะหาย”เสียงเล็กๆบ่นพึมพำเมื่อตอนนี้มันไม่มีแรงจะกลับไปทำงาน พอคิดถึงที่

ทิ้งช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมงนับตั้งแต่ชายหนุ่มเอ่ยปากนัดหญิงสาวให้ไปเป็นเพื่อนกินข้าวด้วยกันก็ถึงเวลานัดเธอกับเขาเดินทางไปที่ร้านอาหารหลังจากเลิกงานในทันทีไม่ได้แวะกลับไปที่บ้านก่อน ด้วยกว่านนท์ธิวรรธน์จะตรวจไลน์การผลิตเสร็จเรียบร้อยก็เลยเวลานัดมาเกือบชั่วโมงแล้ว ทำให้เขากับเธอต้องรีบเร่งเดินทางกันหน่อยเพื่อไม่ให้กลุ่มเพื่อนของเขาต้องรอกันนาน“มีเพื่อนคนไหนที่ฉันต้องระวังเป็นพิเศษไหม”พอเดินทางใกล้ถึงร้านอาหารไทยขึ้นชื่อที่เป็นที่นัดหมาย พราวลลิลที่นั่งเงียบมาตลอดทางเพราะกำลังตื่นเต้นที่จะได้เจอบรรดาเพื่อนๆของเขาเป็นครั้งแรกก็เอ่ยพูดถึงเธอกลัวในคำตอบเหลือเกินว่าเขาจะมีเพื่อนคนพิเศษ แต่ทว่าจะไม่ถามก็ไม่ได้เพื่อว่าเขาจะมีคนคนนั้นจริงๆ เธอที่มาที่หลังจะได้เว้นระยะห่างให้ ในอนาคตเขากับเธอไม่ได้สานสัมพันธ์กันต่อ เขาจะได้กลับไปหาเพื่อนของเขาได้“ระวังอะไร?”“แบบว่า เพื่อนที่คุณสนิทที่สุด ที่แบบว่าต่อไปอาจพัฒนาคบกันเป็นมากกว่าเพื่อน ที่ห้ามให้ฉันยุ่งเกี่ยวด้วย”“ไม่มี”เขาตอบกลับเธอด้วยความมั่นใจ เขาไม่มีใครที่พิเศษแบบที่เธอว่าหรอก ถ้ามีเขาคงไม่กล้าขอโอกาสจากเธอแน่ๆ เขาไม่นิยมทำร้ายผู้หญิงด้ว

“พอหรือยัง อืม ถ้าไม่พอฉันคงต้องทำในห้องน้ำแล้วนะ”ปลายจมูกโด่งเป็นสันของพ่อหนุ่มหน้าตี๋คลอเคลียพวงแก้มขาวไม่ห่าง มือหนาที่แปลงร่างเป็นปลาหมึกเกาะติดร่างกายแสนนุ่มนิ่มของเธอแทบไม่ขยับไปไหนถ้าเขากลืนกินเธอในตอนนี้ได้เขาก็คงทำไปแล้ว ไม่เพียงแค่สัมผัสภายนอกไปเรื่อยๆแบบนี้หรอก“ก็หนมกลัวตัวเหม็นนิหน่า”หญิงสาวยังคงไม่มั่นใจในตัวเองแม้จะถูกเขาอาบน้ำให้ทั้งตัวแล้วก็ตาม ก็เธอไม่เคยใกล้ชิดใครมากเท่านี้มาก่อน และอีกเดี๋ยวก็คงได้ถูกเนื้อต้องตัวกันมากกว่านี้ เขาอาจได้กลิ่นที่มันไม่หอมกลับไปก็เป็นได้ และเธอก็ไม่ชอบอะไรแบบนั้นเลยด้วยผิดกับเขาที่ตัวหอมแทบจะตลอดเวลา ขนาดไปออกกำลังกายกลับมาที่ห้องแบบตัวเปียกไปด้วยเหงื่อ ตัวเขายังหอมเลยเวลาเดินผ่านหน้าเธอไปก็มักได้กลิ่นอยู่ตลอดเวลา“อืม แค่นี้ก็หอมจนฉันจะทนไม่ไหวแล้ว”รวบร่างเล็กขึ้นอุ้มในท่าพ่ออุ้มลูกสาวอีกครั้งแล้วพาเธอไปยังเตียงนอน วางร่างเล็กที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลงอย่างช้าๆ แล้วใช้ร่างกำยำของเขาที่เปียกไม่แพ้กับเธอผลักดันให้เธอลงนอนไปกับเตียงโดยมีเขาโน้มตัวลงคร่อมร่างเล็กนั้นไว้“เดี๋ยวก่อน”สองมือเล็กยกขึ้นดันอกแกร่งของชายหนุ่มเอาไว้ ใจของเธอมั